Ο λαγός, τα βαρίδια και το κινητό τηλέφωνο του Αλέξη Τσίπρα

Για όλο μα όλο αυτό το ψυχόδραμα που ζούμε αυτές τις ημέρες με πρωταγωνιστή τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Γιάννη Πανούση, η κύρια ευθύνη ανήκει σε ένα και μόνο πρόσωπο : Τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Και αυτό γιατί πολύ απλά τον περασμένο Γενάρη, όταν σχημάτιζε την κυβέρνηση «πρώτης φοράς Αριστεράς» σε συνεργασία βέβαια πάντα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες , επέλεξε να επαναφέρει από τα πολιτικά αζήτητα τον Πανούση και να του αναθέσει το απολύτως ευαίσθητο χαρτοφυλάκιο της τάξης και της προστασίας του πολίτη – κατά τον εκσυγχρονιστικό ευφημισμό που έχει επικρατήσει. Είναι να απορεί κανείς αλλά οι περισσότερες απορίες έχουν ούτως ή άλλως επιλυθεί μετά το καλοκαίρι. Τι ήθελε ανθρώπους σαν τον Πανούση, τυπικό δείγμα ανθρώπου που «κινείται με τους καιρούς» (moving with the times, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες), δίπλα του ο Αλέξης Τσίπρας; Το ερώτημα είναι ρητορικό, αλλά δεν είναι καθόλου ρητορική η στάση του ίδιου του Πανούση και φυσικά το εξελισσόμενο σίριαλ αστυνομικής, πολιτικής, κατασκοπευτικής και παρασκηνιακής δράσης – τύφλα να ‘χουν τα καλύτερα αυτοαναφορικά μυθιστορήματα του Τζον Λε Καρέ… 

Και ξεκινάμε ακριβώς από τα φρέσκα κουλούρια. Γιατί η όλη ιστορία αρχίζει από μια συνέντευξη όπου ο Πανούσης εμφανίζεται καταρχάς ως συγγραφέας ενός σπονδυλωτού μυθιστορήματος, του οποίου επίκειται η κυκλοφορία και ανάμεσα στις άλλες «αθώες» ιστορίες θα υπάρχει και μία που βασίζεται στις «απειλές» τις οποίες δέχθηκε όταν ήταν υπουργός. Το λέει ρητά, εκτός αν ο δημοσιογράφος και η γνωστή εφημερίδα η οποία γενικά έδειξε μεγάλες αγάπες στον Πανούση στο διάστημα της υπουργίας του κατάλαβαν και μετέφεραν λάθος. Δεν φαίνεται όμως να προκύπτει κάτι τέτοιο – το λάθος δηλαδή. Αντίθετα, η εφημερίδα σπεύδει και κάνει Πρώτο Θέμα στην κυριολεξία τις απειλές εναντίον του τότε υπουργού, νυν συγγραφέα και κατά κύρια ιδιότητα καθηγητή Εγκληματολογίας. Και μετά αρχίζει η χιονοστιβάδα, όπως χονδρικά την έχουμε παρακολουθήσει όλοι.

Σε αυτό το πλαίσιο απορούν ορισμένοι ειδικά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση γιατί ο Πανούσης δεν έδρασε, δεν πήρε μέτρα, δεν έκανε κάτι, την εποχή που ήταν υπουργός. Επειδή ο Πανούσης δεν ευαρεστείται να απαντήσει, λέω να τον υποκαταστήσω, με τον πρέποντα σεβασμό, στις λογικές απαντήσεις: Α) Δεν υπήρξαν ποτέ οι εν λόγω «απειλές» και όλα αυτά αποτελούν αποκύημα της φαντασίας ενός επίδοξου συγγραφέα ενός σπονδυλωτού, ζουμερού, πολιτικο-αστυνομικού μυθιστορήματος. Β) Οι «απειλές» υπήρξαν, αλλά ο τότε υπουργός «άβουλος, δειλός, μοιραίος», είτε δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία – η οποία άργησε «μια αιωνιότητα» και μερικούς μήνες – είτε αποφάσισε να το επιλύσει το θέμα όπως αυτός ήξερε καλύτερα.

