Οι εκλογές αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΟΛΜΕ στη Θεσσαλονίκη

Κατ’ αρχήν η συμμετοχή κυμάνθηκε στα ίδια επίπεδα με το 2015 κάτι που δείχνει ότι το σώμα των καθηγητών που συμμετέχει στις εκλογές παραμένει σταθερό. Τα άκυρα – λευκά παρέμειναν επίσης σταθερά. Τα παραπάνω οδήγησαν στον ίδιο αριθμό αντιπροσώπων με το προηγούμενο συνέδριο (42). 

Αποτελέσματα

Οι εκλογές ανέδειξαν τη φθορά των ενιαίων, στο προηγούμενο 17ο συνέδριο της ΟΛΜΕ, σχημάτων των ΣΥΝΕΚ, (1-2/7/2015, πριν το δημοψήφισμα) που έχασαν το μισό περίπου της δύναμής τους και την πλειοψηφία των εδρών τους (εξέλεξαν 6 αντιπροσώπους από 14 που είχαν). Από τις 8 έδρες που έχασαν οι ΣΥΝΕΚ, οι 4 πήγαν σε σχήματα που περιλαμβάνουν συναδέλφους και συναδέλφισσες που προέρχονταν από τις ΣΥΝΕΚ, οι 3 στη ΔΑΚΕ και η 1 στο ΠΑΜΕ. Οι Παρεμβάσεις, παρότι έχουν σοβαρές δυνάμεις (κυρίως στη Δυτική Θεσσαλονίκη), δεν αποκόμισαν κανένα όφελος εδρών παρά μόνο μια αύξηση κατά περίπου 70 ψήφους.

Το ανησυχητικό είναι η άνοδος της ΔΑΚΕ που κερδίζει ένα μεγάλο τμήμα της φθοράς των ΣΥΝΕΚ ανεβαίνοντας κατά περίπου 200 ψήφους. Αξιοποιώντας ένα καλά οργανωμένο πελατειακό σύστημα και την γενικότερη άνοδο της ΝΔ στην κοινωνία προβάλλει σαν πιθανός διεκδικητής του προεδρείου της ΟΛΜΕ!

Το ΠΑΜΕ με άνοδο 50 περίπου ψήφους στις 5 ΕΛΜΕ συνολικά, ευνοείται από την αριθμητική και κερδίζει μια επιπλέον έδρα στη Δ΄ ΕΛΜΕ. Σε καμμιά περίπτωση βέβαια η παράταξη που έχει πίσω της το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς δε πρέπει να είναι ευχαριστημένη από τα κέρδη που αποκόμισε από την κρίση των ΣΥΝΕΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Ριζοσπαστική Αριστερά

Όσο για την πάλαι ποτέ κραταιά ΠΑΣΚΕ (ΠΕΚ) όχι μόνο δε κερδίζει από τη φθορά των ΣΥΝΕΚ αλλά χάνει και δύναμη και 1 έδρα (στη Γ΄ ΕΛΜΕ όπου χάνει τη μισή δύναμή της!).

Οι παρατάξεις που στηρίζονται από τα παλιά μέλη των ΣΥΝΕΚ που επιμένουν αριστερά κατορθώνουν και κερδίζουν τους 4 από τους 8 αντιπροσώπους που έχασε η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Με παρουσία σε 4 από τις 5 ΕΛΜΕ και με σχήματα που δεν έχουν ενιαίο όνομα αλλά επιμένουν ριζοσπαστικά και ενωτικά, ο συνδικαλιστικός αυτός χώρος δείχνει να έχει νόημα ύπαρξης, μια που η λογική της ενότητας των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων που κατ’ εξοχήν προωθεί είναι απαραίτητη αν θέλουμε οι εργαζόμενοι να σταματήσουν τη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο ψηφοδέλτιο Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση – Αγωνιστικές Παρεμβάσεις που ως ένα σχήμα που ενώνει αγωνιστές με διαφορετικές πολιτικές καταβολές κατέχει την πρώτη θέση στην Δ΄ ΕΛΜΕ και βγάζει 3 αντιπροσώπους για την ΟΛΜΕ. Είναι ένας δρόμος που θα έπρεπε να ακολουθηθεί και στις άλλες ΕΛΜΕ.

Το επόμενο διάστημα η κρίση των ΣΥΝΕΚ θα συνεχιστεί όσο θα εφαρμόζονται τα μέτρα του 4ου μνημονίου. Με αυτή την έννοια χρειάζεται να δημιουργηθεί ένας αριστερός ριζοσπαστικός πόλος που θα κερδίσει εκλογικά αλλά και σε ένα βαθμό και οργανωτικά τον κόσμο που θα απεγκλωβίζεται από τις ΣΥΝΕΚ. 

Με την πολιτική της ιδεολογικής καθαρότητας και των maximum πλαισίων που κυριαρχεί έχουμε φτάσει στην Α΄ ΕΛΜΕ να έχουν κατέβει 4 σχήματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις, η Αντεπίθεση των εκπαιδευτικών, οι Αγωνιστικές Κινήσεις και η Ριζοσπαστική Εκπαιδευτική Κίνηση, που όλα μαζί αποτελούν σε ψήφους την 3η δύναμη). Το αποτέλεσμα είναι ότι κανένα δεν έχει πάρει έδρα, ενώ πήραν όλοι οι άλλοι! Στη Β΄ ΕΛΜΕ μια συνεργασία της «Αλληλεγγύης» με τις Παρεμβάσεις θα δημιουργούσε ένα ψηφοδέλτιο που θα ήταν 2η δύναμη, και η Ριζοσπαστική Αριστερά θα έπαιζε πολύ πιο ενισχυμένο ρόλο σε μια κατ’ ομολογία δύσκολη ΕΛΜΕ. Αλλά και στην Ε΄ ΕΛΜΕ παρότι οι Παρεμβάσεις είναι η πρώτη δύναμη (με οριακή όμως διαφορά 10 ψήφων από τη ΔΑΚΕ) θα ενισχύονταν σημαντικά η προσπάθεια για αριστερή ηγεμονία στην Ε΄ ΕΛΜΕ αν συστηματικά ακολουθούνταν μια πολιτική που θα ένωνε τα σχήματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με σεβασμό στη διαφορετικότητά τους, αρχίζοντας κατ’ αρχήν με όσα το επιθυμούν. Η ενότητα δεν είναι κόλπο, αλλά αναγκαίο εργαλείο πολιτικής δράσης.

Ενότητα

Γιατί δεν αφορά κυρίως τις εκλογικές αναμετρήσεις. Σε μια εποχή που η ανάπτυξη των αγώνων και η κινητοποίηση των συναδέλφων είναι το μεγάλο ζητούμενο, η ενότητα είναι το εργαλείο που μπορεί να συσπειρώσει τους εκπαιδευτικούς γύρω από σχήματα που θα οργανώνουν τη δράση του κλάδου. Και αν κατακτηθεί και εμπεδωθεί μια τέτοια λογική σε ένα μεγάλο κλάδο όπως οι καθηγητές Β΄ θμιας εκπαίδευσης, οι εξελίξεις θα είναι οδηγός και για το υπόλοιπο δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί τελικά το διακύβευμα είναι το αν θα μπορέσει ένας κλάδος με τόσο δυνατή Αριστερά να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της εποχής, στα καθήκοντα της αντίστασης. Να είναι ο πυροδότης αγώνων που θα διεκδικήσουν να σπάσουν τη λιτότητα και να καταργήσουν τα μνημόνια. Το κλειδί λοιπόν της κατάστασης είναι η ενότητα. Ας το χρησιμοποιήσουμε!