Το ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ

1. Χαμένοι στη μετάφραση. Ο χώρος μας της ριζοσπαστικής αριστεράς προσπάθησε, συντεταγμένα όλα τα προηγούμενα χρόνια να διαμορφώσει συλλογικά ένα σχέδιο εξόδου από την πολύεπίπεδη κρίση του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, που οι κυρίαρχοι μετέτρεψαν σε κρίση της εργασίας, κρίση για τους πολλούς, κρίση για εμάς.

Πρώτη βασική παραδοχή του ήταν η δυνατότητα εξόδου από την κρίση προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων, πράγμα που σημαίνει ότι: «οι πολλοί είναι κομμάτι της λύσης και όχι του προβλήματος». Την παραδοχή αυτή αντιπαρέρχεται η πρόταση της κυβέρνησής μας σήμερα, αφού αυτό που ζητά είναι να παραμείνουν «οι πολλοί» περίπου εκεί που βρίσκονταν και πριν, για τρία ακόμα χρόνια, με τα μέτρα ταξικής μεροληψίας να βρίσκονται τα περισσότερα στα συρτάρια.

Δεύτερη βασική παραδοχή ήταν ότι δεν θα βγούμε από την κρίση με συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας, αλλά απαιτείται αναδιανομή του πλούτου για την στήριξη των κοινωνικών αγαθών και του κοινωνικού μισθού. Σήμερα αυτό που η κυβέρνηση κατανέμει δικαιότερα είναι τα «βάρη» για την επίτευξη πλεονασμάτων, δηλαδή «το ποιοι» και «πόσο» θα πληρώσουν για το χρέος.

Τρίτη βασική παραδοχή ήταν πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε σε ένα ατέρμονο βρόχο, όπου θα παίρνουμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά δάνεια, σημείο το οποίο επίσς αντιπαρέρχεται με την πρότασή της η κυβέρνησή μας στο σήμερα, με το αίτημα της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους να έχει πάει περίπατο.

Τέταρτη βασική παραδοχή ήταν πως η πώληση στρατηγικών επιχειρήσεων του δημόσιου, δεν αποτελεί αναπτυξιακό μέτρο αλλά νεοφιλελεύθερη εμμονή, που εμποδίζει της δυνατότητες σχεδιασμού μιας αναγκαίας παραγωγικής ανασυγκρότησης και δεν προσθέτει, αντίθετα, αφαιρεί, πόρους από τα δημόσια ταμεία σε βάθος χρόνου, σημείο το οποίο αντιπαρέρχεται η πρότασή μας στο σήμερα, με την εκποίηση αεροδρομίων και πολύ περισσότερο λιμανιών, τραίνων κ.α.

Πέμπτη βασική παραδοχή ήταν το νόμισμα δεν είναι φετίχ, συμπυκνωμένη στη φράση «καμία θυσία για το ευρώ – καμία αυταπάτη για τη δραχμή», σημείο το οποίο αντιπαρέρχεται με την πρόταση της η κυβέρνησης μας, δεν χρειάζεται ανάλυση(δες παραπάνω).

2. Ένα περήφανο όχι που ερμηνεύτηκε ως “ίσως”. Ο λαός μας, οι άνεργοι/ες, οι εργαζόμενοι/ες, οι κατεστραμμένοι μικροεπιχειρηματίες, οι νέοι/ες, οι δυνάμεις της ελπίδας και της κοινωνικής αλλαγής, την Κυριακή πήραν την πλευρά τους, την πλευρά μας: το ΟΧΙ. Αυτή η επιλογή-τομή στην ιστορία του εθνικού κοινωνικού σχηματισμού, ορίζει τη «νέα μεταπολίτευση» και το κοινωνικό μπλοκ της αλλαγής υποδείγματος: αυτό του κοινωνικού μετασχηματισμού πάνω σε νέες αρχές και αξίες. Αυτό το ιστορικό μπλοκ σχηματίστηκε μέσα στην πιο σκληρή μάχη, της μάχης για τη ζωή και για το αύριο για τους πολλούς και τις πολλές, για τις ανάγκες μας(στέγη, παιδεία, υγεία, εργασία). Αυτό το ιστορικό μπλοκ σχηματίστηκε κόντρα στο Φόβο και στην μεγάλη πλειοψηφία του, πήρε θέση σε όλα τα ενδεχόμενα, δεν μέτρησε την αξιοπρέπεια του κάτω από το νόμισμα, διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, τόλμησε να υψώσει ανάστημα και έστειλε μήνυμα παντού, εντός- εκτός, διεθνώς. Αυτό το ιστορικό μπλοκ όχι μόνο δεν το στηρίξαμε κεντρικά, από την ανακοίνωση του αποτελέσματος και μετά, αλλά κάναμε ότι είναι «ανθρωπίνως δυνατό» για να διασπάσουμε και να κατακερματίσουμε τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε τη μάχη ενωμένος, για να αποπροσανατολίσουμε και να κατευνάσουμε τον κόσμο που συνδέθηκε με το μέτωπο του ΟΧΙ, κάναμε ότι ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» για να νεκραναστήσουμε το εθνικό μπλοκ, να βάλουμε από το παράθυρο στα πράγματα, τον χρεοκοπημένο πολιτικό κόσμο, όλους αυτούς που πέταξε ο λαός από την πόρτα. Επιλέξαμε(;), να κινηθούμε σαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να ήταν άλλο( κάτι σαν, 51 ΝΑΙ, 49 ΟΧΙ) και πετύχαμε(;) η κυβέρνηση μας(;) να μην είναι κανενός. Κανενός γιατί εγκατέλειψε τον κόσμο του πόλου μας του ΟΧΙ, για να συνάψει συμφωνία με τον κόσμο του ΝΑΙ, με αυτούς που κέρδισαν και συνεχίζουν να κερδίζουν στην κρίση, με αυτούς που διακαώς επιθυμούν την πτώση της. Άραγε από ποιους θα στηριχτεί, σε αυτό το δρόμο, ποιοι θα της σταθούν στα δύσκολα; Τελικά, αυτό που κρίνεται τώρα είναι η αριστερή παρένθεση, όχι επειδή γίναμε αριστεριστές και τα θελήσαμε όλα, σε χρόνο μηδέν, αλλά επειδή γίναμε ρεαλιστές, ρεαλιστές της Ευρώπης σοσιαλδημοκρατών- χριστιανοδημοκρατών, ρεαλιστές του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος του Ευρώ.

3. Δεμένοι πισθάγκωνα, στο μεσιανό κατάρτι. Κανένας και καμιά, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν κατάλαβε ότι με την σημερινή πρόταση καταργείται κάθε δυνατότητα για τα επόμενα 3α χρόνια(!) η κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, να εφαρμόσει το προεκλογικό μας πρόγραμμα, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, να εφαρμόσει τις προγραμματικές της δηλώσεις. Κανένας και καμία, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν κατάλαβε τη σκληρή στάση των δανειστών από τον Ιανουάριο κιόλας και μέχρι σήμερα, την θέληση τους να παραδοθούμε μέσα από αλλεπάλληλες συνθηκολογήσεις, την εγγενή αλλεργία αυτής της Ευρώπης στη δημοκρατία, «το συστημικό κίνδυνο» που συγκροτούμε απλά και μόνο επειδή υπάρχουμε. Κανείς και καμιά συνεπώς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν κατάλαβε γιατί χρειαζόμασταν ένα σχέδιο «Β», για τη ρήξη και πιθανά(αν όχι σίγουρα) την έξοδο από το Ευρώ. Όχι μόνο για να μπορούμε να εξαντλήσουμε τα όρια του σχεδίου «Α» αλλά για να μπορούμε στοιχειωδώς να απαντήσουμε στο «και μετά τι;». Δηλαδή να διαπραγματευόμαστε, όχι μόνο έχοντας διανοηθεί τη ρήξη, αλλά ξέροντας, όσο το δυνατόν ακριβέστερα, τι σημαίνει η έξοδος, όχι για να τρομοκρατήσουμε περισσότερο τους «από κάτω» αλλά για να διαμορφώσουμε τους όρους για να τους υπερασπιστούμε σθεναρά και σε αυτό το ενδεχόμενο. Εν τέλει υπάρχουν αδιαμφισβήτητες πολιτικές ευθύνες στην ηγεσία του χώρου και στον σ. Αλέξη Τσίπρα, γιατί σήμερα, έπειτα από έξι μήνες, η έξοδος-αποπομπή από το ευρώ είναι επιχείρημα στη φαρέτρα των δανειστών και εμείς στέκουμε αποσβολωμένοι, χωρίς σχέδιο.

4. Business as usual; Ο ΣΥΡΙΖΑ, έφτασε στην κυβερνητική εξουσία, όχι μόνο γιατί τόλμησε να πει ότι «μπορεί να κυβερνήσει», αλλά πολύ περισσότερο γιατί κατάφερε κυρίως με την ριζοσπαστική του πρακτική να βρεθεί στο πλευρό των πληττόμενων, από τα μνημόνια και να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του λαϊκού αγώνα, σε όλες τις πολύμορφες στιγμές του. Από την Χαλκιδική και το κίνημα «Δεν πληρώνω» και από εκεί ως τις πλατείες και τις γενικές απεργίες, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς βγήκαν στην πράξη από το «κάδρο» του απαξιωμένου παλιού πολιτικού κόσμου. Ακριβώς μέσα από τις μικρές και τις μεγάλες μάχες, στο σήμερα, μέσα από τις δομές αλληλεγγύης σε όλη την επικράτεια, κατάφερε η δικιά μας αριστερά να κρατήσει το «κόκκινο νήμα» και να προσθέσει στην τεράστια ιστορία της αριστεράς στη χώρα, γεμάτη θυσίες και βαμμένη με αίμα, επανανοηματοδοτώντας, τι σημαίνει «ηθικό πλεονέκτημα». Η δική μας αριστερά κατάφερε να κερδίσει εδώ, γιατί από τις ρίζες της έφερε ως βασική κατεύθυνση της, το διεθνισμό, την προσπάθεια οι φτωχοί της Ευρώπης και του κόσμου, να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλο και απέναντι στα σύνορα και τα ιδεολογήματα που παλεύουν να τους χωρίσουν, για αυτό και η νίκη της ήταν, την ίδια στιγμή, νίκη για τους υπόλοιπους λαούς. Συνεπώς η δικιά μας συνθηκολόγηση, με την υπογραφή μια τέτοιας συμφωνίας, δεν αποτελεί μόνο καταστροφή του συσσωρευμένου αγωνιστικού και ηθικού κεφαλαίου, που συγκεντρώθηκε με την κοπιώδη προσπάθεια μελών και στελεχών, αλλά και τρικλοποδιά στην προσπάθεια των συντρόφων και συντροφισσών μας σε ολόκληρη της Ευρώπη σε μια κρίσιμη ώρα, ιδιαίτερα για τους PODEMOS και το SINΝ-FEIN που διεκδικούν να κάνουν πράξη και στον τόπο τους, το σπάσιμο του TINA (there is no alternative). Συνεπώς η δική μας συνθηκολόγηση θα βάλει και εμάς στο κάδρο της απαξίωσης: ειδικά αν επιχειρήσουμε να υπερασπιστούμε τις άκρως νεοφιλελεύθερες πλευρές της (ιδιωτικοποιήσεις, ασφαλιστικό), θα βρεθούμε μπροστά στην ριζική αλλαγή φυσιογνωμίας του χώρου και την μετατροπή του από χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς σε σοσιαλδημοκρατία των ημερών μας.

Σε αυτή τη μάχη που εξελίσσεται, με την πλευρά των δανειστών να ζητά ακόμα περισσότερα, τώρα στο «και πέντε», πρέπει να βρούμε εκείνες τις πνευματικές ποιότητες, όπως είναι το θάρρος και η αυτοπεποίθηση του δίκιου, για να πούμε ξανά ΟΧΙ σε μια συμφωνία που δεν δίνει «τον αναγκαίο χώρο», ούτε το πρόγραμμα μας να εφαρμοστεί, ούτε τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας να κάνουμε προτεραιότητα. Πιστεύω ότι αυτές τις δύσκολες ώρες πρέπει «εμείς», οι πολλοί και οι πολλές, ο ΣΥΡΙΖΑ, να βρεθούμε μαζί, να ενημερωθούμε άμεσα (όχι από τα ΜΜΕ), να παραδεχτούμε τα πολιτικά μας λάθη και να απαιτήσουμε συγκροτημένα, αργότερα και μέσα από συνέδριο, να καθορίσουμε την πορεία μας και τα «από εδώ και πέρα» βήματα, με όρους κοινωνικής διεξόδου και στρατηγικού στόχου.

Πιστεύω βαθιά ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι, ανεξάρτητα από το ρεύμα μαρξιστικής σκέψης από το οποίο εκκινούν, θα ενώσουμε δυνάμεις για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, τον αγώνα των πολλών, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Οι άνθρωποί μας θα ενώσουμε δυνάμεις γιατί, για εμάς τους φτωχούς, η κυβέρνηση της αριστεράς πρέπει «πάση θυσία» να πετύχει και αυτό περνάει μέσα από την καταψήφιση, αυτής της συμφωνίας, στη βουλή. Αν η ελληνική πρόταση, πόσο μάλλον μια αλλαγμένη προς το χειρότερο «ευρωπαϊκή», είναι η καλύτερη συμφωνία που μπορεί να διεκδικηθεί εντός ευρωζώνης, τότε ο μόνος αξιοπρεπής δρόμος, που κρατά ζωντανές τις κοινωνικές μας προτεραιότητες, είναι αυτός της ρήξης.

*Ο Κωνσταντίνος Τσούτσης είναι μέλος του ΚΣ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