Το σχέδιο Β' της Δεξιάς: Κωδικός ...«κατσαρόλα»

Πρώ­τον, είτε η νέα κυ­βέρ­νη­ση να υπο­χρε­ω­θεί να συμ­βι­βα­στεί και να γίνει εξί­σου μνη­μο­νια­κή και κα­τα­στρο­φι­κή για τον τόπο, δη­λα­δή σαν τα μού­τρα τους,

είτε, Δεύ­τε­ρον, να προ­χω­ρή­σει σε κά­ποιου εί­δους «ολέ­θρια» (έτσι την χα­ρα­κτή­ρι­σε ο κ. Σα­μα­ράς) ρήξη με τους «θε­σμούς» και την ντό­πια πλου­το­κρα­τία, σε συν­θή­κες διο­γκού­με­νης «αμ­φι­σβή­τη­σης» και «απο­γο­ή­τευ­σης του λαού» στο εσω­τε­ρι­κό, και σκλη­ρού και πα­ρα­τε­τα­μέ­νου οι­κο­νο­μι­κού και πο­λι­τι­κού πο­λέ­μου από τους «εταί­ρους» και τις αγο­ρές, από το εξω­τε­ρι­κό.

Σε συ­νέ­χεια των απα­ρά­δε­κτων προ­ε­κλο­γι­κών κι­νή­σε­ων της μνη­μο­νια­κής πα­ρά­τα­ξης για την πρό­κλη­ση bank run ο κ. Σα­μα­ράς υπο­γράμ­μι­σε απευ­θυ­νό­με­νος στη νέα κυ­βέρ­νη­ση ότι: «Προ­κα­λέ­σα­τε εσείς φυγή κα­τα­θέ­σε­ων. Με την ανα­σφά­λεια που δη­μιουρ­γή­σα­τε και που συ­νε­χί­στη­κε αυτή η φυγή και με­τε­κλο­γι­κά. Αν εμπνέ­α­τε εμπι­στο­σύ­νη, δεν θα υπήρ­χε σή­με­ρα φυγή κα­τα­θέ­σε­ων». «Προ­τε­ραιό­τη­τά μας εμάς είναι να δί­νου­με συ­ντά­ξεις. Να έχου­με να δί­νου­με. Όχι να τά­ζου­με και να μην έχου­με να πλη­ρώ­σου­με στο τέλος του μήνα», είπε ο κ. Σα­μα­ράς επι­μέ­νο­ντας ότι «επί δύο μήνες δεν κυ­βερ­νά­τε! Κι επει­δή ακρι­βώς δεν κυ­βερ­νά­τε, η χώρα βου­λιά­ζει».

Το πλαί­σιο της κρι­τι­κής Σα­μα­ρά στη νέα κυ­βέρ­νη­ση ήταν με δυο λόγια ότι «ο Τσί­πρας βρί­σκε­ται σε αδιέ­ξο­δο και πα­νι­κό» και επι­πλέ­ον η νέα κυ­βέρ­νη­ση «με τη στάση πλη­ρω­μών που κάνει στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, οδη­γεί την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία ολο­τα­χώς σε ύφεση».

Η επι­βί­ω­ση στην ηγε­σία της Ν.Δ. του κ. Σα­μα­ρά και η πι­θα­νό­τη­τα επι­στρο­φής του στη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, είναι φα­νε­ρό ότι εξαρ­τά­ται από την απο­τυ­χία της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα. Κάθε τι που θα δυ­σκο­λεύ­ει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να εφαρ­μό­ζει στα­δια­κά το πρό­γραμ­μα  δη­μο­κρα­τι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης και κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, συμ­φέ­ρει τον Σα­μα­ρά κι ό,τι αυτός εκ­προ­σω­πεί. Κάθε μικρή ή με­γά­λη απο­τυ­χία θα αξιο­ποιεί­ται από τους κύ­κλους των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων μέσα κι έξω από την Ελ­λά­δα, με φα­νε­ρό στόχο την απο­σύν­θε­ση και την πτώση του Αλέξη Τσί­πρα.

Η δεξιά αντι­πο­λί­τευ­ση επο­μέ­νως, περ­νά­ει υπο­χρε­ω­τι­κά στο δικό της σχέ­διο Β', δη­λα­δή στη δια­μόρ­φω­ση ενός «κι­νή­μα­τος κα­τσα­ρό­λας», που θα εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται κα­θη­με­ρι­νά την εύ­λο­γη ανυ­πο­μο­νη­σία και τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα των με­σαί­ων στρω­μά­των, αλλά και των λαϊ­κών τά­ξε­ων, τα οποία δεν λύ­νο­νται προ­φα­νώς από τη μια στιγ­μή στην άλλη. Στο πλάι της θα έχει τους κα­θη­με­ρι­νούς ευ­φά­ντα­στους εκ­βια­σμούς των «θε­σμών» και τη ...συ­νή­θη προ­πα­γαν­δι­στι­κή μη­χα­νή της Δια­πλο­κής των ΜΜΕ. Ήδη οι κα­να­λάρ­χες και η κυ­ρί­αρ­χη ομάδα των εκ­δο­τών έχουν αρ­χί­σει τα σκαν­δα­λο­θη­ρι­κά και κί­τρι­να χτυ­πή­μα­τα κάτω από τη ζώνη. Κιν­δυ­νο­λο­γούν ασύ­στο­λα, προ­βάλ­λο­ντας ό,τι τους έρ­χε­ται με τη μορφή με­τα­φρα­σμέ­νου non paper ως δυ­σμε­νής δήθεν επι­στη­μο­νι­κή πρό­βλε­ψη κατά της χώρας, από τα think tank της ευ­ρω­πλου­το­κρα­τί­ας και των «αγο­ρών». Και που να αρ­χί­σουν οι έλεγ­χοι για τα θα­λασ­σο­δά­νεια, τα χρέη τους στην εφο­ρία και την αδειο­δό­τη­ση τους...

