Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Όλα τα βα­σι­κά προ­βλή­μα­τα που γέν­νη­σε η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση μπο­ρούν να επι­λυ­θούν μόνο ΒΑ­ΔΙ­ΖΟ­ΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥ­ΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟ­ΣΙΑ­ΛΙ­ΣΜΟ. Ο κα­πι­τα­λι­σμός δεν μπο­ρεί να επι­λύ­σει την κρίση  του όποια πο­λι­τι­κή και αν εφαρ­μό­σει. Ο κευν­σια­νι­σμός απέ­τυ­χε το ίδιο και ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, καθώς επί­σης και ο “τρα­πε­ζι­κός”-θα τον ονο­μά­ζα­με- κευν­σια­νι­σμός της πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης και των μη­δε­νι­κών επι­το­κί­ων. Κατά συ­νέ­πεια μέσα στα πλαί­σια του συ­στή­μα­τος δεν υπάρ­χει πο­λι­τι­κή που μπο­ρεί να μας βγά­λει από τα μνη­μό­νια=κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση. Γι αυτό το ζή­τη­μα των σχέ­σε­ων ιδιο­κτη­σί­ας με ανα­φο­ρά στις με­γά­λες και στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας επι­χει­ρή­σεις, την με­γά­λη ακί­νη­τη και κι­νη­τή πε­ριου­σία, η εθνι­κο­ποί­η­ση της με­γά­λης γαιο­κτη­σί­ας και της εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας είναι εξαι­ρε­τι­κά επί­και­ρο.

Η πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η εν­σω­μά­τω­σή του στο σύ­στη­μα είναι ένα ακόμη πα­ρά­δειγ­μα- μετά από αυτό της Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και των ΚΚ- της πλή­ρους χρε­ο­κο­πί­ας του ρε­φορ­μι­σμού. Δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια “σκλη­ρής δια­πραγ­μά­τευ­σης” και έντι­μου συμ­βι­βα­σμού μέσα στα πλαί­σια της κα­πι­τα­λι­στι­κής-ιμπε­ρια­λι­στι­κής ΕΕ και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μέσα στα πλαί­σια της ΟΝΕ. Η χρε­ο­κο­πία και η πτώση των αρι­στε­ρών κυ­βερ­νή­σε­ων της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής είναι ένα ακόμη πα­ρά­δειγ­μα δυ­να­τό ότι η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση δεν αντι­με­τω­πί­ζε­ται μόνο με φι­λο­λαϊ­κά-και εν πολ­λοίς θα λέ­γα­με αντι­μνη­μο­νια­κά μέ­τρα- που αφή­νουν αλώ­βη­τες τις πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις και την αστι­κή τάξη, για να το πούμε κα­θα­ρά που δεν απαλ­λο­τριώ­νουν την οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου.

Η θέση 2.12 που πα­ρου­σιά­ζει το κεί­με­νο του προ­σω­ρι­νού ΠΣ της ΛΑΕ ότι: “Η βα­σι­κή αντί­θε­ση της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας (και όχι μόνο αφορά τον πα­γκό­σμιο κα­πι­τα­λι­σμό) είναι με­τα­ξύ κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας. Σωστό!  “Ωστό­σο η κυ­ρί­αρ­χη αντί­θε­ση σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, αφορά στην εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και στην πάλη για την ανα­τρο­πή τους με την επι­βο­λή φι­λο­λαϊ­κού προ­γράμ­μα­τος εξό­δου από την κρίση.”Λάθος με­γά­λο! Γιατί η κυ­ρί­αρ­χη αντί­θε­ση στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο πη­γά­ζει από την βα­σι­κή και δεν την αναι­ρεί. Πιο απλά τα μνη­μό­νια είναι η επι­λο­γή του κε­φα­λαί­ου να φορ­τώ­σει την κρίση στις πλά­τες της ερ­γα­σί­ας. Και δεν υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση ούτε μία στο εκα­τομ­μύ­ριο να υπάρ­ξει έξο­δος από την κρίση με την επι­βο­λή απλά και μόνο φι­λο­λαϊ­κού προ­γράμ­μα­τος. Το πα­ρά­δειγ­μα της Βε­νε­ζου­έ­λας και των υπο­λοί­πων αρι­στε­ρών κυ­βερ­νή­σε­ων της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής επι­βε­βαιώ­νει του λόγου το ασφα­λές! Κατά συ­νέ­πεια θα μπο­ρού­σα­με να πούμε ότι η κυ­ρί­αρ­χη αντί­θε­ση απο­τε­λεί ση­μα­ντι­κό στοι­χείο- αρχή βα­σι­κή- του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος που οδη­γεί στη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή και βρί­σκει τη λύση της. Αλ­λιώς χωρίς αυτή τη δια­λε­κτι­κή σχέση, η κυ­ρί­αρ­χη αντί­θε­ση με­τα­τρέ­πε­ται σε στά­διο μέσα στα πλαί­σια του συ­στή­μα­τος και σί­γου­ρα όπως ιστο­ρι­κά έχει απο­δει­χθεί δεν επι­λύ­ε­ται.

