Ζούμε στην Ελλάδα το τελευταίο καιρό την όξυνση του προσφυγικού και της κρίσης στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή η όξυνση θέτει πολύ σοβαρούς κλυδωνισμούς τόσο στις κοινωνίες των χωρών της Μέσης Ανατολής και Αν. Μεσογείου ευρύτερα που ζουν το πρόβλημα (Συρία, Κουρδικό, Αφγανιστάν και Ιράκ, αλλά και Λίβανος και Ιορδανία που δέχονται τεράστιο όγκο προσφύγων) και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που ζουν πλέον τον φόβο των τρομοκρατικών χτυπημάτων και θάνατο αμάχων στο έδαφος τους, όπως οι κάτοικοι των χωρών της Μ. Ανατολής.
Ταυτόχρονα στην Ευρώπη ζούμε χρόνια τώρα την λατρεία της αγοράς, δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες μεγάλα μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να μεταδώσουν τον αντίχτυπο που είχε στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, τον ολοένα και μεγαλύτερο περιορισμό της δημοκρατίας και των ελευθεριών και κυρίως την πολύ μεγάλη άνοδο ακροδεξιών φωνών οι οποίες όχι μόνο είναι υπέρ κλειστών συνόρων και κρατών-φρουρίων για να αντιμετωπίσουν τον «εξωτερικό εχθρό», αλλά και ενάντια σε κάθε προοδευτική φωνή.
Η εικόνα των προσφύγων εγκλωβισμένων στην χώρα μας, μας θέτει την επιτακτική ανάγκη και το καθήκον να χειριστούμε το θέμα με τον απαραίτητο ανθρωπισμό, ο οποίος όμως είναι απαραίτητο να περιέχει την ταξικότητα και την αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη, ώστε να αναδεικνύει τους λόγους μετανάστευσης και προσφυγιάς που δεν είναι άλλοι από την στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση και τους φονικούς πολέμους. Αυτή η οπτική θα διαφοροποιήσει ουσιαστικά την αλληλεγγύη της Αριστεράς από εκείνη της εκκλησίας, των celebrities αλλά και του κυβερνητικού «καλώς τους».
Ποια είναι τα αίτια του κύματος προσφύγων και μεταναστών;
Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι που ξεκίνησαν με το Ιράκ για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, στο Αφγανιστάν για το κίνδυνο τάχα των Ταλιμπάν, στην Λιβύη για την πτώση του Καντάφι και τελευταία στην Συρία για το καθεστώς του Άσαντ, αλλά και η σταθερή πίεση του Ισραήλ στον Λίβανο, έγιναν-πιστεύω-μάλλον για να απορρυθμίσουν και να διαλύσουν εντελώς χώρες της περιοχής που είχαν μία κοινωνική συνοχή και ένα οργανωμένο κράτος, κάθε άλλο παρά δημοκρατικό, παρά να εγκαταστήσουν φιλικές προς την δύση κυβερνήσεις. Εξάλλου για αυτό έχουν το Ισραήλ στην περιοχή.
Η πολιτισμένη δύση ξεκινώντας από τον πόλεμο Σ. Ένωσης στο Αφγανιστάν, άρχισε να στηρίζει φονταμενταλιστικές ομάδες κατά των αραβικών καθεστώτων (Αλ Κάιντα, ΙSIS κλπ). Αυτή η στήριξη στην κυριολεξία άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, και οι ομάδες αυτές απέκτησαν την δική τους ατζέντα δαγκώνοντας τελικά το χέρι που τους τάιζε, μέσω πάντα χτυπημάτων προς άμαχο πληθυσμό.
Η αποσταθεροποίηση και η ανατροπή των παλιών απολυταρχικών καθεστώτων στην περιοχή ανέτρεψε όλες τις οργανωμένες κρατικές δομές σε μία σειρά από χώρες, οδηγώντας τες στο χάος, καθιστώντας τες μη βιώσιμες, αφήνοντας στους πληθυσμούς σαν μόνη λύση την μετανάστευση και την προσφυγιά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σαν Αριστερά και μεταξύ του λιγότερου κακού θα πρέπει να είμαστε υπέρ της επανασύστασης αυτών των καθεστώτων ή να πανηγυρίζουμε για την επέμβαση του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Συρία. Δεν μπορεί σαν αριστεροί και έχοντας (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουμε) αξίες και στάσης ζωής τον σεβασμό στην ελευθερία και τον άνθρωπο να θέλουμε καθεστώτα που είχαν κηρύξει τον πόλεμο στους ίδιους τους λαούς τους (Καντάφι, Σαντάμ, Μουμπάρακ, Άσαντ). Σαν αριστεροί-και μάλιστα της ριζοσπαστικής αριστεράς-θα πρέπει να δούμε τις εναλλακτικές της δομής των περιοχών των μαχόμενων Κούρδων (βλ. Κομπάνι), και να δούμε πως μπορούν να εξελιχθούν σε οριστική πολιτική λύση στην περιοχή.
Πρέπει λοιπόν να αναδεικνύουμε συνεχώς τον ρόλο του δυτικού και ρώσικου ιμπεριαλισμού στην αύξηση του προσφυγικού, αλλά ταυτόχρονα να δούμε ότι η λήξη των πολέμων είναι μεν αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για να σταματήσουν οι ανθρώπινες ροές προς μία καλύτερη ζωή. Θα πρέπει να δώσουμε την απαραίτητη έμφαση στην ανασυγκρότηση με ταξικό πρόσημο. Πρέπει επομένως πολύ προσεκτικά και πάντα ταξικά να δούμε τι συμμαχίες και ποιους οφείλουμε να στηρίξουμε.
Τι ρόλο παίζει η Ελλάδα και η ΕΕ
Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν το πραγματικό και αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ, αυτής που το ΥΠΕΞ αναφέρει ως «η Ένωση μας». Το κλείσιμο των συνόρων και η θέληση της μετατροπής της Ευρώπης σε φρούριο, δείχνουν τον έντονο ρατσισμό και την λογική «μακριά από μας». Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι φανατικά υπέρ της λογικής της περιχαράκωσης είναι οι χώρες του πάλαι ποτέ Ανατολικού μπλοκ. Αυτό είναι ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε. Ευτυχώς στην Ελλάδα το κύμα αλληλεγγύης είναι πρωτόγνωρο και πρωτοπόρο σε όλη την Ευρώπη.
Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν στέκεται καθόλου στο επίπεδο της αλληλεγγύης της κοινωνίας. Όχι μόνο διατηρεί το αίσχος του φράχτη του Έβρου, καθιστώντας την Ελλάδα πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που αθέτησε τη συνθήκη της Γενεύης με την διμερή συμφωνία με την Τουρκία το 2011 και το κτίσιμο του, αλλά καλεί και το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Το ΝΑΤΟ προφανώς και δεν είναι δομή αλληλεγγύης αλλά στρατιωτικός ιμπεριαλιστικός μηχανισμός. Αυτό σημαίνει ότι η παρουσία του στο Αιγαίο δημιουργεί τον κίνδυνο πολεμικών εμπλοκών μεγάλης έκτασης και πρέπει να φύγει άμεσα.
Οφείλει λοιπόν η κυβέρνηση να στηρίξει τους αλληλέγγυους, να θέσει σε κίνηση όλο τον μηχανισμό των Περιφερειών και των Δήμων, και αυτό θα είναι μία θετική πράξη της κατ΄ άλλα εχθρικής προς το λαό κυβέρνησης.
Είναι ταξικός πόλεμος δεν το βλέπεις;
Ο πρόσφυγας για μας τους Έλληνες αλλά και για μας τους αριστερούς είναι ταυτόσημος με την ιστορία μας. Πρόσφυγες από την Μ. Ασία και Πόντο, εξόριστοι σε στρατόπεδα στα ξερονήσια, πρόσφυγες στην Αν. Ευρώπη μετά τον εμφύλιο.
Το ίδιο όμως ισχύει και στην Ευρώπη, πρόσφυγες από τον ισπανικό εμφύλιο, πρόσφυγες κυνηγημένοι από τους ναζί.
Το προσφυγικό λοιπόν είναι θέμα ταξικό. Δεν είναι πρόβλημα φυσικών πόρων ή υπερπληθυσμού του πλανήτη. Είναι ένας πόλεμος κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους παγκόσμια. Είναι πόλεμος του διεθνούς κεφαλαίου και των τοπικών εκπροσώπων του ενάντια στην παγκόσμια εργατική τάξη. Για τον λόγο αυτό ο κόσμος της εργασίας σε Ελλάδα και Ευρώπη, οφείλει να δει στους πρόσφυγες τους ταξικούς της συμμάχους και τα ταξικά της αδέλφια.
Τι κάνουμε
Οι χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα είναι μία πραγματικότητα με την οποία θα πρέπει να ζήσουμε μια και δεν φαίνεται ότι μπορεί να αναστραφεί γρήγορα. Οφείλουμε λοιπόν να δεχθούμε τους ανθρώπους αυτούς στην κοινωνία μας, να απαιτήσουμε από την πολιτεία (Κεντρική Κυβέρνηση, Περιφέρειες και Δήμους) την συγκρότηση ανοιχτών και αξιοπρεπών δομών φιλοξενίας με κρατική χρηματοδότηση. Οφείλουμε να εισάγουμε την παιδεία για τα παιδιά τους, την θρησκευτική τους ταυτότητα αλλά και να τους βοηθήσουμε στην διατήρηση της εθνικής τους και πολιτιστικής τους ταυτότητας. Ταυτόχρονα οφείλουμε να δούμε ότι αυτή η Ένωση υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και να διαλέξουμε με ποιους είμαστε.
Οφείλουμε να διαλέξουμε στρατόπεδο, να πούμε πιο μέλλον θέλουμε και να αγωνιστούμε για αυτό.