Γιατί εκείνη την περίοδο, κατά την οποία σήμερα απορούν ορισμένοι τι έκανε ο Πανούσης, ο τότε υπουργός, νυν συγγραφέας, κατά κύρια ιδιότητα καθηγητής Εγκληματολογίας παρεμβαίνει τακτικά δημόσια, είναι λαλίστατος και πολυγραφότατος. Πρωτοσέλιδο και ολοσέλιδο άρθρο στα ΝΕΑ – μετά έκανε πως δεν ήξερε που η εφημερίδα θα το τοποθετούσε, λες και θα καταχώνιαζε τον λίβελο εναντίον της «Αριστεράς του τίποτα» στις Μικρές Αγγελίες… -, δημόσιες δηλώσεις που φωτογράφιζαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και την Πρόεδρο της Βουλής ότι «τους πολιτικούς πρέπει να τους βλέπει ψυχίατρος»  και «απορώ ποιος τους εκλέγει αυτούς» - αυτός ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός μάλλον ήταν εκτός του φάσματος των διαπιστώσεών του και σήμερα βέβαια θίγεται που του ασκείται κριτική σε προσωπικό επίπεδο, αυτός ήταν πάντα τζέντλεμαν του πολιτικού και απρόσωπου επιπέδου… -, πλήρης αναβλητικότητα και εν τέλει άρνηση να δρομολογήσει το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα και το Παρανέστι, επειδή «θα χάνονταν ευρωπαϊκά κονδύλια», σπουδή δημοσιοσχεσίτη στα όρια της δουλοπρέπειας, να αποδοθούν τιμές, δάφνες και εύσημα στο περιβόητο «κεκτημένο Δένδια», φράση που ερχόταν και επανερχόταν στα χείλη του – θυμόμαστε όλοι το… κεκτημένο Δένδια από τον αφιλόξενο Ξένιο Δία έως την καταστολή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις – και πάει λέγοντας…

Μετά δεν είναι να απορεί κανείς πως και την εποχή που ήταν υπουργός και τις τελευταίες τρεις μέρες της «χιονοστιβάδας Πανούση», ο πρώην υπουργός, νυν συγγραφέας, και κατά κύρια ιδιότητα καθηγητής Εγκληματολογίας είναι πολύ ψηλά με κολακευτικούς τίτλους και σχόλια, πέρα από τα διάφορα συστημικά ΜΜΕ (Συγκρότημα Λαμπράκη, Καθημερινή, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ κτλ) σε ιστοσελίδες ακροδεξιάς δικτύωσης και περιεχομένου όπως είναι εκείνη του Στόχου.

Είναι επομένως φανερό ότι με τόσο… φόρτο εργασίας ο πρώην υπουργός δεν είχε χρόνο να απευθυνθεί στις δικαστικές αρχές, να δρομολογήσει την προστασία του, να κάνει τέλος πάντων κάτι για να αντιμετωπίσει τις «απειλές» . Εκτός βέβαια και αν το ζητούσε ο πρωθυπουργός, προσωπικά. Και μόνο αυτός. Γιατί κάθε σοβαρός καθηγητής Εγκληματολογίας αλλά και ο κάθε πολίτης που θέλει να «κινείται με τους καιρούς» αντιλαμβάνεται πια ότι η περιβόητη διάκριση των εξουσιών είναι ντεμοντέ στην εποχή μας. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν, ασκούνται και κινητοποιούνται με «εντολή Σαμαρά»» - συγγνώμη πρωθυπουργού ήθελα να γράψω.

Στο πλαίσιο αυτής της «εντολής πρωθυπουργού», ο τότε αναπληρωτής υπουργός Γιάννης Πανούσης πήρε την εποπτεία της ΕΥΠ – και του «υπερκοριού» της… - τυπικά στις 11 Ιουνίου 2015 ( αναζητήστε το σχετικό ΦΕΚ). Μέχρι τότε, η ΕΥΠ με επικεφαλής τον Γιάννη Ρουμπάτη – επίσης επιλογή Τσίπρα, για να μην ξεχνιόμαστε… - υπαγόταν στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Και εκεί οφείλουμε να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας. Γιατί οι περιβόητες παρακολουθήσεις «υψηλόβαθμων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ» που τυγχάνουν την ίδια περίοδο να είναι και συνεργάτες σε υπουργείο, σύμφωνα πάντα με τις καταγγελίες και τις καταθέσεις Πανούση που έχουν διαρρεύσει αποσπασματικά, επιλεκτικά και με μπόλικο μπλάνκο από τα συστημικά ΜΜΕ σε σημεία που ίσως ήταν τα πιο ενδιαφέροντα και καίρια, πρέπει να εξακριβωθεί με απόλυτη προτεραιότητα με ποιου την εντολή γίνονταν. Δεν είχε αντιληφθεί ο Τσίπρας τι εξύφαινε η υπηρεσία των κατασκόπων της Ελλάδας μέσα στο ίδιο το γραφείο του; Με επικεφαλής πρόσωπο - προσωπική του επιλογή – εντάξει αυτό δεν είναι πρωτότυπο, όλοι οι πρωθυπουργοί έχουν αυτή την αρμοδιότητα – ο οποίος σύμφωνα με στήλες εφημερίδων όπως ο ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣ είχε – έχει ακόμη; - την πολυτέλεια να συμμετέχει σε ουκ ολίγες συσκέψεις μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου; Ανεξάρτητα από το αν το αντικείμενο άπτεται των αρμοδιοτήτων του;

Αυτό είναι το απολύτως κρίσιμο θέμα. Όχι οι «απειλές» και το σίριαλ Πανούση, οι Πυρήνες της Φωτιάς, και ό, τι άλλο ισχυρίζεται με εξαιρετική ευκολία ο πρώην υπουργός. Ότι υπάρχει παρακράτος το οποίο δρα ανεξέλεγκτο, προκαλεί γεγονότα, υπαγορεύει εξελίξεις, παρακολουθεί πολιτικά και μη πρόσωπα – ως τι; Ως «αντεθνικώς δρώντες»; - και στην εποχή της «πρώτης και δεύτερης φοράς Αριστεράς», από και μέσα στην ΕΥΠ. Μέσα, δίπλα, κοντά στο γραφείο του πρωθυπουργού. Του ίδιου ανθρώπου, που αν πια το θυμάται και ο ίδιος, τον Σεπτέμβριο του 2013, αποκάλυπτε στην τότε κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ότι το προσωπικό του κινητό παρακολουθείται από την ΕΥΠ και ζητούσε από όλους τους βουλευτές να προσέχουν τι λένε ή πως μεταχειρίζονται τα κινητά τους… Και βέβαια τα μισόλογα και τα ήξεις αφήξεις του τότε υπουργού Νίκου Δένδια , όταν το θέμα ήρθε στη δημοσιότητα, μόνο δεν καθησύχασαν, το αντίθετο μάλιστα.

Εν κατακλείδι, ο Τσίπρας σήμερα, τώρα, μπορεί να διαβεβαιώσει τον ίδιο του τον εαυτό πρώτα, ότι ξέρει και γνωρίζει και ελέγχει τι διαδραματίζεται στους κόλπους της ΕΥΠ και του «υπερκοριού» της; Μήπως ακόμη παρακολουθείται και ο ίδιος; Μήπως τα πολλάκις συκοφαντημένα από τα συστημικά ΜΜΕ και το μνημονιακό κατεστημένο «πολιτικά βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ» - όσοι τέλος πάντων έχουν μείνει ακόμη στον ΣΥΡΙΖΑ – είναι ο πραγματικός στόχος όλης της υπόθεσης προκειμένου να υπάρξουν προγραφές και πολιτικές εκκαθαρίσεις των τελευταίων ακτιβιστών, των τελευταίων αγωνιστών ενάντια σε ταμπού και γκέτο και προκαταλήψεις, που έχουν απομείνει στον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως ο Πανούσης λειτουργεί σαν λαγός για αυτήν την εκκαθαριστική επιχείρηση; Το θέμα δεν είναι δικαστικό, είναι πολιτικό και αφορά προσωπικά τον πρωθυπουργό και τη σαπίλα που και η δική του μετάλλαξη και στροφή στο μνημονιακό στρατόπεδο αφήνουν να διαχέεται στο πολιτικό τοπίο, σε μια προσπάθεια να δηλητηριαστεί η δημόσια ζωή της χώρας.