Οι μαθητές μιλάνε για τον Δεκέμβρη

Το ίδιο θυμωμένοι με τα αδιέξοδα που βιώνουν, το ίδιο αισιόδοξοι για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν, δυστυχώς και αρκετά λιγότεροι. Όσοι ήρθαν δραπέτευσαν από σχολείο, φροντιστήριο ή ιδιαίτερο για να δηλώσουν πως δεν ξεχνάνε την 6η Δεκέμβρη. Μιλήσαμε με κάποιους . Τα συμπεράσματα δικά σας:


Ναταλία και Παναγιώτα από το 2ο λύκειο Μοσχάτου συμπληρώνοντας η μια την άλλη.
Όταν έγινε η εξέγερση ήμασταν 14χρονων. Τώρα είμαστε 18. Ακόμα μας φαίνεται αδιανόητο ότι ένας αστυνομικός αφαίρεσε έτσι μια ζωή. Θέλουμε να πούμε σε αυτούς που κυβερνούν ότι έχουμε ξυπνήσει πια. Δεν αντέχουμε άλλο. Τα σχολεία είναι ανύπαρκτα. Ζούμε σε ένα κτίριο για 7 ώρες και μετά συνεχίζουμε στα φροντιστήρια. Το μνημόνιο μας γυρίζει πίσω στην ιστορία τότε που οι άνθρωποι ήταν δούλοι κ πάλευαν για το 8ωρο. Θέλουμε μια καλύτερη παιδεία και μια καλύτερη ζωή γιαυτό είμαστε εδώ. 


Γεωργία  Π.  και Ανθή Λ.  
Η αφορμή που κατεβαίνουνε είναι η δολοφονία, όμως ο λόγος είναι ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δείξουμε ότι είμαστε ενάντια στο σύστημα. Κανείς δε σέβεται τα δικαιώματα μας. Το υπουργείο παιδείας ορίζει την ύλη που διδασκόμαστε, τι θα κάνουμε στο σχολείο ακόμα και πότε θα πάμε εκδρομή. Γιατί?


Λυδία Β. και Ελένη Β. 
Αν είχαμε αντιδράσει περισσότερο κ πιο πολλοί δε θα 'χαμε τώρα μνημόνιο. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν μια κρατική δολοφονία. Εμείς θα συνεχίσουμε να βγαίνουμε στο δρόμο. Δυστυχώς όμως πολλοί συμμαθητές μας δεν κατέβηκαν γιατί δεν βρίσκουν λόγο. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο λόγος είναι η ίδια μας η ζωή.


Ηλέκτρα Τ. 1ο λύκειο Ηρακλείου.
Σήμερα κατεβήκαμε γύρω στα 25 παιδιά. Καταλαβαίνουμε όλοι οτι η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η καταστολή είναι καθημερινή. Επίσης κατεβαίνουνε και για τα μνημόνια τα νέα μέτρα για όλα. Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει αλλά χρειάζεται οργάνωση συσπείρωση κ ενημέρωση ειδικά για τη χρυσή αυγή που θεωρείται μαγκιά από κάποιους. Θα νικήσουμε αλλά θέλει δουλειά.