Ο πόλεμος στη Γάζα γίνεται γενοκτονικός: Σταµατήστε τώρα τη σφαγή!

Πράγµατι, η Νούρα έχει όλα τα δίκια του κόσµου, αναδεικνύοντας ότι για κάποιους οι Παλαιστινιακές ζωές δεν µετράνε όσο άλλες. Φαίνεται ότι υπάρχει ένα κάποιο ανεκτό όριο νεκρών Παλαιστινίων που µόνο αν ξεπεραστεί, ενεργοποιείται ο «ανθρωπισµός» των κυβερνήσεων.

Αλλά σε αυτό που συµβαίνει σήµερα στη Γάζα, οι αριθµοί µετράνε: γιατί αναδεικνύουν ένα από τα πιο βάρβαρα εγκλήµατα στην ιστορία των πολεµικών συγκρούσεων. Ακόµα και µε τα µέτρα του κράτους-τροµοκράτη, στη Γάζα διεξάγονται πρωτοφανείς αγριότητες, που ισοδυναµούν µε βίαιη εθνοκάθαρση ή ακόµα και απόπειρα γενοκτονίας, όπως την αποκαλούν πλέον όλο και περισσότεροι αναλυτές.

Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 15.000, υπερβαίνοντας (σε απόλυτους αριθµούς) τα θύµατα της Νάκµπα το 1948. Οι εκτοπισµένοι υπολογίζονται πάνω από 1,5 εκατοµµύριο, επίσης ξεπερνώντας τον ξεριζωµό του 1948. O ισραηλινός υπουργός Γεωργίας, Άβι Ντίχτερ, δεν µάσησε τα λόγια του: «Αν θέλετε, πρακτικά επαναλαµβάνουµε την Νάκµπα. Πρόκειται για την Νάκµπα της Γάζα».

Οι µαζικές δολοφονίες είναι η µία πτυχή. Η καταστροφή της λωρίδας γης για να γίνει αβίωτη είναι η άλλη. Μόνο µέσα στον πρώτο µήνα της Ισραηλινής επίθεσης, καταστράφηκε το 50% των σπιτιών και των υποδοµών (σχολεία, νοσοκοµεία κ.λπ.). Η έλλειψη πρόσβασης σε νερό, ενέργεια, τρόφιµα, περίθαλψη κ.ο.κ. επιδεινώνει την κατάσταση, απειλώντας µε επιπλέον νεκρούς (από ασθένειες, επιδηµίες, µόλυνση, λιµοκτονία, αφυδάτωση).

Κάποιοι αριθµοί αποτελούν ιστορικά µαύρα «ρεκόρ» (πχ οι περισσότεροι νεκροί ρεπόρτερ από όταν άρχισε να µαζεύει δεδοµένα η Επιτροπή Προστασίας Δηµοσιογράφων).

Το πιο σκοτεινό είναι το «ρεκόρ» σε νεκρά παιδιά, που επίσης δεν έχει προηγούµενο. Σε άγριους πολέµους, όπως σε Ιράκ, Υεµένη, Αφγανιστάν και Συρία, ο µακάβριος µέσος όρος απωλειών παιδιών ήταν 19, 41, 56 και 100 αντίστοιχα. Μόνο στον πρώτο µήνα βοµβαρδισµών, ο Ισραηλινός Στρατός είχε ήδη δολοφονήσει 4.125 παιδιά! Σε µια διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου ανθρωπιστικών οργανώσεων, ένας εκπρόσωπος υπολόγισε ότι «κάθε 10 λεπτά, ένα παιδί στη Γάζα σκοτώνεται από βόµβα».

Το Ισραήλ εξαπολύει 15.000 αεροπορικά χτυπήµατα την ηµέρα, ενώ έχει χρησιµοποιήσει εκτεταµένα βόµβες 900 κιλών (συγκριτικά, οι βόµβες 225 κιλών θεωρούνται ακατάλληλες για πυκνοκατοικηµένες περιοχές).

