Η  Βρετανή πρωθυπουργός Τερέζα Μέι εδώ και καιρό αποτελεί την ηρωίδα του χρονικού ενός προαναγγελθέντος πολιτικού θανάτου, παρότι στα μέσα του Δεκέμβρη πήρε μία ακόμη αναβολή.

Τότε επρό­κει­το να φέρει στη Βουλή τη συμ­φω­νία που συ­νή­ψε η ίδια με την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση για «βε­λού­δι­νο δια­ζύ­γιο» με­τα­ξύ των Βρυ­ξελ­λών και του Λον­δί­νου, σε υλο­ποί­η­ση της από­φα­σης του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος που είχε γίνει το 2016 στη Μ. Βρε­τα­νία (στο Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο για την ακρί­βεια, γιατί αυτό πε­ρι­λαμ­βά­νει και την βιαί­ως προ­σαρ­τη­μέ­νη Βό­ρεια Ιρ­λαν­δία). Η συμ­φω­νία με την Ευ­ρω­παϊ­κή Επι­τρο­πή προ­βλέ­πει πα­ρα­μο­νή της Μ. Βρε­τα­νί­ας για δύο χρό­νια στην Ενιαία Αγορά ενώ δια­τη­ρού­νται όλοι οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι πυ­λώ­νες της γνω­στής πο­λι­τι­κής της ΕΕ.

Η συμ­φω­νία δεν θα περ­νού­σε από το Κοι­νο­βού­λιο, καθώς δε­κά­δες βου­λευ­τές του κόμ­μα­τός της, των Τόρις, είχαν δη­λώ­σει προ­κα­τα­βο­λι­κά ότι θα την κα­τα­ψή­φι­ζαν (βε­βαί­ως όχι γιατί απο­δε­χό­ταν όλες τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες θε­ό­τη­τες της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης, αλλά γιατί –παρά το Brexit– δεν απο­σπού­σε τα δι­καιώ­μα­τα και τις ευ­κο­λί­ες για το βρε­τα­νι­κό κε­φά­λαιο, καθώς και γιατί δεν ήταν αρ­κού­ντως αντι-με­τα­να­στευ­τι­κή και εθνι­κι­στι­κή).

Έτσι η Μέι προ­τί­μη­σε έναν τα­κτι­κό ελιγ­μό: ανέ­βα­λε την ψη­φο­φο­ρία στη Βουλή και πήγε στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή της ομάδα όπου ζή­τη­σε –και πήρε– ψήφο εμπι­στο­σύ­νης. Όμως ακόμη και εκεί πάνω από το ένα τρίτο των βου­λευ­τών του κόμ­μα­τος ψή­φι­σε ενα­ντί­ον της (117 ένα­ντι 200 που ψή­φι­σαν υπέρ της)! Βέ­βαια προ­κει­μέ­νου να εξα­σφα­λι­στεί με σι­γου­ριά η επι­κρά­τη­ση της Μέι, χρειά­στη­κε να απο­κα­τα­στα­θούν επει­γό­ντως και να επα­νέλ­θουν στη θέση τους δύο βου­λευ­τές που είχαν τεθεί σε δια­θε­σι­μό­τη­τα από την ΚΟ των Τόρις καθώς κα­τη­γο­ρού­νται για σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση! 

Είναι για όλα αυτά προ­φα­νές ότι η Μέι δεν μπο­ρεί να κυ­βερ­νή­σει έτσι επί μα­κρόν. Και, πράγ­μα­τι, το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα δεν άρ­γη­σε να κα­τα­θέ­σει πρό­τα­ση μομ­φής κατά της Μέι, επι­κα­λού­με­νο την απο­τυ­χία της στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και την άρ­νη­σή της να φέρει –πριν από τον Γε­νά­ρη, όπως είχε δε­σμευ­θεί– στη Βουλή την τόσο κρί­σι­μη για το μέλ­λον του βρε­τα­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, συμ­φω­νία με την ΕΕ. Την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές (18/12) δεν είχε ακόμη γίνει γνω­στό αν η Μέι θα απο­δε­χό­ταν να γίνει ψη­φο­φο­ρία επί της πρό­τα­σης μομ­φής ή αν το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα θα ανα­γκα­ζό­ταν να πάει σε πρό­τα­ση μομ­φής ενα­ντί­ον όλης της κυ­βέρ­νη­σης, μια δια­δι­κα­σία που θα μπο­ρού­σε να οδη­γή­σει σε πρό­ω­ρες εκλο­γές, αλλά που επί­σης θα μπο­ρού­σε (αν δεν κέρ­δι­ζε η πρό­τα­ση) να κα­θυ­στε­ρή­σει αυτές τις εκλο­γές για πολύ ακόμη.

Αντί­φα­ση

Η ίδια η Μέι κέρ­δι­σε χρόνο, αλλά τον πό­λε­μο θα τον χάσει. Η Μ. Βρε­τα­νία βρί­σκε­ται εδώ και πολ­λούς μήνες σε αυτόν τον κυ­κε­ώ­να καθώς τα­λα­νί­ζε­ται από μία θε­με­λιώ­δη αντί­φα­ση: από τη μια τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις προ­τι­μή­σεις της συ­ντρι­πτι­κής πλειο­νό­τη­τας του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου της χώρας, και από την άλλη την ιδε­ο­λο­γία (ή την ιδε­ο­λο­ψία για να θυ­μη­θού­με τα καθ’ ημάς) του βα­σι­κού κόμ­μα­τος αυτής της άρ­χου­σας τάξης, μια ιδε­ο­λο­γία που καλ­λιερ­γή­θη­κε την πε­ρί­ο­δο που η χώρα απο­τε­λού­σε τη με­γα­λύ­τε­ρη κα­πι­τα­λι­στι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή αυ­το­κρα­το­ρία του κό­σμου κυ­ριαρ­χώ­ντας σε πέντε ηπεί­ρους. Το City (οι τρα­πε­ζί­τες) του Λον­δί­νου και οι πε­ρισ­σό­τε­ρες εξα­γω­γι­κές επι­χει­ρή­σεις, αλλά και πολ­λές μι­κρο­με­σαί­ες θέ­λουν να πα­ρα­μεί­νει η χώρα στην ΕΕ –κι αυτό το­νί­ζουν οι ενώ­σεις τους–, την ίδια στιγ­μή που τα πε­ρισ­σό­τε­ρα μέλη αλλά και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι βου­λευ­τές του κόμ­μα­τος των Τόρις είναι φαρ­μα­κε­ρά αντι-ΕΕ. Η νο­σταλ­γία της αποι­κια­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας και η στε­νο­μυα­λιά της μι­κρής Αγ­γλί­ας έχουν κα­θιε­ρω­θεί ως βάση της ιδε­ο­λο­γί­ας των Τόρις εδώ και δε­κα­ε­τί­ες. Τώρα αυτά έχουν γίνει πρό­βλη­μα: δεν ται­ριά­ζουν πια με την ατζέ­ντα πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης που έχει η άρ­χου­σα τάξη. Η πο­λι­τι­κή έχει με­ρι­κώς απο­συν­δε­θεί με τα κύρια οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα στη βρε­τα­νι­κή κοι­νω­νία.

Αυτό το από­λυ­το χάος και αδιέ­ξο­δο σχε­τί­ζε­ται από­λυ­τα με τα αδιέ­ξο­δα συ­νο­λι­κά του ευ­ρω­παϊ­κού κα­πι­τα­λι­σμού (οι εξε­λί­ξεις σε Γαλ­λία και Ιτα­λία, καθώς και η τύχη της επι­τυ­χη­μέ­νης μέχρι σή­με­ρα Μέρ­κελ, είναι αδιά­ψευ­στοι μάρ­τυ­ρες). Στην πε­ρί­πτω­ση της Μ. Βρε­τα­νί­ας το αδιέ­ξο­δο είναι πρω­το­φα­νές καθώς είναι πλέον σαφές ότι δεν θα πε­ρά­σει μεν η συμ­φω­νία από το Κοι­νο­βού­λιο, αλλά είναι επί­σης σαφές ότι σε αυτό το Κοι­νο­βού­λιο δεν μπο­ρεί να προ­κύ­ψει καμία πλειο­ψη­φία για το κρί­σι­μο επί­δι­κο όσον αφορά το μέλ­λον του βρε­τα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού.

Δεύ­τε­ρο δη­μο­ψή­φι­σμα

Οι με­γά­λες κα­πι­τα­λι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις και το βαθύ κρά­τος της Βρε­τα­νί­ας, αλλά και η ηγε­σία της ΕΕ βρί­σκο­νται σε από­γνω­ση με την κυ­βέρ­νη­ση Μέι, αλλά (μέχρι τώρα του­λά­χι­στον) φο­βού­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο τη δεύ­τε­ρη εναλ­λα­κτι­κή λύση, δηλ. μια κυ­βέρ­νη­ση των Ερ­γα­τι­κών υπό την αρι­στε­ρή ηγε­σία του Τζέ­ρε­μι Κόρ­μπιν. Έτσι συ­νε­χί­ζε­ται το αδιέ­ξο­δο με την κυ­βέρ­νη­ση των Τόρις, η οποία στη­ρί­ζε­ται στο ακρο­δε­ξιό κόμμα DUP. Στο πα­ρελ­θόν οι Τόρις σε αντί­στοι­χες πε­ρι­πτώ­σεις είχαν ξε­φορ­τω­θεί τις ηγε­σί­ες τους όπως τον Κά­με­ρον ή ακόμη και την ίδια τη «Σι­δη­ρά Κυρία», δηλ. τη Θά­τσερ. Αλλά τώρα γνω­ρί­ζουν ότι όποιος και να βρε­θεί στη θέση της Μέι, θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει τα ίδια αδιέ­ξο­δα –κι όλοι οι επί­δο­ξοι ηγέ­τες προ­τι­μούν να αντι­πο­λι­τεύ­ο­νται μέσα στο κόμμα τους. Από την άλλη η ίδια η Μέι προ­τι­μά να κερ­δί­ζει χρόνο στην πρω­θυ­πουρ­γία και στην ηγε­σία του κόμ­μα­τος ελ­πί­ζο­ντας ότι όσο πλη­σιά­ζει η κα­τα­λη­κτι­κή ημε­ρο­μη­νία του Brexit, τον Μάρ­τιο, οι βου­λευ­τές των Τόρις (και ίσως κά­ποιοι των Ερ­γα­τι­κών) θα ανα­γκα­στούν κάτω από την πίεση του δι­λήμ­μα­τος «κα­λύ­τε­ρα μία κακή συμ­φω­νία παρά καμία συμ­φω­νία», να στη­ρί­ξουν τη συμ­φω­νία στο Κοι­νο­βού­λιο.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση ωστό­σο, η άρ­χου­σα τάξη και οι ορ­γα­νι­κοί της δια­νο­ού­με­νοι προ­τι­μούν ένα δεύ­τε­ρο δη­μο­ψή­φι­σμα, όπου, όπως πι­στεύ­ουν, με κα­λύ­τε­ρη προ­ε­τοι­μα­σία από την προη­γού­με­νη φορά, θα ανα­τρέ­ψουν το Brexit και θα επι­κρα­τή­σει το Bremain, δηλ. η πα­ρα­μο­νή στην ΕΕ. Φυ­σι­κά δεν λένε κάτι τέ­τοιο ανοι­χτά αλλά κά­νουν -δη­μα­γω­γι­κά- λόγο για το δι­καί­ω­μα των πο­λι­τών σε ένα πιο δί­καιο, πιο δη­μο­κρα­τι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα. 

Η λύση του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος θα απο­τρέ­ψει εξάλ­λου την άνοδο των Ερ­γα­τι­κών του Κόρ­μπιν στην κυ­βέρ­νη­ση, πράγ­μα που η άρ­χου­σα τάξη αυτή τη στιγ­μή, όπως ανα­φέ­ρα­με, φο­βά­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο από το Brexit, πα­ρό­τι η επί­ση­μη θέση του κόμ­μα­τος είναι υπέρ της πα­ρα­μο­νής στην ΕΕ. 

Έτσι εμ­φα­νί­στη­κε η ιδέα για νέα δη­μο­ψή­φι­σμα με την πρω­το­βου­λία «Ψήφος του Λαού». Υπο­τί­θε­ται ότι είναι πρω­το­βου­λία από τα κάτω, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα οι από­ψεις της απέ­χουν πολύ από τα συμ­φέ­ρο­ντα των απλών αν­θρώ­πων για τους οποί­ους υπο­τί­θε­ται ότι εν­δια­φέ­ρε­ται. Η πρω­το­βου­λία απα­σχο­λεί 60 άτομα στα γρα­φεία της στο Γου­έ­στι­μν­στερ και έχει τρι­πλα­σιά­σει τις δα­πά­νες της τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, καθώς υπο­στη­ρί­ζε­ται από με­ρι­κούς από τους πιο πλού­σιους αν­θρώ­πους στη Μ. Βρε­τα­νία.

Δυ­σα­ρέ­σκεια και Κόρ­μπιν

Το με­γά­λο πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης είναι η μα­ζι­κή δυ­σα­ρέ­σκεια από την κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση. «Όποιο και να ήταν το ακρι­βές πε­ριε­χό­με­νό της η ψήφος υπέρ του Brexit υπήρ­ξε αναμ­φι­σβή­τη­τα μια εξέ­γερ­ση κατά της κυ­ρί­αρ­χης οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής τάξης» γρά­φει ο Βρε­τα­νός επα­να­στά­της σο­σια­λι­στής Κρις Νάιν­χαμ. Και προ­σθέ­τει: «Το φαι­νό­με­νο “Κόρ­μπιν” είναι προ­φα­νώς επί­σης ένα προ­ϊ­όν της ευ­ρύ­τα­της δυ­σα­ρέ­σκειας ενά­ντια στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό». 

Σε ένα ανοι­χτό τους γράμ­μα πολ­λές ηγε­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες της «Σο­σια­λι­στι­κής» Διε­θνούς (ναι, αυτής του Γ. Πα­παν­δρέ­ου) απευ­θύν­θη­καν στον Κόρ­μπιν ζη­τώ­ντας να ανα­στρέ­ψει το Brexit αν έρθει ο ίδιος στην κυ­βέρ­νη­ση. Ήξε­ραν γιατί το έκα­ναν. Στο μα­νι­φέ­στο του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος του 2017 ο Τζ. Κόρ­μπιν είχε υπο­σχε­θεί με­τα­ξύ άλλων: Επα­νε­θνι­κο­ποί­η­ση δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, όπως σι­δη­ρό­δρο­μοι, ύδρευ­ση, τα­χυ­δρο­μεία, ενέρ­γεια. Κρα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση στην οι­κο­νο­μία, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της ίδρυ­σης Εθνι­κής Επεν­δυ­τι­κής Τρά­πε­ζας. Επα­νε­θνι­κο­ποί­η­ση των τμη­μά­των του ΕΣΥ που είχαν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί και δω­ρε­άν υπη­ρε­σί­ες για τους πο­λί­τες. Κρα­τι­κά συμ­βό­λαια κατά προ­τί­μη­ση σε βρε­τα­νι­κές εται­ρί­ες. Με­γα­λύ­τε­ρο ρόλο και πε­ρισ­σό­τε­ρα δι­καιώ­μα­τα για τα ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα. Τέλος υπο­σχό­ταν να μπει φραγ­μός στην επι­πλέ­ον εκ­με­τάλ­λευ­ση (δηλ. τους χα­μη­λό­τε­ρους μι­σθούς) στην οποία υπό­κει­νται οι με­τα­νά­στες ερ­γά­τες στη Μ. Βρε­τα­νία. 

Για όποιον πα­ρα­κο­λου­θεί έστω και στο ελά­χι­στο τις ντι­ρε­κτί­βες και το δί­καιο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ΕΕ, αλλά και τις απο­φά­σεις του Ευ­ρω­παϊ­κού Δι­κα­στη­ρί­ου, είναι σαφές ότι τί­πο­τε από τα πα­ρα­πά­νω δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί εντός της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης. Ακόμη όμως και η απλή πα­ρα­μο­νή στην Ενιαία Ευ­ρω­παϊ­κή Αγορά (όπως προ­βλέ­πει η συμ­φω­νία της Μέι και όπως υπο­στη­ρί­ζουν οι οπα­δοί του Μπλερ μέσα στο Ερ­γα­τι­κό Κόμμα), πάλι θα εμπό­δι­ζε de jure την εφαρ­μο­γή ολό­κλη­ρου του πυ­ρή­να του ανω­τέ­ρω προ­γράμ­μα­τος του Κόρ­μπιν. Γι’ αυτό Βρυ­ξέλ­λες, City, με­γα­λο­βιο­μή­χα­νοι και βαθύ κρά­τος φο­βού­νται την άνοδο του Κόρ­μπιν, γ’ αυτό και η «Σο­σια­λι­στι­κή» Διε­θνής ανέ­λα­βε να τον συ­νε­τί­σει.

Προ­ο­πτι­κές

Θα ήταν τρα­γι­κό λάθος για τον Κόρ­μπιν να εν­δώ­σει στις πιέ­σεις και να υπο­στη­ρί­ξει την πα­ρα­μο­νή στην ΕΕ, μέσω ενός δεύ­τε­ρου δη­μο­ψη­φί­σμα­τος ή μέσω απο­δο­χής της «λύσης Μέι». Το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα, στις προη­γού­με­νες εκλο­γές, παρά τις επι­τυ­χί­ες του, έχασε κλα­σι­κά ερ­γα­τι­κά προ­πύρ­γιά του (Μάν­σφιλντ, Ουάλ­σαλ, Βό­ρειο Στό­ουκ, Στό­ουκ-ον-Τρεντ κ.ά.) που στο δη­μο­ψή­φι­σμα στή­ρι­ξαν μα­ζι­κά το Brexit. 

Σή­με­ρα στο βρε­τα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο δεν υπάρ­χει πλειο­ψη­φία ούτε για να πε­ρά­σει η συμ­φω­νία της Μέι με την ΕΕ, ούτε για να γίνει Brexit χωρίς συμ­φω­νία (σκλη­ρό Brexit), ούτε για να γίνει δεύ­τε­ρο δη­μο­ψή­φι­σμα ούτε, του­λά­χι­στον μέχρι αυτή τη στιγ­μή, για να γί­νουν εθνι­κές εκλο­γές. Η Μέι παί­ζει τα ρέστα της απευ­θυ­νό­με­νη στους βου­λευ­τές της που την απε­χθά­νο­νται: Θέ­λε­τε να πάμε σε σκλη­ρό Brexit, τους ρωτά. Αν επι­βιώ­σει από τhν πρό­τα­ση μομ­φής ενα­ντί­ον της (αν γίνει ψη­φο­φο­ρία) θα μπο­ρεί να θέσει νέο δί­λημ­μα στους βου­λευ­τές των Τόρις: Θα ψη­φί­σε­τε μαζί με τους Ερ­γα­τι­κούς την πρό­τα­ση μομ­φής ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­σή μας; Άλλη λύση δεν έχει, καθώς στην τε­λευ­ταία συ­νά­ντη­σή της με τη Μέρ­κελ, η Γερ­μα­νί­δα κα­γκε­λά­ριος είπε στη Βρε­τα­νή ομό­λο­γό της ότι η ΕΕ ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε, «το θέμα του Brexit δεν πρό­κει­ται να ξα­να­συ­ζη­τη­θεί».

Απέ­να­ντι σε όλα αυτά οι επα­να­στα­τι­κές σο­σια­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις στη Μ. Βρε­τα­νία υπο­στη­ρί­ζουν, στη με­γά­λη τους πλειο­νό­τη­τα, τη λύση των εκλο­γών, πιέ­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα να κάνει κά­ποια λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση απέ­να­ντι στα αδιέ­ξο­δα του βρε­τα­νι­κού αστι­σμού. Και τε­λι­κά προ­έ­κυ­ψε μια έκ­κλη­ση λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση με πρω­το­βου­λία της «Λαϊ­κής Συ­νέ­λευ­σης» που διορ­γα­νώ­νει δια­δή­λω­ση στις 12 Γε­νά­ρη ζη­τώ­ντας γε­νι­κές εθνι­κές εκλο­γές. Ο ίδιος ο αντι­πρό­ε­δρος των Ερ­γα­τι­κών Τζον Μα­κντό­νελ επί­σης μί­λη­σε ανοι­χτά πια για την ανά­γκη γε­νι­κών εκλο­γών βγά­ζο­ντας το κόμμα από την πο­λύ­μη­νη ρα­στώ­νη της θε­ω­ρί­ας του «ώρι­μου φρού­του», ή τη θε­ω­ρία «άσε του Τόρις να τσα­κώ­νο­νται με­τα­ξύ τους».

Ο Κ. Νάιν­χαμ προ­σθέ­τει όσον αφορά τις προ­ο­πτι­κές: «Για να κερ­δί­σει τις εκλο­γές, η ηγε­σία του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος πρέ­πει να προ­ω­θή­σει την κα­μπά­νια της για ρι­ζι­κή αλ­λα­γή, αλλά πρέ­πει επί­σης να κα­τα­στή­σει σαφές ότι δεν θα δέ­χε­ται πιέ­σεις για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ένα δεύ­τε­ρο δη­μο­ψή­φι­σμα ή να δε­χθεί μια λύση τύπου Μέι […] Οποια­δή­πο­τε λύση σχε­τι­κά για την κρίση του Brexit, η οποία θα κα­τα­λή­γει να ωφε­λεί τους ερ­γα­ζό­με­νους, θα συ­νε­πά­γε­ται ανα­γκα­στι­κά ένα επί­πε­δο λαϊ­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας στους δρό­μους, μια αύ­ξη­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και μια πολύ σκλη­ρή μάχη για να εξα­σφα­λι­στεί μια νίκη των Ερ­γα­τι­κών. Όλα αυτά απαι­τούν μια στρο­φή προς την πο­λι­τι­κή και την ορ­γά­νω­ση της τάξης. Η Αρι­στε­ρά έχει κα­θή­κον να κάνει ό, τι μπο­ρεί για να εξα­σφα­λί­σει αυτή την εξέ­λι­ξη, χωρίς να υπο­τάσ­σε­ται σε ένα επι­χεί­ρη­μα-δί­λημ­μα που απα­σχο­λεί το εσω­τε­ρι­κό της κυ­ρί­αρ­χης πο­λι­τι­κής και που δεν μπο­ρεί να λύσει τα προ­βλή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων».

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Ετικέτες