Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω: Μαζικές συνελεύσεις – Ζωντανές καταλήψεις

Εδώ κι ένα μήνα, βρισκόμαστε σε κατάμεστα αμφιθέατρα στις γενικές συνελεύσεις, πράγμα που είχαμε να δούμε πολλά χρόνια, οι οποίες αποφασίζουν πολυήμερες καταλήψεις από την Κομοτηνή μέχρι την Κρήτη. Κι όσο το κίνημα μεγαλώνει μπαίνουν στον αγώνα τμήματα που βρίσκονταν πολύ καιρό σε αδράνεια, όπως οι μηχανικοί του ΔΙΠΑΕ ή το Οικονομικό του ΑΠΘ.

Απέναντι σε αυτό το κύμα κινητοποιήσεων, η κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει βρεθεί πολύ αδύναμη να απαντήσει. Χάνει τόσο σε επίπεδο γενικών συνελεύσεων απέναντι στα ενιαία αγωνιστικά πλαίσια των αριστερών και κινηματικών δυνάμεων αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας πια, καθώς οι εκβιασμοί σχετικά με την εξεταστική, οι τραμπουκισμοί ακόμα και οι προσπάθειες νοθείας δεν έχουν φέρει αποτελέσματα. Φαίνεται ότι ο κόσμος των σχολών, στο μεγαλύτερο μέρος του, έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επίθεσης από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και δεν τους επιτρέπει να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση αλλά επιλέγει να τους απομονώσει και να μαζικοποιήσει τις κινηματικές δράσεις.

Τις τελευταίες εβδομάδες, τα πανεπιστημιακά κτήρια είναι γεμάτα και ζωντανά με όρους πολύ διαφορετικούς από την τυπική καθημερινότητα των διαλέξεων και των εξετάσεων. Στις κατειλημμένες σχολές έχουν γίνει αμέτρητες πολιτικές εκδηλώσεις σε σχέση με τον νέο νομοσχέδιο και την παράκαμψη του Αρ.16, στις οποίες εκτός από φοιτητές/τριες συμμετέχουν καθηγητές και ακαδημαϊκοί. Παράλληλα, και ανάλογα το επιστημονικό αντικείμενο κάθε κλάδου αναπτύσσεται ο πολιτικός διάλογος και για άλλα θέματα με συζητήσεις και αντιμαθήματα από τις αλλαγές στον νέο Ποινικό Κώδικα, μέχρι το πράσινο στις πόλεις και την ενεργειακή κρίση.

Ενάντια σε εκβιασμούς και επιθέσεις

Την ίδια στιγμή, οι καταλήψεις εκτός από χώρο πολιτικής ζύμωσης, έχουν μετατρέψει τις σχολές μας και σε χώρους πολιτιστικής αντιπρότασης. Τις πολιτικές εκδηλώσεις ακολουθούν προβολές ντοκιμαντέρ και ταινιών σε συνεργασία με φοιτητικές κινηματογραφικές ομάδες, μουσικές από ρεμπέτικα και πανκ μέχρι τζαζ jams -ακόμα και ρεσιτάλ πιάνου στο ΠΑΜΑΚ- επίσης, βραδιές stand-up comedy, τουρνουά επιτραπεζίων και αθλημάτων μέχρι και μαθήματα κινησιολογίας και χορού.  

Ταυτόχρονα, σε απάντηση στις επιθέσεις της κυβέρνησης, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αλλά και ευρύτερα του συντηρητικού κόσμου που παρομοιάζει τον κόσμο του κινήματος με τεμπέληδες και αργόσχολους -με αποκορύφωμα τον Μητσοτάκη που αποκάλεσε τους φοιτητές ληστές!- αλλά και κόντρα στα αφηγήματα του ατομισμού, της αριστείας, του ανταγωνισμού και της εντατικοποίησης, οι καταλήψεις αποτελούν και χώρους στους οποίους οι φοιτήτριες/ές διαβάζουν συλλογικά. Στους εκβιασμούς περί «χαμένης ατομικής προσπάθειας», παρατεταμένων εξαμήνων και ηλεκτρονικών διαδικασιών -που σκοπό έχουν την απομαζικοποίηση του κινήματος- οι φοιτήτριες/ές στρεφόμαστε στην αλληλοβοήθεια, την συλλογή και ανταλλαγή εκπαιδευτικού υλικού, την αλληλεγγύη ακόμα και στο διάβασμα, περιφρουρώντας παράλληλα τις αποφάσεις των συλλόγων και στηρίζοντας τις καταλήψεις.

Και στο επίπεδο του δρόμου η φόρα και η ορμή είναι η ίδια. Οι πανεκπαιδευτικές πορείες κάθε Πέμπτη γίνονται όλο και πιο μαζικές. Οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκονται συστηματικά από κοινού στο δρόμο με μπλοκ κατειλημμένων σχολείων, ΕΛΜΕ και άλλων σωματείων. Μεγαλειώδης βέβαια ήταν η συνάντηση του φοιτητικού κινήματος με τους αγωνιζόμενους αγρότες την προηγούμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη με τρακτέρ να κορνάρουν και το σύνθημα φοιτητές - αγροτιά να ακούγεται και από τις δύο πλευρές.

Το φοιτητικό κίνημα έχει αποτκήσει πανελλαδικές διαστάσεις. Όλο και περισσότερες σχολές είναι κλειστές, σε όλο και περισσότερες πόλεις πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις. Απέναντι σε αυτή τη δυναμική και βασική προϋπόθεση για ένα νικηφόρο αποτέλεσμα είναι η συντονισμένη δράση της αριστεράς μέσα στο κίνημα. Η ενιαία στάση στις γενικές συνελεύσεις απέναντι στη ΔΑΠ και τα μπλοκ «αντικατάληψης» πρέπει να αποτελέσουν μάθημα και οδηγό για την κοινή δράση, αφενός ως προς την παρουσία στο δρόμο, αφετέρου για τον συντονισμό των συλλόγων τόσο σε επίπεδο κάθε πόλης όσο και πανελλαδικά. 

Συμπεράσματα

Η Αριστερά οφείλει να ανακαλέσει και να βγάλει συμπεράσματα από το πρόσφατο κίνημα του 20-21, που με την ενιαία στάση των αριστερών δυνάμεων στις συνελεύσεις, στο δρόμο και στους συντονισμούς, το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να κρατήσει την ΟΠΠΙ έξω από τα ιδρύματά μας. Είναι η νικηφόρα παρακταθήκη του φοιτητικού κινήματος το 2006-2007, όπου κατάφερε να ανατρέψει την επιχειρούμενη τότε αναθέωρηση του άρθρου 16, πάλι από κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή. Η κοινή δράση και ο συντονισμός της φοιτητικής Αριστεράς είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη μαζικοποίηση του κινήματος, για τη συσπείρωση δυνάμεων. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι και ο συντονισμός με εκπαιδευτικούς, μέλη ΔΕΠ, μαθητικό κίνημα, που μπορεί να κινητοποιήσει ευρύτερες δυνάμεις, σωματεία εργαζομένων κλπ σε έναν μαζικό αγώνα για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας για όλους και όλες.

Η πανελλαδική κινητοποίηση στις 8 Φλεβάρη θα είναι μια ηχηρή απάντηση στις απειλές και τις επιθέσεις της κυβέρνησης. Με δεκάδες φοιτητικούς συλλόγους κι άλλους συλλογικούς φορείς από κοινού στο δρόμο να σταλεί ένα μήνυμα σε όσους μιλάνε για «μειοψηφίες» και «ληστές» ότι η παιδεία θα παραμείνει δημόσια και δωρεάν. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά