Στη Γαλλία και παντού: Πάλη ενάντια στον αυταρχικό κατήφορο

Τι είχε προηγηθεί στην ιστορική ομιλία του Γάλλου προέδρου και στα δύο νομοθετικά σώματα; Ένα μεγάλο βήμα μπρος... στην καταστρατήγηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Τα ελικόπτερα πετούν πάνω από τις γαλλικές πόλεις, στους δρόμους των οποίων έχει εμφανιστεί ο στρατός. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δίνει στην κυβέρνηση το δικαίωμα να απαγορεύει συγκεντρώσεις, να λογοκρίνει, να εισβάλλει σε σπίτια κ.ο.κ. Λίγο πριν αναφωνήσει «Ζήτω η Δημοκρατία!» ο Ολάντ είχε ανακοινώσει την επέκταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στη χώρα για άλλους 3 μήνες!

Παράλληλα ανοίγει η συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση (που θα επιχειρηθεί να ψηφιστεί στη διάρκεια αυτών των 3 μηνών) που θα λύνει ακόμα περισσότερο τα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας (δεν θα χρειάζεται καν να προκηρυχθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν θα είναι αναγκαίο να περάσει από το κοινοβούλιο η χρονική επέκτασή της). Η Γαλλική Δημοκρατία, στρέφεται ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα, γιατί... υπερασπίζεται τις αξίες του Διαφωτισμού.

Ανάμεσα στα μέτρα που ανακοίνωσε ο Ολάντ, προβλέπονται προσλήψεις 5.000 αστυνομικών τα επόμενα 2 χρόνια, καμία περικοπή στον γαλλικό στρατό τα επόμενα 4 χρόνια και αύξηση δαπανών για τα μέτρα ασφαλείας. Ο Ολάντ σημείωσε ότι «η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από τους κανονισμούς της ΕΕ για τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών». Μικρό δείγμα των προτεραιοτήτων των αρχουσών τάξεων και των πολιτικών ελίτ. Η πείνα, η φτώχεια, η ανεργία, η περιθωριοποίηση δεν είναι πιο σημαντικές από τους κανονισμούς της ΕΕ, αλλά όταν το ζήτημα είναι η κατασταλτική θωράκιση του κράτους όλα επιτρέπονται...

Οι αναφορές στον ξεχωριστό ρόλο της «Ρεπουμπλίκ», που υποτίθεται πως εκφράζει τις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης έχουν γίνει κακόγουστο αστείο αν αναλογιστεί κανείς την πολιτική του γαλλικού ιμπεριαλισμού σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Το γαλλικό κράτος έχει πάψει εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες να έχει κάποια σχέση με τις ιδέες του 1789. Για τους μετανάστες και τους σύγχρονους «άθλιους» στα γκέτο, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για τα θύματα της αποικιοκρατίας παλιότερα και του ιμπεριαλισμού σήμερα, η «Ρεπουμπλίκ» έχει ταυτιστεί με το ρατσισμό, την καταπίεση, τον πόλεμο, τις δολοφονίες.

Με τη σημερινή αυταρχική κατρακύλα, αυτό θα έπρεπε να είναι εμφανές και στον πλέον δύσπιστο. Κι όμως. Δυστυχώς μεγάλο τμήμα της γαλλικής Αριστεράς εξακολουθεί να φαντασιώνεται την ύπαρξη μιας κάποιας «διαφωτισμένης Γαλλίας» που την οδηγεί συχνά στην αφωνία: είτε πρόκειται για εξορμήσεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στη Λιβύη, το Μαλί, τη Συρία, είτε πρόκειται για την καταπίεση των μουσουλμάνων, είτε για την εξέγερση στα προάστια το 2005, είτε για τα σημερινά γεγονότα. Αυτή η πολιτική παράδοση καταλήγει σήμερα σε ένα ιστορικό έγκλημα: την συμμετοχή στην «εθνική ενότητα» που καταστρατηγεί τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Στη ψηφοφορία στη Βουλή, μόνο 6 βουλευτές καταψήφισαν την 3μηνη παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης (3 Πράσινοι και 3 Σοσιαλιστές). Οι βουλευτές του ΚΚ Γαλλίας υπερψήφισαν την απόφαση, (επαναλαμβάνοντας το χειρότερο λάθος στην ιστορία αυτή της πολιτικής παράδοσης «υπεράσπισης της Γαλλικής Δημοκρατίας»: την συναίνεση στις υπερεξουσίες που συγκέντρωσε η γαλλική κυβέρνηση τη δεκαετία του ’50 κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στην αλγερινή επανάσταση).

Στην ψηφοφορία στο κοινοβούλιο στήριξη στην πολιτική Ολάντ έδωσαν και οι βουλευτές που θεωρούνται πιο κοντά στην «συνιστώσα» του Μετώπου της Αριστεράς, Ensemble, αν και η ίδια η Ensemble έχει πάρει θέση ενάντια στα αντιδημοκρατικά μέτρα. Το Αριστερό Κόμμα του Μελανσόν, που πήρε θέση ενάντια στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών θα είναι κρίσιμο μέτωπο για τους Γάλλους συντρόφους. Όπως σημειώνει σε κείμενο που απαιτεί την άμεση άρση της «έκτακτης ανάγκης» το NPA: «Υπ’ αυτές τις συνθήκες, πώς θα εκφράσουμε την οργή μας και την αλληλεγγύη μας στα θύματα; Πώς θα διαμαρτυρηθούμε για τις απολύσεις στην Air France και αλλού, πώς θα διαμαρτυρηθούμε ενάντια στο ρατσισμό, ενάντια στους πολέμους;».

Ο αγώνας αυτός θα είναι δύσκολος. Ωστόσο υπάρχουν ήδη κάποια πρώτα θετικά δείγματα.

Στους «συνήθεις υπόπτους», NPA και LO που πάντα έπαιρναν θέση ενάντια στο γαλλικό κράτος και δεν υπέκυπταν στις πιέσεις "ένωσης γύρω από την Ρεπουμπλίκ", προστίθενται σε πολιτικό επίπεδο οι φωνές του Αριστερού Κόμματος και της Ensemble. Στο εσωτερικό του ίδιου του ΚΚΓ το κλίμα είναι εκρηκτικό μετά την ξεδιάντροπη στάση των βουλευτών του. Η δημόσια διαφωνία μιας από τις ιστορικές τοπικές οργανώσεις του ΚΚ στο Παρίσι μάλλον είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.  

Στο κοινωνικό πεδίο, η Ένωση Δικαστικών πήρε θέση ενάντια στην αντιδημοκρατική εκτροπή. Αλλά το πιο σημαντικό νέο είναι η στάση της CGT, της μεγαλύτερης εργατικής συνομοσπονδίας. Η εμφάνιση της υπογραφής της σε μια «άχρωμη κι άοσμη» ανακοίνωση της Intersindical (το «συντονιστικό» των συνομοσπονδιών) προκάλεσε αρχικά ανησυχία. Ακολούθησε ένα μπαράζ ανακοινώσεων τοπικών και κλαδικών ενώσεων που κατήγγειλαν την γαλλική κυβέρνηση και κήρυσσαν ανυπακοή στην «έκτακτη ανάγκη» κι έπειτα η ανακοίνωση της κεντρικής ηγεσίας που καταγγέλει το ρόλο του γαλλικού κράτους, αρνείται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την «εθνική ενότητα» στους χώρους δουλειάς, δηλώνοντας πως οι εργατικοί αγώνες θα συνεχιστούν.

Το πρώτο πλήγμα στο μαζικό κίνημα δόθηκε ήδη: Η ματαίωση των μεγάλων διαδηλώσεων για την κλιματική αλλαγή που θα γίνονταν στο Παρίσι. Αλλά ήρθαν και οι πρώτες απαντήσεις: Στην Τουλούζη, περίπου 17.000 άνθρωποι διαδηλώσεων ενάντια στον πόλεμο. Στο Παρίσι, χιλιάδες διαδήλωσαν την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Και οι δύο κινητοποιήσεις, πήραν «ντεφακτο» και χαρακτήρα αμφισβήτησης και καταγγελίας του αυταρχισμού. Στο Παρίσι, η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές.

Ο αγώνας θα είναι σκληρός και διαρκής. Αλλά είναι πολύτιμο το ότι η αντίσταση ξεκινά άμεσα, σπάζοντας το «μούδιασμα».

Αντίστοιχα καθήκοντα ίσως προκύψουν σε όλη την Ευρώπη. Αλλά -όπως δίδαξε η εμπειρία μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001 στις ΗΠΑ- δεν μπορούμε να περιμένουμε να «σταματήσει η μπόρα», γιατί θα δημιουργηθεί ένα ανεξέλεγκτο τέρας το οποίο θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.

Σήμερα, που η «έκτακτη ανάγκη» ίσως αποκτήσει συναίνεση λόγω του φόβου και της οργής για το δολοφονικό χτύπημα, πρέπει να αντισταθούμε. Να θυμίσουμε πως «όποιος θυσιάζει την ελευθερία του για την ασφάλειά του στο τέλος χάνει και τα δύο». Να θυμίσουμε πως η περιστολή των ελευθεριών ξεκινά πάντα από την πιο μισητή, περιθωριακή κοινωνική κατηγορία, για να εμπεδωθεί πιο εύκολα. Και όταν έχει πια εμπεδωθεί, θα βρει τον επόμενο στόχο της, αλλά θα είναι αργά να αντισταθούμε πιο αποτελεσματικά, αν κάνουμε το πρώτο βήμα αποδοχής της «για κάποιους».

Να θυμίσουμε πως η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που στρατιωτικοποίησε τη Βαλτιμόρη για να «προστατέψει τους κατοίκους από την τρομοκρατική απειλή» εφαρμόστηκε στη συνέχεια στο Φέργκιουσον, ενάντια στον «εχθρό-λαό» που ξεσηκωνόταν απαιτώντας ένα τέλος στην αστυνομική βία, το ρατσισμό και την καταστολή...