Οι δρόμοι ανήκουν σε όσους αγωνίζονται

Αντί­θε­τα αν είσαι φτω­χός, άνερ­γος, ερ­γα­ζό­με­νος, απο­λυ­μέ­νος, συ­ντα­ξιού­χος, πρό­σφυ­γας, μα­θη­τής, φοι­τη­τής ή μέλος κά­ποιου κι­νή­μα­τος διεκ­δί­κη­σης, τότε τα πράγ­μα­τα δυ­σκο­λεύ­ουν πολύ. Πάρα πολύ. Το νο­μο­σχέ­διο που κα­τέ­θε­σε η κυ­βέρ­νη­ση τη Δευ­τέ­ρα στη βουλή πε­ριο­ρί­ζει σε τέ­τοιο βαθμό το δι­καί­ω­μα του συ­νέρ­χε­σθαι που στην ουσία το κα­ταρ­γεί.

Δεν μας προ­ξε­νεί εντύ­πω­ση η σπου­δή της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη να βάλει φρένο στην κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση. Γνω­ρί­ζο­ντας τη συ­στη­μι­κή κρίση που εμ­φα­νί­ζε­ται στο προ­σκή­νιο, επι­διώ­κει να θω­ρα­κί­σει το αστι­κό κρά­τος από κάθε πα­ρα­φω­νία. Τα νέα κι­νή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης και διεκ­δί­κη­σης που εμ­φα­νί­ζο­νται πα­γκό­σμια στο φόντο ενός συ­στή­μα­τος που εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται, φτω­χο­ποιεί και δο­λο­φο­νεί την ερ­γα­τι­κή τάξη απο­τε­λούν σί­γου­ρα ένα σήμα κιν­δύ­νου. Και όταν αυτός ο κίν­δυ­νος έχει ξε­δι­πλω­θεί στον ισχυ­ρό­τε­ρο κα­πι­τα­λι­σμό του πλα­νή­τη, τότε οι υπό­λοι­ποι προ­λαμ­βά­νουν για να μην έχουν τα ίδια. Γιατί πίσω από την οργή για τη δο­λο­φο­νία του Τζωρτζ Φλόιντ, υπήρ­χε και η οργή για ένα σύ­στη­μα που έχει ξε­χα­σμέ­νους τους Φλόιντ αυτής της γης.

Εντύ­πω­ση, λοι­πόν, δεν προ­κα­λεί η κα­τεύ­θυν­ση των νέων μέ­τρων πε­ριο­ρι­σμού των δια­δη­λώ­σε­ων αλλά η έκτα­σή τους. Το νο­μο­σχέ­διο πε­ρι­λαμ­βά­νει πρω­το­φα­νή μέτρα ακόμη με όρους αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Κω­δι­κά προ­βλέ­πει: υπο­χρε­ω­τι­κή λήψη άδειας από την αστυ­νο­μία για κάθε δια­δή­λω­ση και συ­γκέ­ντρω­ση, ιδιώ­νυ­μο ποι­νι­κό αδί­κη­μα για κάθε αυ­θόρ­μη­τη δια­δή­λω­ση, από­λυ­τη ελευ­θε­ρία της αστυ­νο­μί­ας να δια­λύ­ει κατά το δο­κούν κάθε συ­νά­θροι­ση με τα πιο βίαια μέσα και ορι­σμό «προ­σώ­που-ορ­γα­νω­τή» συ­νά­θροι­σης αστι­κά υπεύ­θυ­νου για κάθε φθορά ή κα­τα­στρο­φή. Όχι δεν είναι κά­ποια φάρσα. Όντως το χου­ντι­κής προ­έ­λευ­σης νο­μο­σχέ­διο της κυ­βέρ­νη­σης πε­ρι­λαμ­βά­νει τα πα­ρα­πά­νω μέτρα, τα οποία πέρα από αυ­ταρ­χι­κά είναι και πα­ντε­λώς πα­ρά­λο­γα.

Με λίγα λόγια το δι­καί­ω­μα στη δια­δή­λω­ση τελεί υπό την αί­ρε­ση της αστυ­νο­μι­κής έγκρι­σης. Δη­λα­δή, αν οι αξιω­μα­τι­κοί της αστυ­νο­μί­ας θε­ω­ρούν ότι ο συ­νά­δελ­φός τους Κορ­κο­νέ­ας δε δο­λο­φό­νη­σε το Γρη­γο­ρό­που­λο αλλά η σφαί­ρα εξο­στρα­κί­στη­κε, τότε δεν έχου­με το δι­καί­ω­μα οι υπό­λοι­ποι να εκ­φρά­σου­με συλ­λο­γι­κά την οργή μας. Αν οι ίδιοι θε­ω­ρούν ότι οι συ­νά­δελ­φοί τους δεν κοί­τα­ζαν τους Χρυ­σαυ­γί­τες να μα­χαι­ρώ­νουν τον Παύλο Φύσσα, αλλά έκα­ναν ό,τι μπο­ρού­σαν, τότε δεν μπο­ρού­με να δια­δη­λώ­σου­με γι’ αυτό. Αν πάλι δεν είδαν αστυ­νο­μι­κές μπό­τες να κλω­τσούν τον Ζακ στο κο­σμη­μα­το­πω­λείο αλλά «ένα πρε­ζά­κι να κλέ­βει», τότε και πάλι πρέ­πει να το βου­λώ­σου­με. Δεν είναι κά­ποια ακραία πα­ρα­δείγ­μα­τα. Είναι η κα­νο­νι­κό­τη­τα στην Ελ­λά­δα της αστυ­νο­μι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας και ατι­μω­ρη­σί­ας.

Επί­σης, σε όλες τις πα­ρα­πά­νω πε­ρι­πτώ­σεις, δεν υπάρ­χει το δι­καί­ω­μα στο αυ­θόρ­μη­το. Αν ένας άν­θρω­πος έχει δο­λο­φο­νη­θεί για πα­ρά­δειγ­μα από κρα­τι­κό όρ­γα­νο, εμείς θα πρέ­πει να πά­ρου­με άδεια από το κρα­τι­κό όρ­γα­νο για να αντι­δρά­σου­με σε αυτό. Δια­φο­ρε­τι­κά τε­λού­με ιδιώ­νυ­μο ποι­νι­κό αδί­κη­μα. Με όποιες ιστο­ρι­κές συ­σχε­τί­σεις μπο­ρεί να κάνει ο κα­θέ­νας ακού­γο­ντας τη λέξη ιδιώ­νυ­μο. Μόνο που η κοι­νω­νι­κή δια­μαρ­τυ­ρία δεν είναι μια σύμ­βα­ση ανά­με­σα στο κρά­τος και τους πο­λί­τες. Είναι μια συλ­λο­γι­κή κί­νη­ση και έκ­φρα­ση που ενα­ντιώ­νε­ται σε πτυ­χές του υπάρ­χο­ντος και το αμ­φι­σβη­τεί. Αν αυτή η αμ­φι­σβή­τη­ση εξαρ­τά­ται από τη βού­λη­ση του εξου­σιά­ζο­ντος, τότε ο εξου­σιά­ζων απλά δεν αμ­φι­σβη­τεί­ται.

Και αυτό επι­τυγ­χά­νε­ται μέσα από την από­λυ­τη ελευ­θε­ρία της αστυ­νο­μί­ας να δια­λύ­ει όποια συ­νά­θροι­ση δεν της είναι αρε­στή, ακόμη και με τα πιο βίαια μέσα. Καλά αυτό γι­νό­ταν ούτως ή άλλως μόνο που τώρα θε­σμο­θε­τεί­ται. Η αστυ­νο­μι­κή αλη­τεία λαμ­βά­νει νο­μο­θε­τι­κή υπό­στα­ση και έτσι όλοι αυτοί που πε­τά­νε δα­κρυ­γό­να μέσα σε μπλοκ, που δέρ­νουν φω­το­ρε­πόρ­τερ, που τρα­μπου­κί­ζουν πε­ρα­στι­κούς, που χτυ­πούν ανε­λέ­η­τα φοι­τη­τές, που πνί­γουν στα χη­μι­κά τους ερ­γα­ζό­με­νους και που συλ­λαμ­βά­νουν αδια­κρί­τως όποιον δια­μαρ­τύ­ρε­ται, θα έχουν το ελεύ­θε­ρο να ξε­τυ­λί­γουν τις αρε­τές τους και με τη βούλα του νόμου. Η αστυ­νο­μία μπο­ρεί να απα­γο­ρεύ­ει ή να πα­ρί­στα­ται στις δια­δη­λώ­σεις «αν εξαι­τί­ας τους επί­κει­ται σο­βα­ρός κίν­δυ­νος για τη δη­μό­σια ασφά­λεια» ή «αν απει­λεί­ται σο­βα­ρή δια­τά­ρα­ξη της κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής ζωής». Και ποιος το κρί­νει αυτό; Μα φυ­σι­κά η αστυ­νο­μία. Η κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κή ζωή, λοι­πόν, δεν απει­λεί­ται από τα μέτρα λι­τό­τη­τας, φτω­χο­ποί­η­σης και εξα­θλί­ω­σης της κοι­νω­νί­ας αλλά από όσους αντι­δρούν σε αυτή.  

