Στήριξη του αγώνα της ΠΟΕ ΟΤΑ χωρίς «ναι μεν, αλλά»..!

Σε πλήρη εξέ­λι­ξη βρί­σκε­ται η αγω­νι­στι­κή προ­σπά­θεια των ερ­γα­ζό­με­νων στους ΟΤΑ ενά­ντια στις απο­λύ­σεις . Από κοντά και οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα υπουρ­γεία…

Ο αγώ­νας των ερ­γα­ζό­με­νων στους δή­μους δεν είναι «άλλη μία» συν­δι­κα­λι­στι­κή διεκ­δί­κη­ση. Ακόμη ένας «επί μέ­ρους αγώ­νας». Είναι αντι­κει­με­νι­κά η αιχμή του δό­ρα­τος στην τα­ξι­κή πάλη απέ­να­ντι στην ολο­μέ­τω­πη σκλη­ρή επί­θε­ση του κε­φα­λαί­ου μέσω των μνη­μο­νί­ων και της δε­ξιάς τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά.

Γιατί στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες η όποια «μικρή» ή «επί μέ­ρους νίκη» απαι­τεί τε­ρά­στια σύ­γκρου­ση και λει­τουρ­γεί άμεσα σαν πυ­ρο­δό­της εξε­λί­ξε­ων σε όλα τα μέ­τω­πα, σαν ο «πό­ντος» που ξη­λώ­νει όλο το «πλε­χτό». Αυτό είναι το ανε­λα­στι­κό και ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο της κρί­σης, αυτός είναι ο ξε­κά­θα­ρος τα­ξι­κός χα­ρα­κτή­ρας της επί­θε­σης, αυτή είναι η στάση πρώτ’ απ’ όλους των ντό­πιων κα­πι­τα­λι­στών και της κυ­βέρ­νη­σης, της τρόι­κας και το πε­ριε­χό­με­νο των μνη­μο­νί­ων! Αυτή είναι και η δυ­να­τό­τη­τα που κρύ­βει μέσα του ένας επί­μο­νος και ανυ­πο­χώ­ρη­τος «φαι­νο­με­νι­κά» κλα­δι­κός αγώ­νας, ακρι­βώς γιατί μπο­ρεί να κρί­νει σε πολύ με­γά­λο βαθμό την συ­νο­λι­κή εξέ­λι­ξη της τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης.

Για τους ίδιους ακρι­βώς λό­γους αυτών των ακραί­ων συν­θη­κών που ορί­ζει η κρίση και των ανε­λα­στι­κών πλαι­σί­ων της σύ­γκρου­σης είναι επί­σης πολύ δύ­σκο­λο για την κυ­βέρ­νη­ση και τα αστι­κά ΜΜΕ να δη­μιουρ­γούν όρους «κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού» και να στρέ­φουν το ένα κοι­νω­νι­κό τμήμα απέ­να­ντι στο άλλο. Η αλ­λη­λεγ­γύη ανα­φύ­ε­ται αβί­α­στα ως κοι­νω­νι­κή τάση. Έτσι το μόνο όπλο που δια­θέ­τει η εξου­σία είναι η ωμή κα­τα­στο­λή και ο ανε­λα­στι­κός αυ­ταρ­χι­σμός. Γι΄ αυτό και αντέ­δρα­σε άμεσα και επι­θε­τι­κά στο ελάσ­σο­νος ση­μα­σί­ας υπό άλλες συν­θή­κες, πε­ρι­στα­τι­κό του εκ­σφεν­δο­νι­σμού ενός καφέ προς το γερ­μα­νό πρό­ξε­νο, πράγ­μα που και ο ίδιος αξιο­λό­γη­σε ανα­λό­γως. Η κα­τα­σταλ­τι­κή μη­χα­νή σέρ­νει στα δι­κα­στή­ρια τρεις αγω­νι­στές που ανα­γνώ­ρι­σε από τα video συ­μπε­ρι­φε­ρό­με­νη σαν την CIA στο… κυ­νή­γι της Αλ Κάι­ντα!

Είναι απο­λύ­τως απα­ρά­δε­κτο στε­λέ­χη της αρι­στε­ράς να το­πο­θε­τού­νται απέ­να­ντι σε ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες, ιδιαί­τε­ρα δε σ’ αυτή την κρί­σι­μη φάση, δήθεν «ενα­ντί­ον της βίας απ’ όπου και προ­έρ­χε­ται», ασφα­λώς όχι εκ­φρά­ζο­ντας τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά εκ­θέ­το­ντάς τον!

Φωνές όπως αυτή του Δη­μή­τρη Στρα­τού­λη εκ­φρά­ζουν την επι­βε­βλη­μέ­νη και σωστή στάση της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δη­λώ­νο­ντας την αμέ­ρι­στη συ­μπα­ρά­στα­ση και στή­ρι­ξη στους αγω­νι­στές και το κί­νη­μα των ΟΤΑ.

Η στάση της αρι­στε­ράς και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­να­ντι στους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες αυτής της πε­ριό­δου είναι κρί­σι­μη. Πρέ­πει να επι­δει­κνύ­ει την στοι­χειώ­δη πο­λι­τι­κή και τα­ξι­κή ευ­θυ­κρι­σία στη­ρί­ζο­ντας με όλες τις δυ­νά­μεις της αυτές τις αντι­στά­σεις. Ακόμη όμως κι αυτό δεν αρκεί! Οι αγώ­νες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας για να νι­κή­σουν πρέ­πει να μπο­ρέ­σουν να ξε­φύ­γουν από τα πλαί­σια της συν­δι­κα­λι­στι­κής πάλης. Προς τούτο είναι απα­ραί­τη­τη η πο­λι­τι­κή αιχμή που γε­νι­κεύ­ει και ενο­ποιεί τους αγώ­νες! Εδώ κρί­νε­ται στην ουσία ο ρόλος της αρι­στε­ράς και η οποια­δή­πο­τε δυ­να­τό­τη­τα για την προ­ο­πτι­κή «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς». Σή­με­ρα η ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων, αν και απα­ραί­τη­τη αφε­τη­ρία για την ανα­τρο­πή, δεν είναι αρ­κε­τή. Το κέ­ντρο βρί­σκε­ται στην ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας με τους όρους της επα­να­φο­ράς των ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων του πα­ρελ­θό­ντος, της δου­λειάς, των μι­σθών, των συ­ντά­ξε­ων, όλων των δι­καιω­μά­των, στην προ των μνη­μο­νί­ων κα­τά­στα­ση.

Rp