Πυρ ομαδόν εκτοξεύεται από τα κυριακάτικα φύλλα. Κύματα στελεχών του ΠΑΣΟΚ, λέει, «μετακομίζουν» προς τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, πιάνοντας στασίδι για το επόμενο επεισόδιο της κυβερνητικής «αλλαγής». Γι’ αυτόν τον «αρραβώνα» ονοματίζεται ο κουμπάρος (η Σοσιαλιστική Τάση στον ΣΥΡΙΖΑ), ενώ προεξοφλείται ως δεδομένη η αποδοχή του από τον Αλ. Τσίπρα, αλλά και από μια κάποια «ηγετική πλειοψηφία» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ…
Ενοχλητική, για τους αρχιτέκτονες αυτών των σεναρίων, λεπτομέρεια παραμένει το γεγονός ότι το θέμα δεν έχει τεθεί σε κανένα από τα αρμόδια όργανα του ΣΥΡΙΖΑ (ΠΓ, ΚΕ κ.ο.κ.). Επίσης η δήλωση του Τ. Κορωνάκη που διέψευσε τις «συμψωνίες», δήλωση που έγινε αναγκαία για να καθησυχαστούν οι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που άρχισαν να «παίρνουν φωτιά» επί του θέματος (Αν. Μακεδονία, Αγ. Παρασκευή, Παγκράτι κ.ά.).
Η παραίτηση του (σαμαρικού) βουλευτή της ΝΔ Ανδρέα Ψυχάρη, που την επομένη έσπευσε να δηλώσει «προξενητής» μιας συνεννόησης μεταξύ ΝΔ και… ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτει μια νέα πινελιά στον πίνακα των σεναρίων πιθανών και απίθανων πολιτικών συμμαχιών ή, τουλάχιστον, «συμπορεύσεων». Υπενθυμίζεται ότι ο πατήρ Ψυχάρης, από το editorial του «Βήματος» («Κρείτον σιγάν») είχε προαναγγείλει την πρόθεση των «αόρατων δυνάμεων» του συστήματος να επιβάλουν μια «συμπόρευση» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, στα πλαίσια μιας κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Σημειώνεται, επίσης, ότι η Ντόρα Μπακογιάννη, ερωτηθείσα σχετικά με αυτή την προοπτική, απάντησε: «Ανάγκα και θεοί πείθονται…».
Κυριακάτικο δημοσίευμα («Βήμα», 16/11) υπογράμμιζε ότι η σοσιαλδημοκρατική διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με «μετανοημένους μνημονιακούς», διαθέτει πλέον την ανοχή ακόμα και της Αριστερής Πλατφόρμας, ενώ κάποιες «συνιστώσες», που εξακολουθούν να διαφωνούν, θα τεθούν, λέει, από τον Αλέξη Τσίπρα μπροστά σε διλημματικές επιλογές.
Η Iskra, βεβαίως και προς τιμήν της, διαψεύδει καθαρά αυτή τη φιλολογία, τονίζοντας: «Τίποτα πιο αναληθές από αυτή τη δημοσιογραφική “παραπληροφορία”…». Όσο για εμάς, ως μια από τις εκδοχές των κατασυκοφαντημένων «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουμε ότι οι διλημματικές επιλογές δεν μας είναι άγνωστο γήπεδο: μέσα από τέτοιες επιλογές συμβάλλαμε στην έγκαιρη οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε εποχές ισχνών αγελάδων. Και ότι, ασφαλώς, αν χρειαστεί δεν θα διστάσουμε να απαντήσουμε σε «διλήμματα», να απαντήσουμε με βάση τη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική, με βάση τις ιδρυτικές και συνεδριακές συμφωνίες-αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Που έχει στο DNA του την απόρριψη της κεντροαριστεράς και, κατά συνέπεια πολύ περισσότερο, της κεντροδεξιάς με όποιον «εθνικό-συνενοητικό» μανδύα…
Το πρόβλημα για τα στελέχη –και κυρίως για τους παπαγάλους– του συστήματος είναι ότι δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Όπου η αντίσταση σε μια πολιτικο-ιδεολογική μετάλλαξη μέσω των συμμαχιών για τη συγκρότηση κυβέρνησης θα είναι πολύ πλατύτερη απ’ ό,τι φαντάζονται.
Για παράδειγμα, στην εφημερίδα «Εποχή» (16/11) –εφημερίδα συνδεδεμένη με το δίκτυο της ΑΝΑΣΑ που συμμετέχει στην «πλειοψηφία»– ο καθηγητής Μιχ. Σπουρδαλάκης, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με πιθανή «διεύρυνση» του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία και τη ΔΗΜΑΡ, τονίζει ότι η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ «… δεν μπορεί να περιλάβει δυνάμεις, δίκτυα ή προσωπικότητες οι οποίες έχουν συμβάλει στη νομιμοποίηση των πολιτικών καταστροφής». Σε αντίθετη περίπτωση, τονίζει, δημιουργούνται «σοβαρότατα θέματα αξιοπιστίας και υπονόμευσης».
Η λέξη «υπονόμευση» είναι βαριά, αλλά ακριβής. Υπήρξαν, άλλωστε, προειδοποιητικές εμπειρίες (π.χ. υποψηφιότητα Σαμπιχά, αναφορές για manu militari αντιμετώπιση της Τουρκίας κ.ο.κ.).
Ακριβώς γι’ αυτό η τελική θέση των οργάνων, όπως η ΚΕ, και πολύ περισσότερο των Οργανώσεων Μελών του ΣΥΡΙΖΑ, αν τεθεί τέτοιο θέμα, δεν μπορεί από κανέναν να θεωρηθεί προδιαγεγραμμένη. Όπως, άλλωστε, διαμήνυσε ο υπεύθυνος Οργανωτικού, Τάσος Κορωνάκης, είναι άλλο τα ανοιχτά και δυναμικά ψηφοδέλτια και άλλο τα ψηφοδέλτια-πλυντήρια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει μια δέσμευση: την ανατροπή της μνημονιακής καταστροφής, αλλά από τη σκοπιά των εργαζόμενων και των λαϊκών δυνάμεων. Η δέσμευση αυτή δεν μπορεί να υπηρετηθεί σε «συνεννόηση» ή σε «συμμαχία» με τις δυνάμεις, ή τμήματα των δυνάμεων, που προετοίμασαν και επέβαλαν τις μνημονιακές πολιτικές.
Η συμπόρευση με την καπιταλιστική απληστία –που χλωμά περιγράφει ο όρος «πολιτικές λιτότητας»– δεν ξεπλένεται με τίποτα. Η παραβίαση αυτού του κανόνα δεν συνιστά έναν άλλο, έναν πιο εύκολο «δρόμο» προς την υλοποίηση του πολιτικού σχεδίου της κυβέρνησης της Αριστεράς. Συνιστά έναν άλλο στόχο, ένα άλλο ανταγωνιστικό σχέδιο, που ακυρώνει τις όποιες προοπτικές της ριζοσπαστικής αριστερής πολιτικής.
