Τη μαγική εικόνα ενός ΣΥΡΙΖΑ που «αγωνίζεται», «αντιστέκεται», «πολεμά», ετοιμάζεται για τη «ρήξη με το παλιό» και την «αλλαγή της κοινωνίας», παρουσίασε σήμερα στην περίπου 3000 λέξεων ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας.

Μόνο που ξέ­χα­σε μία, την πιο κρί­σι­μη: τη λέξη Μνη­μό­νιο. Αυτό που υπέ­γρα­ψε και ψή­φι­σε στη Βουλή μαζί με τους εκ­προ­σώ­πους του «πα­λιού κα­θε­στώ­τος», με το οποίο υπο­τί­θε­ται ότι ανα­με­τριέ­ται. Και το Μνη­μό­νιο δεν είναι απλώς μια λέξη. Είναι το άθροι­σμα 223 βάρ­βα­ρων μέ­τρων λι­τό­τη­τας που επέ­βα­λαν οι δα­νει­στές και που από τη Δευ­τέ­ρα και για τρία χρό­νια θα πρέ­πει να εφαρ­μό­σει η επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση. Και όποιος ψη­φί­ζει και εφαρ­μό­ζει μνη­μό­νια, γί­νε­ται κομ­μά­τι του «πα­λιού κα­τε­στη­μέ­νου», στη χει­ρό­τε­ρη μά­λι­στα εκ­δο­χή του.

 

ΥΓ. Εκτός χει­ρο­γρά­φου, ο κ. Τσί­πρας, απευ­θυ­νό­με­νος στη νέα γενιά, σχε­δόν την επέ­κρι­νε λέ­γο­ντας ότι «τα θέλει όλα ή τί­πο­τα, αλλά αυτό δεν γί­νε­ται». Ο μόνος τρό­πος για να το σχο­λιά­σει κα­νείς είναι ο στί­χος του Βάρ­να­λη: «αχ, πού 'σαι, νιότη, να 'δει­χνες πως θα γι­νό­μουν άλλος».