Μόνη απάντηση στον εκβιασμό, η άμεση υλοποίηση σχεδίου ρήξης
Το τελικό στάδιο της «διαπραγμάτευσης» είναι το τελεσίγραφο. Η στάση των δανειστών, δηλαδή των εκπροσώπων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, εμπνέεται πλέον καταφανώς από αυτό το δόγμα. Μέχρι το βράδυ σήμερα, αρχικά στο Eurogroup και στη συνέχεια στη Σύνοδο Κορυφής, θα διατυπώσουν τις αμετακίνητες θέσεις τους με τη μορφή τελεσιγράφου - take it or leave it. Το τελεσίγραφο «γαρνίρεται» ήδη με τρομολαγνικές διαρροές για σχέδιο Grexit από τον Σόιμπλε, για πρόταση 6 μελών του Δ.Σ. της ΕΚΤ να διακοπεί ο ELA κ.λπ.
Ό,τι κι αν έχει γίνει μέχρι σήμερα, ό,τι και αν έχει συζητηθεί σχετικά με τα πεπραγμένα, τώρα είναι νη πιο κρίσιμη στιγμή και πρέπει όλοι να συγκεντρωθούν στο «Τι να κάνουμε». Είναι η πιο κρίσιμη μέρα, και οι σημερινές αποφάσεις, σε συνθήκες ακραίας συμπύκνωσης του ιστορικού χρόνου, θα είναι καθοριστικές - για τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια!
Όταν λοιπόν οι δανειστές στήνουν μια τέτοια παγίδα, όταν διατυπώνουν το δίλημμα «Ή δέχεστε τις απαιτήσεις μας στο σύνολό τους ή τις διατυπώνουμε σε τελεσίγραφο», απλούστατα δεν υπάρχει διαπραγμάτευση: υπάρχει ωμή επιβολή, εκβιασμός, ιμπεριαλιστικός τραμπουκισμός. Σε αυτές τις συνθήκες, και μόνο η παραμονή της ελληνικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες, συνιστά παραδοχή ότι διαπραγματευόμαστε τους όρους της συντριβής μας. Παραμένοντας σε ένα τέτοιο εχθρικό κλοιό, σε «περικυκλωμένο έδαφος», δεν υπάρχει «συμφωνία» που να μην ισοδυναμεί με ατιμωτική συνθηκολόγηση!
Η μόνη απάντηση λοιπόν είναι η άμεση αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις, η καταγγελία των εκβιαστικών μεθόδων των δανειστών, η ακαριαία λήψη μέτρων ενάντια στην άμεση οικονομική αποσταθεροποίηση (άμεσος έλεγχος των τραπεζών, επιβολή μέτρων -από την ελληνική κυβέρνηση και όχι από τον κ. Ντράγκι- περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων, άμεσος έλεγχος κρίσιμων τομέων όπως τα καύσιμα, τα φάρμακα κ.λπ.), η άμεση υλοποίηση προγράμματος κάλυψης των ζωτικών αναγκών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε συνδυασμό με εφαρμογή «μνημονίου» ενάντια στο κεφάλαιο κ.λπ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά θα μας βάλουν σε μια τροχιά σύγκρουσης με το εγχώριο και διεθνές σύστημα. Και ότι για να την οργανώσουμε με νικηφόρες προοπτικές, θα πρέπει να την «υποστηρίξουμε» με όλα τα διαθέσιμα μέσα και με όλες τις αναγκαίες επιλογές (από καθαρά πολιτικές μέχρι οικονομικές και νομισματικές). Όμως η καθοριστικότερη απ’ όλες είναι η προσπάθεια να κερδηθούν στον αγώνα, να μπουν στη μάχη, οι δικές μας «βαριές μεραρχίες»: η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ο κόσμος της Αριστεράς, τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Για να κερδηθούν στον αγώνα, για να σχηματίσουμε έτσι έναν αξιόμαχο «σχηματισμό μάχης», θα πρέπει η αλλαγή πλεύσης να είναι πλήρης και ειλικρινής, και να συνοδεύεται από πειστικές πράξεις.
Υπό αυτές τις αυστηρές προϋποθέσεις, η «προσφυγή στο λαό» και με την έννοια της κάλπης θα μπορούσε να συμβάλει στη συγκρότηση ενός αξιόμαχου «σχηματισμού μάχης», να αποτελέσει τη μαζική διεργασία μιας πολιτικής επανεξόρμησης.
Είναι κυριολεκτικά η τελευταία στιγμή για να επιχειρήσουμε μια τέτοια σωτήρια πολιτική στροφή. Τώρα που όλα έχουν αποκαλυφθεί στα μάτια και του πιο δύσπιστου, που η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει.
Όλοι τώρα θα κριθούμε χωρίς ελαφρυντικά από το «Δικαστήριο της Ιστορίας»!
