Η τραγικότερη στιγμή στην κοινή συνέντευξη Τύπου των Τσιόδρα-Χαρδαλιά δεν ήταν δυστυχώς η ανακοίνωση των 1259 κρουσμάτων. Ήταν η αγωνιώδης προσπάθεια και των δυο να προωθήσουν τις κυβερνητικές θέσεις ακόμη και σε τομείς που δεν σχετίζονται με την πανδημία και σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με τις γνώσεις και τις αρμοδιότητές τους.
Μάθαμε λοιπόν από τον Τσιόδρα (ούτε καν από τον Χαρδαλιά) ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να αυξηθούν τα δρομολόγια των μέσων μαζικής μεταφοράς. Ο επιδημιολόγος – συγκοινωνιολόγος αποφάνθηκε με βεβαιότητα, την οποία δεν είχαμε ακούσει μέχρι στιγμής ούτε από τα αρμόδια κυβερνητικά χείλη.
Οι υπόλοιπες δηλώσεις του Τσιόδρα αποτελούσαν verbatim αναπαραγωγή των κυβερνητικών θέσεων για την ατομική ευθύνη των πολιτών, χωρίς την παραμικρή αναφορά στην ευθύνη της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού. Έφτασε μάλιστα να ακούει ατάραχος των Χαρδαλιά να δηλώνει ότι η εκκλησία βρίσκεται στη πρώτη γραμμή της μάχης τους κορονοϊού.
Στην πρώτη γραμμή της μετάδοσης προφανώς.
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν θεωρούμε ότι ένας επιστήμονας πρέπει να είναι αποκομμένος από τα πολιτικά δρώμενα. Δουλειά του είναι να ζητά το μέγιστο από την πολιτεία (ακόμη και αν αυτό είναι σε ορισμένες περιπτώσεις ανέφικτο) και να αφήνει τους υπευθύνους να αποφασίζουν για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να επιτευχθεί σε κάθε χρονική στιγμή ανάλογα με τους διαθέσιμους πόρους, τις κοινωνικές και ταξικές ισορροπίες κ.ο.κ
Ο Τσιόδρας σαν ένας συνειδητοποιημένος επιστήμονας θα μπορούσε παραδείγματος χάριν να απευθύνει μια αγωνιώδη έκκληση για ένα μορατόριουμ στους πολεμικούς εξοπλισμούς, ώστε να αντληθούν κεφάλαια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Ορισμένοι από τους μεγαλύτερους επιστήμονες του 20ου αιώνα, όπως ο Αϊστάιν έκαναν ακριβώς αυτό, παρεμβαίνοντας σε μια πολιτική συζήτηση ώστε να θέσουν τις γνώσεις και το κύρος τους στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και πρωτίστως των αδυνάτων.
Αντί για αυτό ο Τσιόδρας έδωσε ένα εθνικοπατριωτικό σόου με αναφορές στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου προσπαθώντας να ενεργοποιήσει όχι τη λογική αλλά το εθνικιστικά αντανακλαστικά των πολιτών. Προσπάθησε να εισαγάγει μια εικόνα «εθνικής ενότητας» επιστρέφοντας στη ρητορική της ευθύνης των πολλών και όχι των ισχυρών και των αρμοδίων
Δεν σκέφτηκε ίσως ότι το παράδειγμά του ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να σκεφτεί. Η 28η Οκτωβρίου και η περίοδος που την ακολούθησε ήταν ο ορισμός του εθνικού διχασμού και όχι της εθνικής ενότητας. Ήταν η μάχη των πολλών απέναντι όχι μόνο στους φασίστες αλλά και στο εξωνημένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Ελλάδας που συνεργάστηκε με τους ναζί για να πλουτίσει.
