Ο Τσίπρας και το Μουντιάλ του 2030

Δεν δάγκωνα τη γλώσσα μου καλύτερα. Δεν έτρωγα τα δάχτυλά μου σαν άλλος Ερυσίχθων. Με αφορμή το Μουντιάλ της Ρωσίας και την ανάθεση του Μουντιάλ του 2026 στην «τριμερή» των ΗΠΑ, του Μεξικού και του Καναδά, έγραφα στη φιλόξενη γωνιά του rproject το εξής : «Για φανταστείτε πχ ένα Μουντιάλ ‘’της Μεσογείου’’ με 48 ή 52 ομάδες να αγωνίζονται διαδοχικά και εναλλάξ στα γήπεδα της Ιταλίας, του Μαρόκου, της Ισπανίας ή ακόμη και της Ελλάδας; Εκτός και αν πιστεύουν ορισμένοι ότι τα γήπεδα στα οποία σπαταλούνται σήμερα και κρατικά χρήματα για να περάσουν στα χέρια της νεοελληνικής ολιγαρχίας, θα προορίζονται στο μέλλον μόνο για τις εγχώριες διοργανώσεις, που θα φθίνουν χρόνο με τον χρόνο,οικονομικά και ποδοσφαιρικά, μπροστά στις οργανώσεις - δεινοσαύρους της διεθνούς του ποδοσφαίρου».

Δεν πέρασαν παρά ελάχιστοι μήνες και ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, από κοινού με τους ομολόγους του της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας και τον πρόεδρο της Σερβίας, την αμόλησε την οβίδα: Μουντιάλ του 2030, στα Βαλκάνια της «τετραμερούς»!

Οφείλουμε να εκθειάσουμε τον... προγραμματισμό και τις... προτεραιότητες που θέτουν οι ηγετίσκοι των Νοτιανατολικών Βαλκανίων, ειδικά σε μια εποχή, που οι κοινωνίες τους στενάζουν και συνθλίβονται από τη βαριά λιτότητα και την καπιταλιστική, νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση. Ένα δημοκρατορικό, διεφθαρμένο, βρώμικο και κοστοβόρο Μουντιάλ, είναι ακριβώς αυτό το κερασάκι στην τούρτα που λείπει από την πολύπαθη γειτονιά του Αίμου.

Τι τους λείπει των ψωριάρηδων ηγετίσκων της πολιτικής που έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στην αγορά; Φούντα με μαργαριτάρι... Και τι μαργαριτάρι! Αξίας, δηλαδή κόστους τουλάχιστον 11 δις ευρώ - τόσο κόστισε στα χαρτιά το Μουντιάλ της Ρωσίας. Και 14 δις εκείνο της Βραζιλίας. Και του Κατάρ στοχεύει τα 14-15 και ανεβαίνει. Πόσα θα κοστίσει το... βαλκανικό, άραγε;

Ολοφάνερα, επίσης, η... σκέψη του Αλέξη Τσίπρα είναι εξόχως σύνθετη και ενδιαφέρουσα.

Πρώτα από όλα επειδή υποδηλώνει πως «λεφτά (για πέταμα) υπάρχουν» και ότι η τσιπρικώς υπεσχημένη ελπίδα μπορεί να μην ήλθε, ή για την ακρίβεια και σε ό,τι αφορά στον ΤΣΙΠΡΙΖΑ, να δολοφονήθηκε πολιτικά το καλοκαίρι του 2015, αλλά η «ανάπτυξη» βρίσκεται καθοδόν. Ποια ανάπτυξη θα μου πείτε; Μα, η κατεξοχήν ανάπτυξη που κληροδότησε η επάρατη καραμανλοκρατία και η αλλαγή ακροδεξιάς και νεοφασιστικής σκυτάλης επί χούντας για να συνεχιστεί αδιατάρακτη επί ΠΑΣΟΚαρίας, η ανάπτυξη του τσιμέντου, της άναρχης δόμησης, της καταπάτησης και του μπαζώματος. Ζήτωσαν το αθάνατο, μικροελλαδικό τσιμέντο και η αντιπαθέστατη κάστα των εργολάβων (ου μη και των πολιτικών μηχανικών),εις την οποίαν, βεβαίως,βεβαίως, ανήκει επαγγελματικά και συντεχνιακά και ο σημερινός πρωθυπουργός.

Σου λέει, πρωθυπουργός δεν πρόκειται να είμαι για πολύ ακόμη, δεν ρίχνω την ιδέα για μια διοργάνωση, θεαματική, μια διοργάνωση λαοφιλή, μια διοργάνωση μεγάλων πλανητικών και οικονομικών διαστάσεων, μια διοργάνωση τέλος πάντων, που θα δώσει ώθηση «με προδιαγραφές FIFA» στην κατασκευή και την ανακατασκευή γηπέδων και των υπόλοιπων υποδομών (δρόμοι, αεροδρόμια, ιδιωτικοί στρατοί ασφαλείας) για τις οποίες οι πάσης φύσεως εργολάβοι θα κατασπαράξουν το ζεστό χρήμα, όπως έγινε χονδρικά και με τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004;

Μια διοργάνωση, που σίγουρα, θα τονώσει την επιχειρηματική κινητικότητα στο τσιμέντο και τις μπετονιέρες; Μια διοργάνωση, ατμομηχανή του παγκόσμιου τζόγου στο ποδοσφαιρικό στοίχημα; Μια διοργάνωση από την οποία θα έχει, ενδεχομένως,λαμβάνειν και ως επαγγελματίας ο αυριανός, απόμαχος πρωθυπουργός, όταν ανοίξει ξανά το γραφείο του πολιτικού μηχανικού-και κοντά σε αυτόν, διάφοροι άλλοι «γίγαντες με πήλινα πόδια» των εγχώριων εργολαβιών;

Επίσης, κάπως πρέπει να συντηρηθούν και τα Κολοσσαία που έχουν δώσει οι προηγούμενοι, οι νυν και ενδεχομένως θα δώσουν και οι επόμενοι, σε κάθε πρόεδρα-εφοπλιστή-βιομήχανο-ρωσόφιλο-αμερικανόφιλο-ιδιοκτήτη ΠΑΕ σε βάθος δεκαετίας. Με την μικροποδοσφαιρική, ημεδαπή λίγκα, τα Κολοσσαία δεν συντηρούνται και χρειάζονται οπαδούς, θεατές και επαγγελματίες τουρίστες του ποδοσφαίρου με πολύ, πιο γερό πορτοφόλι από τους σημερινούς πελάτες των κερκίδων, για να μην καταρρεύσουν οικονομικά τα γήπεδα-εταιρείες και γίνει και το...λάθος να βάλουν οι ιδιοκτήτες τους το χέρι στην τσέπη προκειμένου να τα διατηρήσουν.

Το μικροελλαδικό (παρα)κράτος θα βάλει βαθιά και ξανά το χέρι στην τσέπη των υποζυγίων του δημόσιου και σισύφειου, φορολογικού βάρους, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, έτσι ώστε τα Κολοσσαία να προσφέρουν ποδοσφαιρικά θεάματα, σε βαλκανικές κοινωνίες που θα ζητιανεύουν τον άρτο.

Αλλά, είπαμε, υπάρχουν προτεραιότητες-φιλοεπιχειρηματικές και μακροπρόθεσμες. Βέβαια, μια υποψηφιότητα για το 2030, πρέπει να κατατεθεί και να εξεταστεί έως το 2022, όταν θα παρθεί η σχετική απόφαση από τους παράγοντες της FIFA στο περιθώριο του, απολύτως σάπιου, Μουντιάλ που θα διεξαχθεί στο Κατάρ.

Με άλλα λόγια, η πρόταση Τσίπρα και των υπόλοιπων, βαλκάνιων ηγετίσκων, έχει τρία χρόνια προθεσμία για να πάρει σάρκα και οστά καταρχάς ως επίσημη πρόταση και κατά δεύτερον ως μια πρόταση που στα χεράκια όσων την καταθέσουν θα μεταφέρονται, βαλιτσούλες μαύρου χρήματος ώστε οι παράγοντες και οι «κρατούντες» της FIFA να την «εξετάσουν σοβαρά» την ώρα της ψηφοφορίας.

Και αυτές οι «διευθετήσεις» χρειάζονται τον χρόνο τους, όπως έχει αποδειχθεί ήδη από το 1998 και την τότε ανάθεση του Μουντιάλ του 2006 στη Γερμανία, όταν έσπασε για πρώτη φορά η εσωτερική ομερτά στη FIFA για τις μεθόδους επηρεασμού και ψηφοφορίας των μελών της και τον τρόπο που πραγματικά ανατίθενται οι διοργανώσεις. Και μετά, ήρθαν διαδοχικά η Νότια Αφρική, η Βραζιλία, η Ρωσία και επίκειται το Κατάρ, με το όργιο διαφθοράς και διακίνησης μαύρου χρήματος, από και προς τους τραπεζικούς λογαριασμούς των μελών της FIFA, προέδρων μεγάλων ευρωπαϊκών ΠΑΕ και αράβων παραγόντων, να έχει ξεπεράσει καθετί προηγούμενο.

Όποιος επομένως προτείνει μουντιαλικές φιέστες και τάζει λαγούς με εθνικές, ποδοσφαιρικές φανέλες για το 2030, ας ξεκαθαρίσει προκαταβολικά πώς και με ποια κεφάλαια θα διεκδικήσει αυτή την διοργάνωση που έχει στιγματιστεί από τη διαφθορά, το άθλιο παρασκήνιο, την εισβολή της FIFA στα εσωτερικά, πολιτικά και οικονομικά πράγματα των διοργανωτριών χωρών, την κατασπατάληση πολύτιμων, δημόσιων και κοινωνικών πόρων για γήπεδα, στάδια, ξενοδοχεία, δρόμους, ελικοδρόμια και στρατούς σωματοφυλάκων, που επιστρατεύονται για να προστατεύσουν τις στελεχάρες της διεθνούς, ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και τους ζάπλουτους χορηγούς της, από τη λαϊκή οργή και τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Στην απευκταία περίπτωση που δοθεί (και) στην Ελλάδα ξανά «η τιμή και η ευθύνη», όπως είχε πει και ο χουντοφρανκικός Σάμαρανκ το 1997, για τους ολυμπιακούς αγώνες, να συνδιοργανώσει Μουντιάλ, τότε και εφόσον δεν έχουν μεσολαβήσει πολλές άλλες, συγκρουσιακές πολιτικές και κοινωνικές ευκαιρίες, που σίγουρα θα έχουν υπάρξει, ένας διαβαλκανικός συντονισμός ανάμεσα στις εργατικές τάξεις των τεσσάρων χωρών ενάντια στην διοργάνωση θα ήταν απαραίτητος. Στα χνάρια των Βραζιλιάνων που αναμετρήθηκαν για δυο ολόκληρα χρόνια με την τότε κυβέρνηση του Κόμματος των Εργατών, καταγγέλλοντας και πολεμώντας στους δρόμους και τις διαδηλώσεις την εξωφρενικά δαπανηρότερη διοργάνωση των 14 δις δολαρίων και όλων των μέχρι σήμερα αντίστοιχων διοργανώσεων. 

*Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου