Όχι άλλη χαμένη άνοιξη!

Όμως ακόμη κι ο Δαυίδ είχε μια σφεντόνα! Και όπλο δεν είναι απλά να φωνάζεις το δίκιο σου σε ώτα μη ακουόντων, αλλά η απειλή στάσης πληρωμών και μονομερούς διαγραφής χρέους, εκμεταλλευόμενος και τα προκαταρκτικά πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος της Βουλής, βάζοντας ταυτόχρονα επιτακτικά στο τραπέζι και το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Όπλα που δεν διανοηθήκαμε ποτέ να εμφανίσουμε, ακόμη και μετά το εκκωφαντικό ΟΧΙ του λαού, για το οποίο όσες θεωρίες κι αν λέγονται ένθεν και ένθεν περί του αν ήταν «όχι στο ευρώ», κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σήμαινε: «ως εδώ, ή δώστε μας οξυγόνο ν’ αναπνεύσουμε, ή γαία πυρί μιχθήτω!». Όποιος έζησε την περηφάνια του κόσμου για τον πρωθυπουργό του στη συγκέντρωση του ΟΧΙ την Παρασκευή πριν το δημοψήφισμα και αφουγκράστηκε αργότερα στα socialmedia την μαζική - στα όρια της εθνικής ομοψυχίας -απαίτηση υπό τα hashtag #ThisIsACoup και #TsiprasLeaveEuroSummit, να τα βροντήξει και να φύγει από την ταπεινωτική Σύνοδο Κορυφής της 12/7, είναι σε θέση να αντιληφθεί δύο πράγματα: 1ον) ότι δεν υπήρχε καταλληλότερη στιγμή να προχωρήσει σε ρήξη (σύμφωνα και με την εισήγηση Βαρουφάκη που ισχυρίζεται ότι μειοψήφησε με 4 κατά -2 υπέρ), έχοντας μάλιστα σύμμαχο το καλοκαίρι αλλά και την ψυχραιμία του κόσμου απέναντι στα capital controls (που παρεμπιπτόντως άργησαν πάρα πολύ) και 2ον)να γιατί τώρα ένα μεγάλο κομμάτι του λαού αισθάνεται είτε παραιτημένο στη λογική του «όλα είναι μάταια», είτε προδομένο στη λογική του «όλοι ίδιοι είναι».

Το δίλημμα «μνημόνιο ή χρεοκοπία» δεν επικαλέστηκαν Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς και Βενιζέλος; Αν το αποδεχτούμε τώρα, αναγνωρίζουμε κι ότι όλοι τους έδειξαν ευθύνη σηκώνοντας βαρύ πολιτικό κόστος. Αλλά δεν είναι μόνο ότι αποτελεί ιδεολογική και ψυχολογική αποκαθήλωση το να συμφωνήσουμε στην ψήφιση του μνημονίου 3, το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» να το κάνουμε υπογραφή για κατασχέσεις, να δεχτούμε τις ομαδικές απολύσεις και όλες τις άλλες φρικαλεότητες με αποκορύφωμα το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ως προαπαιτούμενο ΠΡΙΝ ΚΑΝ αρχίσει οποιαδήποτε συζήτηση για αναδιάρθρωση χρέους, για την οποία δεν υπάρχει ούτε καμία εγγύηση, ούτε και λόγος να το δεχτεί ο Σόιμπλε και η παρέα του. Εδώ πρόκειται για τις νέες τεράστιες αυταπάτες ότι μπορεί μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμα και με πρωθυπουργό τον Χριστό και υπουργούς τους 12 Αποστόλους, να μπορέσει μέσα από τέτοια στενή επιτροπεία και υπό τη Δαμόκλειο σπάθη της κάθε φορά δόσης, να νομοθετήσει οτιδήποτε φιλολαϊκό ή αναπτυξιακό. Έπειτα για ποια μάχη κατά της διαπλοκής και διαφθοράς μιλάμε; Ακόμη κι αν πιστέψουμε ότι ενώ εδώ και 6 μήνες δε σπάσαμε αυγά θα το κάνουμε τώρα, προλαβαίνουμε να μάθουμε να διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά τον κρατικό μηχανισμό και να εξασφαλίσουμε σθένος και ταχύτατη Δικαιοσύνη; Χρόνος ΔΕΝ υπάρχει, με τη φθορά τέτοιων μέτρων να τρέχουν. Κι αν προλάβουμε να βάλουμε ένα-δυο λαμόγια μέσα, πόσο θα διαρκέσει η χαρά του άνεργου που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του και του φτωχού μεροκαματιάρη ή συνταξιούχου που θα του βγάλουν το σπίτι σε πλειστηριασμό; Και τέλος, αν ξεπουλήσουμε όλα τα ασημικά της χώρας κυρίως για να ταϊστούν ξανά οι τράπεζες, πώς αυτή θα ξανασηκωθεί στα πόδια της αν εξωθήσουν έτσι κι αλλιώς οι δανειστές σε Grexit,του οποίου το ενδεχόμενο κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι εξέλειψε με ένα πρόγραμμα μάλιστα που οι πάντες ομολογούν ότι δεν βγαίνει;

Σε κάθε περίπτωση, η ψυχρή λογική εμπειρίας 5 χρόνων σε μνημόνια λέει ότι όποιος τα εφαρμόζει διαλύεται, βλέπε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, ακόμα και ΝΔ. Ούτε να ξεχνάμε τη Χρυσή Αυγή που προβάρει το «μόνο γνήσιο αντιμνημονιακό» προσωπείο. Δυστυχώς, η αποδοχή της ταπεινωτικής συμφωνίας δεν ήταν μόνο «απόφαση ευθύνης για την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας και της καταστροφής» όπως κάποιοι πιστεύουν, ήταν και η ταφόπλακα της «κυβέρνησης της αριστεράς», όχι τόσο γιατί κυβερνά με τη στήριξη των κομμάτων του «μένουμε Ευρώπη», όσο γιατί η αναγκαστική της μετάλλαξη προκειμένου να εφαρμόσει το «πρόγραμμα» την καθιστά defacto κυβέρνηση αντι-αριστεράς. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα να μην δικαιώσουμε όσους σχεδίαζαν την αριστερή παρένθεση, όποιος δεν βλέπει ότι η αριστερή παρένθεση έχει ήδη κλείσει εθελοτυφλεί, και αυτή είναι η ήττα. Το θέμα πια είναι, πώς η αριστερά θα αντεπιτεθεί πριν θεωρηθεί «μία από τα ίδια» και μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες πολλές και μαύρες.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ: τώρα που οι δεσμεύσεις για παραμονή στο ευρώ χωρίς τρόικα και μνημόνια έπεσαν ηρωικά στη μάχη, έχουμε συλλογική ευθύνη να αναθεωρήσουμε την ευρωπαϊκή μας στρατηγική και να επεξεργαστούμε το σχέδιο αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό και την θατσερικής έμπνευσης “T.I.N.A.” (ThereIsNoAlternative). Το θέμα είναι πρωτίστως ταξικό, να διαλέξουμε αν πάμε με το 1/3 του κόσμου που ακόμη την «ψιλοβγάζει» και θέλει κανονικότητα (κι ας είναι σίγουρο ότι κι εκείνοι στην πλειοψηφία τους θα πεινάσουν σύντομα με τα αποτελέσματα της μνημονιακής ύφεσης) ή αν θα υπερασπιστούμε τα 2/3 που έχουν ήδη φτάσει στο όριο των αντοχών τους και ένα τρίτο μνημόνιο θα τους εξοντώσει. Αυτό μεταφράζεται είτε α) στην πολιτική απόφαση της επιλογής για στάση πληρωμών, μονομερή διαγραφή χρέους και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μαζί όμως με τις αριστερές πολιτικές που θα ωφελούν το λαό κι όχι κάποιες ολιγαρχίες (γιατί από μόνη της η δραχμή δεν είναι apriori κάτι φιλολαϊκό), είτε β) σε ιστορικό συμβιβασμό, κρατώντας ως μοναδικό πρόταγμα επί του παρόντος έναν αστικό εκσυγχρονισμό (παρόμοιο με αυτόν που είχε εξαγγείλει το 2004 ο Κώστας Καραμανλής που θα τιμωρούσε τη διαπλοκή και θα επανίδρυε το κράτος) και «όταν οι συνθήκες στην Ευρώπη το επιτρέψουν» και με όποιους είναι ακόμη ζωντανοί ή δεν έχουν μεταναστεύσει, να δώσουμε την επόμενη μάχη...

Αυτές οι αποφάσεις όμως μόνο από ένα Συνέδριο μπορούν να παρθούν, κάτι που πρέπει να γίνει απολύτως άμεσα. Και μάλιστα Έκτακτο, καθώς δεν βλέπω βιώσιμη επιλογή που να εξασφαλίζει την αντεπίθεση της αριστεράς, άλλη από τον διαχωρισμό του κόμματος από την παρούσα κυβέρνηση, άσχετα με την επιλογή για ανοχή της, τουλάχιστον μέχρι την ολοκλήρωση του Συνεδρίου. Δυο πράγματα όμως είναι απαραίτητα το Συνέδριο να διασφαλίσει: α) όσο το δυνατόν πιο αμεσοδημοκρατικές δομές και διαδικασίες λειτουργίας του κόμματος από δω και πέρα και β) όταν έρθουν οι εκλογές, να απευθυνθούμε στο λαό με καθαρές θέσεις, ώστε να ξέρει το πλαίσιο αλλά και το νόημα των θυσιών που θα κληθεί να κάνει, αν θέλει προοπτική ευημερίας και εθνική ανεξαρτησία.

*ο Χάρης Αρώνης είναι τραγουδοποιός (και κατ' επάγγελμα Τοπογράφος Μηχανικός ΕΜΠ), Δημοτικός Σύμβουλος Αιγάλεω