Η αντι­μνη­μο­νια­κή λο­γι­κή-κυ­ρί­αρ­χη αντί­θε­ση-που δια­περ­νού­σε την πο­λι­τι­κή της αρι­στε­ρής πλατ­φόρ­μας την οδή­γη­σε στο βα­σι­κό λάθος της συμ­με­το­χής, με τα βα­σι­κά της στε­λέ­χη στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Αντί να την κα­ταγ­γεί­λει και να από­σχει. Η συ­μπό­ρευ­ση με τους Συ­ρι­ζαί­ους στην πε­ρι­φέ­ρεια, στο συ­νέ­δριο της ΓΣΕΕ και στο ΕΚΑ- όχι από όλα τα συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη του ΜΕΤΑ- πέρα από τον κα­ριε­ρι­σμό, έχει σαν πο­λι­τι­κή βάση την αντι­μνη­μο­νια­κή λο­γι­κή. Συ­μπο­ρευό­μα­στε με όποιον κα­ταγ­γέλ­λει τα μνη­μό­νια και ας μην παίρ­νει θέση ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση των μνη­μο­νί­ων. Η ΛΑΕ να το πούμε κα­θα­ρά χρειά­ζε­ται να ξε­κα­θα­ρί­σει τις γραμ­μές της από τα κα­ριε­ρί­στι­κα στοι­χεία, οφεί­λου­με να δώ­σου­με κα­θα­ρό μή­νυ­μα στην κοι­νω­νία ότι σπά­σα­με από τον ρε­φορ­μι­σμό, ότι πα­λεύ­ου­με τα μνη­μό­νια σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή βάση. Δεν πρέ­πει να φο­βη­θού­με να μεί­νου­με λι­γό­τε­ροι, γρή­γο­ρα θα κερ­δί­σου­με στις γραμ­μές μας γνή­σιους αγω­νι­στές στη θέση των ρε­φορ­μι­στών, κα­ριε­ρι­στών που πρέ­πει να διώ­ξου­με από τις γραμ­μές μας. Στη ΛΑΕ είναι και­ρός να εφαρ­μό­σου­με-τη­ρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών- τους 21 όρους του 2ου Συ­νε­δρί­ου της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, για το ποιος θα είναι μέλος μας, οι γραμ­μές μας χρειά­ζε­ται εν όψει της συν­διά­σκε­ψης να ξε­κα­θα­ρι­στούν από όσους δεν θέ­λουν να σπά­σουν με το πα­ρελ­θόν.

Στη συ­νέ­χεια πάμε στην θέση 2.15 όπου πραγ­μα­τεύ­ε­ται την σύν­θε­ση και την δυ­να­τό­τη­τα της δη­μιουρ­γί­ας του αντι­μνη­μο­νια­κού μπλόκ. Πρό­κει­ται για  “το κοι­νω­νι­κό μπλοκ της ερ­γα­τι­κής τάξης και συ­νο­λι­κά των ερ­γα­ζο­μέ­νων, το βάρος των οποί­ων ξε­περ­νά­ει το 60% του ενερ­γού πλη­θυ­σμού....(με) το σκλη­ρά πλητ­τό­με­νο τμήμα των με­σαί­ων στρω­μά­των της πόλης και της υπαί­θρου που συ­μπιέ­ζε­ται ή κα­τα­στρέ­φε­ται από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Είναι σωστό ότι: “Το συ­γκε­κρι­μέ­νο μπλοκ των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων δεν είναι ενο­ποι­η­μέ­νο και ομο­γε­νο­ποι­η­μέ­νο πο­λι­τι­κά. Δεν δια­θέ­τει ενιαίο ρι­ζο­σπα­στι­κό πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο, που να εκ­φρά­ζει τα ζω­τι­κά του συμ­φέ­ρο­ντα. Ωστό­σο υπάρ­χει η αντι­κει­με­νι­κή  δυ­να­τό­τη­τα δη­μιουρ­γί­ας ενός με­γά­λου κοι­νω­νι­κού με­τώ­που.”

Από αυτή την δια­πί­στω­ση προ­κύ­πτει το ερώ­τη­μα σε ποια προ­γραμ­μα­τι­κή βάση πρέ­πει να επι­διώ­ξου­με να συ­γκρο­τή­σου­με ένα ενο­ποι­η­μέ­νο και ομο­γε­νο­ποι­η­μέ­νο πο­λι­τι­κά, με­γά­λο κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο; Την απά­ντη­ση μπο­ρού­με να την πά­ρου­με από τα δι­δάγ­μα­τα που βγαί­νουν τόσο από το ΕΑΜ, όσο και από την Οκτω­βρια­νή επα­νά­στα­ση όπου θέση 3.3 “Η Λαϊκή Ενό­τη­τα φέρει μέσα της ιδε­ο­λο­γι­κά και αξια­κά γο­νί­δια από όλα τα με­γά­λα κι­νή­μα­τα κοι­νω­νι­κής και εθνι­κής χει­ρα­φέ­τι­σης.”

Η συ­γκρό­τη­ση του ΕΑΜ πάνω στη βάση του μί­νι­μουμ προ­γράμ­μα­τος που δεν αμ­φι­σβη­τού­σε τις σχέ­σεις κα­πι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας το οδή­γη­σε στην υπο­τα­γή του σε μια κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας με τα κόμ­μα­τα του κε­φα­λαί­ου (μά­λι­στα οι υπουρ­γοί του συ­γκρού­στη­καν με το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και τις διεκ­δι­κή­σεις τους) και στην ήττα. Αντί­θε­τα στην Οχτω­βρια­νή το μέ­τω­πο των Σο­βιέτ με την κυ­ριαρ­χία των μπολ­σε­βί­κων υιο­θέ­τη­σε το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, το οποίο συ­μπε­ριε­λάμ­βα­νε τα αι­τή­μα­τα της αγρο­τιάς και των λαϊ­κών μαζών των πό­λε­ων και οδή­γη­σε στη νίκη το Ρω­σι­κό λαό και στην κα­τά­κτη­ση της εξου­σί­ας. Η στεί­ρα αντι­μνη­μο­νια­κή λο­γι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το φι­λο­λαϊ­κό πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, η απόρ­ρι­ψη του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος και η αμ­φι­σβή­τη­ση των κα­πι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων ιδιο­κτη­σί­ας οδή­γη­σαν στην αντι­μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, στο Προ­κό­πη ΠτΔ κλπ και στην κο­λω­τού­μπα και στην με­τα­τρο­πή της με­γα­λειώ­δους νίκης του ΟΧΙ σε ήττα.

Η ιστο­ρία σύγ­χρο­νη και παλιά μας δι­δά­σκει ότι το με­γά­λο κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο, το νέο ΕΑΜ, πρέ­πει να συ­γκρο­τη­θεί στη βάση του με­τα­βα­τι­κού σο­σια­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος, ενός προ­γράμ­μα­τος που θα δίνει λύ­σεις στα προ­βλή­μα­τα των με­σαί­ων και φτω­χών στρώ­μα των της αγρο­τιάς και των πό­λε­ων. Στην πο­λι­τι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση των μαζών  απα­ντά­με με ένα πρό­γραμ­μα που βοη­θά­ει τις μάζες να ξε­πε­ρά­σουν την κα­θυ­στέ­ρη­σή τους. Πως τις βοη­θά­με; Με υπο­μο­νε­τι­κή εξή­γη­ση!

Η εφαρ­μο­γή ενός με­τα­βα­τι­κού σο­σια­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος διε­ξό­δου από την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση που ξε­κι­νά­ει από την στάση πλη­ρω­μών και τη δια­γρα­φή του χρέ­ους-συμ­φω­νού­με όλοι ότι αυτό συ­γκρού­ε­ται με την πα­ρα­μο­νή της χώρας στο ευρώ και πρέ­πει να συμ­φω­νή­σου­με όλοι ότι νο­μο­τε­λεια­κά συ­γκρού­ε­ται με την πα­ρα­μο­νή της χώρας στην κα­πι­τα­λι­στι­κή ΕΕ. Δεν χω­ρά­νε συμ­βι­βα­σμοί πάνω σ' αυτή τη θέση την πα­λεύ­ου­με απο­φα­σι­στι­κά, με υπο­μο­νε­τι­κή εξή­γη­ση μέχρι να πεί­σου­με την πλειο­ψη­φία των λαϊ­κών μαζών, πα­λεύ­ου­με: Για μια σο­σια­λι­στι­κή Ελ­λά­δα μέσα σε μια Ομό­σπον­δη σο­σια­λι­στι­κή Ευ­ρώ­πη.  

Στη θέση 3.2  επι­ση­μαί­νε­ται “η αδυ­να­μία της Αρι­στε­ράς διε­θνώς και εσω­τε­ρι­κά, να δια­μορ­φώ­σει ένα δυ­να­μι­κό, μα­ζι­κό ρεύμα ρι­ζο­σπα­στι­κής ανα­τρο­πής στις συν­θή­κες της διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης ....το­νί­ζει “την ανά­γκη μιας επα­νί­δρυ­σης της Αρι­στε­ράς.” Θα συ­μπλη­ρώ­να­με ότι η κρίση της κοι­νω­νί­ας σαν απο­τέ­λε­σμα των ηττών του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος έχουν να κά­νουν με την κρίση επα­να­στα­τι­κής ηγε­σί­ας ή πιο απλά με την ανα­γκαιό­τη­τα οι­κο­δό­μη­σης ενός Μαρ­ξι­στι­κού Μα­ζι­κού Επα­να­στα­τι­κού Κόμ­μα­τος, μιας νέας Μα­ζι­κής Επα­να­στα­τι­κής Διε­θνούς. Η βα­σι­κή αιτία της αδυ­να­μί­ας της Αρι­στε­ράς διε­θνώς και εσω­τε­ρι­κά έχει να κάνει με την εγκα­τά­λει­ψη και την δια­στρέ­βλω­ση (Στα­λι­νι­σμός) των βα­σι­κών αρχών του Μαρ­ξι­σμού-Λε­νι­νι­σμού και η ανα­ζή­τη­ση των απα­ντή­σε­ων σε νεο-”μαρ­ξι­στι­κούς” ατρα­πούς. Πράγ­μα­τι σύμ­φω­να με την εν λόγω θέση του κει­μέ­νου υπάρ­χει: “πιε­στι­κή ανά­γκη για ένα και­νούρ­γιο πο­λι­τι­κό σχέ­διο και μια νέα με­τω­πι­κή δια­δι­κα­σία με βάση μια νέα προ­γραμ­μα­τι­κή σύν­θε­ση, που θα συν­δέ­ει τους άμε­σους στό­χους σω­τη­ρί­ας από την κα­τα­στρο­φή, το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα ρι­ζι­κών ανα­τρο­πών και μια σύγ­χρο­νη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.” Θε­ω­ρού­με ότι η επα­νί­δρυ­ση της Αρι­στε­ράς και το νέο πο­λι­τι­κό σχέ­διο για να πε­τύ­χουν χρειά­ζε­ται να βα­σί­ζο­νται στις αρχές του Μαρ­ξι­σμού-Λε­νι­νι­σμού, στα τέσ­σε­ρα πρώτα συ­νέ­δρια της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς και βέ­βαια στη κρι­τι­κή εμπει­ρία που βγαί­νει από την πλού­σια σε αγώ­νες ιστο­ρία του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.

Η συ­νε­χι­ζό­με­νη συ­μπό­ρευ­ση, παρά τις έντο­νες δια­μαρ­τυ­ρί­ες της βάσης, του Αρι­στε­ρού Ρεύ­μα­τος με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα συν­δι­κά­τα, την πε­ρι­φέ­ρεια και την Τ.Α. (πράγ­μα που το χρε­ώ­νε­ται η ΛΑΕ) κά­νουν ανα­γκαία την προ­σθή­κη στο κεί­με­νο των θέ­σε­ων την αυ­το­κρι­τι­κή της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας για όσο διά­στη­μα συ­μπο­ρεύ­τη­κε με την Κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Τα λάθη της συ­μπό­ρευ­σης στέ­ρη­σαν από την ΛΑΕ την εί­σο­δό της στο Κοι­νο­βού­λιο. Και αυτά είναι: 1. Η συμ­με­το­χή με τα κο­ρυ­φαία στε­λέ­χη της ΑΠ στην κυ­βέρ­νη­ση Λαϊ­κού Με­τώ­που ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. 2. Η ψήφος στον δεξιό πρό­ε­δρο 3. Η μη κα­ταγ­γε­λία δη­μό­σια της συμ­φω­νί­ας της 20ης του Φλε­βά­ρη 4. Η μη επι­δί­ω­ξη έκτα­κτου συ­νε­δρί­ου για την ανά­κλη­ση του Τσί­πρα και της ηγε­σί­ας του Μα­ξί­μου από την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κ.α

Στο “Κε­φά­λαιο δεύ­τε­ρο: Η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία και κοι­νω­νία στη δίνη των μνη­μο­νί­ων” θε­ω­ρού­με τα­ξι­κά ανα­γκαίο  να αντι­κα­τα­στα­θεί όπου υπάρ­χει η λέξη “ελ­λη­νι­κή” να αντι­κα­τα­στα­θεί από το κα­πι­τα­λι­στι­κή. Συ­γκε­κρι­μέ­να πα­ρα­δείγ­μα­τα: Κα­πι­τα­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία, κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση η κρίση που βιώ­νει ο λαός δεν είναι “ελ­λη­νι­κή”, δεν είναι δική του “δεν τα φά­γα­με μαζί” είναι κρίση της τάξης του κε­φα­λαί­ου. Δεν είναι και τόσο λε­πτο­μέ­ρεια... η πα­ρα­τή­ρη­ση!! Η οι­κο­νο­μία η δική μας είναι η σο­σια­λι­στι­κή και έχει πα­νευ­ρω­παϊ­κή και πα­γκό­σμια ανα­φο­ρά σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση.