Πανεκπαιδευτικό μέτωπο

Ήταν 2 του Μάρτη, όταν συνέβη το «αναπάντεχο». Μια μαζική διαδήλωση αναπληρωτών μαζί με τα συνδικάτα των μονίμων και φοιτητικούς συλλόγους δεν κάμφθηκε από την καταστολή των ΜΑΤ και εξ εφόδου κατέλαβε το Υπουργείο Παιδείας. Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε δυο εβδομάδες μετά, στις 16 του Μάρτη. Οπωσδήποτε δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο ο κόσμος του αγώνα να κάνει δυο φορές συνέλευση μέσα στο Υπουργείο Παιδείας. Ούτε να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις της Αθήνας, αλλά και της Θεσσαλονίκης, συνάδελφοι και συναδέλφισσες από τις εσχατιές της Ελλάδας. Δεν είναι όμως και τυχαίο.

Ο δρόμος είναι κλειστός(;)

Όταν μιλάς με αναπληρωτές ή αναπληρώτριες, αναγνωρίζεις στον τόνο της φωνής τους μια ένταση, μια τάση να φωνάξουν αντί να μιλήσουν κανονικά. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μόλις ξεκινά η χρονιά, οι ίδιοι, ανεξάρτητα με το πόσα χρόνια έχουν στην εκπαίδευση, ποτέ δεν είναι σίγουροι ότι θα προσληφθούν. Αλλά και αν διοριστούν, δεν γνωρίζουν αν θα είναι στην αρχή ή λίγους μήνες πριν το τέλος του σχολικού έτους. Ή σε ποια περιοχή. Ή αν εκεί που θα πάνε, αν πρόκειται για κάποιο νησί, θα υπάρχουν σπίτια, ή θα πρέπει είτε να πληρώσουν αβάσταχτα ενοίκια, είτε να κοιμούνται για καιρό στο αυτοκίνητό τους. Ή αν ο μισθός τους θα αρκεί για να καλύπτει τα έξοδά τους. Και αυτά που δεν γνωρίζουν δεν έχουν τέλος. Και κάθε χρόνο αυτό επαναλαμβάνεται. Και ζώντας σε μια τέτοια κατάσταση, οι 22.500 περίπου αναπληρωτές και αναπληρώτριες σε Α΄ βάθμια και Β΄ βάθμια εκπαίδευση, το 15% δηλαδή περίπου του συνόλου των εκπαιδευτικών, πρέπει να κάνει καλά τη δουλειά του, δηλαδή να μορφώσει τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η ένταση στη φωνή. Όταν ο δρόμος που έχεις διαλέξει, δηλαδή η δουλειά του εκπαιδευτικού στο δημόσιο σχολείο, μένει κλειστός, γιατί από τη μια δεν γίνονται διορισμοί και από την άλλη το μέλλον των συμβασιούχων του δημοσίου είναι αβέβαιο (μιας και οι «θεσμοί», μαζί με το ελληνικό κεφάλαιο, απαιτούν τη μείωση του αριθμού τους), είναι προφανές γιατί υπάρχει η αίσθηση του αδιεξόδου. 

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι με τα μνημόνια έχουν σταματήσει οι μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση. Επιπλέον έχουν βγει στη σύνταξη πάνω από 19.000 εκπαιδευτικοί τα τελευταία 8 χρόνια. Οι αναπληρωτές ουσιαστικά καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Με λίγα λόγια, αναπληρώνουν τον εαυτό τους. 

Και απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις. Όσα πτυχία και να πάρει κανείς, όσα μεταπτυχιακά και διδακτορικά, όση προϋπηρεσία και να συγκεντρώσει, διορισμοί δεν γίνονται. Ούτε πρόκειται να γίνουν, επειδή «οι εκπαιδευτικοί έχουν δίκαιο». Αλλού είναι η απάντηση στο πρόβλημα της αδιοριστίας και τους παγώματος των διορισμών. Ακόμα και στα καλά χρόνια οι κυβερνήσεις δεν έκαναν διορισμούς έτσι απλά. Χρειάστηκαν πολύχρονοι αγώνες τόσο των αναπληρωτών, όσο και των μονίμων για να γίνονται προσλήψεις στην εκπαίδευση. Αυτός λοιπόν είναι ο μόνος τρόπος. Και όχι να περιμένει κανείς να έρθει η ανάπτυξη! Άλλωστε λεφτά υπάρχουν. Το δείχνουν οι τέσσερις γαλλικές φρεγάτες που ετοιμάζονται να παραγγείλουν. Είναι απλά ζήτημα προτεραιοτήτων.

Μαζικοί διορισμοί στην εκπαίδευση

Οι διαδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη στις 2, 9 και 16 Μάρτη δείχνουν ότι σταδιακά ένα κομμάτι εκπαιδευτικών, αναπληρωτών, αλλά και μονίμων, αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη σημασία του αγώνα για μαζικούς διορισμούς. Η εκπαιδευτική Αριστερά, παρά τις διαφοροποιήσεις στις προτάσεις της, πρέπει να αναμετρηθεί με το πρόβλημα και να βρει τρόπους, ώστε ο κόσμος, που έχει αρχίσει να «τραβάει», να βοηθηθεί ώστε να επιχειρήσει να αλλάξει την κατάσταση.

Και βέβαια, το πρόβλημα της αδιοριστίας δεν αφορά μόνο τους αναπληρωτές και τους μόνιμους. Γιατί κοντά στις 100.000 ήταν οι αιτήσεις για θέσεις αναπληρωτή στην εκπαίδευση. Οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και οι σύλλογοί τους μπορούν να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κινήματος που να απαιτήσει διορισμούς εδώ και τώρα και το οποίο θα συμπεριλαμβάνει φοιτητές, γονείς, αλλά και μαθητές.

Οι μαζικοί διορισμοί στην εκπαίδευση λοιπόν αφορούν όλη την κοινωνία. Και γύρω από ένα κίνημα που θα απαιτήσει και θα αναγκάσει την κυβέρνηση να μονιμοποιήσει τους αναπληρωτές, μπορεί να ξεκινήσουν αγώνες που θα αποδομήσουν το σχολείο της αγοράς, που προωθείται συστηματικά, και θα απαιτήσουν δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά και αξιοπρεπή ζωή για τους εκπαιδευτικούς. Πολύ περισσότερο μάλιστα. Με δεδομένο ότι το πρόβλημα των συμβασιούχων παραμένει εκρηκτικό τόσο στην υγεία, όσο και στους δήμους, το αίτημα για μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο θα μπορούσε να συντονίσει όλους τους κλάδους και να δημιουργήσει ένα ρωμαλέο διεκδικητικό κίνημα, τελειώνοντας οριστικά με το πένθος από την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.

 Ο αγώνας όμως για να νικήσει πρέπει να περάσει στα χέρια των εκπαιδευτικών και των πρωτοβάθμιων σωματείων, γιατί οι ηγεσίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ έχουν συγκεκριμένες πολιτικές λογικές και δεν πρόκειται να αμφισβητήσουν τον μνημονιακό μονόδρομο. Μπαίνουν στη λογική διαλόγου με το υπουργείο, ενώ θα έπρεπε να αξιοποιήσουν την ευκαιρία και να κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασφαλίσουν την κλιμάκωση του αγώνα. Είναι ενθαρρυντικό ότι γίνονται προσπάθειες αυτοοργάνωσης των αναπληρωτών και ότι έχουν ενοποιηθεί οι σύλλογοί τους γύρω από το αίτημα για μονιμοποίηση των αναπληρωτών και  μαζικούς διορισμούς. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η λογική «διαίρει και βασίλευε» που υλοποιεί το υπουργείο, είτε με «προσοντολόγιο», είτε με άλλους τρόπους, είχε δυστυχώς επηρεάσει τη δράση τους.

Η 29 και 30 Μάρτη αναδεικνύονται σε μέρες δράσης. Στις 29/3 η ΔΟΕ αποφάσισε να υπάρξουν συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις και στις 30/3 πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα. Παρότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η ΟΛΜΕ δεν έχει ανακοινώσει κάτι, είναι φανερό ότι πιέζεται να υιοθετήσει τις συγκεκριμένες δράσεις.

Όμως η ανακοίνωση απεργιών και διαδηλώσεων δεν αρκεί. Είναι βασικό να κινηθεί το κομμάτι των μονίμων. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να δουλέψει από κοινού όλη η εκπαιδευτική Αριστερά, όλη η Αριστερά, σε κάθε χώρο. Μαζί με αναπληρωτές να οργώσει τα σχολεία, ώστε να δημιουργηθεί το απαραίτητο κλίμα που χρειάζεται για να μαζικοποιηθεί ο αγώνας. Η δημιουργία επιτροπών αγώνα είναι σημαντικό κλειδί σε αυτή την κατεύθυνση. Επιτροπές που να ενώνουν τον κόσμο της αντίστασης μέσα κι έξω από τα σχολεία και να εμπνέουν όσους συμμετέχουν. 

Ο αγώνας για μαζικούς διορισμούς είναι μια ευκαιρία. Όχι μόνο μπορεί να σπάσει την πολιτική της κυβέρνησης στο ζήτημα των διορισμών, αλλά επιπλέον μπορεί να στείλει το μήνυμα ότι όποιος αγωνίζεται κερδίζει. Σε μια χώρα που η νεολαία μεταναστεύει μαζικά, η νίκη του αγώνα για μονιμοποίηση και μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση μπορεί να δείξει το δρόμο για το τέλος όχι μόνο των μνημονίων, αλλά κυρίως για το τέλος της λιτότητας!

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά