Το «ωραίο πλιάτσικο» σε βάρος των εργαζομένων των 100 - 400 ευρώ μηνιαίως

Υπάρχει ένα επάγγελμα το οποίο ειδικά τις ημέρες της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής γνώρισε άνθηση - όχι ότι εξέλειπε ή ότι φυτοζωούσε τα προηγούμενα χρόνια. Ήταν και είναι εκείνο του υψηλόβαθμου συνήθως κυβερνητικού ή πολιτικού στελέχους των κομμάτων που άσκησαν εξουσία τα χρόνια του μνημονίου, το οποίο, ζηλεύοντας προφανώς τη δόξα των δημοσιογράφων και κάνοντας ρεπορτάζ από την απόλυτα πλεονεκτική θέση, περιγράφει και σχολιάζει την πραγματικότητα, χωρίς όμως, και το υπογραμμίζω αυτό, χωρίς όμως να αναφέρεται ποτέ σε συγκεκριμένα μέτρα, πολιτικές προτεραιότητες, νομοθετικές ή διοικητικές πρωτοβουλίες, που θα καταπολεμήσουν αυτή τη δύσκολη και ζοφερή πραγματικότητα. Και φυσικά αποφεύγουν, μετά τη «δημοσιογραφική» καταγραφή, να αναφερθούν σε πιθανά αποτελέσματα της υπουργίας τους, για όσο αυτή έχει κρατήσει και για ό,τι αφορά το πρόβλημα που κατά καιρούς έχουν αναδείξει - πρόβλημα που όπως εξελίχθηκε η επιβολή των νεοφιλελεύθερων μνημονίων στη χώρα και των συνακόλουθων μέτρων δημοσιονομικής «προσαρμογής» και κοινωνικής καταβαράθρωσης, έχουν ουσιωδώς συντελέσει στην όξυνση του οι ίδιοι άνθρωποι - σχολιαστές.

Παλιότερα, και για παράδειγμα «καριέρα» στο συγκεκριμένο υβρίδιο «περίπου πολιτικός ή υπουργός και περίπου δημοσιογράφος» είχε κάνει ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών, Τρύφων Αλεξιάδης - μάθαμε και ακούσαμε πολλές φορές από τα χείλη του, για τα ανείσπρακτα πρόστιμα πχ των καναλαρχών ή τον κατ’εξακολούθηση φορολογικό αναχωρητισμό μεγαλοαστών και επιχειρηματιών, αλλά δεν μάθαμε ποτέ αν και ποια μέτρα ελήφθησαν ακαριαία προκειμένου να εισπραχθούν αυτά τα χρήματα και τα μυθώδη ποσά στρατηγικής κακοπληρωσιάς - κατά τα άλλα ο γδάρτης ΕΝΦΙΑ έδωσε... υπεραπόδοση εσόδων και... συνταξιουχικό μέρισμα.

Ο κόσμος της εργασίας των 100 ευρώ

Εσχάτως, είσοδο στη λίστα των υπουργών - σχολιαστών έκανε από το Βερολίνο η ελληνίδα Ελ Κομρί, η υπουργός περίπου Εργασίας, περίπου Κοινωνικής Ασφάλισης, περίπου Υποαπασχόλησης και περίπου Μισθών, ‘Εφη Αχτσιόγλου. Η επιλογή του τόπου δεν ήταν προφανώς τυχαία. Ανεβάζοντας με ελάχιστη πια επιτυχία το έργο «σκληρή και περήφανη διαπραγμάτευση στο λάκκο των λεόντων», οι μικρομέγαλοι Δανιήλ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθούν να πείσουν ανεπιτυχώς ότι κάνουν τα αδύνατα, δυνατά προκειμένου να προστατεύσουν τον κόσμο της εργασίας και τα συμφέροντα του, μέσα στη φωλιά του ευρωπαϊκού θηρίου.

Στο πλαίσιο αυτό, η κυρία Αχτσιόγλου έδωσε συνέντευξη Τύπου, με στοιχεία που σήκωσαν την τρίχα κάγκελο μόνο στους ανυποψίαστους ή όσους δεν έχουν κάνει καν τον κόπο να περπατήσουν, για παράδειγμα, τις οδούς Πανεπιστημίου και Σταδίου, αυτές τις... άγιες ημέρες, της αγίας, πλατιάς, πιστωτικής και εορταστικής κατανάλωσης...

Τι μας είπε η Αχτσιόγλου; Ότι 125.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα πληρώνονται (όταν πληρώνονται...) το πολύ με 100 ευρώ τον μήνα. Ότι ακόμη 400.000, αμείβονται (όταν αμείβονται...) με λιγότερα από 400 ευρώ τον μήνα. Ότι επιπλέον περίπου 1.000.000 μισθωτοί καλούνται να ζήσουν με λιγότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα - και αυτό συνήθως όταν εργάζονται ή καλύτερα υποαπασχολούνται τουλάχιστον δύο μέλη της ίδιας οικογένειας - ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα προς τον στόχο του «ενός εργαζομένου σε κάθε οικογένεια», που είχε θέσει από τον Σεπτέμβρη του 2011 στη ΔΕΘ ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου. Άθροισμα, 1.525.000 άνθρωποι στην Ελλάδα του τρίτου μνημονίου λιώνουν στις μυλόπετρες της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, της κυβερνητικής πολιτικής εφαρμογής, της κρατικής και υπηρεσιακής αδιαφορίας και συνενοχής, των ευρωενωσιακών κατευθυντήριων γραμμών.

Αυτά τα... συγκλονιστικά μόνο για αμέριμνους ρινόκερους του Ιονέσκο, είπε στο Βερολίνο η Αχτσιόγλου - μόνο που απέφυγε να διευκρινίσει (όχι κιόλας ότι ρωτήθηκε σχετικά) τι θα πράξει η ίδια για να καταπολεμηθεί αυτή η εργασιακή βαρβαρότητα. Τι κάνει η αρμόδια υπουργός προκειμένου οι 125.000 εργαζόμενοι των 100 ευρώ μηνιαίως να έχουν προστασία και κάλυψη και μισθούς έστω τους σημερινά προσδιορισμένους ως «κατώτατους»; Ποια μέτρα δρομολογεί η σημερινή υπουργός και οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου περίπου Εργασίας, προκειμένου να τερματιστεί αυτή η κατάσταση ζούγκλας για την πλατιά, κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων, των υποαπασχολούμενων και των άνεργων;

Η απάντηση που οι ίδιοι οι συνεταίροι της κυβέρνησης δίνουν, είναι ότι θα τα λύσει όλα αυτά το... ευρωπαϊκό κεκτημένο και η υποχώρηση των θεσμών (... και όχι της κυβέρνησης...) ενόψει της ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης για τα εργασιακά - με αλληγορικά λόγια, τα λιοντάρια του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ESM στο λάκκο θα εισακούσουν τις προσευχές των μικρομέγαλων Δανιήλ της κυβέρνησης και θα μεταμορφωθούν σε άκακα «γατάκια» που θα γεύονται ανεμώνες και όχι τις σάρκες της κοινωνίας...

Η Γερμανία του «οικονομικού θαύματος» των mini jobs

Ας έρθουμε όμως στο περίφημο πια «ευρωπαϊκό κεκτημένο», από τη στιγμή ειδικά που η Αχτσιόγλου είπε όλα τα παραπάνω στην καρδιά της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρωζώνης και στην κοιλιά της μεγάλης εργασιακής κρεατομηχανής που εγκαινίασε και λειτούργησε η διαβόητη πια Ατζέντα (Γκέρχαρντ) Σρέντερ.

Τι είδε άραγε η Αχτσιόγλου από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο στα εργασιακά» στο ίδιο το Βερολίνο; Συναντήθηκε με τα 13.000.000 της γερμανικής κοινωνίας που φυτοζωούν με λιγότερα από 200 ευρώ τον μήνα; Αντάμωσε τους απασχολούμενους στις mini jobs των 250 ευρώ; Είδε τους αυξανόμενους πληθυσμούς αστέγων στους παλιούς σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα πάρκα; Μίλησε με τους εκπαιδευόμενους και τους μαθητευόμενους 45άρηδες των call centers, των διαφημιστικών, των στοιχηματικών και των εισπρακτικών εταιρειών;

Βρέθηκε ανάμεσα στους κοιτώνες «μιας νύχτας» για εκείνους τους πληθυσμούς ημιάστεγων, που ζουν με γλίσχρα προνοιακά επιδόματα των κρατιδιακών ή μητροπολιτικών, δημοτικών διοικήσεων;

Βέβαια, θα αντιτείνει κάποιος, η Αχτσιόγλου δεν είναι υπουργός περίπου Εργασίας στην Γερμανία - σωστά, είναι υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης. Αλλά η γερμανική πραγματικότητα των περιττών ή ημιχρήσιμων πληθυσμών της «ελεύθερης αγοράς» είναι αντίστοιχα γνώριμη και στη χώρα μας.

Μια βόλτα στην... εορταστική Σταδίου, έδρα του υπουργείου περίπου Εργασίας

Αρκεί μια βόλτα στην «εορταστική» Σταδίου, την οδό - έδρα του υπουργείου περίπου Εργασίας: Όπου δεν υπάρχουν λουκέτα και εγκατάλειψη, κυκλοφορούν άνεργοι που μοιράζουν φυλλάδια και φορούν αναγνωρίσιμα αντιανεμικά και καπέλα - κινητές και ομιλούσες διαφημίσεις για όλες σχεδόν τις δυσώνυμες προσφορές όλων σχεδόν των καταστημάτων και μεγάλων αλυσίδων εμπορίου του Συντάγματος και του Κολωνακίου, ο μεγαλύτερος ίσως συγκεντρωμένος πληθυσμός αστέγων στο κέντρο της Αθήνας, στην Κλαυθμώνος και έξω από γνωστό βιβλιοπωλείο, «δημοσκόποι» - τσεκαδόροι των αφεντικών και της εργοδοσίας που ρωτούν φορτικά τους αναχωρούντες από τα καταστήματα καταναλωτές αν και κατά πόσο έμειναν ευχαριστημένοι από την εξυπηρέτηση και με τι βαθμό «αξιολογούν» τους υπαλλήλους της εμπορικής επιχείρησης - χαμογέλασαν αρκετά, έτρεξαν πρόθυμα και σύντομα, συνέχισαν να χαμογελούν έως το τέλος, ήταν άψογη και καθαρή η ημιστρατιωτικής αίσθησης στολή τους;

Αυτοί είναι οι υποαπασχολούμενοι πληθυσμοί των 100 ή 400 ευρώ μηνιαίως, υπαρκτοί, κινούμενοι, ζωντανοί και ομιλούντες υποχρεωτικά χαμογελαστοί και στρατιωτικά πειθαρχημένοι, εργοδοτικά τρομοκρατημένοι και συνδικαλιστικά είτε αποσυνάγωγοι είτε κυνηγημένοι και απολυμένοι από τα αφεντικά τους - δεν είναι αριθμοί στατιστικών μετρήσεων και δημοσκοπικών ενδείξεων.

Τι κάνει, λοιπόν, για αυτούς τους ανθρώπους η κυρία Αχτσιόγλου ώστε να αλλάξει την καθημερινότητα τους προς το καλύτερο και όχι προς το χειρότερο; Τους χρησιμοποιεί απλώς στο προσευχητάριο της, όταν πέφτει, σαν μικρομέγαλος Δανιήλ, στο λάκκο των λεόντων; Προσβλητική και εργαλειακή, μικροπολιτικάντικη μεταχείριση. Τι κάνει το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας που υποτίθεται ότι... εντείνει τους ελέγχους και επιβάλλει... πρόστιμα και ποινές στους παραβάτες - εργοδότες; Σφυρίζει αδιάφορα και ποιεί την νήσσαν... Τι κάνει το υπουργείο στο σύνολο του, όταν οι υποτιθέμενες «υγιείς επιχειρήσεις» όλων των κλάδων έχουν κηρύξει γενικευμένες στάσεις πληρωμών στους εργαζόμενους εδώ και τρεις, τέσσερις ή και δέκα μήνες; Απλώς αποδελτιώνει τον καθημερινό Τύπο που καταγράφει το «ωραίο πλιάτσικο» σε βάρος του κόσμου της εργασίας.

Αυτός είναι ο κόσμος της ΤΙΝΑ τους, των λιονταριών του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ESM και των μικρομέγαλων Δανιήλ του μνημονιακού, πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την ίδια τη Γερμανία, ο κόσμος που θεμελιώνεται πάνω στην εκμετάλλευση και την εξουθένωση του κόσμου της εργασίας και τη συντριβή των συλλογικών του δικαιωμάτων, των οργανώσεων και αγώνων.

Όλα τα άλλα είναι αριθμοί για τις στατιστικές και πίνακες για τις συνεντεύξεις Τύπου...