O ουγγρικός Οχτώβρης του 1956

Είχαν προη­γη­θεί ο ξε­ση­κω­μός των ερ­γα­τών στην Ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία τον Ιούνη του 1953 και μετά οι απερ­για­κή ανα­τα­ρα­χή και δια­δη­λώ­σεις στην Πο­λω­νία τον Ιούνη του 1956. Και στη συ­νέ­χεια έχου­με την Άνοι­ξη της Πράγα το­1968 και το φαι­νό­με­νο του Πα­νε­θνι­κού συν­δι­κά­του της “Αλ­λη­λεγ­γύ­ης” στην Πο­λω­νία το 1980. Γρά­ψα­με τις πιο ση­μα­ντι­κές μάχες, γιατί στην ουσία τα κα­θε­στώ­τα των ανα­το­λι­κών χωρών ήταν σε μαι διαρ­κή και ασί­γα­στη ερ­γα­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ανα­τα­ρα­χή. Στην ουσία ήταν κα­θε­στώ­τα κρί­σης.

Η Ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση απο­τε­λεί σταθ­μό γιατί γέν­νη­σε με ένα αυ­θόρ­μη­το τρόπο τα ερ­γα­τι­κά συμ­βού­λια (Σο­βιέτ) συ­νέ­χεια της αυ­θόρ­μη­της δη­μιουρ­γί­ας των Σο­βιέτ των επα­να­στά­σε­ων 1905 και 1917 στη Ρωσία, στη Γερ­μα­νι­κή επα­νά­στα­ση του 1918- 1919 και αυτήν της Ουγ­γα­ρί­ας του 1919. Ήρθε να επι­κυ­ρώ­σει τον νόμο που θέλει την ερ­γα­τι­κή τάξη όταν εξε­γεί­ρε­ται να δη­μιουρ­γεί από έν­στι­κτο τις δικές της ορ­γα­νώ­σεις εξου­σί­ας. Ωστό­σο η ήττα της ήρθε να επι­κυ­ρώ­σει την ανα­γκαιό­τη­τα του επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος, το οποίο χρειά­ζε­ται να χτί­ζε­ται υπο­μο­νε­τι­κά και ασί­γα­στα όλη την προη­γού­με­νη της επα­νά­στα­σης πε­ρί­ο­δο.

Η γε­νι­κή κα­τά­στα­ση

α) Δύση

Αλλά ας πά­ρου­με τα πράγ­μα­τα με τη σειρά. Τη 10ε­τία του '50 τη χα­ρα­κτη­ρί­ζει μια ταυ­τό­χρο­νη κρίση τόσο του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, όσο και των κα­θε­στώ­των του (αν)ύπαρ­κτου σο­σια­λι­σμού. Το αντια­ποι­κια­κό κί­νη­μα βρί­σκε­ται σε άνοδο, στη Μ. Ανα­το­λή, τη Β. Αφρι­κή και Νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ασία και έχει φέρει σε δύ­σκο­λη θέση τους Αγ­γλο-Γάλ­λους ιμπε­ρια­λι­στές. Και το αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κί­νη­μα ση­κώ­νει κε­φά­λι στις χώρες της δύσης. Το 1956 απο­τε­λεί κομ­βι­κό ση­μείο της 10ε­τί­ας του '50. Στις ΗΠΑ ανα­πτύσ­σε­ται το κί­νη­μα των μαύ­ρων για πο­λι­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες και ισό­τη­τα. Στην Αί­γυ­πτο ο Νασέρ εθνι­κο­ποιεί εκτός των άλλων την στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας διώ­ρυ­γα του Σουέζ. Πράγ­μα που φέρ­νει την επί­θε­ση των Άγ­γλων και την ήττα τους. Γε­γο­νός που θέτει τέρμα στην πα­ντο­κρα­το­ρία των Άγ­γλων , που δί­νουν την θέση τους σ' αυτή των ΗΠΑ.

β) Ανα­το­λι­κές χώρες

Η νίκη των Ρώ­σι­κων στρα­τευ­μά­των ενά­ντια στους ναζί και η προ­έ­λα­σή τους μέχρι το Βε­ρο­λί­νο δη­μιουρ­γεί στις χώρες από τις οποί­ες προ­ε­λαύ­νει κα­θε­στώ­τα-πα­ρά την θέ­λη­ση της Μο­σχο­βί­τι­κης γρα­φειο­κρα­τί­ας- κατ΄ ει­κό­να και καθ' ομοί­ω­ση της ΕΣΣΔ, γρα­φειο­κρα­τι­κά ή αλ­λιώς πως, εκ­φυ­λι­σμέ­να ερ­γα­τι­κά κράτη. Και λέμε: Παρά τη θέ­λη­ση της Μο­σχο­βί­τι­κης γρα­φειο­κρα­τί­ας, γιατί η πρώτη κί­νη­ση του κυ­ρί­αρ­χου κόκ­κι­νου στρα­τού ήταν να το­πο­θε­τή­σει κυ­βερ­νή­σεις εθνι­κής ενό­τη­τας με τα πιο αντι­δρα­στι­κά και μι­ση­τά στις μάζες πρό­σω­πα της ανύ­παρ­κτης στις χώρες  αυτές αστι­κής τάξης! Οι μάζες που είχαν σχη­μα­τί­σει άλλη ει­κό­να για το κα­θε­στώς της Ρω­σί­ας και τον κόκ­κι­νο στρα­τό αντέ­δρα­σαν και ανά­γκα­σαν την Μόσχα και την ηγε­σία του στρα­τού να ανα­δεί­ξουν κυ­βερ­νή­σεις όπου κυ­ριαρ­χού­σαν τα στε­λέ­χη των στα­λι­νι­κών ΚΚ και να προ­χω­ρή­σουν σε εθνι­κο­ποι­ή­σεις κατ' αρχή των εται­ρειών από 100 ερ­γα­ζό­με­νους και πάνω- αρ­γό­τε­ρα κα­τέ­βη­καν στα 10- και να προ­χω­ρή­σουν σε ανα­γκα­στι­κή κο­λε­χτί­βο­ποί­η­ση της γης. Από την άλλη ήταν δύ­σκο­λο έως αδύ­να­το στην αστι­κή τάξη, κάτω από την εξου­σία του κόκ­κι­νου στρα­τού, να δη­μιουρ­γή­σει το δικό της κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό (ένο­πλα σώ­μα­τα αν­δρών) και να επι­βάλ­λει μέσα από εμ­φύ­λιο (όπως στην Ελ­λά­δα) την κυ­ριαρ­χία της.  Επι­βε­βαιώ­νο­ντας τον κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο της εξου­σί­ας στην δια­μόρ­φω­ση του κοι­νω­νι­κού κα­θε­στώ­τος. Δεν ήταν η συμ­φω­νία της Γιάλ­τα ο κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας. Ωστό­σο από την φύση τους τα κα­θε­στώ­τα αυτά από την γέν­νη­σή τους ήταν κα­θε­στώ­τα κρί­σης, με­τα­βα­τι­κά-προς το σο­σια­λι­σμό ή τον κα­πι­τα­λι­σμό. Προ­ο­πτι­κή η οποία θα κα­θο­ρί­ζο­νταν από την ικα­νό­τη­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης να ανα­τρέ­ψει η μη την εξου­σία της γρα­φειο­κρα­τί­ας. Τε­λι­κά οι απα­νω­τές ήττες της ερ­γα­τι­κής τάξης έφε­ραν την κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση στην ΕΣΣΔ και τις ανα­το­λι­κές χώρες. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Η ζωή των μαζών κάτω από τα γρα­φειο­κρα­τι­κά κα­θε­στώ­τα δεν είχε καμία σχέση μ' αυτό που είχαν στο μυαλό τους πλά­σει. Κυ­ριαρ­χού­σε η κα­τα­πί­ε­ση και οι ανι­σό­τη­τες, για πα­ρά­δειγ­μα στην Ουγ­γα­ρία ο μι­σθός του ερ­γά­τη ήταν 1000 φιο­ρίντ, της μυ­στι­κής αστυ­νο­μί­ας έφτα­νε τις 3000 και των αξιω­μα­τού­χων του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης έφτα­νε και ξε­περ­νού­σε τα 11000 φιο­ρίντ. Κυ­ριαρ­χού­σε η εξα­ντλη­τι­κή ερ­γα­σία με τις νόρ­μες ή αλ­λιώς με το κομ­μά­τι, που ανα­βί­ω­νε τον μι­ση­τό στα­χα­νω­βι­σμό[1]. Ελ­λεί­ψεις βα­σι­κών κα­τα­να­λω­τι­κών αγα­θών, πλη­θω­ρι­σμός, γιατί η έμ­φα­ση των πλά­νων ήταν στη συ­γκρό­τη­ση της βα­ριάς βιο­μη­χα­νί­ας και όχι της πα­ρα­γω­γής κα­τα­να­λω­τι­κών αγα­θών. Λε­η­λα­σία του πλού­του των χωρών από τη ρώ­σι­κη γρα­φειο­κρα­τία μέσα από την ανι­σό­τη­τα των όρων του εμπο­ρί­ου (έπαιρ­ναν τις πρώ­τες ύλες πάμ­φθη­να και στη συ­νέ­χεια πω­λού­σαν τα προ­ϊ­ό­ντα σε υψη­λές τιμές). Σή­κω­σαν ολό­κλη­ρα ερ­γο­στά­σια από τις ανα­το­λι­κές χώρες και τα με­τέ­φε­ραν στη Ρωσία. Σε χώρες όπως για πα­ρά­δειγ­μα στη Τσε­χία που οι αστοί είχαν συ­νερ­γα­στεί με τους Ναζί είχαν επι­βά­λει πο­λε­μι­κές απο­ζη­μιώ­σεις, κάτι που οι Μπολ­σε­βί­κοι το είχαν κα­ταγ­γεί­λει όταν οι νι­κή­τριες του πρώ­του πα­γκο­σμί­ου πο­λέ­μου χώρες το είχαν επι­βάλ­λει στη Γερ­μα­νία. Γιατί θα τις πλή­ρω­νε ο λαός! Αυτή η στάση της ρώ­σι­κης γρα­φειο­κρα­τί­ας γεν­νού­σε στις μάζες εκτός των άλλων και το αί­τη­μα της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας , της ισό­τι­μης σχέ­σης με τους Ρώ­σους και ακόμη ακόμη την απο­μά­κρυν­σή τους από τις χώρες τους.

Η κα­τάρ­ρευ­ση των αυ­τα­πα­τών για τον υπαρ­κτό “σο­σια­λι­σμό” δη­μιούρ­γη­σε στις μάζες συσ­σω­ρευ­μέ­νη αγα­νά­κτη­ση και την επι­θυ­μία να αντι­δρά­σουν να εξε­γερ­θούν, δεν μπο­ρού­σαν να ζουν κάτω απ' αυτές τις συν­θή­κες. Αλλά αυτός δεν είναι αρ­κε­τός όρος για να έχου­με μια επα­να­στα­τι­κή κα­τά­στα­ση, εξε­γέρ­σεις, χρειά­ζε­ται από την άλλη να υπάρ­χει κρίση στις κο­ρυ­φές. Και αυτό συ­νέ­βη με τον θά­να­το του Στά­λιν το Μάρτη του 1953. Η γρα­φειο­κρα­τία δια­σπά­στη­κε σε στα­λι­νι­κούς και  “αντι­στα­λι­νι­κούς” ή αλ­λιώς πως “φι­λε­λεύ­θε­ρους” όπου κοι­νός πα­ρα­νο­μα­στής και των δύο ήταν η δια­τή­ρη­ση του κα­θε­στώ­τος με τον παλιό τρόπο οι μεν, με τον παλιό τρόπο και οι δε , αλλά χωρίς την λα­τρεία και τα πορ­τραί­τα του Στά­λιν! Η κρίση στις κο­ρυ­φές δη­μιούρ­γη­σε ρωγ­μές μέσα από τις οποί­ες ήρθε στην επι­φά­νεια η αγα­νά­κτη­ση των μαζών και η επι­θυ­μία τους να αλ­λά­ξουν τη ζωή τους , όχι επι­στρέ­φο­ντας στον κα­πι­τα­λι­σμό, αλλά βα­δί­ζο­ντας προς το σο­σια­λι­σμό με ερ­γα­τι­κή δια­χεί­ρι­ση και έλεγ­χο, με ερ­γα­τι­κή δη­μο­κρα­τία!!

Οι ερ­γά­τες δεν πε­ρί­με­ναν για πολύ η πρώτη εξέ­γερ­ση ήρθε στις 17 του Ιούνη στο ανα­το­λι­κό Βε­ρο­λί­νο: “Η εξέ­γερ­ση άρ­χι­σε με μια δια­δή­λω­ση των οι­κο­δό­μων στη λε­ω­φό­ρο Στά­λιν. Αφού πα­ρά­τη­σαν τα ερ­γα­λεία τους βά­δι­σαν προς το κέ­ντρο της πόλης για να πα­ρου­σιά­σουν τα αι­τή­μα­τά τους... Οι ερ­γά­τες των με­τα­φο­ρών εγκα­τέ­λει­ψαν τα τραμ και τα φορ­τη­γά τους για να πά­ρουν μέρος στη δια­δή­λω­ση. Οι ερ­γά­τες των ερ­γο­στα­σί­ων έτρε­ξαν από τους πά­γκους τους, οι σπου­δα­στές απ' τα κολ­λε­γιά τους... Σύ­ντο­μα η εξέ­γερ­ση εξα­πλώ­θη­κε σ' ολό­κλη­ρη την Γερ­μα­νία”.[2]Τα αι­τή­μα­τά τους οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά:Αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς, κα­τάρ­γη­ση της δου­λειάς με το κομ­μά­τι (νόρ­μας), συμ­με­το­χή στη διεύ­θυν­ση των ερ­γο­στα­σί­ων, πα­ραί­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης και ελεύ­θε­ρες εκλο­γές.