Μετά την αποτυχία των συνοµιλιών για επέκταση της εκεχειρίας, ο Ισραηλινός Στρατός επανεκκίνησε µε ανάλογη καταστροφική και δολοφονική µανία. Στις 3 Δεκέµβρη, καταγράφηκαν 700 νεκροί Παλαιστίνιοι µέσα σε 24 ώρες (συγκριτικά, 256 ήταν οι νεκροί µετά από 11 µέρες βοµβαρδισµών το 2021).

Οι «ανθρωπιστικές παύσεις», η ιδέα που έγινε της µόδας στις δυτικές πρωτεύουσες καθώς οι κυβερνήσεις πασχίζουν να σώσουν τα προσχήµατα απέναντι στην κοινωνική οργή, έχουν αποδειχθεί ακριβώς αυτό που προβλεπόταν: Κάποιος σου καταφέρει διαδοχικά πλήγµατα µε µαχαίρι, αλλά σταµατά κάθε τόσο για να πεις µια γουλιά νερό πριν συνεχίσει. 

Η ανθρωπιστική βοήθεια, αν και πολύτιµη από µόνη της, αναβαθµίζεται τελευταία στον πολιτικό διάλογο ως προκάλυµµα «ενεργοποίησης του δυτικού πολιτισµού» πίσω από το οποίο κρύβεται η συνεχιζόµενη ανοχή σε κατάφωρα εγκλήµατα πολέµου.

Οι άνθρωποι που δρουν στο πεδίο περιγράφουν τα ανάµικτα συναισθήµατα. Αφενός, «µην υποτιµάτε ούτε ένα µπουκάλι καθαρό νερό, γιατί µπορεί να σώσει µια ζωή», αλλά αφετέρου «αυτό που χρειάζονται πραγµατικά οι άνθρωποι στη Γάζα δεν είναι εκεχειρίες λίγων ωρών ή µερικών ηµερών [για να περάσει βοήθεια], αλλά πλήρη κατάπαυση του πυρός…». Η ισραηλινή δηµοσιογράφος Αµίρα Χας το συνόψισε εξαιρετικά εύστοχα: «Όταν κάθε οικογένεια στη Γάζα αντιµετωπίζει το ενδεχόµενο να πέσει ισραηλινή βόµβα στο σπίτι της ανά πάσα στιγµή… η βοήθεια που περιµένει στα περάσµατα της Ράφα θεωρείται το τελευταίο γεύµα του καταδικασµένου σε θάνατο».

Η βαρύτητα αυτού του «Κατηγορώ» αφορά και τις διεθνείς πολιτικές ηγεσίες, µε πρώτη την αµερικανική (λόγω της θέρµης µε την οποία στηρίζει το Ισραήλ αλλά και της αυξηµένης δυνατότητας να το πιέσει). Αφορά τις αραβικές ηγεσίες, που ανεβάζουν τους τόνους αλλά δεν έχουν αξιοποιήσει κανένα «όπλο» τους (από τη ροή πετρελαίου µέχρι πχ τη Διώρυγα του Σουέζ). Αφορά και διάφορους «ειρηνιστές» και φερόµενους ως «έντιµους διαµεσολαβητές». Υπάρχει ένα µέτρο ειλικρίνειας των προθέσεων να σταµατήσει τώρα το έγκληµα: Η επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ, η διακοπή της συνεργασίας και των σχέσεων µαζί του. Το καθήκον πέφτει στο διεθνές κίνηµα να απαιτήσει αυτά τα µέτρα ή να τα «εφαρµόσει» (στην Αυστραλία, µια συµµαχία ακτιβιστών-συνδικαλιστών εµποδίζει πλοία της ισραηλινής Zim να φορτώσουν/ξεφορτώσουν). Και στην αραβική εργατική τάξη, που έχει τη δύναµη να ταρακουνήσει τα καθεστώτα ή η ίδια να κλείσει τις στρόφιγγες και να φράξει τους εµπορικούς δρόµους…

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά