(Έκθεση έργων τους).
Έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις παιδικά σχέδια ή νομίζεις πως κάτι παρόμοιο ζωγράφιζες και εσύ ως παιδί. Εντούτοις, δεν είναι τόσο απλοϊκά τα πράγματα. Διότι πρόκειται για την Έκθεση με τίτλο «Πάμπλο Πικάσο - Ζαν Κοκτώ. Οι καινοτόμοι του Μοντερνισμού», στην οποία παρουσιάζονται 190 έργα των δύο καλλιτεχνών. Είναι έργα ζωγραφικής, χαρακτικής, κεραμικής, διάφορα σχέδια και καλλιτεχνικές εκδόσεις, τα οποία συνθέτουν το παζλ της εν λόγω Έκθεσης και αναδεικνύουν την προσφορά τους στην εδραίωση του μοντερνισμού.
Ο μοντερνισμός στην Τέχνη υπήρξε ένα ρεύμα αμφισβήτησης των συντηρητικών αξιών του ρεαλισμού. Απέρριπτε τις παραδόσεις ή τις αξιοποιούσε υπό νέα οπτική γωνία, ενώ επικροτούσε τις αντισυμβατικές τεχνοτροπίες μέσα από τον κατακερματισμό των εικόνων, την αποσπασματικότητα, το δυσνόητο και τους ριζοσπαστικούς πειραματισμούς. Προέβαλλε την υποκειμενική συνείδηση του ατόμου και την αλλοτρίωσή της, καθώς επίσης και την ύπαρξη των πολλαπλών και αντικρουόμενων αντιλήψεων που υπάρχουν στην αναζήτηση της αλήθειας. Και σε ό,τι αφορά τους δύο προαναφερθέντες καλλιτέχνες, αναζήτησαν την προσωπική τους αλήθεια μέσα από την τέχνη τους.
Οι δύο καλλιτέχνες υπήρξαν επί 40 χρόνια φίλοι. Η μέθεξη, που είχαν μεταξύ τους, δηλαδή η ψυχική συνάντηση, η επαφή, η επικοινωνία, η συμμετοχή, είχε ως αποτέλεσμα να επηρεάζει θετικά ο ένας την τέχνη του άλλου. Ο Κοκτώ, γεννημένος στη Γαλλία (1889-1963), υπήρξε ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και μυθιστοριογράφος, ο οποίος είχε επηρεαστεί από το σουρεαλιστικό κίνημα, ενώ η φιλία του με τον Πικάσο τον ώθησε και στη ζωγραφική. Ο Πικάσο, γεννημένος στη Μάλαγα της Ανδαλουσίας (1881-1973) ήταν ζωγράφος, ο οποίος όμως πειραματίστηκε και με την ποίηση, έχοντας επιρροές από τον υπερρεαλισμό (αυτόματη γραφή στην Τέχνη). Να υπενθυμίσουμε ότι το διασημότερο έργο του είναι η γνωστή σε όλους μας «Γκερνίκα», την οποία εμπνεύστηκε εν μέσω του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και απεικονίζει τον βομβαρδισμό και την ισοπέδωση της πόλης της Ισπανίας, Γκερνίκα, από τους Γερμανούς ναζί, το 1937, όπου σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι. Αυτός ο μεγάλος καμβάς περιγράφει την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Επίσης, είχε αντιταχθεί, μαζί με άλλους διανοούμενους, στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και μάλιστα του αφιέρωσε και έναν πίνακα, το γνωστό πορτρέτο-σκίτσο, «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».
Κοινό σημείο αναφοράς και των δύο είναι η επίδραση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στη δουλειά τους. Επίσης, και στους δύο κυριαρχεί η αυτοαναφορικότητα, ο αισθησιασμός και το ερωτικό στοιχείο. Στον Πικάσο, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η γυναίκα, την οποία «μεταχειρίζεται» συνεχώς στα έργα του, ενώ τα έργα του Κοκτώ είναι πιο λυρικά και επικεντρώνονται στον αντρικό ερωτισμό, δίνοντάς του μια ωραία απόδοση.
Τέλος, όπως λέει ο Τάκης Μαυρωτάς, διευθυντής του Εικαστικού Προγράμματος του Ιδρύματος Θεοχαράκη, όπου γίνεται και η εν λόγω Έκθεση, στην ποικιλομορφία του έργου των Πικάσο-Κοκτώ, εμπεριέχεται «δυναμικά το έλλογο και το άλογο, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, ανατρεπτικές σχέσεις με τη ζωή και την πραγματικότητά της. […] Η τέχνη τους είναι όλο ζωή, γεμάτη ερωτήματα και αινίγματα…».
Η Έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 28-2-2016.