Το πιο πα­ρά­λο­γο, όμως, μέτρο είναι αυτό που απαι­τεί να ορί­ζε­ται ένα φυ­σι­κό πρό­σω­πο ως διορ­γα­νω­τής της δια­δή­λω­σης και αστι­κά υπεύ­θυ­νος για όποια φθορά προ­κύ­ψει σε αυτήν. Αφε­νός να πούμε ότι η δια­δή­λω­ση δεν είναι πάρτυ γε­νε­θλί­ων αλλά συλ­λο­γι­κή κί­νη­ση. Αφε­τέ­ρου να το­νί­σου­με ότι δε διορ­γα­νώ­νε­ται από έναν αλλά από πολ­λούς. Το ξέ­ρου­με ότι η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη έχει πάρει δια­ζύ­γιο με τη συλ­λο­γι­κή δια­μαρ­τυ­ρία αλλά αυτό αγ­γί­ζει τα όρια του γε­λοί­ου. Γε­λοί­ου ακόμη και με όρους κοι­νής λο­γι­κής, από τη στιγ­μή που ένα άτομο δεν έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να ελέγ­ξει χι­λιά­δες άλ­λους που δια­δη­λώ­νουν. Εκτός αν η κυ­βέρ­νη­ση ονει­ρεύ­ε­ται μια κοι­νω­νία μι­κρών αυ­τό­κλη­των μπά­τσων. Για να το τρα­βή­ξου­με και πάλι από τα μαλ­λιά, σε αντί­στρο­φο επί­πε­δο, ο Χρυ­σο­χοϊ­δης θα πρέ­πει να πλη­ρώ­νει από την τσέπη του κάθε φορά που κά­ποιος μπά­τσος υπερ­βαί­νει τα κα­θή­κο­ντά του και σα­πί­ζει στο ξύλο δια­δη­λω­τές προ­κα­λώ­ντας τους βλά­βες. Σωστά;

Απέ­να­ντι σε αυτό το κυ­βερ­νη­τι­κό έκτρω­μα κα­λού­μα­στε όλοι να αντι­δρά­σου­με συλ­λο­γι­κά. Να υπε­ρα­σπι­στού­με το δι­καί­ω­μά μας να δια­δη­λώ­νου­με και να πα­λεύ­ου­με. Είναι ένα δι­καί­ω­μα που κερ­δή­θη­κε με αγώ­νες και αίμα και θα το υπε­ρα­σπι­στού­με ξανά. Ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς ήδη έχουν απο­φα­σί­σει Κι­νη­το­ποί­η­ση- Ημέρα Δρά­σης για την ελευ­θε­ρία στη δια­δή­λω­ση το Σάβ­βα­το 4/7 στις 12.00 στην πλα­τεία Κά­νιγ­γος. Απέ­να­ντι στις πο­λι­τι­κές που τσα­κί­ζουν τις ζωές μας βγαί­να­με, βγαί­νου­με και θα βγαί­νου­με μα­ζι­κά στο δρόμο. Γιατί έτσι κα­ταρ­γού­νται οι αδι­κί­ες και έτσι προ­χω­ρούν οι κοι­νω­νί­ες. Όσο κι αν δεν τους αρέ­σει…