Άρωμα 1968 στα αμερικανικά πανεπιστήμια
Περιγράφοντας σε παλιότερη αρθρογραφία τα ποιοτικά βήματα μπροστά που εκφράζονται στην πολιτικοποίηση του νεανικού κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, καταλήγαμε με το ερώτημα: Αν η πορεία αυτού του ριζοσπαστισμού θα υποχρεώσει τον ιστορικό του μέλλοντος να βάλει την Επίθεση της 7ης Οκτώβρη στο βάθρο των μεγάλων γεγονότων για το διεθνές κίνημα, πλάι στην βιετναμέζικη Επίθεση της Τετ το 1968.
Λίγους μήνες μετά, το Πανεπιστήμιο Κολούμπια καταλήφθηκε και δέχτηκε εισβολή της αστυνομίας, για πρώτη φορά στην ιστορία του μετά από εκείνον τον Απρίλη του 1968 που αποτυπώθηκε στο «Φράουλες και Αίμα».
Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή, καθώς συγκεντρώνει το καθημερινό ενδιαφέρον φίλων και εχθρών. Το κάμπους του Κολούμπια ανακαταλήφθηκε με ακόμα μαζικότερους όρους μετά την αρχική καταστολή και σύντομα η φωτιά εξαπλώθηκε σε δεκάδες πανεπιστήμια σε όλες τις ΗΠΑ. Τα κάμπους των ελίτ ιδρυμάτων έχουν γεμίσει από σκηνές, παιδιά με κουφίγιες στο λαιμό, παλαιστινιακά τραγούδια, παιδιά που διαβάζουν και συζητούν βιβλία για την Παλαιστίνη. Από τις όμορφες εικόνες που γεμίζουν το ίντερνετ, ξεχωρίσαμε μια βιβλιοθήκη αφιερωμένη στον Ριφάτ Αλαρίρ, τον ποιητή που λίγο πριν τον σκοτώσει η ισραηλινή αεροπορία μας είχε παραδώσει τους στίχους: «Αν πρέπει να πεθάνω, πρέπει να ζήσεις για να πεις την ιστορία μου… Αν πρέπει να πεθάνω, ας φέρει αυτό ελπίδα…». Και την προβολή της «Μάχης του Αλγερίου» στο προαύλιο του Στάνφορντ.
Πολλές κατασκηνώσεις έχουν δεχτεί αστυνομικές εισβολές και σε πολλές περιπτώσεις είναι ελπιδοφόρα και συγκινητική η στήριξη που προσφέρει το εκπαιδευτικό προσωπικό στον φοιτητόκοσμο, παίρνοντας θέση ενάντια στις Πανεπιστημιακές Αρχές που καλούν την Αστυνομία. Με τη δυσκολία πρόσβασης σε κλειδωμένα Πανεπιστήμια (όπου απαιτείται κάρτα εισόδου κλπ), ο κόσμος της αλληλεγγύης συνήθως κάνει συγκεντρώσεις έξω από τα κάμπους.
Είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις στην ιστορία όπου η καταστολή γυρίζει μπούμερανγκ στους καθοδηγητές της. Επιχειρώντας να φιμώσουν την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, προκαλούν μια παθιασμένη διεκδίκηση της Ελευθερίας του Λόγου. Αλλά όχι αφηρημένα, όχι ως αλλαγή της ατζέντας μακριά από τη σφαγή στη Γάζα: Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αγωνίζονται για την ελευθερία να μιλάνε και να δρούνε για την Παλαιστίνη.
Οι βετεράνοι του Μπέρκλεϊ συνήθιζαν να γράφουν ότι οι φοιτητές της εποχής ριζοσπαστικοποιούνταν από την συνειδητοποίηση της αντίφασης ανάμεσα στις φιλελεύθερες/προοδευτικές ιδέες που διδάσκονταν και την κοινωνική πραγματικότητα έξω από το πανεπιστήμιο. Ένα αντίστοιχο αίσθημα μπορεί να εντοπίσει κανείς και σήμερα την φοιτητική νεολαία, όσον αφορά ζητήματα αποικιοκρατίας, φυλής κ.ο.κ., όπως αποτυπώνεται στην πικέτα: «Κολούμπια, γιατί μου ζητάς να διαβάσω τον Εντουάρντ Σαΐντ αν δεν θες να τον χρησιμοποιήσω;». Το φοιτητικό κίνημα έχει ήδη μεταδοθεί σε κάποια πανεπιστήμια στην Αυστραλία, όπου στήθηκαν σκηνές στα κάμπους και στη Γαλλία, όπου καταλήφθηκε το Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού.
Δημοσιογράφοι, πολιτικά στελέχη, διοικήσεις πανεπιστημίων και ο Τζο Μπάιντεν, έχουν καταφύγει ξανά στην εργαλειοποίηση του αντισημιτισμού για να δικαιολογήσουν την εχθρική τους στάση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα. Καμώνονται ότι ισορροπούν, λέει, ανάμεσα στα «κατανοητά έντονα συναισθήματα για αυτό που συμβαίνει στη Γάζα» και το «αντισημιτικό μίσος». Ο Τραμπ από τη μεριά του, χαρακτήρισε την πορεία λευκής ανωτερότητας στο Σάρλοτσβιλ το 2017 (όταν οι νεοναζί σκότωσαν μια νεαρή αντιφασίστρια), ως «ένα φυστικάκι», σε σύγκριση με τις σημερινές ειρηνικές φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις. Άλλωστε σύμφωνα με αυτόν τον φανατικό υποστηρικτή του Ισραήλ, ανάμεσα στους νεοναζί που φώναζαν «οι Εβραίοι δεν θα μας αντικαταστήσουν!» υπήρχαν τότε αρκετοί «καλοί άνθρωποι». Ο Μάικ Τζόνσον, ο Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος της Βουλής καλεί να επέμβει η Εθνοφρουρά και να κοπεί η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων.
Εβραίοι εναντίον Σιωνισμού
Σε αυτή την κρίσιμη καμπή, αναδεικνύεται η μεγάλη αξία του φαινομένου της μαζικής κινητοποίησης της αμερικανοεβραϊκής νεολαίας στο πλευρό της Γάζας. Οι Εβραίοι στις ΗΠΑ δεν μπορούν να ασκήσουν κάποια μεγαλύτερη πίεση από τους άλλους (σε πείσμα της δημαγωγίας και της εργαλειοποίησης, ούτε το Κράτος του Ισραήλ δρα στο όνομά τους, ούτε η αμερικανική κυβέρνηση έχει ως κίνητρο το καλό τους). Αλλά η μαζική τους πολιτική δράση γκρεμίζει την ιδεολογική νομιμοποίηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και πείθει (τους ειλικρινείς και τους καλοπροαίρετους…) ότι η αντιπαράθεση του σιωνισμού με τον αντισιωνισμό είναι πολιτική και όχι φυλετική ή θρησκευτική.
Η εβραϊκή «συνιστώσα» του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη γίνεται όλο και πιο μαζική, ορατή και δραστήρια. Στο φετινό εβραϊκό Πάσχα (Πεσάχ) ήταν πολλοί και πολλές που επέλεξαν να γιορτάσουν το έθιμο του Σεντέρ στους δρόμους της Νέας Υόρκης και σε δράσεις πολιτικής ανυπακοής, που αντιμετωπίστηκαν με εκατοντάδες συλλήψεις. Η Νάομι Κλάιν, σε μια συγκλονιστική ομιλία, γεμάτη βιβλικές αναφορές λόγω της ημέρας, περιέγραψε αυτό που συμβαίνει στους δρόμους ως μια νέα «Έξοδο των Εβραίων», αυτήν τη φορά από τον Σιωνισμό, τον οποίο είχε περιγράψει ως «Ψεύτικο Είδωλο».
Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις συνεχίζουν, γενικεύοντας από σχολή σε σχολή το αίτημα για διακοπή κάθε οικονομικής συναλλαγής των ιδρυμάτων τους με το Κράτος του Ισραήλ. Μπροστά στην αγριότητα της γενοκτονίας και την οικονομική διευκόλυνσή της από πανεπιστήμια, εταιρίες, κυβερνήσεις, χιλιάδες νέες και νέοι στις ΗΠΑ πιάνουν το νήμα όσων είχε πει ο Μάριο Σάβιο, σε εκείνη την ομιλία-σύμβολο του αμερικανικού φοιτητικού ριζοσπαστισμού της δεκαετίας του ’60:
«Έρχεται μια στιγμή που η λειτουργία της μηχανής γίνεται τόσο απεχθής, που σε αρρωσταίνει και σε αηδιάζει τόσο στη ψυχή, ώστε δεν μπορείς να συμμετέχεις σε αυτήν! Δεν μπορείς να είσαι μέρος της ούτε καν παθητικά! Και τότε πρέπει να ρίξουμε τα σώματά μας πάνω στα γρανάζια και πάνω στους τροχούς… πάνω στους μοχλούς, πάνω σε όλο τον μηχανισμό, και πρέπει να τον κάνουμε να σταματήσει!»
Ευχαριστήριο μήνυμα στις σκηνές ξεριζωμένων στη Λωρίδα της Γάζας
**Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