Η απά­ντη­ση της γρα­φειο­κρα­τί­ας ήταν τα ρώ­σι­κα τανκς, τα οποία πά­λε­ψαν οι ερ­γά­τες του Α. Βε­ρο­λί­νου με γυμνά χέρια σε αι­μα­τη­ρές συ­γκρού­σεις οι οποί­ες κρά­τη­σαν αρ­κε­τές μέρες, για να ητ­τη­θούν στο τέλος εμπρός στην υπε­ρο­πλία των τανκς.

Η εξέ­γερ­ση του Βε­ρο­λί­νου θο­ρύ­βη­σε την γρα­φειο­κρα­τία της Μό­σχας και αυτή των ανα­το­λι­κών χωρών, ένιω­σαν την ορ­γι­σμέ­νη ανάσα των ερ­γα­τών στο σβέρ­κο τους, έψα­χναν να βρουν τρό­πους να εκτο­νώ­σουν την λαϊκή οργή χωρίς να θί­ξουν τα προ­νό­μιά τους. Οι “αντι­στα­λι­νι­κοί” ενι­σχύ­θη­καν, μια κά­ποια χα­λά­ρω­ση ση­μειώ­θη­κε τόσο στην ΕΣΣΔ, όσο και στις υπό­λοι­πες χώρες. Μέσα σ' αυτό το κλίμα ήρθε το Φλε­βά­ρη του 1956 το 20ο Συ­νέ­δριο, που απο­κα­θή­λω­σε τον Στά­λιν-όχι όμως τον στα­λι­νι­σμό- για να απο­κα­λύ­ψει τα εγκλή­μα­τα του Στά­λιν και να δώσει έτσι το απο­φα­σι­στι­κό χτύ­πη­μα στην σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κή πτέ­ρυ­γα της γρα­φειο­κρα­τί­ας με την επι­κρά­τη­ση της πτέ­ρυ­γας των “με­ταρ­ρυθ­μι­στών”.

Η “απο­στα­λι­νο­ποί­η­ση” συ­γκλό­νι­σε τα ΚΚ σε ανα­το­λή και δύση, το κύρος της γρα­φειο­κρα­τί­ας κλο­νί­στη­κε, συ­ντά­ρα­ξε τις συ­νει­δή­σεις των μελών και των στε­λε­χών γε­νι­κά της αρι­στε­ράς. Άνοι­ξε δρό­μους για να βγει το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα στη μάχη.

Η Ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση

Η ερ­γα­τι­κή τάξη της Πο­λω­νί­ας άνοι­ξε τον χορό των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και στά­θη­κε η αφορ­μή για το ξέ­σπα­σμα της ουγ­γρι­κής επα­νά­στα­σης. Στην Πο­λω­νία το πρωί της 28 του Ιούνη οι ερ­γά­τες στο ερ­γο­στά­σιο σι­δη­ρο­δρο­μι­κού υλι­κού Ζίσπο στο Πόζ­ναν απέρ­γη­σαν. Ξε­χύ­θη­καν στους δρό­μους. Μια δια­δή­λω­ση 16.000 ερ­γα­τών προ­χω­ρού­σε προς την πλα­τεία Στά­λιν στις 10 π.μ η δια­δή­λω­ση είχε φτά­σει τις 100.000, σή­κω­σαν πανό με συν­θή­μα­τα, “Λευ­τε­ριά και ψωμί”, “Έξω οι Ρώσοι” και “Τέρμα στη δου­λειά με το κομ­μά­τι”.

Επι­τέ­θη­καν στα γρα­φεία του κόμ­μα­τος και στο Δη­μαρ­χείο και κα­τέ­βα­σαν και κα­τέ­στρε­ψαν τα πορ­τραί­τα των ηγε­τών και τα κομ­μα­τι­κά εμ­βλή­μα­τα, άφη­σαν μόνο το πορ­τραί­το του Λένιν. Κατ' αρχή η γρα­φειο­κρά­τες κι­νη­το­ποί­η­σαν ενά­ντια στους δια­δη­λω­τές τα πο­λω­νι­κά τανκς, η απερ­γία με­τε­τρά­πη σε εξέ­γερ­ση τις επό­με­νες μέρες, γιατί ξε­σή­κω­σε ένα κύμα αλ­λη­λεγ­γύ­ης σ' ολό­κλη­ρη την Πο­λω­νία, που στρα­τός και αστυ­νο­μία κα­τά­φε­ραν να το απο­μο­νώ­σουν. Συ­γκλο­νι­σμέ­νη και σα­στι­σμέ­νη η πο­λω­νι­κή γρα­φειο­κρα­τία απο­δί­δει τον ξε­ση­κω­μό σε “προ­βο­κά­το­ρες και μυ­στι­κούς πρά­κτο­ρες στην υπη­ρε­σία των ΗΠΑ και της Δ. Γερ­μα­νί­ας”, προ­σφι­λής μέ­θο­δος του στα­λι­νι­σμού!! “Προ­βο­κά­το­ρες”  “Πρά­κτο­ρες”και “Αντε­πα­να­στά­τες” οι ερ­γά­τες που ζη­τού­σαν εκτός των άλλων, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο και δια­χεί­ρι­ση, αλ­λα­γές στη διεύ­θυν­ση των ερ­γο­στα­σί­ων και των επι­χει­ρή­σε­ων.

Ο απο­λο­γι­σμός των μαχών 78 νε­κροί (64 πο­λί­τες) και πάνω από 400 τραυ­μα­τί­ες. Συλ­λη­φθέ­ντες 300 οι οποί­οι προ­σά­γο­νται σε δίκη με την κα­τη­γο­ρία των “πρα­κτό­ρων της δύσης”. Παρ' όλα αυτά το κα­θε­στώς ανα­γκά­ζε­ται να κάνει πίσω, γιατί η κα­τα­στο­λή δεν στά­θη­κε ικανή να κάμ­ψει το φρό­νη­μα και το αί­τη­μα για αλ­λα­γές, ακόμη και στο επί­πε­δο της ηγε­σί­ας του ΠΕΕΚ (πο­λω­νι­κό ΚΚ) και της κυ­βέρ­νη­σης, του Πο­λω­νι­κού λαού. Έτσι έχου­με την επι­στρο­φή του Γκο­μούλ­κα[3] στην ηγε­σία του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης.

Για να εκτο­νώ­σει την κοι­νω­νι­κή αγα­νά­κτη­ση, μι­λά­ει για τον “Πο­λω­νι­κό δρόμο για το Σο­σια­λι­σμό”, ζη­τά­ει την απο­χώ­ρη­ση του Ρο­σο­κόφ­σκι (στρα­τάρ­χη του ρώ­σι­κου στρα­τού στην Πο­λω­νία) και συ­ζη­τά­ει σο­βα­ρά την απο­χώ­ρη­ση της Πο­λω­νί­ας από το “Σύμ­φω­νο της Βαρ­σο­βί­ας”[4] Αυτό ανη­συ­χεί έντο­να την Μόσχα και ανα­γκά­ζει σχε­δόν σύσ­σω­μη την ηγε­σία με επι­κε­φα­λής τον ίδιο τον Χρου­στσόφ να πάνε στη Βαρ­σο­βία για συ­νο­μι­λί­ες. Τε­λι­κά επήλ­θε συμ­βι­βα­σμός έμει­νε η Πο­λω­νία στο “Σύμ­φω­νο” και ο Γκο­μούλ­κα δια­τή­ρη­σε την θέση του. Όμως όλα αυτά υπο­βι­βά­ζουν στα μάτια των μαζών την ισχυ­ρή ει­κό­να της Γρα­φειο­κρα­τί­ας και εξυ­ψώ­νουν το ηθικό των ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας.

Και τα γε­γο­νό­τα στην Πο­λω­νία επη­ρέ­α­σαν τις διερ­γα­σί­ες και τις εξε­λί­ξεις στην Ουγ­γα­ρία. Αφορ­μή για το ξέ­σπα­σμα της με­γα­λειώ­δους Ουγ­γρι­κής επα­νά­στα­σης στά­θη­κε μια συ­γκέ­ντρω­ση και δια­δή­λω­ση αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τον αγω­νι­ζό­με­νο Πο­λω­νι­κό λαό που ορ­γα­νώ­θη­κε από τον 'Κύ­κλο Πε­τέ­φι[5]”στις 23 του Οκτώ­βρη του 1956. Η κυ­βέρ­νη­ση  έδωσε δείγ­μα της σύγ­χυ­σης της και της αδυ­να­μί­ας της να απο­φα­σί­σει, όταν κατ' αρχή επι­τρέ­πει την δια­δή­λω­ση και στην συ­νέ­χεια λίγες ώρες πριν την δια­δή­λω­ση προ­χω­ρά στην απα­γό­ρευ­σή της , για να πάρει το μή­νυ­μα από τους διορ­γα­νω­τές ότι η συ­γκέ­ντρω­ση-δια­δή­λω­ση θα γίνει πράγ­μα που την ανα­γκά­ζει να την επι­τρέ­ψει!!

Η δια­δή­λω­ση είχε απο­φα­σι­στεί να κα­τα­λή­ξει στο άγαλ­μα του στρα­τη­γού Γιό­ζεφ Μπέμ[6] όταν το συ­γκε­ντρω­μέ­νο πλή­θος μπρο­στά στο άγαλ­μα του Μπεμ έφτα­σε τις 50.0000 ο ομι­λη­τής διά­βα­σε το ψή­φι­σμα της Ένω­σης Συγ­γρα­φέ­ων:

“Θέ­λου­με:

1. Ανε­ξάρ­τη­τη εθνι­κή πο­λι­τι­κή, βα­σι­σμέ­νη στις αρχές του σο­σια­λι­σμού.

2.Ισό­τη­τα στις σχέ­σεις με την ΕΣΣΔ και τις Λαϊ­κές Δη­μο­κρα­τί­ες

3. Ανα­θε­ώ­ρη­ση των οι­κο­νο­μι­κών συμ­φω­νιών, σύμ­φω­να με το πνεύ­μα της ισό­τη­τας των εθνι­κών δι­καιω­μά­των.

4. Τη διεύ­θυν­ση των ερ­γο­στα­σί­ων από ερ­γά­τες και ει­δι­κούς.

5. Το δι­καί­ω­μα των αγρο­τών να απο­φα­σί­ζουν ελεύ­θε­ρα για τη μοίρα τους

6. Την απο­μά­κρυν­ση της κλί­κας Ρα­κό­ζι,[7] μια θέση στην κυ­βέρ­νη­ση για τον Ίμρε Νάγκυ[8], και μια απο­φα­σι­στι­κή στάση σε κάθε αντε­πα­να­στα­τι­κή από­πει­ρα και βλέψη.

7. Πλήρη πο­λι­τι­κή αντι­προ­σώ­πευ­ση της ερ­γα­τι­κής τά­ξης- Ελεύ­θε­ρη και μυ­στι­κή ψη­φο­φο­ρία στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές και σ' όλα τα αυ­τό­νο­μα διοι­κη­τι­κά όρ­γα­να.”[9]

Το πλή­θος μετά το τέλος της συ­γκέ­ντρω­σης δεν δια­λύ­ε­ται και αυ­θόρ­μη­τα κι­νεί­ται προς την πλα­τεία του κοι­νο­βου­λί­ου, όπου συρ­ρέ­ουν κατά χι­λιά­δες και νέοι δια­δη­λω­τές κύρια νε­ο­λαί­οι και ερ­γά­τες, πάνω από 100.000 φτά­νει ο αριθ­μός των συ­γκε­ντρω­μέ­νων. Οι συ­γκε­ντρω­μέ­νοι ενη­με­ρώ­νο­νται με αγα­νά­κτη­ση για το πε­ριε­χό­με­νο του μη­νύ­μα­τος του Γκέρε (είχε αντι­κα­τα­στή­σει τον λα­ο­μί­ση­το Ρα­κο­ζί στη θέση του γραμ­μα­τέα του ΚΚ)  από το ρα­διό­φω­νο “Βου­δα­πέ­στη”, όπου κα­τήγ­γει­λε  τους ερ­γά­τες και νε­ο­λαί­ους δια­δη­λω­τές  για: “...από­πει­ρα να κα­τα­λυ­θεί η δη­μο­κρα­τία ...να υπο­νο­μευ­τεί η εξου­σία της ερ­γα­τι­κής τάξης, να χα­λα­ρώ­σουν οι δε­σμοί με­τα­ξύ Ουγ­γα­ρί­ας και Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης.... Και κα­ταγ­γέλ­λει σαν αναί­σχυ­ντα ψέμ­μα­τα και εχθρι­κή προ­πα­γάν­δα...  ότι η Ουγ­γα­ρία συ­ναλ­λάσ­σο­νταν με άνι­σους όρους με την Σο­βιε­τι­κή Ένωση κλπ”[10]

Και απο­φα­σί­ζουν να κα­τευ­θυν­θούν προς τον ρα­διο­φω­νι­κό σταθ­μό για να τον κα­τα­λά­βουν και να με­τα­δώ­σουν το δικό τους μή­νυ­μα. Βα­δί­ζο­ντας προς το σταθ­μό ένα με­γά­λο τμήμα των δια­δη­λω­τών απο­φα­σί­ζει να επι­σκε­φτεί το Δη­μο­τι­κό Πάρκο, όπου βρί­σκε­ται το μπρού­τζι­νο άγαλ­μα του Στά­λιν ύψους 26 πο­διών, το οποίο γκρε­μί­ζουν με ζη­τω­κραυ­γές και αλα­λαγ­μούς.

 Ισχυ­ρές δυ­νά­μεις πά­νο­πλες της μι­ση­τής αστυ­νο­μί­ας AVH εμπο­δί­ζουν την πο­ρεία να πλη­σιά­σει στο Ρ/δ σταθ­μό. Το πλή­θος δια­μαρ­τύ­ρε­ται: “Αφή­στε μας να πε­ρά­σου­με”, “Ο Ουγ­γρι­κός λαός πρέ­πει να ακού­σει τις προ­τά­σεις μας”,- “Να στεί­λου­με μια αντι­προ­σω­πεία”.  Έπει­τα από δια­πραγ­μα­τεύ­σεις επι­τρέ­πουν σε αντι­προ­σω­πεία των δια­δη­λω­τών να μπει στο κτί­ριο, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τους συλ­λαμ­βά­νουν. Όταν αυτό μετά από ώρες έγινε αντι­λη­πτό από το πλή­θος, τα πράγ­μα­τα αγριεύ­ο­νται και το πλή­θος βρυ­χά­ται ανυ­πό­μο­να: “Που είναι η αντι­προ­σω­πεία μας;”- “Αφή­στε τους να βγουν!”- “Ελευ­θε­ρώ­στε τους αντι­προ­σώ­πους μας!” Το πλή­θος κι­νεί­ται αυ­θόρ­μη­τα προς τα εμπρός και σπά­ζει την πρώτη ζώνη της αστυ­νο­μί­ας, τότε τα πο­λυ­βό­λα άνοι­ξαν πυρ.

“Κραυ­γές αγω­νί­ας υψώ­θη­καν, καθώς οι μπρο­στι­νές σει­ρές των ει­ρη­νι­κών και άο­πλων δια­δη­λω­τών σω­ριά­ζο­νταν στο έδα­φος. Το πλή­θος μά­νια­σε. Η αστυ­νο­μία, γρή­γο­ρα συ­ντρί­φτη­κε, τα όπλα τους είχαν σαν στόχο τα πα­ρά­θυ­ρα του Ρα­διο­φω­νι­κού Με­γά­ρου, από τα οποία ξε­χύ­νο­νταν καυτό μο­λύ­βι προς το πλή­θος που βρί­σκο­νταν από κάτω.

Η Ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση είχε αρ­χί­σει” [11] (Υπογρ. Δική μας)

Πρώτο μέ­λη­μα των ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας είναι ο εξο­πλι­σμός του. Αφού κα­τέ­λα­βαν ένα ερ­γο­στά­σιο όπλων στη Βου­δα­πέ­στη έφε­ραν τα όπλα και τα μοί­ρα­σαν στους δια­δη­λω­τές οι οποί­οι σχη­μά­τι­σαν ομά­δες πο­λι­το­φυ­λα­κής ελέγ­χο­ντας τα βα­σι­κά ση­μεία της πόλης. Ο Ουγ­γρι­κός στρα­τός στην πλειο­ψη­φία του έμει­νε ου­δέ­τε­ρος και ένα μέρος του πέ­ρα­σε με το λαό δί­νο­ντάς του και όπλα. Επί­σης πέ­ρα­σε με το λαό και η πλειο­ψη­φία της δη­μο­τι­κής αστυ­νο­μί­ας, ο κρα­τι­κός μη­χα­νι­σμός πα­ρέ­λυ­σε το μόνο στή­ριγ­μα του κα­θε­στώ­τος είναι η AVH και τα ρω­σι­κά  στρα­τεύ­μα­τα και τανκς.

Παρά τη λα­σπο­λο­γία των Ρ/δ σταθ­μών οι οποί­οι πα­ρου­σί­α­ζαν την εξέ­γερ­ση έργο των “αντε­πα­να­στα­τών”, “φα­σι­στι­κών στοι­χεί­ων” “Αναρ­χι­κών”, “πρα­κτό­ρων της Δύσης που είχαν διεισ­δύ­σει στις γραμ­μές των δια­δη­λω­τών , κα­θο­δη­γού­με­νοι από την CIA”, ότι “τα όπλα είχαν πε­ρά­σει στην Ουγ­γα­ρία από τα σύ­νο­ρα της Αυ­στρί­ας” κλπ στα­λι­νο­λο­γί­ες, η αλή­θεια μα­θεύ­τη­κε κατ' αρχή στο Λαό της Βου­δα­πέ­στη αυ­θη­με­ρόν, βγά­ζο­ντας το λαό στους δρό­μους και τις επό­με­νες μέρες τα γε­γο­νό­τα έγι­ναν γνω­στά σ' ολό­κλη­ρη την Ουγ­γα­ρία 'όπου οι βα­σι­κές πό­λεις κα­τε­λή­φθη­σαν από τις μάζες. Στην επαρ­χία κα­τά­φε­ραν να κα­τα­λά­βουν Ρ/δ σταθ­μούς, από τους οποί­ους εκ­πέ­μπουν τα αι­τή­μα­τα της επα­νά­στα­σης. Οι γρα­φειο­κρά­τες έχουν απο­μο­νω­θεί. Οι εξε­γερ­μέ­νοι ανοί­γουν τις φυ­λα­κές και απε­λευ­θε­ρώ­νουν τους πο­λι­τι­κούς κρα­του­μέ­νους,5500!

Μπρο­στά στην απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα των μαζών το κα­θε­στώς για να κερ­δί­σει χρόνο  ανα­γκά­ζε­ται την επο­μέ­νη κιόλα να προ­χω­ρή­σει με από­φα­ση της κε­ντρι­κής επι­τρο­πής στην πρω­θυ­πουρ­γο­ποί­η­ση του Ναγκύ που ήταν βα­σι­κό αί­τη­μα των μαζών και βέ­βαια να κα­λέ­σει τα ρώ­σι­κα στρα­τεύ­μα­τα να πα­ρέμ­βουν, κάτι που το χρέ­ω­σαν οι μάζες και στον ίδιο το Νάγκυ και έχασε την αξιο­πι­στία του στα μά­ταια των ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας που απο­τε­λού­σαν το βα­σι­κό κορμό των επα­να­στα­τών. Δεν έπε­σαν στην πα­γί­δα και συ­νέ­χι­σαν τον αγώνα τους. Επί­σης ο Γκέρε απαλ­λάσ­σε­ται από τα κα­θή­κο­ντα του πρώ­του γραμ­μα­τέα και τη θέση του κα­τα­λαμ­βά­νει ο Γιά­νος Κα­ντάρ[12]

Η εμ­φά­νι­ση των Ρώ­σι­κων τανκς το πρωί της 24ης του Οκτώ­βρη  δυ­να­μώ­νει τη θέ­λη­ση των επα­να­στα­τών να αντι­στα­θούν. Στη Βου­δα­πέ­στη δη­μιουρ­γεί­ται το επα­να­στα­τι­κό συμ­βού­λιο από τους ερ­γά­τες και την νε­ο­λαία το οποίο συ­νε­δριά­ζει και δίνει κα­τευ­θύν­σεις. Στή­νο­νται οδο­φράγ­μα­τα και με βόμ­βες μο­λό­τοφ αντι­με­τω­πί­ζουν τα τανκς, όπου και κα­τά­φε­ραν να ακι­νη­το­ποι­ή­σουν 30 κατά τη διάρ­κεια των μαχών της πρώ­της μέρας. Ωστό­σο το βα­σι­κό τους όπλο είναι ο διά­λο­γος με τους Ρώ­σους φα­ντά­ρους στη μη­τρι­κή τους γλώσ­σα, πράγ­μα που δη­μιουρ­γεί αμη­χα­νία στην πλειο­ψη­φία των Ρώσων φα­ντά­ρων.

Ρ/δ μή­νυ­μα του Νάγκυ καλεί το λαό να ηρε­μή­σει και να πα­ρα­δώ­σει τα όπλα και υπό­σχε­ται να ξε­κι­νή­σει συ­νο­μι­λί­ες με την ΕΣΣΔ για την απο­χώ­ρη­ση των στρα­τευ­μά­των και γε­νι­κό­τε­ρα για τις σχέ­σεις  ανά­με­σα στις δύο χώρες. Καλ­λιερ­γεί αυ­τα­πά­τες ότι μπο­ρεί να δο­θούν λύ­σεις και αφή­νει ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο για πι­θα­νή απο­χώ­ρη­ση της Ουγ­γα­ρί­ας από το “Σύμ­φω­νο της Βαρ­σο­βί­ας”. Η απά­ντη­ση των ερ­γα­τών ήρθε με την κή­ρυ­ξη γε­νι­κής απερ­γί­ας, η οποία ξε­κί­νη­σε από τα βιο­μη­χα­νι­κά κέ­ντρα της Βου­δα­πέ­στη και στη συ­νέ­χεια επε­κτά­θη­κε σ' όλη τη χώρα. Το ση­μα­ντι­κό στοι­χείο είναι η συ­γκρό­τη­ση ερ­γο­στα­σια­κών συμ­βου­λί­ων τα οποία ανα­λαμ­βά­νουν την διεύ­θυν­ση των επι­χει­ρή­σε­ων και γε­νι­κά του αγώνα. Τα συμ­βού­λια συ­γκρο­τούν συ­ντο­νι­στι­κά κατά πόλη τα οποία και απο­κα­λούν Επα­να­στα­τι­κά Συμ­βού­λια και στις 26 του Οκτώ­βρη προ­χω­ρούν στην δη­μιουρ­γία του Εθνι­κού Συμ­βου­λί­ου. Το οποίο και πα­ρου­σιά­ζει το πρό­γραμ­μά του βα­σι­κά ση­μεία του οποί­ου ήταν:

1. Σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης με συμ­με­το­χή αντι­προ­σώ­πων από το Εθνι­κό Συμ­βού­λιο των ελεύ­θε­ρων συν­δι­κά­των.

2. Συ­γκρό­τη­ση εθνο­φυ­λα­κής απο­τε­λού­με­νη από ερ­γά­τες και νέους, για την δια­τή­ρη­ση της τάξης

3. Να εκτε­θεί στο λαό με από­λυ­τη ει­λι­κρί­νεια η οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση της χώρας.

4. Να ξε­κι­νή­σουν άμεσα δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για την απο­χώ­ρη­ση των ρω­σι­κών στρα­τευ­μά­των από το Ουγ­γρι­κό έδα­φος.

5. Ερ­γα­τι­κά συμ­βού­λια σ' όλα τα ερ­γο­στά­σια, ερ­γα­τι­κή διεύ­θυν­ση και ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος. Ρι­ζι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός του συ­στή­μα­τος κε­ντρι­κού σχε­δια­σμού και της διεύ­θυν­σής της οι­κο­νο­μί­ας από το κρά­τος.

6. Αυ­ξή­σεις στους κα­τώ­τε­ρους μι­σθούς  και ανα­προ­σαρ­μο­γή τους με ανώ­τα­το μη­νιαίο μισθό τα 3500 φιο­ρίντ.

7. Κα­τάρ­γη­ση της νόρ­μας, αύ­ξη­ση στις χα­μη­λές συ­ντά­ξεις και τα οι­κο­γε­νεια­κά επι­δό­μα­τα

8. Επι­τά­χυν­ση κα­τα­σκευ­ής κα­τοι­κιών από το κρά­τος

9. Να τη­ρη­θεί η υπό­σχε­ση της κυ­βέρ­νη­σης Νάγκυ για δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με την ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες για την εγκα­θί­δρυ­ση ισό­τι­μων οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων.

Αυτά ήταν τα αι­τή­μα­τα της αντε­πα­νά­στα­σης αγα­πη­τέ “Ρι­ζο­σπά­στη” και ΚΚΕ!!! Αιδώς αρ­γεί­οι- ΝΤΡΟ­ΠΗ με άλλα λόγια!! (Ριζ. 25/11/2012)

Όπως σε κάθε κλασ­σι­κή επα­νά­στα­ση έτσι και στην Ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση εί­χα­με το φαι­νό­με­νο της δυα­δι­κής εξου­σί­ας, και την αλ­μα­τώ­δη ανά­πτυ­ξη του πο­λι­τι­κού επι­πέ­δου που ωστό­σο δεν φά­νη­κε ικανό για να φτά­σει στην κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας γιατί έλει­πε ο κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας επα­να­στα­τι­κό κόμμα, χτι­σμέ­νο πριν ξε­σπά­σει η επα­νά­στα­ση.

Τις επό­με­νες ημέ­ρες ο αγώ­νας εξε­λισ­σό­ταν αμ­φίρ­ρο­πος τα τανκς δεν μπό­ρε­σαν να επι­βά­λουν την τάξη στις 28 του Οκτώ­βρη ο Νάγκυ εξαγ­γέλ­λει ότι επήλ­θε συμ­φω­νία για να απο­συρ­θούν τα ρώ­σι­κα τανκς- πράγ­μα­τι απο­σύ­ρο­νται- και ότι η Ουγ­γα­ρία θα απο­χω­ρή­σει από το “Σύμ­φω­νο της Βαρ­σο­βί­ας”. Αυτό δεν άρεσε κα­θό­λου στη Μόσχα η όλη κα­τά­στα­ση δη­μιουρ­γού­σε κακό πα­ρά­δειγ­μα για τους λαούς των Λαϊ­κών Δη­μο­κρα­τιών και της ΕΣΣΔ, ιδιαί­τε­ρα τα αι­τή­μα­τα για ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο και δια­χεί­ρι­ση, για ερ­γα­τι­κή δη­μο­κρα­τία, αυτό σή­μαι­νε τέλος στα προ­νό­μια της γρα­φειο­κρα­τί­ας, ήταν ζή­τη­μα ζωής η θα­νά­του για τους γρα­φειο­κρά­τες. Γι αυτό και χωρίς χρο­νο­τρι­βή προ­ε­τοί­μα­σαν την επέμ­βα­σή τους  για τις 4 του Νο­έμ­βρη. Με και­νούρ­γιες τε­θω­ρα­κι­σμέ­νες με­ραρ­χί­ες ενί­σχυ­σαν τις υπάρ­χου­σες και φρό­ντι­σαν οι φα­ντά­ροι να είναι από τα βάθη της Ασίας να μην γνω­ρί­ζουν ούτε τα ρώ­σι­κα και το πιο σπου­δαίο να μην γνω­ρί­ζουν σε ποια χώρα πο­λε­μούν , τους έπει­σαν ότι είναι στη Ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία για να κα­τα­στεί­λουν φα­σι­στι­κή εξέ­γερ­ση.

Στις 4 του Νο­έμ­βρη το πρωί 2000 τανκς ει­σβάλ­λουν στην Ουγ­γα­ρία και κυ­κλώ­νουν τις βα­σι­κές πό­λεις της χώρας, ενώ η αε­ρο­πο­ρία, τα Μιγκ σφυ­ρο­κο­πούν την Βου­δα­πέ­στη. Ο λαός αμύ­νε­ται σε άνιση μάχη και αγώνα κα­τα­φέρ­νει να αντέ­ξει μέχρι και τις 10 του Νο­έμ­βρη,η γε­νι­κή απερ­γία συ­νε­χί­ζε­ται και μετά τις 10 του Νο­έμ­βρη. Τε­λι­κά η επα­νά­στα­ση πνί­γε­ται στο αίμα ει­κά­ζε­ται ότι 2500 Ούγ­γροι σκο­τώ­θη­καν στις οδο­μα­χί­ες, από τους οποί­ους οι 450 εκτε­λέ­στη­καν σε δίκες, 12000 φυ­λα­κί­στη­καν. Οι κα­τα­στρο­φές που υπέ­στη η Βου­δα­πέ­στη από τος βομ­βαρ­δι­σμούς είναι ανυ­πο­λό­γι­στες, πιο με­γά­λες από την ει­σβο­λή των Γερ­μα­νών και απ' αυτές των επί 45 ημε­ρών  πο­λιορ­κί­ας της πόλης από τα ρώ­σι­κα στρα­τεύ­μα­τα για την κα­τά­λη­ψή της το 1944!! Οι άστε­γοι πάνω από 60.000 και πάνω από 200.000 αυτοί που πήραν το δρόμο της προ­σφυ­γιάς. Ο Νάγκυ κα­τέ­φυ­γε στη Πρε­σβεία της Γιου­γκο­σλα­βί­ας για να συλ­λη­φθεί αρ­γό­τε­ρα και να εκτε­λε­σθεί το 1958.

Παρά την στρα­τιω­τι­κή συ­ντρι­βή της επα­νά­στα­σης η ερ­γα­τι­κή τάξη συ­νε­χί­ζει να αντι­δρά με απερ­γί­ες μέχρι που ανα­γκά­ζε­ται η κυ­βέρ­νη­ση να ψη­φί­σει νόμο όπου ποι­νι­κο­ποιεί με θά­να­το το “έγκλη­μα” της απερ­γί­ας. Οι ερ­γά­τες μπαί­νουν στα ερ­γο­στά­σια για να συ­νε­χί­σουν τον αγώνα με την μορφή της λευ­κής απερ­γί­ας. Τα ερ­γα­τι­κά συμ­βού­λια πα­ρέ­μει­ναν σε λει­τουρ­γία μέχρι και το Γε­νά­ρη του 1957, γε­νι­κά υπάρ­χουν εστί­ες ανα­τα­ρα­χής και ανυ­πα­κο­ής μέχρι τέ­λους 1957 αρχές 1958.

Ο με­ταρ­ρυθ­μι­στής Χρου­στσόφ έπνι­ξε με τις γνω­στές στα­λι­νι­κές με­θό­δους μια ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση.

Η αντί­δρα­ση των ερ­γα­τών και της Νε­ο­λαί­ας στη Δύση

Η Ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση ήταν μια γνή­σια ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση με σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση πο­λι­τι­κή γιατί δεν έθετε ζή­τη­μα αλ­λα­γής των πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων, αλλά το ζή­τη­μα της εξου­σί­ας στη διεύ­θυν­ση του κρά­τους και του ερ­γο­στα­σί­ου. Παρ' όλα αυτά δεν έτυχε της ανά­λο­γης υπο­στή­ρι­ξης από την ερ­γα­τι­κή τάξη και της νε­ο­λαί­ας στη δύση γιατί τα ΜΜΕ σε ανα­το­λή και δύση αρι­στε­ρά και κα­θε­στω­τι­κά συ­μπλη­ρώ­νο­ντας το ένα το άλλο πα­ρου­σί­α­σαν την γνή­σια ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση σαν αντε­πα­νά­στα­ση και δη­μιούρ­γη­σαν σύγ­χυ­ση στα  μυαλά των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Από τη μια η προ­πα­γάν­δα γε­μά­τη λάσπη της Μό­σχας της οποί­ας το κύρος εξ αι­τί­ας της συ­ντρι­βής του να­ζι­σμού ήταν υψηλό στα μάτια των ερ­γα­τών στη δύση συ­μπλη­ρω­νό­ταν από τα ΚΚ της δύσης όπου πα­ρου­σί­α­ζαν την επα­νά­στα­ση σαν αντε­πα­νά­στα­ση έργο των μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών της δύσης για επι­στρο­φή στον κα­πι­τα­λι­σμό. Πρό­βα­λαν τα εθνι­κι­στι­κά αι­τή­μα­τα, αυτά που ζη­τού­σαν πα­ρέμ­βα­ση του ΟΗΕ, όπως επί­σης και αυτά της κα­θο­λι­κής εκ­κλη­σί­ας τα οποία είναι δυ­να­τόν να υπάρ­χουν σε κάθε επα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα και τα οποία ήταν σχε­δόν ανύ­παρ­κτα στα αι­τή­μα­τα του Ουγ­γρι­κού λαού, γιατί σύμ­φω­να με το Λένιν: 'Ό­ποιος πε­ρι­μέ­νει να δει ένα κα­θα­ρό επα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα δεν πρό­κει­ται ποτέ να το δει. Αυτό έγινε ακόμα -ακό­μα και από τους δια­φω­νού­ντες με την Μο­σχο­βί­τι­κη γρα­φειο­κρα­τία Μαο-Γκο­μούλ­κα-Τί­το, γιατί και αυτοί ήταν συ­νει­δη­τοί γρα­φειο­κρά­τες!!  Και από την άλλη οι αστι­κές εφη­με­ρί­δες πρό­βα­λαν τα ίδια αι­τή­μα­τα και τη λα­σπο­λο­γία των στα­λι­νι­κών-για αντε­πα­νά­στα­ση- για να απο­δεί­ξουν στους λαούς τους ότι οι λαοί των ανα­το­λι­κών χωρών πα­λεύ­ουν για να επι­στρέ­ψουν στον κα­πι­τα­λι­σμό και σπί­λω­ναν έτσι την αίγλη των μαρ­ξι­στι­κών ιδεών και του σο­σια­λι­σμού στα μάτια των μαζών!!

Όμως όπως λένε και οι Κου­Κου­έ­δες “το ψέμα έχει κοντά πο­δά­ρια”. Αυτό που κα­θό­ρι­σε το χα­ρα­κτή­ρα της Ουγ­γρι­κής επα­νά­στα­σης ήταν το πρό­γραμ­μά της με κυ­ρί­αρ­χο στοι­χείο την ανα­τρο­πή της γρα­φειο­κρα­τί­ας και το προ­χώ­ρη­μα στο σο­σια­λι­σμό. Η επα­να­στά­σεις ητ­τή­θη­καν στις ανα­το­λι­κές χώρες και αυτή ήταν η βα­σι­κή αιτία της κα­τάρ­ρευ­σης στην κυ­ριο­λε­ξία του υπαρ­κτού “σο­σια­λι­σμού”!

[1]     Από τον Στα­χά­νωβ Ρώσο ερ­γά­τη που ξε­πα­τώ­νο­νταν στη δου­λειά σπά­ζο­ντας τις νόρ­μες και τα ωρά­ρια και αυτός απο­τε­λού­σε για την γρα­φειο­κρα­τία και το ΚΚΣΕ το πρό­τυ­πο του σο­βιε­τι­κού ερ­γά­τη. Οι στα­χα­νω­βί­τες ήταν μι­ση­τοί στην μάζα των ερ­γα­τών.

[2]     Άντυ Άντερ­σον, Η Ουγ­γρι­κή Επα­νά­στα­ση 1956 σελ. 36-37 εκδ. “Ελεύ­θε­ρος Τύπος”

[3]     Γκο­μούλ­κα αφο­ρι­σμέ­νος από το κόμμα σαν Τι­τοϊ­στής το 1948 και φυ­λα­κι­σμέ­νος στα 1951 και υπό επι­τή­ρη­ση κατ' οίκον από το 1954.

[4]     Κάτι αντί­στοι­χο του ΝΑΤΟ που συ­μπε­ριε­λάμ­βα­νε τις χώρες τις ανα­το­λι­κές υπό την ηγε­σία της ΕΣΣΔ. Με την κα­τάρ­ρευ­ση του ανύ­παρ­κτου σο­σια­λι­σμού δια­λύ­θη­κε.

[5]     Ο Σά­ντορ Πε­τέ­φι ήταν ένας ποι­η­τής ο οποί­ος έπαι­ξε ση­μα­ντι­κό ρόλο στην ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση ενά­ντια στην κα­τα­πί­ε­ση των Αψ­βούρ­γων το 1848.

        Ο “Κύ­κλος Πε­τέ­φι” σχη­μα­τί­στη­κε τον Απρί­λη του 1956 από την Κομ­μου­νι­στι­κή νε­ο­λαία-κυ­ρί­ως σπου­δα­στές, τους οποί­ους στή­ρι­ξε η Ένωση Συγ­γρα­φέ­ων. Σύ­ντο­μα έγινε ένα ση­μα­ντι­κό και απο­τε­λε­σμα­τι­κό κέ­ντρο για τη διά­δο­ση από­ψε­ων, κρι­τι­κής και δια­μαρ­τυ­ρί­ας για την αξιο­θρή­νη­τη κα­τά­στα­ση της Ουγ­γρι­κής κοι­νω­νί­ας

[6]     Ο Μπεμ ήταν ένας Πο­λω­νός που είχε γίνει διά­ση­μος όταν πο­λέ­μη­σε μαζί με τους Ούγ­γρους ενά­ντια στην κα­τα­πί­ε­ση των Αψ­βούρ­γων (Αυ­στρια­κών) 1848-1849.

[7]     Μα­τύ­ας Ρα­κό­ζι κομ­μου­νι­στής στε­νός “φίλος” του Στά­λιν, γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ουγ­γα­ρί­ας. Η Ουγ­γρι­κή κοι­νω­νία υπέ­φε­ρε κάτω από το κα­θε­στώς ακραί­ας τρο­μο­κρα­τί­ας που ασκού­σε η πα­νί­σχυ­ρη AVH, η αδί­στα­κτη πο­λι­τι­κή αστυ­νο­μία. Στα γε­γο­νό­τα του 1956 αντι­κα­τα­στά­θη­κε στη θέση του γραμ­μα­τέα απο τον στα­λι­νι­κό Γκέρε.

[8]     Ίμρε Νάγκυ ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του ΚΚ . Με­ταρ­ρυθ­μι­στής Γρα­φειο­κρά­της υπήρ­ξε υπουρ­γός Γε­ωρ­γί­ας στην κυ­βέρ­νη­ση του 1944, εσω­τε­ρι­κών στα 1946 και το 1953 ανέ­λα­βε πρω­θυ­πουρ­γός στη θέση του πα­ρα­τη­μέ­νου Ρα­κό­ζι, που είχε με τις μέ­θο­δες του οδη­γή­σει την Ουγ­γρι­κή οι­κο­νο­μία στο χεί­λος της κα­τάρ­ρευ­σης. Ο Νάγκυ δια­κή­ρυ­ξε την “Νέα Πο­ρεία” για την οι­κο­νο­μία και απο­πει­ρά­θη­κε να συ­γκρο­τή­σει το “Πα­τριω­τι­κό Λαϊκό Μέ­τω­πο” ένα αυ­τό­νο­μο πο­λι­τι­κό όρ­γα­νο που θα εξα­σφά­λι­ζε μια σχε­τι­κή ελεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση των μαζών στην πο­λι­τι­κή δια­δι­κα­σία έξω από το έλεγ­χο του ΚΚ. Αλλά δεν τα κα­τά­φε­ρε γιατί ανε­τρά­πη από τον Ρα­κό­ζι το 1954.  Στη συ­νέ­χεια κατά την πε­ρί­ο­δο των επα­να­στα­τι­κών γε­γο­νό­των, ύστε­ρα από αί­τη­μα των μαζών επα­νήλ­θε στην πρω­θυ­πουρ­γία.  Εκτε­λέ­σθη­κε το 1958.

[9]     Αντυ Αντερ­σον Η Ουγ­γρι­κή Επα­νά­στα­ση 1956 σελ 55-56 εκδ “Ελεύ­θε­ρος Τύπος”

[10]   Όπ. π σελ 56

[11]   ΌΠ. π σελ 59

[12]   Ο Κα­ντάρ προ­ερ­χό­ταν από την ερ­γα­τι­κή τάξη, είχε πε­ρά­σει αρ­κε­τά χρό­νια στη φυ­λα­κή σαν “Τι­τοϊ­στής” είχε βα­σα­νι­στεί και υπο­φέ­ρει πολύ. Αυτό δεν τον εμπό­δι­σε να καει τη βρώ­μι­κη δου­λειά για λο­γα­ρια­σμό της γρα­φειο­κρα­τί­ας