Υπάρχει αυτό το παλιό γνωστό σύνθημα που λέει «άσχημος κόσμος όμορφα καίγεται». Αν όμως ο κόσμος που καίγεται είναι όμορφος; Αν είναι η έμπρακτη απόδειξη του πάθους για ζωή, τότε τι γίνεται;
Τότε μιλάμε για την απόλυτη φρίκη.
Χθες το βράδυ η Μόρια έγινε μια πύρινη κόλαση. Από σκέτη κόλαση έγινε πύρινη. Έγινε η χαρά όλων αυτών των μικρόψυχων και μικρόνοων μισανθρώπων που πιστεύουν σε έναν τιμωρητικό θεό που καίει ανθρώπους στα καζάνια της κολάσεως. Η φαντασίωσή τους έγινε πραγματικότητα. Μπορούν να χαίρονται.
Εμείς όμως αρνούμαστε να γίνουμε κομπάρσοι της γιορτής τους. Γιατί αυτή η κανιβαλίστικη και πρωτόγονη ανθρωποφαγία τους μας προκαλεί εμετό. Στη Μόρια εδώ και χρόνια συντελείται ένα παγκόσμιας πρωτοτυπίας έγκλημα. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε μια υπεράριθμη και ανεπαρκή δομή χωρίς στοιχειώδη σεβασμό στα δικαιώματά τους.
Ζουν χωρίς επαρκή στέγαση, σίτιση, ρουχισμό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τήρηση των στοιχειωδών κανόνων υγιεινής σε συνθήκες πανδημίας. Ζουν σαν πεταμένοι, σαν ξεχασμένοι, σαν κυνηγημένοι. Ζουν σαν τα μιάσματα, σαν τα παράσιτα μιας κοινωνίας που αρνείται να δει τις πληγές της.
Το έργο είναι γνωστό σε αυτές τις περιπτώσεις. Όπως και τα κλισέ. «Ποιος έβαλε τη φωτιά;», «Γιατί διαμαρτυρήθηκαν οι πρόσφυγες που θα έμπαιναν σε καραντίνα;», «Τι θέλουν οι πρόσφυγες, να τους παρέχουμε και πισίνα;». Όλη η ακροδεξιά ρητορική ντυμένη με μια παράλογη λογική θα παρελάσει και πάλι από τις οθόνες και τα ραδιόφωνα.
Αλλά θα παρελάσει και από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Όλους αυτούς που κοιτάνε τη δουλειά τους, τα λεφτά τους και κυρίως τον εαυτούλη τους. Που έχουν μάθει καλά το αφήγημα ότι «αν δεν πατήσεις επί πτωμάτων δεν επιβιώνεις σήμερα». Και είναι έτοιμοι να γεμίσουν τις πατούσες τους με αίμα. Τόσο αυτάρεσκα, τόσο αδιάφορα για τον διπλανό τους.
Δεν είναι όμως όλος ο κόσμος σαν τα μούτρα τους ευτυχώς. Υπάρχουν άνθρωποι που στάθηκαν απέναντι στη φωτιά του πολέμου. Που τον νίκησαν επιβιώνοντας. Υπάρχουν άνθρωποι που τσάκισαν τα σύνορα. Που διεκδίκησαν τη ζωή κρατώντας τα μωρά τους νύχτα στη θάλασσα. Υπάρχει και ο κόσμος της αλληλεγγύης.
Δεν ξέρω αν το πήραμε χαμπάρι αλλά πριν λίγες ημέρες στη Γερμανία, στήθηκαν 13.000 καρέκλες έξω από το Γερμανικό κοινοβούλιο ως ένδειξη αλληλεγγύης στους 13.000 πρόσφυγες της Μόριας. Πιθανότατα να μην το είδαμε στις ειδήσεις γιατί μετέδιδαν το πώς ο Μητσοτάκης σκοπεύει να διαθέσει περίπου 10 δισεκατομμύρια ευρώ για εξοπλιστικά.
Ναι, αυτά που σκοτώνουν ανθρώπους και γεννάνε πρόσφυγες.
Είναι τόσο απλή, η αριθμητική του θανάτου.
