Οι άνθρωποι που παραβρέθηκαν στη διαθρησκειακή τελετή κηδείας του Μοχάμεντ Άλι πρέπει να αξιοποιήσουν τα διδάγματά του στον μετά-Ορλάντο κόσμο, λέει ο αθλητικογράφος του Nation, Ντέιβ Ζίριν.
Δεν υπάρχουν λόγια που να αποτυπώνουν το συναισθηματικό πλήγμα που νιώθω, έχοντας παρακολουθήσει την κηδεία του Μοχάμεντ Άλι την Παρασκευή, και σήμερα, Κυριακή, συμμετέχοντας σε ολονυκτία στην Ουάσινγκτον για τους 50 –και το μέτρημα συνεχίζεται- σφαγμένους στο κλαμπ Πολς του Ορλάντο το Σάββατο. Έγιναν όντως όλα αυτά το ίδιο Σαββατοκύριακο; Η αντίθεση των συναισθημάτων είναι κάτι παραπάνω από τραγική.
Το να ακούει κανείς για την ασυνείδητη δολοφονία κυρίως Λατινοαμερικάνων ΛΟΑΤ ανθρώπων κατά τη διάρκεια του «μήνα Υπερηφάνειας» είναι συντριπτικό από μόνο του. Να βλέπει μετά το Ντόναλντ Τραμπ και ένα τσούρμο των χειρότερων αντι-γκέι σταυροφόρων να είναι περήφανοι, περίπου τρισευτυχισμένοι, επειδή ο δολοφόνος ήταν Μουσουλμάνος, είναι ό,τι χειρότερο. Ο Μοχάμεντ Άλι, όπως είπε ο ιερέας Μπίλι Κράισταλ, ειλικρινά αφιέρωσε το δεύτερο μισό της ζωής του για να χτίσει γέφυρες. Αυτές οι γέφυρες είναι εύθραυστες-αυτό είναι που τις κάνει σημαντικές. Είναι πολύ πιο εύκολο απλώς να τις γκρεμίσεις, κι αυτό ακριβώς ήθελε να κάνει ο δολοφόνος, και σήμερα μετά το θάνατό του συνδράμει στην προσπάθειά του ένας ολόκληρος δεξιός μηχανισμός, που σιχαίνεται τις γέφυρες τόσο όσο απεχθάνεται αυτή την ειρωνεία.
Δεν έχει σημασία που ξέρουμε ότι ο δολοφόνος (του οποίου το όνομα δε θα γράψω) ήταν Αμερικανός πολίτης. Δεν έχει σημασία που αγόρασε νόμιμα τα αυτόματα όπλα, ή ότι ήταν ένας βίαιος μισογύνης, ή ότι δούλευε σε μια από αυτές τις σκοτεινές παγκόσμιες εταιρείες σεκιούριτι για σχεδόν μια δεκαετία, ή ότι δεν ήταν καν θεοσεβούμενος.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι από πάνω διεκδικούν να επιβάλλουν αλητήρια τη δική τους ερμηνεία.Έτσι δε φταίνε τα όπλα κι οι παλαβοί που τα χρησιμοποιούνε, δε φταίνε όσοι βλέπουν τις γυναίκες ως αντικείμενα βίας, δε φταίει η εσωτερική κουλτούρα τέτοιων ιδιωτικών εταιρειών σεκιούριτι. Φταίνε «οι Μουσουλμάνοι». Αυτή είναι η κυρίαρχη αφήγηση επιλογής.
Είναι τόσο άθλιο όλο αυτό. Και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη απάντηση σε αυτή την κουστωδία μίσους από το μήνημα της κηδείας του Μοχάμεντ Άλι. Η κηδεία αποτελούσε μια παρακαταθήκη –μια πράξη αντίστασης- ενάντια στην αντι-ισλαμική υστερία, που συμβόλιζε καλύτερα το γεγονός ότι η πιο δυνατή φωνή ενάντια στη συγκεκριμένη τάση μίσους ήταν ο Ραββίνος Μάικλ Λέρνερ, αν και δεν ήταν ο μόνος.
Όλη τη μέρα έρχονταν σε επαφή άπιστοι και πιστοί άνθρωποι όλων των πίστεων , για να τιμήσουν τη μνήμη ενός ατόμου που έμαθε αρκετά ώστε να μπορέσει να ορθώσει το ανάστημά του στην αυτοκρατορία, το ρατσισμό, το κράτος των ΗΠΑ, στη μνήμη μιας ψυχής τόσο ευγενικής ώστε να ενδιαφέρεται για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Στην τελετή που οργανώθηκε με κόπο, καθώς έλεγε αντίο στον για 30 χρόνια συζυγό της μπροστά σε οικογένεια, φίλους , 22.000 ανθρώπους στο Γήπεδο KFC Yum και σε ολόκληρο τον κόσμο , η Γιολάντα Άλι είπε την ακόλουθη αλήθεια:
«Ο Μοχάμεντ θέλει από μας να δούμε στο πρόσωπο της θρησκείας του, του πραγματικού Ισλάμ, το πρόσωπο της αγάπης. Ήταν η θρησκεία του που τον βοήθησε να απορρίψει τον πόλεμο και τη βία. Για τη θρησκεία του, ήταν έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα, όσα ήταν και όσα είχε, για να σώσει την ψυχή του και να ακολουθήσει τις διδαχές του Προφήτη Μωάμεθ, η ειρήνη να ‘ναι μαζί του. Έτσι ακόμα και με το θάνατό του ο Μοχάμεντ έχει κάτι να πεί. Λέει ότι η πίστη του απαιτούσε να διαλέξει τον πιο δύσκολο δρόμο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να θυσιαστεί κάποιος στο όνομα της ειρήνης από το να πάρει τα όπλα και να καταφύγει στη βία.»
Είπε επίσης τα ακόλουθα, και νιώθω ένα ρίγος στη σπονδυλική μου στήλη καθώς επαναλαμβάνω τα λόγια της: «Ξέρετε, καθώς ανατρέχω στη ζωή του συζύγου μου, είναι εύκολο να διακρίνω τα πιο φανερά ταλέντα του. Η μαγική του ικανότητα να χορεύει πάνω στο ρινγκ κάτω από εκείνα τα φώτα, που τον καθιέρωσε ως πρωταθλητή όλων των εποχών. Λιγότερο φανερό ταλέντο του ήταν η εξαιρετική αίσθηση του χρόνου (timing). Η ικανότητα να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή φαινόταν σα να υπαγορεύεται από μια ανώτερη δύναμη».
Χρειάζεται –απεγνωσμένα- να αναγνωρίσουμε το τάιμινγκ του Άλι ακόμα και στο θάνατό του , που διάλεξε το ίδιο σαββατοκύριακο με τη χειρότερη μαζική σφαγή στην ιστορία των ΗΠΑ. Πρέπει να αξιοποιήσουμε το θάνατό του για να προωθήσουμε ένα εναλλακτικό όραμα απέναντι στους ανταγωνιζόμενους φονταμενταλισμούς που θέλουν να μετατρέψουν τον κόσμο μας σε δυο αντίπαλα πολεμικά στρατόπεδα: στρατόπεδα που μοιράζονται την κοινή αντίληψη για τη ΛΟΑΤ κοινότητα ως κάτι που προσφέρεται για δαιμονοποίηση, καταπίεση, και όταν δίνεται η ευκαιρία, για δολοφονίες. Χρειαζόμαστε την ανάμνηση και τη φωνή του Μοχάμεντ Άλι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ. Χρειάζεται να θυμόμαστε τον άνθρωπο που κατανόησε τη σημασία της αξιοποίησης της ίδιας του της κηδείας ως μιας τελευταίας πράξης αντίστασης.
Χρειαζόμαστε το παράδειγμα κάποιου που είπε «Στον πόλεμο ο στόχος είναι να σκοτώνεις, να σκοτώνεις, να σκοτώνεις, να σκοτώνεις και να εξακολουθείς να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους!» Αυτός ο πόλεμος έχει καταφτάσει, όχι μόνο στο Ορλάντο αλλά και ανάμεσα στις ζωές αθώων οικογενειών σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Χρειαζόμαστε, πάνω απ’ όλα, το παράδειγμα κάποιου που ρίσκαρε τα πάντα για να αντισταθεί σε αυτή την τυφλή βία, διότι αυτό θα είναι το καθήκον μας στο πολύ άμεσο μέλλον.
Μετάφραση: Αλέξης Λιοσάτος
