Στο Rproject αναρτήθηκε στις αρχές αυτής της βδομάδας ένα άρθρο κριτικής με τίτλο "Οι (επικίνδυνες) "νέες ιδέες" κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ" (http://www.rproject.gr/article/oi-epikindynes-nees-idees-kentrikon-stelehon-toy-syriza) το οποίο την επομένη αναδημοσιεύτηκε και στην Iskra.
Στη συνέχεια το ανακάλυψε η καραδοκούσα taskforce"Πόλεμος ενάντια στην αλήθεια" των μνημονιακών κομμάτων και μίντια. Μνημονιακοί "δημοσιογράφοι" έκαναν... ρεπορτάζ με το άρθρο (χωρίς εννοείται να έρθουν σε επαφή ούτε με το σάιτ μας ούτε με τον αρθρογράφο) ενώ άλλοι προσπαθούσαν -χωρίς επιτυχία- να αποσπάσουν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την καταδίκη της "απειθαρχίας". Δεν είναι πλέον πρωτότυπο: όλοι αυτοί που μέχρι πριν λίγα χρόνια κατηγορούσαν την Αριστερά ότι είναι νοσταλγός των σταλινικών καθεστώτων του "υπαρκτού", ότι στα κόμματά της επικρατεί ο ηγετικός αυταρχισμός και εξοστρακίζονται οι διαφορετικές απόψεις και οι φορείς τους, τώρα ελέγχουν και κατηγορούν την Αριστερά για το αντίθετο: για το "σκάνδαλο" να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις μέσα στα κόμματά της (εν προκειμένω τον ΣΥΡΙΖΑ) και για το ακόμη μεγαλύτερο "σκάνδαλο" του δικαιώματος στην κριτική της ηγεσίας.
Είναι οι ίδιοι, ιδεολόγοι και λειτουργοί του συστήματος, που επειδή αντιμετωπίζουν εργαλειακά τη δημοκρατία ("επιτρέπεται" όταν και όσο συμφέρει το σύστημα και υπό τον όρο ότι κάποιοι θα τη διεκδικήσουν ματώνοντας γι΄ αυτήν), δεν διστάζουν να λένε κατά καιρούς τα πιο διαφορετικά ή και αντίθετα πράγματα: Όταν είχαν βάλει στόχο να "αποδείξουν" την "ανωτερότητα" του καπιταλισμού έναντι του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, η Αριστερά κατηγορούνταν σαν δύναμη ανελευθερίας - τόσο σε ό,τι αφορά τον "ανελεύθερο" χαρακτήρα του σοσιαλισμού όσο και σε ό,τι αφορά το ανελεύθερο εσωκομματικό καθεστώς στα αριστερά κόμματα. Ήταν τα χρόνια μετά την πτώση των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού", που ο αστικός φιλελευθερισμός αισθανόταν ακόμη δυνατός και διεκδικούσε την "ιδεολογική υπεροχή" (το "τέλος της Ιστορίας" αποτυπωμένο στο συνδυασμό καπιταλιστικής αγοράς - αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας).
Τώρα όμως, η διαχείριση της δομικής κρίσης του καπιταλισμού δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες. Ο σοσιαλισμός βεβαίως εξακολουθεί να καταγγέλεται σαν "ανελεύθερο σύστημα". Η αστική κοινοβουλευτρική δημοκρατία όμως, ακόμη και της νεοφιλελεύθερης εποχής, δεν είναι πλέον "κατάλληλη", έτσι... διαβρωμένη που είναι από δημοκρατικές κατακτήσεις. Ο "υπαρκτός καπιταλισμός" δεν την ανέχεται πια, δεν του αρκεί... "Μπολιάζεται", λοιπόν, με όλο και πιο ισχυρά στοιχεία αυταρχισμού και καταστολής, κράτους "έκτακτης ανάγκης" ενάντια στο κίνημα, την εργατική τάξη, την Αριστερά. Τώρα, η απαίτηση -και πίεση- του συστήματος προς την Αριστερά είναι αντίστροφη: για να είναι αξιόπιστη δύναμη "διακυβέρνησης", πρέπει να συγκλίνει με τα ανελεύθερα χαρακτηριστικά του κράτους "έκτακτης ανάγκης". Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να κυβερνήσει, πρέπει να πάρει τη μορφή "σταλινικού κόμματος της αγοράς". Η ηγεσία του καλείται να επαναφέρει στην τάξη ή και να διαγράφει τους "απείθαρχους" - σαν να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αστικό κόμμα όπου ο "αρχηγός" διαγράφει με ανακοινώσεις στον Τύπο μέλη, στελέχη, βουλευτές. Οι διαφορετικές απόψεις και η κριτική "ανακαλύπτονται" από τους Σέρλοκ Χολμς του μνημονιακού κράτους και της νεοδημοκρατικής μονταζιέρας και ζητείται η κεφαλή τους επί πίνακι. Θα μπορούσαμε να το πούμε πολύ απλά και λαϊκά: θέλουν να κάνουν την Αριστερά σαν τα μούτρα τους, για να της "επιτρέψουν να κυβερνήσει"...
Όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ, η ελευθερία διατύπωσης απόψεων και κριτικής των άλλων απόψεων είναι αναπαλλοτρίωτο χαρακτηριστικό όλης της διαδρομής του. Είναι η δύναμή του και όχι η αδυναμία του. Όσοι εκφράζουν τη γραμμή του προς τα έξω (όπως αυτή αποφασίζεται από τα αποφασιστικά του σώματα και τα συλλογικά του όργανα), είναι υποχρεωμένοι να πειθαρχήσουν στις συλλογικές αποφάσεις. Όσοι θέλουν να εκφράσουν άποψη ή να κριτικάρουν άλλες απόψεις (ακόμη και της ηγεσίας), έχουν το απόλυτο διακίωμα να το κάνουν. Και δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από αυτό το δικαίωμα όσα "σκάνδαλα δημοκρατίας" και αν ανακαλύψουν οι Σέρλοκ Χολμς της μνημονιακής ενιαίας σκέψης.
Δεν διεκδικούμε απλώς κάποιο "προνόμιο" για όσους καταθέτουν διαφορετικά άποψη ή ασκούν κριτική: υπερασπιζόμαστε ένα δομικό χαρακτηριστικό του κόμματος που αν απαλλοτριωθεί, θα αλλοιωθεί ο ίδιος του ο χαρακτήρας. Η Ριζοσπαστική Αριστερά της ρήξης και της ανατροπής είτε θα είναι δημοκρατική είτε θα πάψει να υπάρχει ως τέτοια. Από αυτή την άποψη, το γεγονός ότι οι απαιτήσεις των μνημονιακών "παπαγαλακίων" για πάταξη του απείθαρχου αρθρογράφου μας έπεσαν στο κενό, δεν το ερμνηνεύουμε μόνο σαν άρνηση του κόμματος να "αδειάσει" ένα μέλος της Κ.Ε., αλλά και σαν άρνηση να ρίξουμε την εσωκομματική δημοκρατία στη μνημονιακή πυρά, σαν άρνηση να απαλλοτριώσουμε ένα δομικό χαρακτηριστικό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Στους δημοσιογράφους-παπαγαλάκια, στα μίντια του μνημονίου και στην κυβέρνηση του μνημονίου, λέμε μόνο αυτό: όσες προσπάθειες και να κάνετε, όσο ιδρώτα και να χύσετε, δεν θα καταφέρετε να κάνετε την Αριστερά σαν τα μούτρα σας! Το αυταρχικό κράτος καταστολής που έχετε οικοδομήσει για να ρίξετε την κοινωνία στον μνημονιακό Καιάδα και να καταστείλετε και να εξοστρακίσετε τα κινήματα και την Αριστερά, θα το ανατρέψουμε με τους αγώνες μας. Η κυβέρνηση της Αριστεράς έρχεται για να αποκαταστήσει και να εμβαθύνει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις δημοκρατικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις και δικαιώματα και να αποδείξει ότι ο σοσιαλισμός είναι το μαζικό κοινωνικό και πολιτικό κίνημα για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης και την ιστορικά ανώτερη και πιο πλατιά μορφή δημοκρατίας. Και για να πετύχει αυτούς της τους στόχους, απόλυτη προϋπόθεση είναι να υπεραπιστεί τη δημοκρατία στο εσωτερικό της - και θα το κάνει!
