Ρεύμα αμφισβήτησης στα σωματεία του ιδιωτικού τομέα

Αυτή η τάση έχει αρχίσει να εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια σε σωματεία του ιδιωτικού τομέα, τόσο μέσα από τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις όσο και μέσα από τις αρχαιρεσίες διάφορων τέτοιων σωματείων. Σίγουρα τα παραδείγματα που υπάρχουν είναι περιορισμένα και σηματοδοτούν τις πρώτες δονήσεις ενός τέτοιου ρεύματος. Βλέπουμε πλέον στις Γενικές Απεργίες, πολλούς και πολλές νέες εργαζόμενες να μαζικοποιούν στις διαδηλώσεις τα πανό των εργατικών σωματείων.

Η απελπιστική κατάσταση που έχει δημιουργήσει η ακρίβεια, ο πληθωρισμός, η ενεργειακή κρίση, το κόστος των ενοικίων έχει βάλει στην καθημερινότητα των νέων εργαζομένων το ερώτημα «πώς θα βγει ο μήνας», ενώ ταυτόχρονα βλέπουν τα αφεντικά να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Ο ατομικός προγραμματισμός δεν μπορεί να προσφέρει πολλά, έτσι υπάρχει ένα τμήμα εργαζομένων που ψάχνει να βρει μία εναλλακτική στη συλλογικότητα, στο σωματείο, στην απεργία, ακόμα και αν αυτό γίνεται με τρόπο ενστικτώδη. Απεργιακοί αγώνες, όπως αυτός των ντελιβεράδων στην efood, μπορούν και να κερδίζουν και να φτιάχνουν καινούργια σωματεία και να καταφέρνουν με αυτόν το τρόπο να επαναφέρουν την αναγκαιότητα οργάνωσης στα σωματεία σε κάθε χώρο δουλειάς για ευρύτερα κομμάτια, κυρίως νέων εργαζομένων.

Στις πρόσφατες εκλογές του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού, το Νόεμβριο του ‘23, η συμμετοχή αυξήθηκε κατά 7,5%. Ο χώρος του επισιτισμού και του τουρισμού είναι ενας χώρος με πλειοψηφικό τμήμα εργαζομένων να είναι νέοι και νέες. Η μεγάλη πλειοψηφία του συνδικάτου πρόσκειται στο ΠΑΜΕ, όμως και οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς κατέγραψαν πολύ σημαντικά ποσοστά, με το σχήμα της «Λάντζας» να καταγράφει σημαντική άνοδο ψήφων και ποσοστών, παρότι παραμένει μια σχετικά μικρή αλλά ενωτική και μαχητική δύναμη. Οι αγώνες που έχει δώσει το Συνδικάτο ενάντια σε απολύσεις, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να προσελκύσουν νεόυς και νέες να συμμετέχουν και να μαζικοποιήσουν το Συνδικάτο.

Στις εκλογές του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου το Δεκέμβρη του ‘23, υπήρξε αυξημένη συμμετοχή. Στον κλάδο εργάζονται πολλές νέες και νέοι μουσικοί, ένα σημαντικό τμήμα των οποίων έχει δώσει αγώνες τα τελευταία χρόνια για αξιοπρεπή ωράρια και μεροκάματα, ασφάλιση, ειδικά τα προηγούμενα χρόνια της πανδημίας, που πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν χωρίς δουλειά. Ο ΠΜΣ πρωτοστάτησε σε κινητοποιήσεις και κατάφερε να συσπειρώσει ένα σημαντικό δυναμικό εργαζόμενων μουσικών. Το νέο σχήμα της Α-Συμφωνίας, ενωτική δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κατάφερε να καταγράψει σημαντικά ποσοστά και την ύπαρξη ενός άλλου πόλου στα αριστερά, πέραν του ΠΑΜΕ.

Στο Σωματείο Εργαζομένων στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, στις δεύτερες εκλογές, δύο χρόνια μετά την ίδρυσή του, παρότι η συμμετοχή έμεινε περίπου στα ίδια επίπεδα, ο αριθμός των μελών του Σωματείου σχεδόν διπλασιάστηκε, με τις δυνάμεις της ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς να καταγράφουν πολύ καλά ποσοστά. Το κλίμα «ενθουσιασμού» που δημιούργησε η ίδρυση ενός σωματείου στο χώρος της έρευνας, έναν κλάδο εξατομικευμένο και κατακερματισμένο, οι σημαντικοί αγώνες που δόθηκαν με τους υποτρόφους του ΙΚΥ αλλά και η συζήτηση που έχει ανοίξει για τη διεκδίκηση συλλογικής σύμβασης, είναι σημαντικές παρακαταθήκες.

Στους επόμενους λίγους μήνες θα γίνουν οι αρχαιρεσίες του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, ένα σωματείο που νέοι μηχανικοί συσπειρώνονται σε αυτό βλέποντας τους μισθούς τους να παραμένουν στάσιμοι ενώ ο κλάδος της μελέτης και της κατασκευής παρουσιάζει διαρκώς αυξανόμενα κέρδη. Τα τελευταία δύο χρόνια, οι συνελεύσεις του Σωματείου μαζικοποιούνται πάνω σε αυτή την ανάγκη, παρότι τα βήματα που γίνονται για τη διεκδίκηση Συλλογικής Σϋμβασης Εργασίας που έχει αποφασιστεί εδώ και ένα χρόνο δεν είναι τα αναγκαία, κυρίως με ευθύνη των δυνάμεων του ΠΑΜΕ που είναι και πλειοψηφία.

Τέτοια δείγματα, δείχνουν μια τάση «επιστροφής» στα συνδικάτα για τους νεότερους σε ηλικία εργαζομένους. Από μόνα τους είναι σαφώς μερικά, ωστόσο αναδεικνύουν τη δυνατότητα για τη συνδικαλιστική Αριστερά να παρέμβει πιο αποφασιστικά και πιο θαρετά, ακόμα και στους δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά