Η ματαίωση μέχρι νεωτέρας της προχθεσινής, πρώτης συνεδρίασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, με αποκλειστικό θέμα τη συνταγματικότητα του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες επιβεβαιώνει τις διαστάσεις του ενδοαστικού, πολιτικού και επιχειρηματικού πολέμου, με έπαθλο τις τηλεοπτικές άδειες.
Δεν χρειάζεται να σταθούμε στις «διαρροές», τις «ακριτομυθίες», τις «πληροφορίες» ή την κομβική φράση της ανακοίνωσης του προέδρου του ανώτατου δικαστηρίου, Νίκου Σακελλαρίου, σχετικά με το... «κλίμα» που εμποδίζει τη νηφάλια και ανεξάρτητη κρίση των δικαστών - φράση που εύλογα προκαλεί απορίες, καθώς ο οποιοσδήποτε δικαστής, οποιουδήποτε δικαστηρίου πάντοτε καλείται να εκφέρει κρίση και να διατυπώσει αποφάσεις μέσα στο ανάλογο «κλίμα» και ανάλογα με τη βαρύτητα της κρινόμενης απόφασης.
Δύο πράγματα οφείλουμε να τονίσουμε, που μοιάζουν αυτονόητα, αλλά πρέπει να τονίζουμε και τα... αυτονόητα : 1ον Ότι η όποια απόφαση του ΣτΕ, όποτε και αν αυτή έρθει, με οποιοδήποτε περιεχόμενο, δεν θα αποτελεί τέρμα, αλλά αφετηρία νέου κύκλου σκληρής διαμάχης και διένεξης ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, νέους και παλιούς καναλάρχες). Ήδη ορισμένοι «ενδιαφερόμενοι» έχουν προγραμματίσει και έχουν προαναγγείλει προσφυγές και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και στην Κομισιόν, ανεξάρτητα από την τύχη των προσφυγών τους στο ΣτΕ, ενώ η ΝΔ έχει σπεύσει να τονίσει ότι δεν θα την δεσμεύει η απόφαση του ΣτΕ όταν αυτή έλθει στην κυβέρνηση και προχωρήσει σε νέα αδειοδότηση καναλιών.
2ον Ότι η οποιαδήποτε καθυστέρηση στην εκφορά δικαστικής κρίσης, ευνοεί καταφανώς τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, καθώς το Μέγαρο Μαξίμου και ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς τρέχουν να πλαισιώσουν το δικό τους, διάτρητο και αμφισβητήσιμο, νομοθετικό πλαίσιο, με νέες ρυθμίσεις, απολύτως ευνοϊκές για τους «4» καναλάρχες, ώστε να προκαλέσουν τετελεσμένα και να θωρακίσουν τα διαμορφωμένα συμφέροντα . Για παράδειγμα και σύμφωνα με τις δημόσιες τοποθετήσεις του υπουργού και του Γενικού Γραμματέα Ενημέρωσης, Λευτέρη Κρέτσου, οι κυβερνώντες προσανατολίζονται στην παγίωση του αριθμού των καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας, την ουσιαστική απαγόρευση μελλοντικής αύξησης τους, την πρόβλεψη μεγάλων αποζημιώσεων από τα δημόσια ταμεία προς τους «4» σε περίπτωση τέτοιας αύξησης, και κυρίως, στον προσανατολισμό όλης της κρατικής διαφήμισης προς τους «4», ως μια μορφή επιδότησης της λειτουργίας τους, προτού καν αυτή ξεκινήσει.
Σε αυτό πια το... «κλίμα» θα κληθούν να αποφασίσουν οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας και μένει να δούμε μετά από πόσες ματαιώσεις, αναβολές ή καθυστερήσεις θα λάβει τέλος το εγχώριο, δικαστικό μέρος μιας καθαρά πολιτικής και επιχειρηματικής, πολεμικής αναμέτρησης, με δυσώδες παρασκήνιο, τις οσμές του οποίου δεν μπορούν να καλύψουν ούτε οι κεκλεισμένων των θυρών συζητήσεις του ΣτΕ.