Για τους νε­ό­τε­ρους ανα­γνώ­στες που πι­θα­νώς δεν γνω­ρί­ζουν τον όρο «κί­νη­μα της κα­τσα­ρό­λας» πα­ρα­θέ­τω  -τη­ρου­μέ­νων φυ­σι­κά των ιστο­ρι­κών και άλλων ανα­λο­γιών-  μικρά απο­σπά­σμα­τα του κει­μέ­νου του Tom Lewis, «Χιλή: Κρά­τος και Επα­νά­στα­ση» (με­τά­φρα­ση Βα­σί­λης Γιαν­νού­λη)  -ολό­κλη­ρο ΕΔΩ- για την εποχή της τρί­χρο­νης προ­ε­δρί­ας του μάρ­τυ­ρα της Αρι­στε­ράς, Σαλ­βα­δόρ Αλιέ­ντε (1908-1973), και τον πό­λε­μο φθο­ράς που αντι­με­τώ­πι­σε από τη Δεξιά της χώρας του και τον τότε οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό των ΗΠΑ:

«Δε­δο­μέ­νου του πο­λι­τι­κού και οι­κο­νο­μι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, η Λαϊκή Ενό­τη­τα "δεν μπο­ρού­σε να προ­χω­ρή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο... εκτός και αν ήταν έτοι­μη να επι­τε­θεί στην αστι­κή τάξη ...". Ο Αλιέ­ντε δι­στά­ζει αυτό το βήμα γιατί "θα τον πή­γαι­νε πέρα από τις εγ­γυ­ή­σεις τις οποί­ες είχε δώσει και αντι­προ­σώ­πευε μια πρό­κλη­ση απέ­να­ντι στις υπάρ­χου­σες σχέ­σεις ιδιο­κτη­σί­ας και την τα­ξι­κή φύση της κοι­νω­νί­ας" (...) Στο με­τα­ξύ η Χι­λια­νή αστι­κή τάξη βγαί­νει από το λή­θαρ­γο και ορ­γα­νώ­νει μια με­γά­λη δια­δή­λω­ση που συ­νέ­πε­σε με την διάρ­κειας ενός μήνα επί­σκε­ψη του Φι­ντέλ Κά­στρο στα τέλη του 1971. Στην "Δια­μαρ­τυ­ρία της Κα­τσα­ρό­λας" τον Δε­κέμ­βριο αστοί και γυ­ναί­κες της με­σαί­ας τάξης, πολ­λές από τις οποί­ες κου­βά­λη­σαν και τους υπη­ρέ­τες τους για να με­τα­φέ­ρουν τα κου­ζι­νι­κά, γέ­μι­σαν τους δρό­μους. Αλλά πίσω από τις δια­δη­λώ­σεις για τις ελ­λεί­ψεις αγα­θών υπήρ­χε ένας άλλος, πολύ πιο μα­κρο­πρό­θε­σμος στό­χος: η κι­νη­το­ποί­η­ση της με­σαί­ας τάξης για να προει­δο­ποι­ή­σει τους αστούς πα­γκό­σμια για τη μάχη που έρ­χε­ται (...)

Τρα­γι­κή και συ­γκι­νη­τι­κή ταυ­τό­χρο­να, η πα­ρά­δο­ση της Χιλής του 1973 δεν είναι μο­να­δι­κή. Τα πρώτα δι­δάγ­μα­τα είχαν αντλη­θεί από τον Μαρξ, την εποχή της Πα­ρι­σι­νής Κομ­μού­νας πε­ρισ­σό­τε­ρα από 100 χρό­νια πριν και επα­να­δια­τυ­πώ­θη­καν από τον Λένιν στο βι­βλίο του Κρά­τος και Επα­νά­στα­ση τις πα­ρα­μο­νές του Οκτώ­βρη: δεν υπάρ­χει τρό­πος να επι­τευ­χθεί σο­σια­λι­στι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός χωρίς πρώτα να κα­τα­στρα­φεί η παλιά κρα­τι­κή μη­χα­νή με τον στρα­τό της, την Αστυ­νο­μία της, τα δι­κα­στή­ριά της και της γρα­φειο­κρα­τι­κή της ιε­ραρ­χία»