«Ο Ολάντ είναι στη γραμμή Μέρκελ υπέρ των τραπεζών»

● Επέκταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, έγκριση του νόμου για τα εργασιακά, υψηλή ανεργία, άνοδος της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Που βαδίζει η Γαλλία;

Στη Γαλλία βρισκόμαστε σε μια αντιφατική κατάσταση σε διάφορα επίπεδα.

Από τη μια, από το 2008, είχαμε επιθέσεις λιτότητας, όπως στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Επιθέσεις σε κάθε πλευρά του κοινωνικού κράτους: συντάξεις, εκπαίδευση, στέγαση, μισθοί, εργατική νομοθεσία.

Εξαιτίας του συσχετισμού δύναμης που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες δεκαετίες, τα κέρδη που απέσπασε η κυρίαρχη τάξη μέχρι σήμερα δεν είναι του ίδιου επιπέδου με αυτές για παράδειγμα της Γερμανίας, της Βρετανίας και, φυσικά, της Ελλάδας.

Δεν έχουμε συμβόλαια για «μινι-εργασίες» ή συμβόλαια «μηδενικών ωρών».

Αυτό εξηγεί, επίσης, γιατί στην Γαλλία έχουμε λιγότερο επισφαλείς δουλειές, αλλά επίσης και ένα υψηλότερο ποσοστό ανεργίας (10%) σε σχέση με την Ιταλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία.

Παρά τις πολλές επιθέσεις από το 1995, το όριο συνταξιοδότησης παραμένει στα 62 χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια πραγματική αύξηση της κοινωνικής ανασφάλειας, ενώ και τα δικαιώματα των ανέργων όλο και μειώνονται.

● Σ' αυτό συνέβαλε και η κυβέρνηση Ολάντ.

Το 2012 ο Φρανσουά Ολάντ, ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξελέγη επειδή ο κόσμος είχε απαυδήσει με τη λιτότητα και τον αυταρχισμό του Σαρκοζί.

Αλλά τα τέσσερα χρόνια της δικής του διακυβέρνησης, με πρωθυπουργό τον Βαλς, υπήρξε μεγαλύτερη επιθετικότητα ενάντια στους εργαζόμενους και στα κοινωνικά κινήματα απ' ότι πιο παλιά.

Σε τρία χρόνια οι βουλευτές υιοθέτησαν δύο νόμους εις βάρος των εργαζομένων, καθοδηγούμενοι από τα αφεντικά των μεγάλων επιχειρήσεων.

Οι μεγάλες κινητοποιήσεις που έγιναν αφορούσαν άχρηστα σχέδια (αεροδρόμια και φράγματα), την κλιματική αλλαγή, αλλά και την υποδοχή μεταναστών, στην οποία ενεπλάκησαν πολλοί νέοι άνθρωποι.

● Έτσι ήρθε ο νόμος για τη μεταρρύθμιση των εργασιακών;

Τον Οκτώβριο του 2015, η κυβέρνηση είχε απολέσει την αξιοπιστία της στο αριστερό κοινό.

Όταν λοιπόν έγιναν οι επιθέσεις στο Μπατακλάν (με 130 νεκρούς), ο Ολάντ και ο Βαλς προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την πολιτική αξιοπιστία τους με μια θέση μάχης, την υπεράσπιση της δημοκρατίας απέναντι στην τρομοκρατία, γεμίζοντας τον πολιτικό χώρο της δεξιάς με μια εκστρατεία ισλαμοφοβίας.

Ο Ολάντ αποφάσισε την επιβολή μιας αέναης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, επιχειρώντας έτσι να φιμώσει το κοινωνικό κίνημα.

Πίστεψε έτσι ότι θα μπορούσε να περάσει ένα πολύ αντιδημοφιλή νόμο, ο οποίος θα υπονόμευε την προστατευτική προτεραιότητα του Εργατικού Κώδικα.

Αυτός ο νόμος μεταρρύθμισης της εργασίας, παρά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την «αντιτρομοκρατική εκστρατεία», βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα τεράστιο κύμα διαδηλώσεων και απεργιών.

Ήταν κυρίως ένα κίνημα βάσης, από τα κάτω, καθοδηγούμενο από αριστερούς ακτιβιστές των συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα και από το κίνημα Nuit Debout (νυχτερινής αγρυπνίας) σε πολλές πόλεις.

Στη διάρκεια τεσσάρων μηνών, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είχαν την υποστήριξη των δύο τρίτων του πληθυσμού.

Ο Ολάντ και η κυβέρνησή του ήταν τόσο απομονωμένοι, ακόμα και μέσα στο κόμμα του και στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, που αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει ένα ειδικό άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 49.3) για να επιτύχει τη νόμιμη υιοθέτηση του νόμου, χωρίς να ψηφίσουν οι βουλευτές.

Είναι η πρώτη φορά στη Γαλλία, στη διάρκεια τριάντα πέντε χρόνων, που μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με ένα τόσο πλατύ κίνημα.

● Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών;

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η ισλαμοφοβική εκστρατεία, η απώλεια της εμπιστοσύνης προς τα παραδοσιακά κόμματα και τα κοινωνικά κινήματα έχουν αντιφατικά αποτελέσματα.

Αναφορικά με την υποδοχή των μεταναστών, παρότι υπάρχει ένας πολύ μικρός αριθμός τους στη Γαλλία, σε σύγκριση με τη Γερμανία, τη Σουηδία, την Ιταλία ή την Ελλάδα, υπάρχει μια αυξανόμενη ρατσιστική αφήγηση, η οποία προέρχεται από τους πολιτικούς εκπροσώπους αριστερών ή δεξιών κομμάτων.

Καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τα κοινωνικά αιτήματα και ένα αίσθημα αντι-λιτότητας στον πληθυσμό, οι πολιτικοί ηγέτες προσπαθούν να διοχετεύσουν την κοινωνική οργή ενάντια στους μετανάστες.

Και καθώς στη Γαλλία υπάρχει μια πολιτική αδυναμία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αυτό το βρόμικο παιχνίδι βοηθά την ακροδεξιά, η οποία έχει το πιο ρατσιστικό και ισλαμοφοβικό πρόγραμμα.

● Μέχρι σήμερα ο Ολάντ δεν έχει αμφισβητήσει στα σοβαρά την πολιτική γραμμή της Γερμανίας και της Άνγκελα Μέρκελ, δηλαδή τη δημοσιονομική πειθαρχία και τη λιτότητα. Μπορεί να οικοδομηθεί ένα Μέτωπο του Νότου χωρίς τη Γαλλία;

Πιστεύω ότι ο Ολάντ είναι, στην πραγματικότητα, στην ίδια γραμμή με την Μέρκελ. Και οι δύο στηρίζουν τη δράση της ΕΚΤ, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κλπ, δηλαδή τα συμφέροντα των σημαντικότερων ευρωπαϊκών τραπεζών και επιχειρήσεων, παρότι ο Ολάντ είναι σοσιαλδημοκράτης.

Προς το παρόν, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες στην Ευρώπη υποστηρίζουν αυτά τα συμφέροντα και αυτό αφορά σχεδόν όλους τους ηγέτες, όπως ο Ολάντ και ο Ρέντσι.

Η επιλογή του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ισπανία να στηρίξει κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος είναι ακόμα μία έκφραση αυτού του γεγονότος.

Φυσικά υπάρχουν και αριστερές πτέρυγες στη σοσιαλδημοκρατία, όπως για παράδειγμα ο Κόρμπιν στη Βρετανία, αλλά αυτή τη στιγμή είναι η εξαίρεση.

Άρα, για να χτίσουμε πραγματικά ένα μέτωπο ενάντια στη δημοσιονομική πειθαρχία και στη λιτότητα, νομίζω ότι πρέπει να απευθυνθούμε στη δύναμη των εργατικών συνδικάτων, των ακτιβιστών στα κοινωνικά κινήματα, στις αριστερές οργανώσεις και στα ρεύματα ενάντια στη λιτότητα.

Αυτή η δύναμη είναι σημαντική στην Ευρώπη και τα τελευταία δύο χρόνια υπάρχουν πολλές πρωτοβουλίες για μια εναλλακτική στη λιτότητα.

Όμως μέχρι αυτή τη στιγμή είναι αρκετά αδύναμες.

● Παρότι το 2016 σημαδεύτηκε από απεργίες, διαδηλώσεις και το κίνημα Nuit Debout, η Αριστερά στη Γαλλία μοιάζει περιθωριοποιημένη. Πως το εξηγείτε;

Αυτό είναι ένα πραγματικό πρόβλημα! Δεν έχουμε στη Γαλλία μια πολιτική δύναμη κατά της λιτότητας που να ενώσει εκείνους που συμμετέχουν σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα απορρίπτεται κατηγορηματικά απ' εκείνους που θέλουν να παλέψουν κατά της λιτότητας.

Όμως υπάρχει και ένα έλλειμμα αξιοπιστίας στις οργανώσεις της άκρας αριστεράς, αλλά και στο Αριστερό Μέτωπο (ΚΚΓ και Αριστερό Κόμμα).

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην προσπάθεια να υπάρξει ένα καλό αποτέλεσμα στις επόμενες Προεδρικές εκλογές, ο Μελανσόν αποφάσισε στην πραγματικότητα να καταστρέψει το Αριστερό Μέτωπο!

Έτσι, ακόμα και ένα καλό αποτέλεσμα γι' αυτόν στις εκλογές, δεν θα έλυνε το πρόβλημα.

Υπάρχει ένα βαθύ αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για λαϊκό έλεγχο σε όλες τις οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, για μια πολιτική δράση προσανατολισμένη στις κοινωνικές ανάγκες.

● Ποια είναι η αποτίμησή σας για τη μέχρι σήμερα διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και ποια μαθήματα μπορούν να βγουν απ' αυτήν;

Πρόκειται για μια πολύ λυπηρή εμπειρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πολιτική επιλογή του ελληνικού λαού για να σταματήσει η λιτότητα και οι προσταγές της τρόικα.

Ο Τσίπρας και η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσαν αυτή την εντολή, παρότι τον Αύγουστο του 2015, στο δημοψήφισμα, η επιλογή ήταν καθαρά ενάντια σε μια νέα συνθηκολόγηση. Για μένα, υπάρχουν δύο σημαντικά μαθήματα.

Παντού στην Ευρώπη, τα αντικαπιταλιστικά κόμματα ενάντια στη λιτότητα πρέπει να έχουν μια δημοκρατική λειτουργία και να βρίσκονται, σαν όλο και κυρίως οι βουλευτές, υπό τον διαρκή έλεγχο και να συνδέονται βαθύτατα με τα κοινωνικά κινήματα και τα συνδικάτα.

Έπειτα, είναι καθαρό, στην Ε.Ε δεν μπορούν να ακολουθήσεις μια πολιτική ενάντια στη λιτότητα και να αποδέχεσαι και να σέβεσαι τους κανόνες και τις προσταγές των θεσμών της Ε.Ε και της ΕΚΤ.

● Ποια είναι η τακτική του κόμματός σας (NPA -Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα του Ολιβιέ Μπεζανσενό) για τις συμμαχίες και τη συνεργασία με τις άλλες αριστερές δυνάμεις;

Στη Γαλλία παλεύουμε για μια πολιτική οργάνωση που θα συγκεντρώνει και θα δίνει αυτοπεποίθηση στους εκμεταλλευόμενους και στους καταπιεσμένους, σ' αυτούς με τους οποίους δουλεύουμε στα συνδικάτα, στο Nuit Debout και στις ενώσεις, και οι οποίοι είναι οι καθημερινοί αγωνιστές ενάντια στη λιτότητα, το ρατσισμό, την κλιματική αλλαγή και στις διακρίσεις εις βάρος των γυναικών των ΛΟΑΤ.

Δεν ήταν δυνατόν να έχουμε μια γενική συμφωνία πάνω σ' αυτό με το Αριστερό Κόμμα, όταν ήταν ενιαίο μέτωπο και τώρα είναι χειρότερα με την υποψηφιότητα του Μελανσόν.

Σ' ευρωπαϊκό επίπεδο, προσπαθούμε να οργανώνουμε κοινούς αγώνες με κόμματα όπως η Λαϊκή Ενότητα, η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία και το Αριστερό Μπλοκ στην Πορτογαλία, το Αντικαπιταλιστικό ρεύμα στους Podemos κλπ. 

 Ποιος είναι

Ο Κρεμιέ είναι συνδικαλιστής στην Ενωση Γαλλικών Αερογραμμών και στέλεχος της μαχητικής εργατικής συνομοσπονδίας Solidaires Union.

Αρθρογραφεί για την πολιτική του εργατικού κινήματος στην εφημερίδα «L’ Anticapitaliste».

Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα Nuit Debout και στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και συντονισμού των εργαζομένων με τους νέους στις πλατείες της Γαλλίας.

*Βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, ως καλεσμένος στη Διεθνή Συνάντηση του Rproject