Ας πούμε λοιπόν ότι θέλουμε να πάμε σε ρήξη ή ας πούμε ότι δεν θέλουμε αλλά πρέπει και το καταλαβαίνουν σχεδόν όλοι. Πώς γίνεται αυτό; Με εκλογές, με δημοψήφισμα, με τί είδους χαρτάκια σε τί είδους κάλπη, και πότε, και πώς; Σημειώνω επί τροχάδην μερικά πράγματα.
Πρώτον, είναι πολύ νωπή η εντολή για να πάμε σε εκλογές και δεν έχει και νόημα, γιατί δεν πρόκειται να εφαρμόσουμε κάτι άλλο από το πρόγραμμά μας και το πρόγραμμά μας είναι ήδη «καμιά θυσία για το ευρώ» και ψηφιστήκαμε γι’ αυτό. Δεύτερον, το ίδιο ισχύει και για το δημοψήφισμα. Τρίτον, δεν υπάρχει πάντα τρίτον, γιατί μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο καθαρά που δεν υπάρχει τρίτον.
Το γεγονός ότι, παρά τα παραπάνω, το σκεφτόμαστε τόσο πολύ και σκάβουμε τον ίδιο μας τον λάκκο, μιλώντας για εκλογές και δημοψηφίσματα, είναι έκφανση της επιβίωσης στοιχείων της υπό πλήρη κατάρρευση ιδεολογικής ηγεμονίας του αντιπάλου, ο οποίος επιχειρεί να παρουσιάσει τη ρήξη με τα χαρακτηριστικά που νωρίτερα παρουσίαζε την ανατροπή, δηλαδή με διάφορες αστειότητες που επικαλούνται κάποιας μορφής συντέλεια του κόσμου, άλλα δυστυχώς και με κάποια πιο σοβαρά επιχειρήματα -όπως την έλλειψη ρευστότητας, την έλλειψη κάποιων αγαθών, την υποτίμηση του νέου νομίσματος κλπ. Τα σοβαρά επιχειρήματα του αντιπάλου έχουν ήδη αποδομηθεί και έχουν αποδομηθεί και στη συνείδηση του κόσμου, κάτι στο οποίο συνετέλεσε το γεγονός ότι η συντέλεια του κόσμου δεν ήρθε, παρά την ανατροπή, παρά τη συγκρότηση κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά, και συνεπώς είμαστε σε καλύτερη θέση –κατ’ αναλογία- να υποστηρίξουμε ότι συντέλεια του κόσμου δεν θα έρθει ούτε και με τη ρήξη.
Βεβαίως, αυτή τη στιγμή, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού φαίνεται να υποστηρίζει την παραμονή στο ευρώ. Αυτό όμως συμβαίνει –και- γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την παραμονή στο ευρώ και ο λαός υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, εμπιστεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ και άρα και τη θέση που βγάζει προς τα έξω ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε αρκετά ρεαλιστικά ότι αν αλλάξουμε τη θέση που υπερασπιζόμαστε προς την κοινωνία, αν κάνουμε όλο και πιο σαφές το ενδεχόμενο της ρήξης και το συνδέσουμε με ένα διαφορετικό περιεχόμενο, τόσο στο επίπεδο των πρακτικών μέτρων όσο και στο επίπεδο του συμβολικού, τότε και η κοινωνία θα ακολουθήσει.
Από την άποψη αυτή, είναι πολύ σημαντικό να πάμε σε έξοδο από το ευρώ απευθείας, με μια δέσμη μέτρων κατευθείαν από το πρόγραμμα του Ιδρυτικού Συνεδρίου, με μια δέσμη νομοσχεδίων που να δείχνουν στην κοινωνία τι κερδίζει με την έξοδο από τη θηλιά του ευρώ. Έστω κι αν οι πρόωρες εκφωνήσεις περί δημοψηφίσματος δυσκολεύουν αυτό το έργο. Δεν πειράζει, γιατί οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε αν πάμε σε δημοψήφισμα στις δεδομένες συνθήκες θα είναι μεγαλύτερες. Αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι να δώσουμε στην κοινωνία διαφορετικές εικόνες, να την τροφοδοτήσουμε με τις δικές μας σημασίες, να μην πάμε σε ρήξη με ψευτοδιλήμματα, με μεγαλοστομίες για το έθνος και με τη σοβαρότητα παλαιών πολεμιστών, να μην πάμε με τον σουγιά στο κόκκαλο και το λουρί στο σβέρκο. Όχι γιατί δεν θα βρούμε δυσκολίες αλλά γιατί, όπως ήξερε ήδη πολύ καλά ο Αριστοφάνης, η καλύτερη απάντηση στον τρόμο και στην οδύνη δεν είναι εικόνες φρίκης αλλά τα Διονύσια. Αυτό κάνει ο Δικαιόπολις στους Αχαρνείς, γιορτάζει τα Διονύσια. Αυτό να κάνουμε κι εμείς.
Ρήξη σημαίνει γιορτή. Ρήξη μπορεί να είναι η μέρα που κανείς φτωχός δεν χρωστάει πουθενά, που τα παρατημένα εργοστάσια περνάνε στους εργάτες, που δεν μας ενδιαφέρει η υποτίμηση γιατί δίνουμε ΑΤΑ κι όποιος δεν θέλει να την πληρώσει να φύγει και να αφήσει τα εργοστάσια, που μειώνουμε το ωράριο για να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας καθώς αυξάνεται και η παραγωγικότητα, που πετάμε την Ελντοράντο έξω από τη χώρα, γιατί δεν θέλουμε δηλητηριασμένο χρυσό αλλά γη και ελευθερία, που παίζουν οι μπάντες σε κάθε γωνία, που βγαίνουν οι κινήσεις αλληλεγγύης και στρώνουν πανηγύρια, που τα κτίρια βγαίνουν από το ΤΑΙΠΕΔ για να στεγαστούν οι άστεγοι και οι κολεκτίβες, που τυπώνονται τα ποιήματα και μοιράζονται να ταξιδέψουν στο μετρό, που μαζεύουμε μια σοδειά τραγούδια, αυτά που χάσαμε όταν βρέθηκε μια ολόκληρη γενιά να τραγουδάει σε άλλη γλώσσα γιατί τα ελληνικά δεν πουλούσαν πια, που στέλνουμε ένα μήνυμα να αντηχήσει σε όλη την Ευρώπη, γιατί καταθλίβεται να μας βλέπει να πηγαίνουμε από eurogroup σε eurogroup και έχει πάρει πια την κάτω βόλτα ακόμα και το Podemos.
Αν τώρα κάποιος θέλει μετά ή κόντρα στη γιορτή αυτή να ρίξει την κυβέρνηση, ας τη ρίξει, ας τη ρίξει κι ας πάμε σε εκλογές. Ας έρθουν τότε τα χαρτάκια, σαν χαρτοπόλεμος για τη γιορτή μας, και θα δούμε ποιον θα αγαπάει περισσότερο ο χορός σ’ αυτό το αρχαίο έργο, τον Λάμαχο ή τον Δικαιόπολι… Ρήξη και γιορτή λοιπόν, όχι άλλα χαρτάκια, παρά για χαρτοπόλεμο στη μεγάλη γιορτή μιας ρήξης ικανής να εμπνεύσει τους λαούς σε όλη την Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.
