Ως Συνέλευση 8ης Μάρτη, μετά το κάλεσμά μας για φεμινιστική απεργία και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της Παγκόσμιας Μέρας των Γυναικών, πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να κάνουμε έναν απολογισμό των δράσεών μας καθώς και του τρόπου οργάνωσής μας, ώστε να βγουν συμπεράσματα και με βάση αυτά να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα.
Ο απολογισμός περιλαμβάνει δύο πετυχημένες διαδηλώσεις.
Η μεσημεριανή πορεία σηματοδότησε την πρώτη φεμινιστική απεργία στην Ελλάδα, που έγινε έτσι τμήμα της παγκόσμιας απεργίας γυναικών, η οποία ξεκίνησε το 2016 στην Πολωνία και σήμερα δικτυώνει πάνω από 50 χώρες. Η απεργία καλέστηκε από πρωτοβάθμια σωματεία και την ΑΔΕΔΥ, με την καθοριστική και επίμονη συμβολή μας, που είχε σαν αποτέλεσμα να εξαναγκαστεί και η ΓΣΕΕ να κηρύξει στάση εργασίας. Στην πορεία συμμετείχαν με δυναμικά και μαζικά μπλοκ εργαζόμενες, άνεργες, φοιτήτριες, μαθήτριες και συνταξιούχες, μέλη σωματείων, συνδικαλιστικών παρατάξεων και φεμινιστικών συλλογικοτήτων. Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, οι εργαζόμενες-μαθήτριες-φοιτήτριες που ήθελαν να διαδηλώσουν είχαν ένα κινηματικό ραντεβού που έσπαγε τη μετατροπή της μέρας των γυναικών σε «ροζ» μέρα και της έδινε την κοινωνική αξία της!
Η καθιερωμένη πλέον απογευματινή πορεία, την οποία προώθησε η Συνέλευση 8ης Μάρτη ως ένα κεκτημένο που χρειαζόταν οπωσδήποτε να διατηρηθεί και να ενισχυθεί, ήρθε ως μαζική και δυναμική συνέχεια της μεσημεριανής απεργίας, με τη συμμετοχή εκατοντάδων εργαζόμενων και άνεργων γυναικών, φοιτητριών και μαθητριών, φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικοτήτων, οργανώσεων, δημοτικών σχημάτων και φυσικά μεταναστριών και προσφυγισσών, που ήρθαν ακόμα και από μακριά, όπως οι Κούρδισσες του Λαυρίου, γεμίζοντάς μας με εικόνες και υποσχέσεις για μια ακόμα πιο αλληλέγγυα κοινή πορεία, μεταξύ των καταπιεσμένων γυναικών που ζούμε και δουλεύουμε στην Ελλάδα. Διαδηλώσαμε ενάντια σε ό,τι καταστρατηγεί τα δικαιώματά μας, υπέρ της αυτοδιάθεσης των σωμάτων μας, ενάντια στο σύστημα που γεννά βιασμούς και γυναικοκτονίες, ενάντια στην εκμετάλλευση και κάθε καταπίεση που απορρέει.
Συνολικά, εκτιμάμε ότι περισσότερα από 3.000 άτομα συμμετείχαν στις διαδηλώσεις εκείνης της ημέρας.
Πιστεύουμε ότι στις 8 Μάρτη 2019 καταγράφηκε ένα αξιοσημείωτο και σοβαρό βήμα για το ελληνικό γυναικείο κίνημα, με την αυξημένη συμμετοχή σε σύγκριση με άλλες χρονιές, αλλά επιβάλλεται να προχωρήσουμε σε μαζικότητα, να γίνουμε ανθρώπινο ποτάμι, όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο. Μπήκε ένα πρώτο λιθαράκι, πολύ βοηθητικό για τις επόμενες μάχες (τροποποίηση άρθρου για βιασμούς, γονεϊκές άδειες κ.ο.κ.), αλλά και για την 8η Μάρτη του 2020. Οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν και είχαν σύνθημα «Απεργία στο σπίτι, απεργία στη δουλειά» ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες και μας γεμίζουν αισιοδοξία για το μέλλον του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα γιατί:
1. Η πρώτη φεμινιστική απεργία στην Ελλάδα έγινε πραγματικότητα! Και αυτό δεν ήταν καθόλου δεδομένο, ειδικά σε μια περίοδο υποχώρησης του ευρύτερου λαϊκού κινήματος.
2. Ο αριθμός των διαδηλωτριών και των διαδηλωτών, ειδικά για τα δεδομένα της Ελλάδας μετά το 2015, είναι πολύ καλός. Είναι στο χέρι μας οι επόμενες κινητοποιήσεις να είναι πολλαπλάσιες σε μέγεθος και παλμό – το πρώτο λιθαράκι μπήκε!
3. Φωνάξαμε ότι η δουλειά δεν σταματάει στο σπίτι, αλλά ότι οι οικιακές εργασίες, που ακόμα και σήμερα συνεχίζουμε να επωμιζόμαστε κυρίως οι γυναίκες, συνιστούν απλήρωτη εργασία και ότι ως εκ τούτου καταπιεζόμαστε διπλά, σε σπίτι και δουλειά, επομένως θα αγωνιστούμε και διπλά.
4. Οι κινητοποιήσεις μας έδειξαν ότι οι φεμινιστικοί αγώνες είναι οργανικό τμήμα του εργατικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος, το οποίο πρέπει να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου και με αυτή την οπτική.
5. Ενώσαμε τη φωνή μας με τις αγωνιζόμενες γυναίκες στην Τουρκία, την Αργεντινή, την Ισπανία, το Ιράν, δείχνοντας έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη, ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση, ταξική, έμφυλη, φυλετική και γίναμε ορατές.
6. Η σύνθεση των διαδηλώσεων, αλλά και όλων των προπαγανδιστικών προετοιμασιών, αποτυπώνει ζωντάνια, μαχητικότητα και τη συμμετοχή νεολαίας, που σημαίνει ότι οι αγώνες των γυναικών εμπνέουν και ενεργοποιούν σημαντικό τμήμα του κινήματος.
7. Σε επίπεδο ενημέρωσης για ευαισθητοποίηση και συμμετοχή, πέρα από την παρουσία σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έγιναν εξορμήσεις και εκδηλώσεις με αρκετή μαζικότητα, επανασυσπείρωσαν αγωνίστριες και αγωνιστές, απευθύνθηκαν με εξωστρέφεια στις γυναίκες που δεν είναι «ειδικές» στον φεμινισμό, στις γυναίκες που «δεν ξέρουν πολλά», αλλά θέλουν επιτέλους να αντιδράσουν.
8. Το θέμα της γυναικείας εκμετάλλευσης και καταπίεσης μπόρεσε να ανοίξει και να κατοχυρωθεί ως πρόβλημα με το οποίο αξίζει να ασχοληθούμε σοβαρά στα σχολεία, στις σχολές, στα σωματεία, σε συλλογικότητες και πρωτοβουλίες.
9. Οι συζητήσεις και οι αντιδράσεις του κόσμου με τον οποίο ήρθαμε σε επαφή έδειξε ότι οι φεμινιστικές διεκδικήσεις συνιστούν σοβαρό και υπαρκτό ζήτημα και ότι οι ειρωνείες ή η ελαφρότητα που επιδεικνυόταν σε αρκετές από τις συζητήσεις για το γυναικείο ζήτημα τα προηγούμενα χρόνια πλέον μπαίνουν στο περιθώριο.
Η Συνέλευση 8ης Μάρτη λειτούργησε ανοιχτά και αμεσοδημοκρατικά, κατοχυρώνοντας την ισότιμη συνεργασία μεταξύ πολλών οργανωμένων γυναικείων συλλογικοτήτων και ανένταχτων συντροφισσών, φεμινιστριών, αγωνιστριών, φοιτητριών, μαθητριών και συνδικαλιστριών. Κομίζει έτσι ως παρακαταθήκη στους αγώνες που έπονται ένα πρότυπο συμπεριληπτικής και ισότιμης συνύπαρξης, καθώς και αποτελεσματικής διοργάνωσης κινηματικών γεγονότων.
Η παρέμβαση της Συνέλευσης 8ης Μάρτη βασίστηκε στις προτεραιότητες για μαζική απεύθυνση, εξωστρέφεια, δράση. Σε αυτό λογοδοτούσε ο όλος σχεδιασμός, από τα υλικά μας (αφίσα, κείμενα, πανό), τις περιοδείες σε εργατικούς χώρους, τις εξορμήσεις σε σχολές και γειτονιές, τις εκδηλώσεις σωματείων, τις συζητήσεις σε σχολεία, μέχρι και τις ίδιες τις διαδηλώσεις. Ακόμη και οικονομικά, η Συνέλευση στάθηκε στα πόδια της με αυτοχρηματοδότηση που οργανώθηκε σχεδιασμένα με συλλογικό τρόπο (συμβολή αγωνιστριών κι αγωνιστών πέρα από τα όρια της Συνέλευσης 8ης Μάρτη, αυτοκόλλητα οικονομικής ενίσχυσης, πάρτι που διοργανώθηκε μετά τις διαδηλώσεις).
Στόχος ήταν να απευθυνθούμε στις πληττόμενες γυναίκες, που συνθλίβονται μεταξύ άγριων συνθηκών σε δουλειά και σπίτι και που έχουν πραγματικά ανάγκη μια μαχητική συλλογικότητα και μια απροϋπόθετη αλληλεγγύη για να μιλήσουν, να βγουν μπροστά, να γίνουν ορατές.
Θεωρούμε ότι βαδίσαμε όντως προς μια τέτοια κατεύθυνση, ανοίγοντας τον δρόμο για τη συνέχεια.
Η συνέχεια περιλαμβάνει τους αγώνες που ήδη ξεδιπλώνονται, έστω και περιορισμένα, για την προστασία της μητρότητας και των γυναικών που αντιμετωπίζουν προβλήματα αδειών, απολύσεις, διακρίσεις στους χώρους δουλειάς, με την ελαστική εργασία να έχει επιδράσει ιδιαίτερα αρνητικά στη ζωή των γυναικών.
Περιλαμβάνει φυσικά και την προτεινόμενη αλλαγή του άρθρου 336 του Ποινικού Κώδικα, προς το δυσμενέστερο, με τη νομική αλλαγή του ορισμού του βιασμού, που όχι απλά δεν τον συσχετίζει με την έννοια της συναίνεσης, αλλά τον περιορίζει στις καταστάσεις με απειλή ή άσκηση σωματικής βίας. Σε αυτό έχουν υπάρξει ελπιδοφόρες αντιδράσεις από το γυναικείο κίνημα και θεωρούμε ότι χρειάζεται και πάλι η μαζική ενημέρωση και απεύθυνση για ενεργοποίηση του συνόλου των γυναικών.
Στην απολογιστική συνέλευση που πραγματοποιήσαμε στις 29.3.2019, στο πλαίσιων των σκέψεων και των προτάσεων για την αναγκαία συνέχεια της παρέμβασής μας, αποφασίστηκε η συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις για την εργατική Πρωτομαγιά. Να βγουν μπροστά οι γυναίκες της δουλειάς, της ανεργίας, της ανασφάλιστης και επισφαλούς εργασίας, οι γυναίκες του αγώνα για ένα σύγχρονο φεμινιστικό λαϊκό κίνημα!
Συνεχίζουμε φεμινιστικά, συλλογικά και ανυποχώρητα!
