Ζούμε στιγμές που συμπυκνώνουν μέσα τους φορτίο δεκαετιών, τέτοιες που δεν αφήνουν ίχνος άνεσης χρόνου, τέτοιες που η εξαγωγή και η «ταξινόμηση» των συμπερασμάτων οφείλει να γίνεται ταυτόχρονα με τη δράση, την ανάληψη των πιο τολμηρών πρωτοβουλιών, την υλοποίηση των πιο ριζοσπαστικών κινήσεων.
Το ΟΧΙ της 5ης Ιούλη θα είναι ανοιχτό σε ερμηνείες και συμπεράσματα για τους ιστορικούς και τους αναλυτές στο προσεχές και στο απώτερο μέλλον. Για μας, ωστόσο, που βρισκόμαστε στο επίκεντρο των τεκτονικών γεγονότων που συντελούνται, τα κρίσιμα συμπεράσματα που οφείλουν να καθοδηγούν τον τωρινό βηματισμό μας, είναι τα εξής:
Όχι τυχαία, θεωρώ πρώτιστης σημασίας σ’ αυτή την ιστορική αναμέτρηση τη συμπεριφορά της νεολαίας. Ένα τεράστιο νεολαιίστικο ποτάμι αγκάλιασε το ΟΧΙ, το έκανε δική του υπόθεση, το έβγαλε στους δρόμους και στις πλατείες με χαμόγελο και αισιοδοξία, την ίδια στιγμή της μιζέριας στις ουρές των ΑΤΜ και των S/M, του έδωσε φρεσκάδα, ζωντάνια και κυρίως προοπτική. Έβαλε τίτλους τέλους στη μυθολογία της generation X, των μεταμοντέρνων απολιτίκ αναλύσεων και φευτοαναλυτών. Ένας αυθεντικά νέος και έντονα κινηματικός ριζοσπαστισμός γεννήθηκε, χωρίς βαρίδια και γραφειοκρατικές διαμεσολαβήσεις, που θα σφραγίσει τη νέα μεταπολίτευση. Και στη μάχη αυτή που δόθηκε μέσα στη νέα γενιά, οφείλουμε κι ένα μεγάλο ευχαριστώ -και όχι μόνο γι’ αυτό- στους συντρόφους μας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε άλλες πολύχρωμες κινηματικές συλλογικότητες.
ΌΧΙ ταξικό - παλλαϊκό, κι όχι της «εθνικής ομοψυχίας»
Πρόκειται για ένα παλλαϊκό ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ που είναι πλειοψηφικό έως υπερ-πλειοψηφικό απ’ τη μια άκρη της Ελλάδας έως την άλλη. Κι αυτό ασφαλώς δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, τουλάχιστον στα χρόνια της νεώτερης ιστορίας μας.
Αποτυπώνει αυτό όμως μια δήθεν «εθνική» ομοψυχία; Κάθε άλλο. Αυτό που αποτυπώνει -όπως άλλωστε εικονογραφείται ευδιάκριτα από τα επιμέρους εκλογικά αποτελέσματα στις περιοχές της Β’ Αθήνας και της εμβληματικής Β’ Πειραιά- είναι η ισχυρότατη ταξική πόλωση. Η εργατική τάξη και τα πληβειακά στρώματα, που αποτελούν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία από τη μια και απ’ την άλλη η αστική τάξη με τις ελίτ των μεσαίων κοινωνικών διαστρωματώσεων και των ψοφοδεών «οργανικών διανοούμενων». Τα δύο αυτά κοινωνικά μπλοκ αντιπαρατάσσονται, συσπειρωμένα όσο ποτέ, πάνω σε δύο «ανταγωνιστικές» κυρίαρχες αφηγήσεις.
Άμεσες κινήσεις σε τράπεζες και ΜΜΕ!
Η αστική ηγεμονία, αν και κυρίαρχη στο οικονομικό πεδίο, το οποίο, ωστόσο, αποδομείται ραγδαία στο έδαφος της εν εξελίξει οικονομικής «χρεοκοπίας», πνέει τα λοίσθια στο πεδίο της ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας, οι κοινωνικές της συμμαχίες εμφανίζονται όσο ποτέ διαρρηγμένες, οι εφεδρείες της καμένες, είναι υποχρεωμένη να ποντάρει όλα της τα ρέστα στη «διεθνή» της πατρωνία.
Η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς θα κριθεί τώρα, ίσως μέσα στα επόμενα 24ωρα. Η πολιτική ηγεσία αυτού του τεράστιου λαϊκού «ΟΧΙ» έχει να αναμετρηθεί κυρίως με τις δικές της αμφισημίες και ταλαντεύσεις. Η έλλειψη τόλμης και αποφασιστικότητας, τώρα, θα είναι ασυγχώρητη, δεν μπορεί και δεν πρέπει να δοθεί, τώρα, έδαφος και χρόνος στο αστικό μπλοκ να ανασυγκροτηθεί.
Τώρα θα πρέπει να δοθούν καίρια χτυπήματα πάνω ακριβώς στα ερείσματα του αντιπάλου. Παρέμβαση, τώρα, στο πεδίο των ΜΜΕ. Και ταυτόχρονα αστραπιαίες και αποφασιστικές κινήσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα: εθνικοποίηση τραπεζών και ανάκτηση του ελέγχου στην ΤτΕ. Αυτό ειδικά το πεδίο, που αποδείχτηκε με οξύτητα πως αποτελεί όρο επιβίωσης του λαού και της κυβέρνησής του, αποτελεί ταυτόχρονα και τον κύριο ιμάντα της εξάρτησης, το υπερόπλο των δανειστών και την ύστατη καταφυγή και ορμητήριο της εγχώριας αντίδρασης. Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, καμία παράταση της συγκατοίκησης της κυβέρνησης με το καθεστώς της τραπεζοκρατίας. Οι επόμενες μέρες, ώρες ίσως, θα αποδειχτούν κρίσιμες.
Καμία φαλκίδευση του ΟΧΙ
Η περίφημη διαπραγμάτευση, στο βαθμό που θα συνεχιστεί, δεν θα πρέπει ούτε για μια στιγμή να αφήνει ίχνος αυταπάτης πλέον για τα περιθώρια εξεύρεσης αμοιβαίας επωφελούς λύσης και «έντιμου συμβιβασμού» με βιώσιμο ορίζοντα. Μπορεί κανείς να θεωρήσει πως είναι σκόπιμο να αναζητηθεί προσωρινή διέξοδος για χαλάρωση του στραγγαλισμού της χρηματικής ρευστότητας, να ιχνηλατηθεί ίσως το ενδεχόμενο «βελούδινου» διαζυγίου, να κερδηθούν ίσως εντυπώσεις και προσχήματα στο πεδίο της επικοινωνιακής διαχείρισης, με το βλέμμα στραμμένο στην αναγκαία αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών για το σήμερα και το αύριο.
Ο λαός, όμως, δεν ψήφισε ΟΧΙ για καμία μνημονιακή συμφωνία. Κι ας μην επιχειρηθεί καμία φαλκίδευση ή ερμηνεία της νέας λαϊκής εντολής, που δόθηκε με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια, με τη μέγιστη δυνατή αποφασιστικότητα. Κάτω από συνθήκες πρωτοφανών εκβιασμών, με κλειστές τράπεζες και με καθεστώς ιδεολογικής τρομοκρατίας, βγαλμένο κατευθείαν από τα εγχειρίδια των μαύρων επιχειρήσεων των μυστικών υπηρεσιών, των σύγχρονων Μένγκελε του δόγματος του σοκ.
Ας μην ξεχνάμε δε ότι το «νομισματικό δίλημμα» το έθεσαν οι αντίπαλοι. Κι έχασαν πανηγυρικά...
Κατά συνέπεια και άσχετα με τη «διαπραγμάτευση», ο λαός έδωσε, μεταξύ των άλλων, την εντολή της άμεσης προετοιμασίας και του επείγοντος σχεδιασμού για όλα τα ενδεχόμενα, γιατί βροντοφώναξε κόντρα στον εκβιασμό και κόντρα στην ασφυξία ότι δεν θέλει να παραδοθεί και δεν θα παραδοθεί.
«Πραξικόπημα» σε αργή κίνηση
Τέλος αλλά όχι έσχατο: τις μέρες αυτές ζήσαμε, 50 χρόνια μετά τον Ιούλη του ’65, ένα σύγχρονο πραξικόπημα σε αργή κίνηση. Ο λαός υπερασπίστηκε την εκλεγμένη κυβέρνησή του, τον πρωθυπουργό του, όχι από θεσμική ευπρέπεια αλλά για να διασφαλίσει ότι αυτή η κυβέρνηση, η πρώτη κυβέρνηση στη μεταπολιτευτική ιστορία, αυτός ο πρωθυπουργός, ο πρώτος πρωθυπουργός που είπε ΟΧΙ για λογαριασμό του ίδιου του λαού, θα πει το ΟΧΙ μέχρι το τέλος.
Και το πραξικόπημα αυτό δεν είχε σχεδιαστές και αυτουργούς μόνο τα γνωστά ξένα και ντόπια κέντρα, αλλά είχε και κάμποσους συναυτουργούς στις δικές μας γραμμές. Όλοι γνωρίζουμε πως το δημοψήφισμα κινδύνεψε να μην γίνει κάποιες κρίσιμες ώρες τις πρώτες μέρες της προηγούμενης εβδομάδας. Όλοι (ανα)γνωρίζουμε, με ονοματεπώνυμα, όσους αρθρογράφησαν, τουιτάρησαν, έκαναν δηλώσεις κι έδωσαν συνεντεύξεις, μέχρι και την τελευταία στιγμή ορισμένοι, για την ανάγκη απόσυρσης του δημοψηφίσματος, την ανάγκη σύναψης ατιμωτικής συμφωνίας πριν το δημοψήφισμα, για να αποδυναμώσουν και να δαιμονοποιήσουν το ΟΧΙ. Όλοι γνωρίζουμε αυτούς που έδρασαν για να παραλύσουν κρίσιμοι τομείς του κομματικού μηχανισμού τις κρίσιμες ώρες και μέρες. Αναγνωρίζουμε επίσης τους ευγλώττως σιωπήσαντες και σιωπήσασες, τους ακροβάτες και τους σαλτιμπάγκους…
Και θα μιλήσουμε για όλα αυτά, σύντομα, πολύ σύντομα. Όχι από διάθεση ρεβανσισμού, αλλά γιατί ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί όταν κάποιοι «από μέσα» ανοίγουν τις καστρόπορτες.
*Μέλος του Συντονιστικού Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ
