Ψηφοδέλτιο Ινγκρόια: η νομιμότητα δεν αρκεί

Η κί­νη­ση προ­κά­λε­σε την κρι­τι­κή πολ­λών αγω­νι­στών που συμ­με­τεί­χαν στην προ­σπά­θεια να οι­κο­δο­μη­θεί ένος εκλο­γι­κός πόλος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς με "πρό­γραμ­μα" την αντί­θε­ση στη λι­τό­τη­τα. Δη­μο­σιεύ­ου­με σχε­τι­κό άρθρο του Τζόρ­ζιο Κρε­μά­σκι, συν­δι­κα­λι­στή στη FIOM και ιδρυ­τι­κό μέλος της επι­τρο­πής «Όχι στο Χρέος». Ο Κρε­μά­σκι θα είναι στο διε­θνές τρι­ή­με­ρο του Rproject και εκτός από την ομι­λία του στη συ­ζή­τη­ση για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, θα πα­ρέμ­βει και στη συ­ζή­τη­ση για την Αρι­στε­ρά. Από τον ίδιο, για τις ιτα­λι­κές εκλο­γές και την Αρι­στε­ρά μπο­ρεί­τε να δια­βά­στε επί­σης το "Αρι­στε­ρά: Η στιγ­μή των επι­λο­γών".

-------------------------------------------------------------------------------------------

Με δε­δο­μέ­νο ότι ου­δέ­πο­τε υπήρ­ξα θύμα του πο­λι­τι­κού νε­ω­τε­ρι­σμού –μιας αντί­λη­ψης για το και­νούρ­γιο, μέσω της οποί­ας εδώ και τριά­ντα χρό­νια διαιω­νί­ζο­νται οι ίδιες πο­λι­τι­κές και οι ίδιες άρ­χου­σες τά­ξεις– δεν σκαν­δα­λί­ζο­μαι, εάν το ψη­φο­δέλ­τιο του επο­νο­μα­ζό­με­νου τέ­ταρ­του πόλου με­τε­ξε­λι­χθεί στο σύ­νη­θες προ­σω­πο­πα­γές ψη­φο­δέλ­τιο, με τον ηγέτη να φα­ντά­ζει ως η ουσία της κάθε πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης. Ούτε βέ­βαια με θο­ρυ­βεί το γε­γο­νός ότι στο τέλος ίσως να είναι τα κόμ­μα­τα ο πραγ­μα­τι­κός στυ­λο­βά­της του ψη­φο­δελ­τί­ου. Τα κόμ­μα­τα εξα­κο­λου­θούν να υπάρ­χουν και όποιος τα αρ­νεί­ται απλά θέλει να ιδρύ­σει το δικό του.

Αν κάτι δεν με πεί­θει στο συ­να­σπι­σμό Ιν­γκρόια είναι οι προ­τε­ραιό­τη­τές του και το κύριο προ­γραμ­μα­τι­κό του μή­νυ­μα, όπως αυτό αναγ­γέλ­θη­κε από τον ηγέτη του:

Η Ιτα­λία είναι μια χώρα που μα­στί­ζε­ται από τη δια­φθο­ρά και τις μα­φί­ες, κά­ποιες δε από τις πο­λι­τι­κές της ελίτ –οι μπερ­λου­σκο­νι­κοί– συ­νι­στούν μέρος αυτού του συ­στή­μα­τος, ενώ κά­ποιες άλλες –ο Μόντι, αλλά και το ΔΚ (Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα)– είναι αδύ­να­μες, αν όχι και υπο­τε­λείς ως προς αυτό. Έως τώρα, εξαι­τί­ας αυτών των πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών, ου­δέ­πο­τε υπήρ­ξε ένας πραγ­μα­τι­κός αγώ­νας ενά­ντια στις μα­φί­ες και τη δια­φθο­ρά, με απο­τέ­λε­σμα, λόγω και της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, η χώρα να πλη­ρώ­νει βαρύ τί­μη­μα. Η ανά­λη­ψη της κυ­βέρ­νη­σης από μία άρ­χου­σα πο­λι­τι­κή τάξη που θα εξο­λο­θρεύ­σει τις μα­φί­ες είναι προ­ϋ­πό­θε­ση όχι μόνο για δι­καιο­σύ­νη, αλλά και η βάση μιας οι­κο­νο­μι­κής ανά­καμ­ψης που δεν θα χρε­ω­θεί στους φτω­χό­τε­ρους.

Αυτό νο­μί­ζω ότι λέει σε γε­νι­κές γραμ­μές ο Ιν­γκρόια και αναμ­φί­βο­λα στη σκέψη του εντο­πί­ζε­ται ένα από τα ακαν­θώ­δη προ­βλή­μα­τα της ιτα­λι­κής κρί­σης: η όντως τεκ­μη­ριω­μέ­νη, εδώ και πολύ καιρό, βα­ρύ­τη­τα της δια­φθο­ράς, της φο­ρο­δια­φυ­γής, αλλά και της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας στην οι­κο­νο­μία μας.

Ωστό­σο, το πα­ρα­πά­νω σχό­λιο δεν αρκεί για να αι­τιο­λο­γή­σει ένα εναλ­λα­κτι­κό ψη­φο­δέλ­τιο απέ­να­ντι στα κυ­ριό­τε­ρα πο­λι­τι­κά στρα­τό­πε­δα και ιδιαι­τέ­ρως του Μόντι, στην ατζέ­ντα του οποί­ου, ει­δι­κά για το θέμα αυτό, υπάρ­χουν θέ­σεις και προ­τά­σεις συγ­γε­νείς με εκεί­νες του Ιν­γκρόια.

Το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­γραμ­μα του ση­με­ρι­νού πρω­θυ­πουρ­γού εστιά­ζει στην άποψη ότι η εξυ­γί­αν­ση της ιτα­λι­κής οι­κο­νο­μί­ας θα προ­κύ­ψει από την κα­τα­στρο­φή του πα­ρά­νο­μου και συ­ντε­χνια­κού χα­ρα­κτή­ρα της. Όχι τυ­χαία λοι­πόν εγκω­μιά­ζει ως πα­ρά­δειγ­μα επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας τον Μαρ­κιό­νε (Στμ: ο δια­βό­η­τος μά­να­τζερ της ΦΙΑΤ που δια­λύ­ει τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και επι­χει­ρεί να κα­ταρ­γή­σει τη λει­τουρ­γία του συν­δι­κά­του FIOMστα ερ­γο­στά­σια), ταυ­τί­ζο­ντάς τον με την πο­ρεία των «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων». Ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός δεν παύει να είναι εγκλη­μα­τι­κός όσον αφορά τις κοι­νω­νι­κές του συ­νέ­πειες, όμως αυτό δεν εμπο­δί­ζει τους υπέρ­μα­χούς του να τον προ­τάσ­σουν ως αντί­δο­το στο οι­κο­νο­μι­κό έγκλη­μα.

Βε­βαί­ως, ο Μόντι το­πο­θε­τεί στην κο­ρυ­φή της πο­λι­τι­κής του ατζέ­ντας την οι­κο­νο­μι­κή λι­τό­τη­τα, ακρι­βώς όπως αυτή ορί­ζε­ται από τις ευ­ρω­παϊ­κές δε­σμεύ­σεις δη­μο­σιο­νο­μι­κής αυ­στη­ρό­τη­τας και σύμ­φω­να με τις οποί­ες ο ισο­σκε­λι­σμέ­νος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός της κάθε χώρας υπα­γο­ρεύ­ε­ται από το σύ­νταγ­μά της. Υπο­στη­ρί­ζει μά­λι­στα ότι αυτοί οι πε­ριο­ρι­σμοί θα ενι­σχύ­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο τον αγώνα ενα­ντί­ον της οι­κο­νο­μι­κής και μα­φιό­ζι­κης εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας, αφού θα μας υπο­χρε­ώ­σουν να ανα­ζη­τή­σου­με στην τε­λευ­ταία τους απα­ραί­τη­τους ανα­πτυ­ξια­κούς πό­ρους. Ανα­ρω­τιέ­ται κα­νείς, γιατί ο Ιν­γκρόια, ενώ δή­λω­σε από την πρώτη στιγ­μή ότι θα ενα­ντιω­θεί στον Μόντι, απο­φεύ­γει να αμ­φι­σβη­τή­σει εκεί­νο το ση­μείο που είναι ο ακρο­γω­νιαί­ος λίθος της πο­λι­τι­κής του αντι­πά­λου του; Γιατί είναι απού­σα η κρι­τι­κή του στις ευ­ρω­παϊ­κές δε­σμεύ­σεις, αλλά και στον υπο­τι­θέ­με­νο τίμιο διε­θνή κα­πι­τα­λι­σμό;

Κατά τη γνώμη μου, κάτι τέ­τοιο δεν συμ­βαί­νει, διότι ο Ιν­γκρόια θε­ω­ρεί ότι το οι­κο­νο­μι­κό όσο και το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα προ­κύ­πτει από την ύπαρ­ξη της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας και ότι αρκεί να εί­μα­στε κυ­ριο­λε­κτι­κά αμεί­λι­κτοι απέ­να­ντι στην τε­λευ­ταία, για να δη­μιουρ­γη­θούν οι δί­καιες ανα­πτυ­ξια­κές οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες. Όχι. Δεν είναι έτσι.

Για να αντι­με­τω­πι­στεί η πα­ρού­σα κρίση με μία εναλ­λα­κτι­κή οπτι­κή γωνία δια­φο­ρε­τι­κή από εκεί­νη του Μόντι χρειά­ζε­ται να προ­γραμ­μα­τι­στεί μια τε­ρά­στια δη­μό­σια πα­ρέμ­βα­ση στην οι­κο­νο­μία, αλλά και να έρ­θου­με σε ρήξη με όλες τις ευ­ρω­παϊ­κές δε­σμεύ­σεις. Ή θα ακο­λου­θή­σου­με αυτόν το δρόμο ή θα πρέ­πει να εμπι­στευ­τού­με τις αγο­ρές, ελ­πί­ζο­ντας ότι μπο­ρού­με να τις ελέγ­χου­με.

Δεν είναι άλ­λω­στε τυ­χαίο ότι η υπο­ψη­φιό­τη­τα του Μόντι δυ­σκό­λε­ψε τη θέση του Δ.Κ., το οποίο δεν έπαψε να υπο­στη­ρί­ζει την πο­λι­τι­κή των αγο­ρών και δεν αντι­πα­ρα­θέ­τει σε αυτές ούτε ένα υπο­τυ­πώ­δες εναλ­λα­κτι­κό πρό­γραμ­μα.

Μια πο­λι­τι­κή που στη­ρί­ζει το Δη­μό­σιο και την κοι­νω­νι­κή ισό­τη­τα απαι­τεί έναν ισχυ­ρό δη­μο­κρα­τι­κό έλεγ­χο στην οι­κο­νο­μία. Μόνον έτσι απο­κτά ση­μα­σία ο αγώ­νας ενά­ντια στις μα­φί­ες και τη δια­φθο­ρά, αφού ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός δεν έπαψε ποτέ να συ­ντη­ρεί­ται από την ικα­νό­τη­τά του να δια­φθεί­ρει την εκά­στο­τε πο­λι­τι­κή εξου­σία.

Όλο το σύ­στη­μα των δη­μο­σί­ων επι­χει­ρή­σε­ων, πολύ πριν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί, κλυ­δω­νί­στη­κε από τις μίζες και το χρη­μα­τι­σμό των μά­να­τζερ και των πο­λι­τι­κών που το ήλεγ­χαν. Ήταν τότε που άρ­χι­σε να ηγε­μο­νεύ­ει και στην αρι­στε­ρά η ιδε­ο­λο­γία της αγο­ράς ως αντί­δο­του στη δια­φθο­ρά. Αλλά, όπως μας δί­δα­ξε ο Μπέρ­τολντ Μπρε­χτ, είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο κερ­δο­φό­ρο να ιδρύ­εις μια τρά­πε­ζα παρά να την κλέ­βεις.

Στην τρέ­χου­σα κρίση προ­τε­ραιό­τη­τα έχει ο αγώ­νας ενά­ντια στην ανερ­γία, καθώς και στην υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­ση της ερ­γα­σί­ας και του πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Αυτός ο αγώ­νας θα απο­κτή­σει υπό­στα­ση μόνο μέσω του δη­μο­σί­ου, δη­λα­δή μέσω μιας δη­μό­σιας εξου­σί­ας απε­λευ­θε­ρω­μέ­νης από την εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα και τη δια­φθο­ρά, και στην οποία θα εμπι­στευ­τού­με τη νέα οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή.

Για μένα η εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση απέ­να­ντι στον Μόντι θα προ­έλ­θει μέσω της ρήξης με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες ευ­ρω­παϊ­κές πο­λι­τι­κές και με την εγκλη­μα­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή με την οποία η διε­θνής Τρόι­κα δια­χει­ρί­στη­κε και κα­τέ­στρε­ψε την Ελ­λά­δα. Μια χώρα όπου ακόμα σή­με­ρα θριαμ­βεύ­ει η ανο­μία των αγο­ρών. Το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα θα κα­τευ­θύ­νει τον αγώνα ενα­ντί­ον της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας και όχι το αντί­στρο­φο. Αυτή είναι η βα­σι­κή δια­φο­ρά ανά­με­σα στον αγώνα κατά της μα­φί­ας που διε­ξά­γουν οι τί­μιοι φι­λε­λεύ­θε­ροι και στον αγώνα του κο­μου­νι­στι­κού και σο­σια­λι­στι­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Μια δια­φο­ρά πε­ρισ­σό­τε­ρο επί­και­ρη σή­με­ρα, αν πραγ­μα­τι­κά θέ­λου­με να το­πο­θε­τη­θού­με ως το εναλ­λα­κτι­κό μέ­τω­πο απέ­να­ντι σε όλο το κυ­ρί­αρ­χο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πο­λι­τι­κό κάδρο.