Ο σπόρος του Μακεδονικού

Δεν ξέρω πως αντέδρασε, αν υπάρχει κάποια αντίδραση του, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στην ανοικονόμητη και άστοχη χρήση του στίχου του από τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά. Τον Χριστιανόπουλο, ειδικά οι κρατούντες κάθε εποχής και οι κυβερνώντες κάθε πολιτικής και κομματικής προέλευσης δεν θα έπρεπε να τον χρησιμοποιούν στη δημόσια αντιπαράθεση και στις τοποθετήσεις τους. Δεν θα έπρεπε να τον μνημονεύουν. Ως ένδειξη ελάχιστου σεβασμού στον βίο και την στάση που επέλεξε ο ποιητής απέναντι στο νεοελληνικό κράτος, τις δομές και τα υπουργεία του, τα βραβεία και τις τιμές του. Ο ποιητικός σπόρος του Χριστιανόπουλου δεν φυτρώνει στο τουίτερ των υπουργών. Μαραίνεται. Αφυδατώνεται. Καταστρέφεται. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα όταν βγαίνει ο κάθε πικραμμένος στο μπαλκόνι του τουίτερ και διαδηλώνει τον πόνο του, με δανεικά λόγια και σπουδαιοφανή επίδειξη γνώσεων άκαιρων στην περίσταση.

Πικραμμένος και...καμένος ο Κοτζιάς. Τον έκαψε η ανάγκη της διατήρησης στην εξουσία. Μπροστά στον αυτοσκοπό της εξουσίας για την εξουσία, το Μέγαρο Μαξίμου καίει και τις... καλύτερες, λέμε τώρα, μεταγραφές του. Πάει και ο Κοτζιάς, μετά από την ανοιχτή αν και όχι δημόσια και ευθεία σύγκρουση με ΤΟΝ υπουργό Άμυνας. Κρίμα που η ΕΡΤ δεν αναμετέδωσε το επίμαχο υπουργικό συμβούλιο και μείναμε μόνο στις διαρροές, τις ακριτομυθίες και τα λένε οι κύκλοι, τα τρίγωνα και τα τετράγωνα του Μεγάρου Μαξίμου. Κρίμα, χάσαμε το θέαμα της δεκαετίας και της επαναλειτουργίας. Πάντως ο Κοτζιάς τουλάχιστον φεύγει μετά από παραίτηση, όχι μετά από ανασχηματισμό, όπως ο Νίκος Φίλης για τα θρησκευτικά. Πήρε το καπελάκι του, δηλαδή την καπελαδούρα των Πρεσπών και έφυγε, κυρία Ελενίτσα μας. Πάει και Κοτζιάς. Και η κατά Κάρολο Μαρξ επανάληψη της ιστορίας με φαρσικά χαρακτηριστικά αποκτά νέες διαστάσεις.

Ξεροκέφαλο θέμα το Μακεδονικό. Ξεροκέφαλο και σαρκοβόρο.Ξεροκέφαλο, σαρκοβόρο και ιδανική λάσπη για το χτίσιμο πολιτικοανοιξιάτικης καριέρας ου μη και τον βούρκο χρυσαυγίτικης συγκέντρωσης για τα στιλέτα και τα ρόπαλα που αργότερα βάφτηκαν με αίμα. Λάσπη που πέφτει και στον ανεμιστήρα. Λάσπη που τυφλώνει μάτια και κρίσεις. Λάσπη, γενικής χρήσεως.

Τριάντα χρόνια επιτυχίες των ελληνικών κυβερνήσεων με άξονα το Μακεδονικό. Και τι δεν έχουν δει τα ματάκια μας με το Μακεδονικό - παραιτήσεις υπουργών Εξωτερικών, πολεμοχαρή συλλαλητήρια, μια Αριστερά να κινείται μεταξύ ανιστόρητου παραλογισμού και εθνικιστικών διαπιστευτηρίων, μικροκομματικής ψηφοθηρίας και εθνικογραμμιτζίδικου απόπατου, μίκηδες και μίκυμάους στο τσίρκο και τις παρελάσεις των τερατογεννέσεων, άλλα να λένε οι κυβερνήσεις εκτός, άλλα εντός, άλλα στο ΝΑΤΟ, άλλα στην ΕΕ, άλλα στη Βουλή, άλλα στην πρεσβεία, άλλα να θέλει το βαθύ κράτος, άλλα οι τράπεζες, άλλα οι φούφουτοι, άλλα οι λωλοστεφανήδες, άλλα οι πατριδοκάπηλοι και οι εθνικόφρονες του αζημίωτου και του αγνώστου προελεύσεως χρήματος για να κινούνται οι καταστάσεις, άλλα οι από δω, άλλα οι αποκεί. Δεν πλήττουμε με το Μακεδονικό. Δεν πλήττουμε. Αλλά, νισάφι πια!

Πήρε λέει το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών ο Τσίπρας για να δείξει την πίστη και την προσήλωσή του στη «συμφωνία» των Πρεσπών...Μάλιστα.

Αλέξη, λυπάμαι, έρχεσαι δεύτερος. Κάτι τέτοια έλεγε κάποτε, παλιά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πατέρας του σημερινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν έπαιρνε το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών από τον Αντώνη τον Σαμαρά και όλοι ξέρουμε τι συνέβη και πώς «λύθηκε» το Μακεδονικό. Είπαμε, κοντά τριάντα χρόνια επιτυχίες. Ήμασταν νιοί και γεράσαμε με το Μακεδονικό.

Τριάντα χρόνια επιτυχίες του νεοελλαδικού (παρα)κράτους που την έχει δει νταής των Βαλκανίων, προπομπός και μαφιόζος όχι μόνο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ αλλά των μπάτε σκύλοι, τραπεζίτες και βιομήχανοι, και αλέστε και αλεστικά μη δώσετε σχεδόν σε όλους τους γείτονες που έχουν και αυτοί ψωνίσει από σβέρκο με τις «μετά το Τείχος» ηγεσίες που τους έλαχαν και οι οποίες θέλησαν να γλείψουν και αυτές τα κοκαλάκια των επιδοτήσεων των Βρυξελλών και των οπλικών συστημάτων της Ουάσιγκτον, πουλώντας καθρεφτάκια στους ιθαγενείς για τα μεγάάάάλα οράματα της λιτότητας και της φτώχειας, της εξαθλίωσης και του πολέμου.

Νισάφι, πια! Μπουχτίσαμε. Μπαφιάσαμε. Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν ένας κάποιος υπουργός και για την ακρίβεια Ο υπουργός βγαίνει από το Αμέρικα και αλλάζει την εξωτερική πολιτική κατά το δοκούν, τότε δεν έχει δράσει σε φάση ό,τι του φανεί, σωστά; Από το Αμέρικα είπε ό,τι είπε. Όχι από το υπουργείο ή την ΚΟ του κόμματός του. Και επειδή μακρηγορήσαμε και πρέπει να φτάσουμε σε ένα διά ταύτα, αντί για υπουργικά συμβούλια και ρηχές και αστόχαστες αναλύσεις για το ένα και το άλλο, για την...προσήλωση στις Πρέσπες και το... ψάρεμα στην Τριχωνίδα, ας βγουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι καθ ΄ύλην αρμόδιοι να μας διαφωτίσουν. Εστω και υπαινικτικά. Αυτοί που κρατούν τα κλειδιά στην εξωτερική πολιτική των προτεκτοράτων και της 51ης υποπολιτείας των ΗΠΑ που βρέχεται από τα νερά του Αιγαίου.

Γιατί το ερώτημα είναι ένα πλέον μετά τα ενδοκυβερνητικά μπάχαλα των Αθηνών: Όντως θέλουν οι Αμερικανοί τη «συμφωνία» για τη Βόρεια Μακεδονία; Και αν ναι, ποιοι Αμερικανοί την θέλουν; Και αν όχι, ποιοι δεν την θέλουν; Το Στέητ Ντιπάρτμεντ; Η CIA; Το αυθεντικό Πεντάγωνο και όχι το γιαλαντζί της Μεσογείων; Ο Τραμπ ή ο Μάτις; Όλα τα άλλα, είναι άλλα λόγια για να αγαπιόμαστε και στην περίπτωση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ ή ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ για να τραβάνε τα μαλλιά τους με κλειστές κάμερες, σε διαρροές και παραιτήσεις, με απειλές και υπονοούμενα, που βρωμάνε άσχημα και επικίνδυνα.

Εξάλλου δεν θα είναι η πρώτη φορά που στην 51η υποπολιτεία των ΗΠΑ, γίνεται της κολάσεως, ανάμεσα σε αντιτιθέμενες επιδιώξεις διαφορετικών γραφειοκρατιών, ανάμεσα σε υπηρεσίες και υπουργεία, διευθύνσεις και πρεσβείες, με άλλες προτεραιότητες και άλλα «χαϊδεμένα παιδιά».

Τριάντα χρόνια επιτυχίες. Και βάλε, εδώ που τα λέμε. Τριάντα χρόνια επιτυχίες του νεοελλαδικού (παρα)κράτους και των πάσης φύσεως προστατών του, δηλαδή των νταβατζήδων του.

Έως ότου ξεκαθαρίσει η κατάσταση, που δεν πρόκειται, τουλάχιστον ας απαιτήσουμε ένα Κάτω τα χέρια από τον Χριστιανόπουλο! Δεν χρωστάει τίποτα ο χριστιανός. Και ειδικά δεν χρωστάει κάτι στο μικροελλαδικό κράτος και τους υπουργούς του. Το έδειξε η στάση ζωής του.

Κάτω τα χέρια, λοιπόν από τον ποιητή. Δεν είναι για τα τουίτερ σας.