Με επιτυχία στέφθηκε στην Πτολεμαΐδα άλλη μια πρωτοβουλία του R-Project. Η εκδήλωση για τα 8 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη, στις 7/12.
Πάνω από 35 άτομα συμμετείχαν, από αυτούς οι 20 μαθητές και μαθήτριες, με προβληματισμούς, οργή και διάθεση να παλέψουν ενάντια στο σύστημα που τους πνίγει στο σχολείο και τους επιφυλάσσει ένα δυσοίωνο μέλλον.
Η ίδια η ιδέα της εκδήλωσης ανήκε σε μαθητές, και μαζί με τη συμμετοχή τους είναι άλλη μια απάντηση σε αυτούς που συκοφαντούν ακόμα και σήμερα την εξέγερση του Δεκέμβρη ως «ταραχές» ή «βία κουκουλοφόρων». Παιδιά που τότε ήταν 6 ή 8 χρονών, θυμούνται τη δολοφονία μαθητή από σφαίρα αστυνομικού , εμπνέονται από την εξέγερση και θέλουν να συζητήσουν για τα συμπεράσματά της, κι αυτό αποδεικνύει την αυθεντικότητα και το βάθος μιας εξέγερσης που άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην κοινωνία.
Συζητήσαμε για τις επιθέσεις που ακολούθησαν από τους «από πάνω» στη νεολαία και τους εργαζόμενους, αλλά και για τις μεγάλες κινητοποιήσεις που απάντησαν και οδήγησαν σε βαθιά πολιτική κρίση. Από αυτή τη σκοπιά ο Δεκέμβρης ήταν όντως «εικόνα από το μέλλον».
Μπήκαν και προβληματισμοί: τότε ήμασταν η γενιά των 700 ευρώ, σήμερα η γενιά των 300-400 ευρώ. Είναι εφικτό να ξεσηκωθούμε; Γιατί η πλειοψηφία παραμένει αδρανής και αδιάφορη; Πώς μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση αυτή;
«Έπεσαν» από μαθητές και μαθήτριες προτάσεις για δράση, για νέες μαθητικές συναντήσεις, για τη δημιουργία συντονισμού μεταξύ μαθητών διαφόρων σχολείων, για τη συγγραφή κειμένου για να οργανώσουμε τα επόμενα βήματά μας.
Στη συζήτηση έγινε η προσπάθεια να θυμηθούμε ή να αναζητήσουμε τα αίτια της εξέγερσης, το τι άφησε πίσω της , το τι ακολούθησε, το τι έπρεπε να έχουμε κάνει καλύτερα για να αξιοποιήσουμε εκείνη την έκρηξη στην κατεύθυνση της «από τα κάτω» αλλαγής της κοινωνίας . Και συμφωνήσαμε ότι νέες τέτοιου τύπου μαζικές εκρήξεις είναι εφικτό να ξαναπροκύψουν, επωάζονται στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που κλιμακώνει το καθεστώς και στις καθημερινές μάχες εναντίον του. Ότι έχει σημασία στα «μεσοδιαστήματα» της ιστορίας που η μαχητική διάθεση του κόσμου γνωρίζει κάμψη, η Αριστερά να φέρνει στη μνήμη και να αντλεί συμπεράσματα από τις καλύτερες στιγμές του, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι. Οι επόμενοι Δεκέμβρηδες μπορούν να είναι νικηφόροι.
Της συζήτησης προηγήθηκε προβολή βίντεο για να μπούμε στην ατμόσφαιρα των ημερών εκείνων, να θυμηθούμε το ρόλο κομμάτων και των ελεεινών ΜΜΕ, των προσπαθειών να βγει «λάδι» ο Κορκονέας, των φωνών για σκληρότερη καταστολή και επιστράτευσης του στρατού, όλων αυτών που όμως ο Δεκέμβρης σάρωσε. Ακολούθησε μαθητική συναυλία από το μουσικό σχολείο Πτολεμαΐδας.
Κείμενο βασισμένο στο χαιρετισμό του Ηλία Ηλιάδη , μαθητή στο Μουσικό Σχολείο, που άνοιξε την εκδήλωση για το Δεκέμβρη του 2008 στην Πτολεμαΐδα:
Λέγομαι Ηλίας Ηλιάδης , είμαι 17 χρονών. Χθες (6/12) κλείσαμε τα 8 χρόνια από την δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγοροπουλου. Ένας αθώος έφηβος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ... Τι οδήγησε όμως όλους αυτούς τους νέους σε διαμαρτυρία; Ήταν ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν άλλο σε μια χώρα που μαστίζεται από ανεργία , ανέχεια, εκμετάλλευση και αβεβαιότητα. Ο Αλέξης δολοφονήθηκε γιατί υποστήριζε την αλλαγή. Γιατί να πρέπει να ζούμε σε έναν κόσμο που οι έφηβοι πρέπει να φοβούνται το μέλλον αντί να ανυπομονούν γι’ αυτό;
Δεν υπάρχει καμιά απολύτως διαφορά του «σήμερα» που ζούσε ο Γρηγοροπουλος με το «σήμερα» που ζω εγώ και εσείς. Αντιθέτως τα πράγματα σήμερα έχουν χειροτερέψει ακόμα περισσότερο. Τα όνειρα και τα οράματα για τα οποία ο Αλέξης έχασε τη ζωή του είναι και δικά μας, αλλά δεν έχουν δικαιωθεί...
Όταν ένας άνθρωπος ζει σε ένα κράτος που τον κοροϊδεύει και τον περιγελά καθημερινά, είναι λογικό να θέλει να ξεφύγει, να σκεφτεί σαν επιλογή την μετανάστευση. Πολλοί νέοι, και εγώ και πολλοί γνωστοί και φίλοι μου το έχουμε σκεφτεί ξανά και ξανά. Η μετανάστευση δεν είναι όμως η λύση.
Έχουμε δικαιώματα και θα τα διεκδικήσουμε. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Θα διαμαρτυρηθούμε , θα εξεγερθούμε ξανά, όσες φόρες κι αν χρειαστεί και με όποιο κόστος. Όταν δεν έχεις πολλά να χάσεις, δεν φοβάσαι. Θα ξαναβγούμε μαζικά στους δρόμους για να μην πάει χαμένος ο θάνατος του Αλέξη, για να μην πάει χαμένη εκείνη η εξέγερση, αλλά και για να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο που θα χωράει στα όνειρά μας.
Κείμενο της Ελένης Αντωνίου, μαθήτριας στο 2ο ΕΠΑΛ Πτολεμαΐδας
