Νεοφιλελευθερισμός και αντιδραστικά ιδεολογήματα
Με ένα μείγμα από νεοφιλελεύθερο λαϊκισμό και κοινοτοπίες που πλασάρονται ως «λύσεις» και υπερπροβολή από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, παρουσιάστηκαν οι 21 θέσεις του Ποταμιού, που θέλει να γίνει ένα κίνημα «κέντρο των αλλαγών», όπως υποστήριξε ο επικεφαλής του, Σταύρος Θεοδωράκης.
Έπειτα από έναν μαραθώνιο ομιλιών από τα 60 μέλη της Επιτροπής Διαλόγου του φορέα, ο Σταύρος Θεοδωράκης προχώρησε σε ένα μπαράζ από επιχειρήματα «καφενειακού» επιπέδου, που συντηρούν διάφορα αντιδραστικά ιδεολογήματα για συλλογική ευθύνη και συμπυκνώνονται στο μίσος για καθετί δημόσιο και στην αντίληψη «όλοι οι πολιτικοί ίδιοι-όλοι οι πολιτικοί κλέφτες».
Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Η αριστερά. Στη δική της άγνοια, στη δική της αμηχανία βρήκε καταφύγιο στο παρελθόν», «να σταματήσουν οι αχρείαστες αξονικές τομογραφίες και η αχρείαστη συνταγογράφηση και η διαφθορά στην υγεία», «κοινωνικό κράτος χωρίς προνόμια για τις συντεχνίες», «να γίνουμε πιο αυστηροί με όλους όσοι κλέβουν το κράτος και τους πολιτικούς που πλουτίζουν με μίζες» και διάφορα άλλα που υποστηρίζουν οι απολογητές του συστήματος, καθημερινά, στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τέτοια αμφισβήτηση του συστήματος…
Μάλιστα, αφού ψέλλισε δυο τρία πράγματα ενάντια στους κυβερνητικούς εταίρους, κράτησε τα σφοδρότερα πυρά του για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά: «Η Σκοτία συζητούσε να φύγει από το Ηνωμένο Βασίλειο, η τηλεόραση έπαιζε τους αποκεφαλισμούς των άρρωστων φανατικών, στη Ουκρανία τα τανκ μάρσαραν… και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συζητούσαν εδώ στην Αθήνα τη διάλυση του ΝΑΤΟ! Μερικές φορές με τρομάζει η αφέλειά τους. Η απόστασή τους από την πραγματικότητα».
Στο ίδιο μοτίβο μιας δήθεν «κοινής λογικής» και «ανεδαφικών ρεαλισμών», που καταλήγουν πάντα σε στήριξη των αντεργατικών μέτρων κυβέρνησης και τρόικας και στην κατασυκοφάντηση κάθε κοινωνικής αντίστασης, ο Θεοδωράκης καυτηρίασε την ανυπακοή των αιρετών της Αριστεράς στις διαδικασίες αξιολόγησης και επανελέγχου πιστοποιητικών. Συγχρόνως, υπογράμμισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποταχτεί στον κυβερνητισμό και ότι η αστική νομιμότητα και το μνημόνιο είναι πάνω από όλα: «Και ήρθε επιτέλους η στιγμή να ελέγξουμε λίγες από αυτές τις παρανομίες του παρελθόντος και εμφανίζονται δήμαρχοι, περιφερειάρχες άνθρωποι που λένε ότι είναι αριστεροί και λένε ΟΧΙ (…). Η παρέα με τους λεβέντες του βαθέως κράτους που κάνετε τους τελευταίους μήνες, για να σας προγυμνάσουν στα κυβερνητικά σας καθήκοντα, σας έχουν διαβρώσει εντελώς. Η νομιμότητα είναι το καταφύγιο των φτωχών και όχι τα βερμπαλιστικά αντιμνημονιακά συνθήματα».
Όσο για τις συγκεκριμένες θέσεις σε μια σειρά ζητήματα, ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικός. Πέρα από την πάγια θέση ότι το Ποτάμι θέλει εκλογή Προέδρου από την παρούσα βουλή, φοβούμενο προφανώς μήπως δεν συνεχιστεί το πρόγραμμα άγριας λιτότητας, πρότεινε να μπορεί να ψηφίσει κάποιος υποψήφιους από δύο διαφορετικά κόμματα, καθώς και μικρότερη κυβέρνηση με μόνιμους υφυπουργούς. Εξάλλου, η πολιτική είναι για τους «άξιους» και οι πολιτικές διαχωριστικές «ξεπερασμένες».
Φυσικά, η βελτίωση του Δημοσίου θα έρθει μέσα από τη διάλυσή του: «Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι διεφθαρμένοι ή ακατάλληλοι για την αποστολή τους πρέπει να απομακρύνονται. Όσες δομές του Δημοσίου δεν έχουν αντικείμενο πρέπει να καταργούνται». Επίσης, το Ποτάμι τίθεται υπέρ της ύπαρξης ιδιωτικών πανεπιστημίων, ενώ για την Υγεία προτείνει τη νεοφιλελεύθερη συνταγή του «βασικού πακέτου» παροχών που θα καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ. Για τα υπόλοιπα τράβα στις ιδιωτικές ασφαλιστικές. Αναφορικά με το μεταναστευτικό, σημείωσε ότι «χρειάζονται αυστηρά ευρωπαϊκά σύνορα», όπως ορίζει το δόγμα της Ευρώπης-φρούριο.
Τέλος, μεταξύ άλλων, αφού πρώτα μας κούνησε το δάχτυλο, ώστε «να απενοχοποιηθεί η επιχειρηματικότητα από τις κατηγορίες της απολιθωμένης Αριστεράς», ζήτησε νέα δώρα για το κεφάλαιο, όπως «να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος εργασίας και κυρίως οι ασφαλιστικές εισφορές, που εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά ψηλές»!
Ουδεμία έκπληξη λοιπόν για τις θέσεις ενός κόμματος (αν θεωρήσουμε κόμμα ένα –κυρίως– ιντερνετικό δίκτυο εθελοντών με έναν παντοδύναμο ηγέτη), που αγωνιά για την πολιτική σταθερότητα και επιχειρεί να εκφράσει κάποια εύπορα στρώματα του πληθυσμού, που δεν «χτυπήθηκαν» από την κρίση. Τα επικοινωνιακά κόλπα, που προσπαθούν να παρουσιάσουν τις εφεδρείες της άρχουσας τάξης ως «καινοτομία» και «υπέρβαση του παλαιοκομματισμού», δύσκολα κρύβουν την προσπάθεια διατήρησης των ιδεολογημάτων και κυρίως των συμφερόντων μιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ που προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση της ισοπεδώνοντας την κοινωνία και στοχοποιώντας την Αριστερά.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι αυτό το μόρφωμα του «ακραίου κέντρου» θεωρεί τον εαυτό του ως πιθανό κυβερνητικό εταίρο και του ΣΥΡΙΖΑ. Στις κοινωνικές και πολιτικές συσπειρώσεις που επιδιώκει η ριζοσπαστική Αριστερά, ώστε να γίνει πράξη η κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι φανερό ότι τέτοιες πολιτικές δυνάμεις μόνο ως αντίπαλοι μπορούν να ιδωθούν.
