Όσοι υποστηρίζουν ότι οι εναλλακτικές για το σύστημα είναι πολλών ειδών, δεν έχουν άδικο. Λίγες ώρες μετά το ναυάγιο της «Ελιάς», ανακοινώθηκε η δημιουργία μιας νέας πολιτικής κίνησης που θα κινείται στην ευρύτερη κεντροαριστερά. Το όνομα αυτής «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» και μπροστάρης ο γνωστός δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης.
Τα καθεστωτικά media βρήκαν καινούργιο παραμύθι να πουλήσουν, ποντάροντας στην απέχθεια μεγάλου τμήματος του κόσμου για το καταρρέον πολιτικό προσωπικό της κυρίαρχης τάξης. Άλλωστε, όσους τίτλους και να αλλάξουν ή να προσθέσουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ στο ψηφοδέλτιό τους, δεν πρόκειται να αποφύγουν τις χαμηλές πτήσεις στις εκλογές του Μαΐου.
«Από το ΣΥΡΙΖΑ να κόβουμε ψήφους Όλγα μου», που θα έλεγε και ο Πρετεντέρης αν μίλαγε ανοιχτά, ο οποίος είναι σχεδόν βέβαιο ότι την ερχόμενη Δευτέρα θα έχει καλεσμένο στην εκπομπή του τον συνάδελφο Στ. Θεοδωράκη. Πάνω από όλα μην έρθουν οι κομμουνιστές και χαλάσουν το γλέντι των τραπεζιτών, του Σαμαρά και της τρόικας. Έχουν και κάτι μετοχές να χαρίσουν σε αυτούς που χρηματοδοτούν τα χρεοκοπημένα κανάλια των εκδοτών. Με τα λεφτά όλων μας φυσικά.
Τα απανταχού «ορφανά» του χαμένου Σημιτικού εκσυγχρονισμού, οι φιλελεύθεροι υμνητές κάθε ιδιωτικοποίησης και όσοι υποστηρίζουν ότι οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας γίνονται για να μην μπορούμε να πάμε στη δουλειά μας, θα έχουν κάτι να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές. Το ίδιο και οι ξεπεσμένοι «διάσημοι» που έπιαναν στασίδι στις γυαλιστερές σελίδες του Nitro στα χρόνια της ευμάρειας (των λίγων και ισχυρών βεβαίως). Οι Ατενίστας, που ντύνουν με πουλόβερ κορμούς δέντρων (όταν από κάτω κοιμούνται άστεγοι) και οι συστημικοί ψευτο-διανοούμενοι, που καταδικάζουν τη βία «από όπου και αν προέρχεται» και έχουν μετατρέψει το protagon σε κομματικό όργανο του «ακραίου κέντρου» και σε κυριλέ μεγάφωνο της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Τέτοιου είδους άλλωστε είναι και το πολιτικό στίγμα της επιστολής-κάλεσμα που δημοσιεύτηκε στον παραπάνω ιστότοπο. Αντιγράφουμε χαρακτηριστικά, περιμένοντας τις επίσημες θέσεις της κίνησης:
«Τα λάθη των πατεράδων τους, τα λάθη όλων μας». Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου, με μεγαλύτερη δόση αυτοενοχοποίησης και συλλογικής ευθύνης.
«Από τη σπατάλη περάσαμε μεμιάς στη τσιγγουνιά». Οι κοινωνικές παροχές και τα εργατικά δικαιώματα ήταν «υπερβολές» άλλων εποχών.
«Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια για να πάψει επιτέλους να κυκλοφορεί το μαύρο πολιτικό χρήμα». Στο ενδιάμεσο βέβαια αν υπάρχει αναντιστοιχία λαϊκής βούλησης και ασκούμενης πολιτικής και πηγαινοέρχονται οι βαλίτσες της Siemens, κανείς να μην ρίχνει κυβερνήσεις.
«Πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο και ένα 50% που θα κάνει και τους άλλους Ευρωπαίους να αισθανθούν ότι αυτή τη φορά οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι». Οι γνωστές απλοϊκές προσεγγίσεις, με ολίγον δημοσκοπήσεις του Βήματος, ότι οι «θύτες» και τα «θύματα» της μνημονιακής καταστροφής πρέπει να κάτσουν να τα βρούν. Λέγε με και κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα προχωρήσει αποφασιστικά στις απορρυθμίσεις, γιατί ο Βρούτσης, ο Μητσοτάκης και ο Στουρνάρας δε φτάνουν.
«Οι μετανάστες δεν είναι κακοί, αλλά ούτε χωράνε όλοι». Κλασσική κρυπτορατσιτική τοποθέτηση. Μη μας πούν και ακροδεξιούς.
«Μαλώνουν αν θα ακούμε δημοτικά ή σοβιετικά εμβατήρια». Σιγά μην έλειπε η θεωρία των δύο άκρων.
«Κανείς από εμάς δεν έχει υπηρετήσει σε υπουργεία, υφυπουργεία ή γραφεία αρχηγών». Ναι αλλά για χρόνια συγχρωτιζόντουσαν με τους ενοίκους τους και τους "ξέπλεναν".
«Και πού θα βρείτε τα λεφτά για την καμπάνια σας; Εδώ έχουμε την τεχνογνωσία Ομπάμα. Που όταν πρωτοβγήκε παραμέρισε τους δυνατούς του χρήματος και ζήτησε τα λίγα δολάρια των πολλών». Τα οικονομικά λόμπι, hedge funds και οι βαθύλπουτοι επιχειρηματίες που έδωσαν εκατομμύρια δολάρια για την προεκλογική του εκστρατεία, πώς ακριβώς παραμερίστηκαν από τον Ομπάμα; Να υποθέσουμε ότι κάπως έτσι θα βρει χορηγούς και «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ»;
Σε κάθε περίπτωση, πολύ δύσκολα, οι απολίτικες θολούρες του Σταύρου που ευαγγελίζεται το νέο-θέλοντας όμως να διαιωνίσει τα ιδεολογήματα και κυρίως τα συμφέροντα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ που προσπαθούν να ξεπεράσουν την κρίση τους ισοπεδώνοντας την κοινωνία και συκοφαντώντας την Αριστερά-μπορούν να πείσουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία που «ασφυκτιά» από την ανεργία. Το φαινόμενο Γκρίλο ευδοκίμησε στην Ιταλία, πατώντας στο κενό της Αριστεράς. Εδώ ευτυχώς υπάρχει το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε συνθήκες έντονης κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης (με την κοινωνία διχασμένη και με κυρίαρχο το δίπολο Αριστερά-Δεξιά στο πολιτικό πεδίο, άρα και ανύπαρκτο «ζωτικό χώρο» για τις παλιές-καλές, «ενδιάμεσες» λύσεις), το να πολιτεύεσαι στο όνομα κάποιων «ανεδαφικών ρεαλισμών» και μιας δήθεν «κοινής λογικής», καταλήγει πάντα σε στήριξη του αστικού μπλοκ και των πολιτικών άγριας λιτότητας και αυταρχισμού.
Όσα κόλπα και να σκαρφιστούν για να βάλουν ανάχωμα στην κυβέρνηση της Αριστεράς, μάλλον είναι αργά. Το ποτάμι πίσω δε γυρνά… Οπότε και εσύ Σταύρο μπορείς να γυρίσεις στις (ομολογουμένως πετυχημένες) εκπομπές σου.
