Η ιστορία και οι πρωταγωνιστές της μεγάλης εργατικής νίκης στην Amazon στη Νέα Υόρκη
«Λοιπόν, τώρα μπορώ να το πω: τους έχουμε από το λαιμό. Πήγαμε για την καρωτίδα, πήγαμε για το top dog [τον «μεγάλο παίχτη»], γιατί θέλουμε κάθε άλλη βιομηχανία, κάθε άλλη επιχείρηση να ξέρει ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Θα συνδικαλιστούμε. Δεν πρόκειται άλλο πια να παραιτούμαστε απ’ τις δουλειές μας. Και, ξέρετε, αυτό [η επιτυχία του ALU] είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δύναμης που έχουν οι άνθρωποι όταν ενώνονται».
Κρίστιαν Σμολς, προσωρινός πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της Amazon (ALU)
Πρωταπριλιά του 2022 ολοκληρώθηκε η καταμέτρηση των ψήφων στην αποθήκη JFK8 της Amazon στο Στέιτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης. Σε μια ιστορική νίκη για το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ, οι εργαζόμενοι, με ψήφους 2.654 υπέρ και 2.131 κατά σε σύνολο 8.325 εργαζομένων, αποφάσισαν την εκπροσώπησή τους από το νεοσυσταθέν ανεξάρτητο Σωματείο Εργαζομένων της Amazon (Amazon Labor Union, ALU).
Το ALU είναι το πρώτο σωματείο που κατάφεραν οι εργαζόμενοι να στήσουν στον κολοσσό της Amazon, η οποία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εργοδότης στις ΗΠΑ με πάνω από 1.000.000 εργαζόμενους. Και το πρώτο που στήνεται σε ένα τόσο μεγάλο χώρο εργασίας τουλάχιστον από την εποχή Ρήγκαν και μετά! Πέρυσι, σε μια άλλη προσπάθεια στην Αλαμπάμα, το συνδικάτο υπαλλήλων (RDSLU) δεν κατάφερε να συνδικαλίσει μια άλλη μονάδα της Amazon με 1.200 εργαζόμενους. Όπως και στην Αλαμπάμα, η Amazon προσπάθησε φυσικά με κάθε μέσο να αποτρέψει το αποτέλεσμα. Η εταιρεία ξεκίνησε μια εκστρατεία πολλών εκατομμυρίων δολαρίων ενάντια στη συνδικαλιστική προσπάθεια, η οποία ουσιαστικά άρχισε τον Μάρτιο του 2020, όταν ο Κρίστιαν Σμολς ηγήθηκε μιας αυθόρμητης στάσης εργασίας στην αποθήκη JFK8 του Στέιτεν Άιλαντ ενάντια στην παντελή έλλειψη μέσων και μέτρων ατομικής προστασίας στην αρχή της πανδημίας.
Απολύθηκε την ίδια μέρα. Η Amazon ισχυρίστηκε ότι ο Σμολς παραβίαζε το πρωτόκολλο της καραντίνας. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι απολύθηκε γιατί τόλμησε να ξεσηκώσει τους εργάτες μέσα σε ένα από τα χειρότερα σύγχρονα κάτεργα. Πέρυσι, η Amazon ήταν υπεύθυνη για σχεδόν τους μισούς τραυματισμούς εργαζομένων συνολικά στον κλάδο των αποθηκών, με ποσοστό τραυματισμών 6,8 ανά 100 εργαζόμενους σε σύγκριση με 3,3 στις άλλες επιχειρήσεις του κλάδου. Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία υπέστησαν 38.300 τραυματισμούς το 2021, από 27.700 το 2020 και 21.200 το 2019. Σχεδόν διπλάσιοι μέσα σε δύο μόλις χρόνια!
Η έλλειψη μέτρων ασφάλειας και οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας είναι οι κύριοι λόγοι για τις αποχωρήσεις εργαζομένων από την Amazon και φυσικά από τους κύριους λόγους δημιουργίας του νέου σωματείου τους. Όπως αποκάλυψαν σε έρευνα τους οι NY Times, ακόμα και πριν την πανδημία, ο μέσος όρος παραμονής σε θέση εργασίας στην Amazon ήταν μόλις 8 μήνες!
Η άδικη απόλυση του Σμολς προκάλεσε εκτεταμένη οργή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς εκείνη την περίοδο οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονταν δυναμικά για τους ίδιους λόγους σε μια σειρά διαφορετικών κλάδων (υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί, μεταφορές κ.ά). Προκάλεσε ταυτόχρονα και την αγανάκτηση των ίδιων των εργαζόμενων στην JFK8 της Amazon. Παρά τον φόβο της απόλυσης, μέσα σε μια δύσκολη περίοδο υψηλής ανεργίας στην αρχή της πανδημίας, ο σπόρος έπιασε, η καμπάνια για το σωματείο άρχισε ν’ απλώνει ρίζες. Οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και οι σκληρές αντεργατικές τακτικές της Amazon δεν είχαν δημιουργήσει μόνο έναν νέο εργάτη-ηγέτη αλλά προκάλεσαν και μια πραγματικά σπάνια εργατική απάντηση από τα κάτω και το ξεπέταγμα δεκάδων άλλων απλών εργατών κι εργατριών σε θέση μάχης στην πρώτη γραμμή.
Προετοιμάζοντας το έδαφος
Έτσι περιγράφει την γέννηση της προσπάθειας ο Ντέρεκ Πάλμερ αντιπρόεδρος σήμερα του ALU και παλιός στενός φίλος του Σμολς, σε συνέντευξη του στο Democracy Now:
«Ξέρετε, στην αρχή, ήταν πολύ αποθαρρυντικό, όταν άκουσα ότι ο Κρις απολύθηκε μόνο και μόνο επειδή έκανε το σωστό, επειδή μας υπερασπίστηκε όλους μας. Οπότε είχα μια δύσκολη απόφαση να πάρω. Και εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν πολλές άλλες διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Έτσι είπα, “Ξέρεις τι; Νομίζω ότι είναι υπόθεσή μου να οργανωθούμε από τα μέσα στο JFK8”. Και νιώθω ότι αυτό έπαιξε ζωτικό ρόλο. Ξέρετε, πολλοί εργαζόμενοι μιλούσαν για τον Κρις, για τον φόβο τους για τον κορονοϊό, και τελικά άρχισαν να μιλάνε πιο ανοιχτά για τον κορονοϊό εξαιτίας αυτού που συνέβη στον Κρις και σε άλλα οργανωτικά στελέχη που απολύθηκαν. Έτσι, έκανα υπόθεσή μου να τους μιλήσω, να μειώσω αυτή την ένταση, να τους γνωστοποιήσω ακόμα ότι -ξέρετε, νιώθω ότι ήταν παράνομο αυτό που συνέβη [οι απολύσεις]. Έτσι, ξέρετε, οργανώνοντας από τα μέσα, χτίζοντας σχέσεις με άλλους εργαζόμενους, κάνοντάς τους να νοιώθουν άνετα, απλώς έπαιζα αυτόν τον ρόλο μέχρι να είμαστε έτοιμοι να οργανώσουμε το σωματείο. Και νομίζω ότι αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη μας την 1η Απριλίου».
Ο Πάλμερ εργάζεται ως συσκευαστής στην αποθήκη JFK8 της Amazon εδώ και τρία χρόνια. Υπολογίζει ότι από τα 100 άτομα στο τμήμα του, τα 70 ήταν σταθερά υπέρ του σωματείου.
Από τις περιγραφές του Πάλμερ στη συνέντευξη για το τι ακριβώς είχαν κάνει για να πετύχουν το εντυπωσιακό αυτό κατόρθωμα, γίνεται ξεκάθαρο ότι η νίκη του σωματείου οφείλονταν πρώτα και κύρια στην επίμονη οργανωτική δουλειά από εργάτη σε εργάτη, από τους ίδιους τους εργάτες της Amazon.
Η επίσημη καμπάνια ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο περίπου, Απρίλιο του 2021, με μια ομάδα 4 ατόμων. Κανείς τους δεν είχε προηγούμενη εμπειρία συνδικαλιστικής δουλειάς.
Ο 32χρονος Σμολς ξεκίνησε να δουλεύει στην Amazon το 2015. Πριν απ’ αυτό, αλλιώς φανταζόταν τη ζωή του, όταν στα φοιτητικά του χρόνια στη Φλόριντα είχε ξεκινήσει με σχετική επιτυχία την καριέρα του ως μουσικός της χιπ-χοπ. «Θα μπορούσες να πεις ότι ήμουνα οργανωτής από τότε, γιατί πάντα μόνος μου έπρεπε να οργανώνω τα λάιβ μου». Αλλά η ζωή είχε τα δικά της σχέδια. Στα είκοσι-κάτι του επρόκειτο να γίνει πατέρας, και ήταν δίδυμα! «Θα μπορούσα ίσως και να τα κατάφερνα αν επέμενα, αλλά -καταλαβαίνεις- σαν ανεξάρτητος καλλιτέχνης πρέπει να τα βάζεις όλα από την τσέπη σου και δεν γινότανε πλέον να το κάνω αυτό, έχοντας οικογένεια, οπότε γύρισα πάλι στο μεροκάματο» λέει ο συνδικαλιστής πλέον Σμολς.
(Ο Κρίστιαν Σμολς (αριστερά) κι ο Ντέρεκ Πάλμερ (δεξιά) στην θρυλική πλέον στάση του λεωφορείου έξω απ’ την Amazon, σε στιγμές χαλαρότητας.)
Η στάση του λεωφορείου
Παρά τις δυσκολίες η ανταπόκριση που βρήκαν τους έδινε ελπίδα. Το 80% των εργαζομένων της Amazon μετακινείται με δημόσιες συγκοινωνίες, σπαταλώντας μέχρι και 3 ώρες τη μέρα. Η Amazon δεν υλοποίησε ποτέ τις υποσχέσεις της να βάλει λεωφορεία. Και το πλήρωσε. Η στάση του λεωφορείου, ακριβώς απέναντι από την είσοδο της επιχείρησης, έγινε το ορμητήριο του Σμολς και της ομάδας του. Εγκατέστησαν θέρμανση, έβαζαν μουσική, κερνούσαν φαγητό (όποτε το επέτρεπε το ταμείο του σωματείου), πάντα με κέφι, μοίραζαν τα υλικά του σωματείου κι έκαναν πολλές συζητήσεις. Οι ιστορίες για όσα διαδραματίστηκαν γύρω απ’ την στάση έχουν γίνει πια θρύλος, αναπόσπαστο κομμάτι της όλης αφήγησης.
Εκεί στρατολόγησαν και την Αντζέλικα Μαλντονάντο, 27χρονη μόνη μητέρα, πρόεδρο πλέον της εργατικής επιτροπής της JFK8:
«Θυμάμαι έντονα ότι μια μέρα έφυγα νωρίς από τη δουλειά επειδή ήμουν εξαντλημένη. Μόλις είχα χάσει το λεωφορείο. Κάθε φορά που το χάνω, σκέφτομαι πως όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά δουλειά το 2018, η Amazon μας είχε υποσχθεί λεωφορεία. Ο αντιπρόεδρος του ALU με πλησίασε. Είπε, “Είμαστε σχεδόν έτοιμοι να καταθέσουμε τις υπογραφές μας. Θα είσαι μια από τις τελευταίες [που χρειάζονται]. Βοήθησέ μας να γράψουμε ιστορία”. Είπα: “Μόλις έχασα το λεωφορείο! Αν η Amazon είχε βάλει λεωφορείο, θα είχα κιόλας γυρίσει στο σπίτι τώρα. Οπότε ναι, θα υπογράψω”. Ουσιαστικά έτσι έμπλεξα».
Ήταν πια Οκτώβριος όταν η Μαλντονάντο άρχισε να οργανώνει τις συναδέλφισσές της για το σωματείο. Η ίδια έχει πει ότι «Με το ζόρι μπορούσα να οργανώσω ένα πάρτι γενεθλίων». Είχε όμως αφοσίωση. Πέρασε αμέτρητες ώρες στη στάση του λεωφορείου. Για να ζεσταθεί, στεκόταν δίπλα σε μια φωτιά. «Ερχόμουν σπίτι και ολόκληρη η μπανιέρα γινόταν μαύρη από τον καπνό μετά το λούσιμο των μαλλιών μου». Η μητέρα της ήταν μέλος συνδικάτου στη δουλειά της και μέσω αυτής η Αντζέλικα μεγάλωσε έχοντας κατοχυρωμένη ασφάλεια υγείας μέχρι τα 26 της. Βασικό της αίτημα απ’ την δουλειά της στην Amazon είναι πλέον η ασφάλεια υγείας. Η Μαλντονάντο έβαλε στόχο της την οργάνωση ειδικότερα των μητέρων και των νεότερων εργαζομένων. Ένας από αυτούς είναι και ο 23χρονος Κάσιο Μεντόζα.
Ο Μεντόζα μεγάλωσε στο Λος Άντζελες. Από μικρός συμμετείχε σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και κινητοποιήσεις με τον πατέρα του, βιντεογράφο με το συνδικάτο UNITE HERE Local 11. «Επειδή [ο πατέρας μου] εργάζεται στο UNITE HERE στο Λος Άντζελες, μεγάλωσα πηγαίνοντας σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και κινητοποιήσεις. Έτσι συναντούσα πολλούς από τους φίλους του, οργανωτές συνδικάτων, που νόμιζα ότι ήταν οι πιο κουλ άνθρωποι», είπε ο Μεντόζα. «Ποτέ δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου ως οργανωτή. Όχι, αυτοί οι άνθρωποι ήταν αυθεντικοί. Πρέπει να είσαι πολύ πωρωμένος για να είσαι οργανωτής», πρόσθεσε.
ALU
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τους πρώτους 8 μήνες, το καθήκον ήταν η συγκέντρωση υπογραφών από το 30% μίνιμουμ των εργαζομένων, ώστε να έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν αίτηση διεξαγωγής εκλογών για την αναγνώριση του σωματείου. Οι οργανωτές διαβεβαίωναν τους συναδέλφους τους ότι προστατεύονται από την εργατική νομοθεσία να υπογράψουν την αίτηση. Η βασική ιδέα ήταν να γίνει η προσπάθεια γνωστή όσο το δυνατόν πιο πλατιά ανάμεσα στους εργαζόμενους και ν’ αποχτήσει την δικιά της οργανωτική δυναμική. Ο στόχος ήταν διπλός. Πρώτον, να πείσουν τους συναδέλφους τους ότι έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν οι ίδιοι για το αν θα συνδικαλιστούν. Δεύτερον, να τους δώσουν πείσουν να ψηφίσουν ΝΑΙ για το σωματείο μόλις ανακοινωθούν επίσημα οι εκλογές, παρουσιάζοντάς τους μια επιλογή για να βελτιώσουν τις υλικές τους συνθήκες.
Έτσι, ταυτόχρονα με το μάζεμα υπογραφών, διακινούσαν και το φυλλάδιο του σωματείου με όλα τα βασικά αιτήματα που θα έβαζε αυτό στις διαπραγματεύσεις για την σύμβαση εργασίας αν κέρδιζε στις εκλογές: 30 δολάρια βασικό ωρομίσθιο (από 18), διασφάλιση της εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της εκπροσώπησης των συνδικάτων σε όλες τις πειθαρχικές συνεδριάσεις για να προστατεύουν από παράνομες απολύσεις ή κακομεταχείριση, κατάργηση των υποχρεωτικών υπερωριών πέρα από τις εβδομάδες «Peak» και «Prime», δύο 30λεπτα διαλείμματα και μία ώρα γεύμα, όλα επί πληρωμή (το JFK8 έχει τέσσερα 10ωρα την εβδομάδα), πραγματικό χρόνο άδειας, συμπεριλαμβανομένου του χρόνου ασθενείας, άδεια μετ’ αποδοχών τουλάχιστον δύο εβδομάδων ετησίως, και κατάργηση του συστήματος «πόντων» που χρησιμοποιεί η εταιρεία για να καθορίσει το χρόνο άδειας χωρίς αποδοχές.
Επίσης βασικό μέρος της παρουσίασης του σωματείου στους εργαζόμενους, ήταν το τι είναι και πώς λειτουργεί: η δημοκρατία ως πρώτη προτεραιότητα και ζωτικής σημασίας. Στο JFK8, το ALU δημιούργησε μια ευρεία οργανωτική επιτροπή δεκάδων εργαζομένων (έφτασαν να συμμετέχουν πάνω από εκατό) για να διασφαλίσει ότι οι εργαζόμενοι είχαν πραγματικό λόγο στις βασικές αποφάσεις της συνδικαλιστικής κίνησης. Οργάνωνε τακτικές συνεδριάσεις, συζητήσεις και ψηφοφορίες πάνω σε όλα τα ζητήματα του σωματείου, άμεση ενημέρωση όλων μέσα από μια σειρά μέσα –social media, μοίρασμα ανακοινώσεων σε διάφορες γλώσσες και πολλές συζητήσεις. Αυτή η λειτουργία αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματική τόσο στην ανάπτυξη των καλύτερων τακτικών μάχης αλλά και στην δέσμευση των εργαζομένων στη νίκη του σωματείου, ως δική τους πλέον υπόθεση. Το καταστατικό του ALU έχει επίσης ισχυρές δημοκρατικές δομές, συμπεριλαμβανομένου του όρου ότι όλα τα εκλεγμένα στελέχη θα λαμβάνουν τον μέσο μισθό των εργαζομένων -βασικό ανάχωμα στην ανάπτυξη της γραφειοκρατίας σε ένα σωματείο. Τα οικονομικά του σωματείου στηρίζονταν προς το παρόν σε εθελοντικές προσφορές, όπως μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας GoFundMe.
Τον Νοέμβριο του 2021, έχοντας τελικά καλύψει το ελάχιστο 30% υποστήριξης κατατέθηκε η αίτηση για τις εκλογές. Το γεγονός και μόνο της κατάθεσης με 30% ήταν μια αιφνιδιαστική ανατροπή αυτού που συνήθως συμβαίνει σε εκλογές αναγνώρισης συνδικάτων, όπου τα σωματεία επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τουλάχιστον το 70% σε υπογραφές στήριξης πριν καταθέσουν αίτημα εκλογών, ώστε να έχουν «εφεδρείες» να αντέξουν στην αντισυνδικαλιστική επίθεση λάσπης και τρομοκρατίας της εργοδοσίας που θα φθείρει την επιρροή τους ως τη μέρα της κάλπης. Αλλά οι εργαζόμενοι της Amazon ήξεραν από πρώτο χέρι ότι αυτή η τακτική είναι δύσκολη σε αυτή την εταιρεία, όπου η σύνθεση του εργατικού δυναμικού αλλάζει γρήγορα.
«Πάντα συμφωνούσα με την κατάθεση με το ελάχιστο υπογραφών, γιατί θα ήταν αδύνατο να γίνει με άλλο τρόπο», είπε ο Μεντόζα. «Αποχωρούσαν 80 με 100 εργαζόμενοι την εβδομάδα, οπότε κάθε φορά που δεν συγκεντρώναμε τουλάχιστον 20 υπογραφές μέσα σε μια μέρα, στην πραγματικότητα πηγαίναμε προς τα πίσω. Ήταν μια δύσκολη μάχη όλη την ώρα να μαζεύουμε 100 και πλέον νέες υπογραφές κάθε εβδομάδα».
Δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υποβάλουν αίτηση με το ελάχιστο του 30%:
«Μέχρι τη στιγμή που θα είχαμε μαζέψει 4 ή 5 χιλιάδες υπογραφές, από αυτούς θα είχαμε μόνο 2.000 εργαζομένους που θα ήταν ακόμη σημερινοί υπάλληλοι... Αναγκάζοντας την Amazon να προχωρήσει σε μια δημοκρατική διαδικασία μέσα στο χώρο της και να στήσει μια τεράστια σκηνή ψηφοφορίας, νομιμοποιήσαμε το συνδικάτο στα μάτια των περισσότερων εργαζομένων που είδαν πόση δύναμη είχε πραγματικά μια μικρή ομάδα αφοσιωμένων εργαζομένων».
Η καμπή
Μετά την κατάθεση του αιτήματος για εκλογές, οι οργανωτές του σωματείου καταλάβαιναν ότι έπρεπε να βρουν τρόπους να πείσουν τους συναδέλφους τους ότι το σωματείο ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια παρέα ανθρώπων που τους έβλεπαν να μιλάνε στα διαλείμματα και να στήνονται στη στάση του λεωφορείου. Και τους βρήκαν!
Κοντά στα περασμένα Χριστούγεννα, η Amazon υποχρεώθηκε σε πανεθνικό διακανονισμό με το Εθνικό Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων σχετικά με ορισμένες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας. Ο διακανονισμός επέτρεπε στους εργαζόμενους να κάνουν ελεύθερα οργανωτικές προσπάθειες μέσα στους χώρους εργασίας τους, εφόσον βρίσκονταν εκτός ωραρίου εργασίας.
«Τότε ήταν που η δημιουργικότητά μας μπήκε σε πλήρη ταχύτητα», είπε η Μαλντονάντο. Αντί να κουβεντιάζουν με τους εργαζόμενους όσο αυτοί περίμεναν ανυπόμονα για ένα λεωφορείο, μπορούσαν πλέον να εστιάζουν σε όποια καφετέρια διάλεγαν στα διαλείμματα. Η κόντρα με την Amazon γινόταν ακόμα και γύρω από το φαγητό: H Amazon έφερνε τυποποιημένο φαγητό από κέτερινγκ, ενώ το σωματείο (δλδ. οι συνάδελφοι) μαγείρευε για τους συναδέλφους τους (που είναι μαύρες, λατίνες, ασιάτες, αφρικανοί, κινέζοι, ευρωπαίοι -η JFK8 είναι 30% μαύρες/οι και 35% λατίνες/οι, ενώ άνω του 50% είναι μετανάστες) αφρικανικό τηγανητό ρύζι, ψητό κοτόπουλο και μακαρόνια.
Μόλις η οργανωτική προσπάθεια μεταφέρθηκε σε εσωτερικούς χώρους της εταιρείας, στις καφετέριες και στις αίθουσες διαλειμμάτων, οι εργαζόμενοι μπορούσαν να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο μιλώντας με τους συναδέλφους τους και να ξεσκεπάζουν τα ψέματα που τους έλεγε η Amazon σε συναντήσεις «υποχρεωτικής παρουσίας».
«Αυτό που κάναμε ήταν να διευκολύνουμε οποιονδήποτε εργάτη στο κτίριο ήθελε να οργανωθεί, να οργανωθεί», είπε η Μαλντονάντο στο Jacobin.
Ένας από αυτούς τους εργάτες ήταν ο 55χρονος Μπρίμα Σίλλα, ένας Αφρικανός μετανάστης από τη Λιβερία που δουλεύει στην πρωινή βάρδια. Ο Σίλλα δίδασκε για 10 χρόνια σε ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο στο Στέιτεν Άιλαντ. Πριν την πανδημία. Με το πρώτο λοκντάουν, οι εγγραφές στα σχολεία έπεσαν κατακόρυφα και βρέθηκε άνεργος. Παρόλο που είχε ανώτερους τίτλους σπουδών από διάφορα πανεπιστήμια, μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες να βρει άλλη δουλειά, κατέληξε στην Amazon.
(Ο Μπρίμα Σίλλα με την συναγωνίστρια πρόεδρο της Επιτροπής Εργαζομένων του ALU, Αντζέλικα Μαλντονάντο.)
Ο Σίλλα ήταν μόνο μερικούς μήνες στην Amazon, όταν κατά τη διάρκεια μιας υποχρεωτικής συνάντησης του προσωπικού, είδε τον οργανωτή του ALU, Κάσιο Μεντόζα, να αντικρούει τα ψέματα ενός ακριβοπληρωμένου συμβούλου (εξωτερική εταιρία αντισυνδικαλιστικής προπαγάνδας). Ο Σίλλα τότε το πήρε απόφαση:
«Τον πέταξαν έξω [τον Κάσιο] από τη συνάντηση, αλλά μετά μίλησα μαζί του. Μου είπε πολλά περισσότερα για το σωματείο και είπα στον εαυτό μου: “Αυτός είναι ο σωστός αγώνας -είμαι μέσα, δεν θέλω να είμαι θεατής”». (συνέντευξη στο Jacobin).
Ως πολύ σεβαστό μέλος στην αφρικανική κοινότητα του Στέιτεν Άιλαντ και πολύγλωσσος ομιλητής γαλλικών, αραβικών και τριών άλλων αφρικανικών γλωσσών, ο Σίλλα κατάφερε να κερδίσει την στήριξη σημαντικού κομματιού εργαζομένων από την Αφρική και την Καραϊβική, στήνοντας ομάδες WhatsApp ωστέ να τους κρατά ενήμερους/ες και να προσπαθεί να τους εντάξει στην καμπάνια του σωματείου. (Ένας από αυτούς, ο 27χρονος Τριστάν Λάιον Ντάτσιν, μαζί με την οργανωτική του συμβολή έγραψε κι έναν ρέγγε ύμνο του σωματείου).
Η Μαλντονάντο και ο Μεντόζα εντόπιζαν τους πιο σημαντικούς εργάτες που θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο οργανωτή στις νυχτερινές βάρδιες και τους στρατολογούσαν. Υποστήριζαν ο ένας την άλλη στα εναλλασσόμενα ρεπό τους, μπαίνοντας στις εγκαταστάσεις της εταιρείας για τα μεσημεριανά διαλείμματα, μένοντας γύρω από τις εγκαταστάσεις για περισσότερες από δέκα ώρες την ημέρα μέχρι να μιλήσουν με όσο το δυνατόν περισσότερους εργάτες.
Διάβαζαν και μοίραζαν και σε άλλες-ους το φυλλάδιο του κομμουνιστή συνδικαλιστή οργανωτή Γουίλιαμ Ζ. Φόστερ του 1936, «Μέθοδοι Οργάνωσης στη Βιομηχανία Χάλυβα». Στις συναντήσεις της οργανωτικής επιτροπής, διάβαζαν και συζητούσαν άρθρα που ανέλυαν τα μαθήματα από προηγούμενους μαχητικούς αγώνες.
Τα μαθήματα έπιασαν τόπο, ιδιαίτερα πάνω στα βασικά στοιχεία οργάνωσης της δουλειάς, όπως το πώς να γίνονται οι συζητήσεις με τους συναδέλφους.
«Μίλησα με πολλούς εργάτες, κυρίως στην αίθουσα διαλειμμάτων αλλά και έξω από το κτίριο. Πολλές φορές έβλεπα μια ομάδα Αφρικανών εργατών μαζί και πάντα πήγαινα και τους μιλούσα. Έλεγα, “Κοίτα αδερφέ, πρέπει να το καταλάβεις: αν θέλεις η οικογένειά σου να είναι ασφαλής, αν θέλεις η δουλειά σου να είναι ασφαλής, πρέπει να ψηφίσεις για το ALU. Έτσι κατακτιέται το αμερικανικό όνειρο”» λέει ο Σίλλα.
«Αυτές οι σχέσεις ήταν θεμελιώδεις για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και εξοικείωσης που ήταν πολύτιμες όταν ήρθε η ώρα να ζητήσουμε την ανοιχτή-δημόσια υποστήριξη του σωματείου ψηφίζοντας ΝΑΙ ή φορώντας το μπλουζάκι με τα αρχικά ALU... Το να επικοινωνείς με τους συναδέλφους σου είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα για να είσαι οργανωτής», δήλωσε η Μαλντονάντο.
Ένα βασικό στοιχείο της καμπάνιας που έκανε τη διαφορά σε σχέση με άλλες προσπάθειες, όπως στην Αλαμπάμα, ήταν ότι της εκστρατείας ηγούνταν οι ίδιοι/ες οι εργαζόμενοι της Amazon από τα μέσα. Ο εργατικός χαρακτήρας της οργανωτικής κίνησης της έδωσε αξιοπιστία. Όταν η Amazon προσπάθησε να παρουσιάσει το συνδικάτο ως κάποιους τρίτους, «ξένους» στις ανάγκες και τις αγωνίες των εργαζομένων, τα επιχειρήματα των υψηλά αμειβόμενων συμβούλων της έπεσαν στο κενό. Αυτή η κλασσική αντισυνδικαλιστική προπαγάνδα (η οποία βρίσκει πάτημα στη γραφειοκρατική συγκρότηση και λειτουργία των συνδικάτων στις ΗΠΑ) μπορεί να βρήκε έδαφος ανάμεσα στους εργαζόμενους της Amazon στην Αλαμπάμα (όπου την προσπάθεια έτρεξε ένα «εξωτερικό» συνδικάτο) αλλά στο JFK8 ήταν εκτός τόπου και χρόνου, γιατί οι εργαζόμενοι μπορούσαν να πάρουν απαντήσεις απευθείας από τους ίδιους τους συναδέλφους τους της ALU!
Ο Σμολς παρότρυνε διαρκώς τους συναδέλφους του: «Ελάτε να συζητήσουμε μαζί. Μην μας απορρίπτετε απλώς απ’ αυτά που ακούτε από την Amazon και τις φήμες που διαρρέουν».
(Ο Κρίστιαν Σμολς, πρόεδρος του ALU, σε συζήτηση με εργάτες της Amazon στο Στέιτεν Άιλαντ, Νέα Υόρκη, 25 Οκτωβρίου 2021.)
Αλλά και οι συλλογικές ενέργειες ήταν κρίσιμες. «Τους δείξαμε ότι είμαστε ατρόμητοι», είπε ο Σμολς. «Κάναμε συγκεντρώσεις μπροστά από το κτίριο. Τους δείξαμε, καλύτερα από ό,τι θα μπορούσαμε να τους εξηγήσουμε».
«Πολλά από αυτά που κάναμε ήταν ένα ρίσκο, αλλά ξέραμε ότι τελικά θα έφερναν αποτελέσματα» εξηγεί η Μαλντονάντο:
«Πηγαίναμε στις υποχρεωτικές συναντήσεις προσωπικού... ακόμα και όταν δεν μας είχαν προσκαλέσει. Μιλάγαμε και παρουσιάζαμε την αλήθεια... Φυσικά, μας έλεγαν να φύγουμε γιατί δεν ήμασταν καλεσμένες/οι: αυτό που κάνουν οι μισθωμένοι προπαγανδιστές της Amazon είναι να επιλέγουν όποιους/ες υπαλλήλους θέλουν και να τους παίρνουν από τους σταθμούς τους για να πάνε σε αυτές τις συναντήσεις. Αλλά τότε τη πρώτη φορά μπήκαμε όλοι/ες σαν ομάδα και απαιτήσαμε να πούμε την άποψή μας. Ο γενικός διευθυντής μας είπε ότι αν δεν φεύγαμε, θα επιβάλει ποινές. Αλλά σταθήκαμε στη θέση μας -μείναμε και είπαμε την αλήθεια στους συναδέλφους μας. Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να ρισκάρουμε. Εκείνη τη στιγμή, ήμασταν όλοι/ες λίγο φοβισμένοι/ες, αλλά έπρεπε να πάρουμε αυτό το ρίσκο, γιατί οι συνάδελφοί μας έπρεπε να δουν ότι μπορούμε να υψώσουμε ανάστημα. Αν και τελικά μας έδιωξαν από τη συνάντηση, αυτή μας η ενέργεια τους έδειξε ότι έχουμε συγκεκριμένα δικαιώματα και υπάρχουν νόμοι που μας προστατεύουν -και ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε την Amazon».
Βοήθησε φυσικά και το γεγονός ότι η Νέα Υόρκη είναι μια από τις τελευταίες πόλεις στην Αμερική με κάποιο επίπεδο συνδικαλισμού, με τουλάχιστον το 20% του εργατικού δυναμικού της να ανήκει σε ένα σωματείο. Σχεδόν το 14% των εργαζομένων της Νέας Υόρκης στον ιδιωτικό τομέα είναι συνδικαλισμένοι, σε σύγκριση με το αντίστοιχο μόλις 6% στον ιδιωτικό τομέα σε εθνικό επίπεδο. Όχι τυχαία, κεντρικοί οργανωτές του ALU είχαν μια άμεση θετική εικόνα από συνδικάτα έχοντας μέλη του άμεσου οικογενειακού τους περιβάλλοντος ή φίλους συνδικαλισμένους.
Ο αγώνας συνεχίζεται
Το επόμενο βράδυ της μεγάλης νίκης, το ενημερωτικό δελτίο #16 του ALU έδωσε το σύνθημα:
«Αυτή είναι μόνο η αρχή, και υπάρχει ακόμη πολύ περισσότερη δουλειά που πρέπει να γίνει. Αλλά ποτέ ξανά δεν θα μπορέσει κανείς να ισχυριστεί πειστικά ότι υπάρχει χώρος εργασίας που δεν μπορεί να συνδικαλιστεί ή ότι εμείς οι εργαζόμενοι δεν μπορούμε να το καταφέρουμε μόνοι μας χωρίς τους πόρους και την εμπειρία που μπορεί να παρέχει η συμμετοχή σε εδραιωμένο συνδικάτο... Εάν μπορούμε να συνδικαλίσουμε την Amazon… τότε οι εργαζόμενοι οπουδήποτε μπορούν να συνδικαλίσουν τους χώρους εργασίας τους. Αυτό σημαίνει μπορείς κι εσύ».
Η αρνητική έκβαση της ψηφοφορίας (για αναγνώριση του ALU) σε μια δεύτερη εγκατάσταση της Amazon, το LDJ5 στο Στέιτεν Άιλαντ, υπενθυμίζει ότι ο δρόμος για το νέο συνδικαλισμό δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ωστόσο οι επαφές με άλλες ομάδες εργαζομένων της Amazon σε όλη τη χώρα, καθώς και με υπαλλήλους σε άλλες μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις (Walmart, Target και αλλού), που ζητούν επικοινωνία για το πώς μπορούν να οργανώσουν δικά τους συνδικάτα, δείχνουν την ώθηση που μπορεί να δώσει στη συνέχεια των προσπαθειών συνδικαλισμού αυτή η πρώτη νίκη.
Ο χαρισματικός -όπως αποδείχτηκε κι εκ του αποτελέσματος- Κρις Σμολς, έχει βρεθεί φυσικά στο κέντρο της προσοχής παγκοσμίως. Σε ερώτηση σχετικά με όλη τη δημοσιότητα που συγκεντρώνει, προτίμησε να μιλήσει για το συλλογικό χαρακτήρα του αγώνα τους και για τον δημοκρατικό χαρακτήρα του ALU, όπου όλες οι αποφάσεις παίρνονται με ψηφοφορίες: «Είμαι απλά ο προσωρινός πρόεδρος, το σωματείο δεν είναι δικό μου, είναι του λαού». Σήκωσε το χέρι του και έδειξε προς το δανεικό διαμέρισμα στο Μπρούκλιν που έχουν μετατρέψει σε έδρα τους: «Αυτό ήταν το μόνο που είχαμε. Ήμασταν 20 βασικά μέλη της επιτροπής και μια επιτροπή εργαζομένων με περισσότερα από 100 άτομα. Ξεκινήσαμε με περίπου 4».
Ερωτηθείς εάν η ALU θα σκεφτόταν να συνδεθεί με κάποιο άλλο μεγάλο-εδραιωμένο συνδικάτο, είπε, «Θα ήθελα να παραμείνω με τους ανθρώπους που ήταν μαζί μου από την πρώτη μέρα. Θέλουμε να παραμείνουμε ανεξάρτητοι και είναι καλύτερα έτσι. Έτσι φτάσαμε ως εδώ... Οι εργάτες που μαζί οργανώνουμε το σωματείο είναι πλέον σαν οικογένειά μου. Η νίκη μας αυτή είναι για μένα η μεγαλύτερη χαρά στον κόσμο, μετά από την γέννηση των παιδιών μου».
Αλλά, προσθέτει, «οποιοσδήποτε θελήσει να κάνει οτιδήποτε κόντρα στηνAmazon, γαμώτο (shiiit), είμαι μαζί του! Υπάρχουν πολλά κτίρια [της Amazon]. Διαλέξτε ένα!»
Ο Σμολς έγινε από ταλαντούχος καλλιτέχνης της χιπ-χοπ, ηγέτης συνδικαλιστής. «Η ζωή είναι τρελή», είπε. «Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω. Ποιος θα το φανταζόταν;»
Ένα σύντομο βίντεο με την ιστορία της συνδικαλιστικής προσπάθειας:
