Η Νέα Δεξιά, που είναι ελάχιστα νέα, αλλά πολύ Δεξιά, αδερφάκι μου, είναι εδώ!
Απενοχοποιημένη, λαϊκιστική, χυδαία, ρατσιστική και κυρίως και απολύτως ταξικά συνειδητοποιημένη και επιθετική. Το «φαινόμενο Τραμπ» αποκτά μιμητές (και) στην Ελλάδα, με πρώτο και καλύτερο (δηλαδή, χειρότερο…), τον αρχηγό της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και αν αυτή η διαπίστωση εκνευρίζει τους οπαδούς του, οι οποίοι προσπαθούν ανεπιτυχώς να μακιγιάρουν και να καμουφλάρουν την απροκάλυπτη αντιγραφή.
Το κακό ξεκίνησε σχετικά νωρίς, όταν ο Μητσοτάκης – ακόμη και κατά τα άλλα – δήλωνε ότι υποστήριζε τη Χίλαρι Κλίντον, στην προεδρική, εκλογική κούρσα των ΗΠΑ. Η εμφάνιση και η ομιλία του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ υπήρξε μνημείο τοξικότητας και ταξικότητας του ελληνικού αστισμού. Ο Μητσοτάκης έταξε από μικροφώνου σχεδόν πλήρη και οριστική φορολογική ασυλία στον «υγιή, επιχειρηματικό κόσμο της χώρας», καταποντίζοντας τους προτεινόμενους, φορολογικούς συντελεστές για τους έλληνες κεφαλαιούχους ή όσους ξένους κάνουν επενδύσεις (δηλαδή, κάνουν επιδρομή σαν τις ακρίδες του Φαραώ) στη χώρα, ακόμη και κάτω από το 15%, γνωρίζοντας την αποθέωση από τους παρευρισκόμενους στην αίθουσα του Βελλιδείου. Διόλου τυχαία, την ίδια υπόσχεση με ακόμη χαμηλότερους, σχεδόν μηδενικούς συντελεστές νομιμοφανούς, φορολογικής απαλλαγής έδινε όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν ο Τραμπ, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.
Το δεύτερο, κραυγαλέο κρούσμα και επεισόδιο του επικοινωνιακού σίριαλ «ο Κυριάκος στα χνάρια του Ντόναλντ» προέκυψε στη συνέντευξη που παραχώρησε ο πρόεδρος της γαλάζιας παράταξης, στο site, iefimerida.gr και τον ψευδοφιλόσοφο, Στέλιο Ράμφο, μετά τις αμερικανικές εκλογές και την επικράτηση του Τραμπ. «Είμαι και εγώ αντισυστημικός», έσπευσε να τονίσει ο Μητσοτάκης, τοποθετούμενος παρά τω πλευρώ όλων των ακραία και φρικαλέα συστημικών, οι οποίοι εσχάτως (και με το κατάλληλο σιγοντάρισμα των κυρίαρχων, συστημικών, αστικών ΜΜΕ) φτιασιδώνονται και αυτοδιαφημίζονται σαν… «αντισυστημικοί». Ο Μητσοτάκης εξήγησε την στράτευση του αυτή, λοιδορώντας σαν δήθεν «σύστημα» όλα όσα έχουν διαλυθεί, ποινικοποιηθεί και συντριβεί σε δόσεις από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και την υπερτριακονταετή εξέγερση και αντεπανάσταση του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου : Δημόσια περιουσία, κοινωφελείς υπηρεσίες, κοινωνικό κράτος, λειτουργοί και υπάλληλοι του δημοσίου, αποεμπορευματοποιημένες «ζώνες» στην υγεία και την παιδεία, φορολογική λογοδοσία και κοινωνική ανταποδοτικότητα, πλήρης εργασιακή απασχόληση, συνδικαλισμός και κοινωνική αλληλεγγύη.
Το (πικρό) γλυκό ήρθε και έδεσε και το κακό τρίτωσε στην περιοδεία του Μητσοτάκη στην Ήπειρο. Εκεί ο πρόεδρος της ΝΔ αποπειράθηκε να κάνει κτήμα του μια ακόμη «ευρεσιτεχνία» της τελευταίας περιόδου, που αποτελεί ίσως το αποκορύφωμα και το επιστέγασμα της συστηματικής λογοκλοπής και οικειοποίησης του λεξιλογίου της Αριστεράς, από την πλευρά της (αναπαλαιωμένης) Δεξιάς. Μετά τις πολιτικά και κοινωνικά φορτισμένες έννοιες της μεταρρύθμισης και της αντισυστημικότητας, οι αναπαλαιωμένοι δεξιοί προσπαθούν να υφαρπάξουν και την έννοια της «πλειοψηφίας», είτε αυτή ακολουθείται από τους επιθετικούς προσδιορισμούς της «κοινωνικής» είτε της «σιωπηρής».
Ο Μητσοτάκης στην περιοδεία του και προφανώς καθ’ υπόδειξη του επικοινωνιακού του επιτελείου, που έχει πρώτο βιολί τον Τάκη Θεοδωρικάκο, άρχισε να χρησιμοποιεί τον όρο «σιωπηρή πλειοψηφία» και να αυτοπροβάλλεται ωσάν ο ίδιος να είναι ο μόνος εκφραστής και ιδανικός εραστής των (κάτω από πέπλο σιωπής και μυστηρίου) καλυπτόμενων, πολιτικών πόθων της. Το δάνειο από τον Τραμπ είναι και εδώ οφθαλμοφανές – ο αμερικανός κροίσος επανερχόταν τακτικά και ανάλογα πάντα με το κοινό των περιοδειών του, σε όρους όπως vast majority ή popular majority (μεγάλη και λαϊκή αντίστοιχα, πλειοψηφία), συμπληρώνοντας όμως ουσιωδώς την έννοια με αναφορές σε white (λευκή) – ένας φυλετικός προσδιορισμός βγαλμένος από τα κιτάπια «αριοσύνης» του ναζισμού, που αφιονίζει και τους εν Ελλάδι ναζιστές θαυμαστές του Τραμπ, όπως οι ανακοινώσεις της «Χρυσής Αυγής» έδειξαν, την επομένη των αμερικανικών εκλογών.
Τα παραπάνω, συνεπικουρούμενα και από την προεδρική μάχη στη Γαλλία, όπου, όπως πάλι τα ΜΜΕ και η άθλια, εσωκομματική κατάσταση των Σοσιαλδημοκρατών θέλουν κατά κύριο λόγο να μας πείσουν, θα διεξαχθεί μεταξύ ακραίας νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και ακραίας εθνικιστικής Δεξιάς, καθιστούν κάτι περισσότερο από επιτακτική την κινητοποίηση και την ανασυγκρότηση της Αριστεράς σε παγκόσμιο , ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο και πεδίο. Η τάση επιβολής μιας (αναπαλαιωμένης) κατάστασης «μικρότερου κακού», που τόσο ταλαιπώρησε και εντέλει εγκλώβισε τα εκλογικά σώματα και τις καπιταλιστικές κοινωνίες κυρίως της Δύσης μεταξύ νεοφιλελεύθερης Σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελεύθερης Κεντροδεξιάς, έχει αποκτήσει σαφή και επικίνδυνη μετατόπιση από το «εξτρεμιστικό» Κέντρο, στη «λαϊκιστική» Δεξιά όλων των αποχρώσεων. Με άλλα λόγια, η αντεπανάσταση του κεφαλαίου, που διαρκεί πια κοντά 40 χρόνια και σέρνει τον πλανήτη σε διαδοχικές και αλληλοσυνδεόμενες καταστροφές (στην οικονομία, την κοινωνία, το περιβάλλον, τον πολιτισμό) άρχισε να εμφανίζει τις τερατογεννέσεις της, με ρυθμό ανάλογο του μεσοπολεμικού εφιάλτη και της δίνης του φασισμού.
