Σταμάτησε μετά από 40 ημέρες, η απεργία πείνας εκατοντάδων Παλαιστινίων κρατουμένων στα κελιά του Ισραήλ.
Η «Απεργία για την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια» ξεκίνησε στις 17 Απρίλη, με τη συμμετοχή πάνω από 1.600 κρατουμένων, από όλες τις παλαιστινιακές οργανώσεις. Άντεξε τα εκδικητικά μέτρα, την συκοφάντηση, την αδιαλλαξία των ισραηλινών Αρχών. Προκάλεσε ένα κύμα συμπαράστασης σε δεκάδες χώρες. Πυροδότησε καθημερινές κινητοποιήσεις στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Αποτέλεσε μια από εκείνες τις στιγμές στην ιστορία των κινημάτων αντίστασης, που οι φυλακισμένοι αγωνιστές, διεκδικώντας τα δικαιώματά τους εντός φυλακής, λειτουργούν ως «ηθική πρωτοπορία» του συνολικού αγώνα.
Σύμφωνα με την ισραηλινή κυβέρνηση, που έτεινε εξαρχής να μειώνει τον αριθμό των συμμετεχόντων στην απεργία, πάνω από 800 απεργοί συνέχισαν μέχρι τέλους. Σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα Χάαρετζ, την τελευταία μέρα της απεργίας, 60 βρίσκονταν σε άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο και 592 βρίσκονταν σε «κλινικές» της φυλακής για παρακολούθηση.
Η απεργία έληξε μετά από διαπραγματεύσεις μεταξύ της Υπηρεσίας Φυλακών και εκπροσώπων της απεργίας πείνας, αλλά και με τη διαμεσολάβηση του Ερυθρού Σταυρού και της Παλαιστινιακής Αρχής. Είχε προηγηθεί η έκκληση του Επιτρόπου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα προς το Ισραήλ να συμμορφωθεί στο διεθνές δίκαιο.
Η απεργία κατάφερε να γίνει «γεγονός», σε πείσμα του «πέπλου σιωπής» που είχαν ρίξει γύρω της τα περισσότερα συστημικά ΜΜΕ. Κατάφερε επίσης να οδηγήσει τις Αρχές του Ισραήλ σε διαπραγματεύσεις με τους «τρομοκράτες, που ως τέτοιοι δεν δικαιούνται βελτίωση συνθηκών». Όσον αφορά το τι κατάφερε σε σχέση με τα συγκεκριμένα αιτήματα, δεν υπάρχει πλήρης επίσημη ενημέρωση, ενώ διεξάγεται και ένας πόλεμος προπαγάνδας. Η Υπηρεσία Φυλακών παραδέχτηκε πως θα επιτρέπονται πλέον δύο οικογενειακές επισκέψεις το μήνα, και αρνήθηκε να σχολιάσει τι έγινε με τα υπόλοιπα αιτήματα. Η κυβερνητική ισραηλινή γραμμή, δια στόματος υπουργού Δημόσιας Ασφάλειας ήταν πως δεν υπήρξε καμία άλλη παραχώρηση, για να ισχυριστεί πως «η απεργία απέτυχε». Αντίστοιχο κλίμα κυριαρχεί στα φιλο-ισραηλινά ΜΜΕ.
Ωστόσο το Σαμιντούν, το Δίκτυο Αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους Φυλακισμένους, επικαλούμενο τον επικεφαλής της Επιτροπής Ζητημάτων Παλαιστινίων Φυλακισμένων που ήταν σε επαφή με τους απεργούς και τους δικηγόρους τους, έδωσε στη δημοσιότητα μια λίστα με 19 (!) αιτήματα που ικανοποιήθηκαν. Συμπλήρωνε επίσης πως συγκροτήθηκε επιτροπή των φυλακισμένων, στα πλαίσια δημιουργίας «μηχανισμού» για μελλοντικές διαπραγματεύσεις για επιπλέον ζητήματα, την επιστροφή όσων κρατουμένων είχαν μεταφερθεί κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας και την άρση όλων των εκδικητικών μέτρων.
Η προσπάθεια του Ισραήλ να υποβαθμίσει δημόσια την έκβαση της απεργίας έχει διπλή ερμηνεία. Η πρώτη αφορά την προστασία της «εικόνας» του: Επέμεινε εξαρχής σε «θατσερική» γραμμή και τελικά σύρθηκε σε παραχωρήσεις. Δεν θέλει να παραδεχτεί πως οι «τρομοκράτες» νίκησαν. Η δεύτερη, που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι πως είναι πάρα πολύ πιθανό να αρνηθεί να υλοποιήσει όλα όσα υποσχέθηκε. Και καθώς, το Ισραήλ είναι ο «δεσμώτης», από το χέρι του περνά η «ανάγνωση», η «ερμηνεία» και η υλοποίηση της συμφωνίας. Το κίνημα αλληλεγγύης θα πρέπει να παραμείνει σε επαγρύπνηση. Τουλάχιστον οι φυλακισμένοι Παλαιστίνιοι παραμένουν: Ο Μαρουάν Μπαργκούτι, ο ηγέτης της απεργίας, διευκρίνησε στη σελίδα του στο facebook πως η απεργία «ανεστάλη», προειδοποιώντας πως θα ξεκινήσει και πάλι αν δεν βελτιωθούν οι συνθήκες κράτησης. Στο ίδιο κείμενο, έκανε και μια γενικότερη πολιτική παρέμβαση, ξεχωριστής σημασίας: Κάλεσε την Παλαιστινιακή Αρχή να μην συμμετέχει σε οποιαδήποτε ειρηνευτική διαπραγμάτευση με το Ισραήλ αν δεν απελευθερωθούν και οι 6.500 χιλιάδες Παλαιστίνιοι φυλακισμένοι.
Η σημασία της Απεργίας για την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια ξεπερνά τα αιτήματα των απεργών και αποτέλεσε ένα ακόμα πλήγμα στην διεθνή εικόνα του κράτους-απαρτχάιντ. Όπως γράφτηκε σε ανακοίνωση της καμπάνιας «Λευτεριά στον Μαρουάν Μπαργκούτι», «Είναι ένα δείγμα της πραγματικότητας της Ισραηλινής κατοχής, που δεν άφησε καμιά άλλη επιλογή στους Παλαιστίνιους φυλακισμένους από το να λιμοκτονήσουν προκειμένου να κατακτήσουν βασικά δικαιώματα τα οποία δικαιούνται βάση της διεθνούς νομοθεσίας».
