Το Ορλάντο και το μήνυμα του Μοχάμεντ Άλι

Δεν υπάρ­χουν λόγια που να απο­τυ­πώ­νουν το συ­ναι­σθη­μα­τι­κό πλήγ­μα που νιώθω, έχο­ντας πα­ρα­κο­λου­θή­σει την κη­δεία του Μο­χά­μεντ Άλι την Πα­ρα­σκευή, και σή­με­ρα, Κυ­ρια­κή, συμ­με­τέ­χο­ντας σε ολο­νυ­κτία στην Ουά­σινγ­κτον για τους 50 –και το μέ­τρη­μα συ­νε­χί­ζε­ται- σφαγ­μέ­νους στο κλαμπ Πολς του Ορ­λά­ντο το Σάβ­βα­το. Έγι­ναν όντως όλα αυτά το ίδιο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο; Η αντί­θε­ση των συ­ναι­σθη­μά­των είναι κάτι πα­ρα­πά­νω από τρα­γι­κή.

Το να ακού­ει κα­νείς για την ασυ­νεί­δη­τη δο­λο­φο­νία κυ­ρί­ως Λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νων ΛΟΑΤ αν­θρώ­πων κατά τη διάρ­κεια του «μήνα Υπε­ρη­φά­νειας» είναι συ­ντρι­πτι­κό από μόνο του. Να βλέ­πει μετά το Ντό­ναλντ Τραμπ και ένα τσούρ­μο των χει­ρό­τε­ρων αντι-γκέι σταυ­ρο­φό­ρων να είναι πε­ρή­φα­νοι, πε­ρί­που τρι­σευ­τυ­χι­σμέ­νοι, επει­δή ο δο­λο­φό­νος ήταν Μου­σουλ­μά­νος, είναι ό,τι χει­ρό­τε­ρο. Ο Μο­χά­μεντ Άλι, όπως είπε ο ιε­ρέ­ας Μπίλι Κράι­σταλ, ει­λι­κρι­νά αφιέ­ρω­σε το δεύ­τε­ρο μισό της ζωής του για να χτί­σει γέ­φυ­ρες. Αυτές οι γέ­φυ­ρες είναι εύ­θραυ­στες-αυ­τό είναι που τις κάνει ση­μα­ντι­κές.  Είναι πολύ πιο εύ­κο­λο απλώς να τις γκρε­μί­σεις, κι αυτό ακρι­βώς ήθελε να κάνει ο δο­λο­φό­νος, και σή­με­ρα μετά το θά­να­τό του συν­δρά­μει στην προ­σπά­θειά του ένας ολό­κλη­ρος δε­ξιός μη­χα­νι­σμός,  που σι­χαί­νε­ται τις γέ­φυ­ρες τόσο όσο απε­χθά­νε­ται αυτή την ει­ρω­νεία.

Δεν έχει ση­μα­σία που ξέ­ρου­με ότι ο δο­λο­φό­νος (του οποί­ου το όνομα δε θα γράψω) ήταν Αμε­ρι­κα­νός πο­λί­της. Δεν έχει ση­μα­σία που αγό­ρα­σε νό­μι­μα τα αυ­τό­μα­τα όπλα, ή ότι ήταν ένας βί­αιος μι­σο­γύ­νης, ή ότι δού­λευε σε μια από αυτές τις σκο­τει­νές πα­γκό­σμιες εται­ρεί­ες σε­κιού­ρι­τι για σχε­δόν μια δε­κα­ε­τία, ή ότι δεν ήταν καν θε­ο­σε­βού­με­νος.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι οι από πάνω διεκ­δι­κούν να επι­βάλ­λουν αλη­τή­ρια τη δική τους  ερ­μη­νεία.Έτσι δε φταί­νε τα όπλα κι οι πα­λα­βοί που τα χρη­σι­μο­ποιού­νε, δε φταί­νε όσοι βλέ­πουν τις γυ­ναί­κες ως αντι­κεί­με­να βίας, δε φταί­ει η εσω­τε­ρι­κή κουλ­τού­ρα τέ­τοιων ιδιω­τι­κών εται­ρειών σε­κιού­ρι­τι. Φταί­νε «οι Μου­σουλ­μά­νοι». Αυτή είναι η κυ­ρί­αρ­χη αφή­γη­ση επι­λο­γής.

Είναι τόσο άθλιο όλο αυτό. Και δεν μπορώ να σκε­φτώ κα­λύ­τε­ρη απά­ντη­ση σε αυτή την κου­στω­δία μί­σους από το μή­νη­μα της κη­δεί­ας του Μο­χά­μεντ Άλι.  Η κη­δεία απο­τε­λού­σε μια πα­ρα­κα­τα­θή­κη –μια πράξη αντί­στα­σης- ενά­ντια στην αντι-ισλα­μι­κή υστε­ρία, που συμ­βό­λι­ζε κα­λύ­τε­ρα το γε­γο­νός ότι η πιο δυ­να­τή φωνή ενά­ντια στη συ­γκε­κρι­μέ­νη τάση μί­σους ήταν ο Ραβ­βί­νος Μάικλ Λέρ­νερ, αν και δεν ήταν ο μόνος.

Όλη τη μέρα έρ­χο­νταν σε επαφή άπι­στοι και πι­στοί άν­θρω­ποι όλων των πί­στε­ων , για να τι­μή­σουν τη μνήμη ενός ατό­μου που έμαθε αρ­κε­τά ώστε να μπο­ρέ­σει να ορ­θώ­σει το ανά­στη­μά του στην αυ­το­κρα­το­ρία, το ρα­τσι­σμό, το κρά­τος των ΗΠΑ, στη μνήμη μιας ψυχής τόσο ευ­γε­νι­κής ώστε να εν­δια­φέ­ρε­ται για το μέλ­λον της αν­θρω­πό­τη­τας.  

Στην τε­λε­τή που ορ­γα­νώ­θη­κε με κόπο, καθώς έλεγε αντίο στον για 30 χρό­νια συ­ζυ­γό της μπρο­στά σε οι­κο­γέ­νεια, φί­λους , 22.000 αν­θρώ­πους στο Γή­πε­δο KFC Yum και σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο , η Γιο­λά­ντα Άλι είπε την ακό­λου­θη αλή­θεια:

«Ο Μο­χά­μεντ θέλει από μας να δούμε στο πρό­σω­πο της θρη­σκεί­ας του, του πραγ­μα­τι­κού Ισλάμ, το πρό­σω­πο της αγά­πης. Ήταν η θρη­σκεία του που τον βο­ή­θη­σε να απορ­ρί­ψει τον πό­λε­μο και τη βία. Για τη θρη­σκεία του, ήταν έτοι­μος να θυ­σιά­σει τα πάντα, όσα ήταν και όσα είχε, για να σώσει την ψυχή του και να ακο­λου­θή­σει τις δι­δα­χές του Προ­φή­τη Μω­ά­μεθ, η ει­ρή­νη να ‘ναι μαζί του. Έτσι ακόμα και με το θά­να­τό του ο Μο­χά­μεντ έχει κάτι να πεί. Λέει ότι η πίστη του απαι­τού­σε να δια­λέ­ξει τον πιο δύ­σκο­λο δρόμο. Είναι πολύ πιο δύ­σκο­λο να θυ­σια­στεί κά­ποιος στο όνομα της ει­ρή­νης από το να πάρει τα όπλα και να κα­τα­φύ­γει στη βία.»

Είπε επί­σης τα ακό­λου­θα, και νιώθω ένα ρίγος στη σπον­δυ­λι­κή μου στήλη καθώς επα­να­λαμ­βά­νω τα λόγια της: «Ξέ­ρε­τε, καθώς ανα­τρέ­χω στη ζωή του συ­ζύ­γου μου, είναι εύ­κο­λο να δια­κρί­νω τα πιο φα­νε­ρά τα­λέ­ντα του. Η μα­γι­κή του ικα­νό­τη­τα να χο­ρεύ­ει πάνω στο ρινγκ κάτω από εκεί­να τα φώτα, που τον κα­θιέ­ρω­σε ως πρω­τα­θλη­τή όλων των επο­χών. Λι­γό­τε­ρο φα­νε­ρό τα­λέ­ντο του ήταν η εξαι­ρε­τι­κή αί­σθη­ση του χρό­νου (timing). Η ικα­νό­τη­τα να βρί­σκε­ται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγ­μή φαι­νό­ταν σα να υπα­γο­ρεύ­ε­ται από μια ανώ­τε­ρη δύ­να­μη».

Χρειά­ζε­ται –απε­γνω­σμέ­να- να ανα­γνω­ρί­σου­με το τάι­μινγκ του Άλι ακόμα και στο θά­να­τό του , που  διά­λε­ξε το ίδιο σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο με τη χει­ρό­τε­ρη μα­ζι­κή σφαγή στην ιστο­ρία των ΗΠΑ. Πρέ­πει να αξιο­ποι­ή­σου­με το θά­να­τό του για να προ­ω­θή­σου­με ένα εναλ­λα­κτι­κό όραμα απέ­να­ντι στους αντα­γω­νι­ζό­με­νους φο­ντα­με­ντα­λι­σμούς που θέ­λουν να με­τα­τρέ­ψουν τον κόσμο μας σε δυο αντί­πα­λα πο­λε­μι­κά στρα­τό­πε­δα: στρα­τό­πε­δα που μοι­ρά­ζο­νται την κοινή αντί­λη­ψη για τη ΛΟΑΤ κοι­νό­τη­τα ως κάτι που προ­σφέ­ρε­ται για δαι­μο­νο­ποί­η­ση, κα­τα­πί­ε­ση, και όταν δί­νε­ται η ευ­και­ρία, για δο­λο­φο­νί­ες.  Χρεια­ζό­μα­στε την ανά­μνη­ση και τη φωνή του Μο­χά­μεντ Άλι σή­με­ρα πε­ρισ­σό­τε­ρο παρά ποτέ. Χρειά­ζε­ται να θυ­μό­μα­στε τον άν­θρω­πο που κα­τα­νό­η­σε τη ση­μα­σία της αξιο­ποί­η­σης της ίδιας του της κη­δεί­ας ως μιας τε­λευ­ταί­ας πρά­ξης αντί­στα­σης.

Χρεια­ζό­μα­στε το πα­ρά­δειγ­μα κά­ποιου που είπε «Στον πό­λε­μο ο στό­χος είναι να σκο­τώ­νεις, να σκο­τώ­νεις, να σκο­τώ­νεις, να σκο­τώ­νεις και να εξα­κο­λου­θείς να σκο­τώ­νεις αθώ­ους αν­θρώ­πους!» Αυτός ο πό­λε­μος έχει κα­τα­φτά­σει, όχι μόνο στο Ορ­λά­ντο αλλά και ανά­με­σα στις ζωές αθώων οι­κο­γε­νειών σε όλη τη Μέση Ανα­το­λή.

Χρεια­ζό­μα­στε, πάνω απ’ όλα, το πα­ρά­δειγ­μα κά­ποιου που ρί­σκα­ρε τα πάντα για να αντι­στα­θεί σε αυτή την τυφλή βία, διότι αυτό θα είναι το κα­θή­κον μας στο πολύ άμεσο μέλ­λον.

Με­τά­φρα­ση: Αλέ­ξης Λιο­σά­τος