Εκδήλωση-συζήτηση με αφορμή τη μελέτη του Αποστόλη Καψάλη
Το βιβλίο του Α. Καψάλη «Τα ελληνικά συνδικάτα μπροστά στην πρόκληση των σύγχρονων μεταναστευτικών ροών» αποτελεί ένα απαραίτητο πέρασμα σε μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση, στρατηγικού προσανατολισμού του αντιρατσιστικού κινήματος.
Παραθέτουμε κάποια από μια ολόκληρη σειρά ερωτημάτων, που προκύπτουν από την ύλη του βιβλίου, που μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν την αφετηρία ενός γόνιμου και ανοικτού διαλόγου:
1) Το μεταναστευτικό/προσφυγικό σαν ένα πολύ επίμονο παγκόσμιο φαινόμενο που θα τροφοδοτείται συνέχεια όχι μόνο από διαφορετικές οικονομικές ή πολιτικές αιτίες, αλλά σαν μια γενικευμένη ανθρωπιστική κρίση που θα πλήττει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Έτσι η διάκριση μεταξύ μεταναστών και προσφύγων χάνει το νόημά της. Παραμένει παρ’ όλα αυτά σαν όπλο διαίρεσης και διαχείρισης των κατατρεγμένων ανθρώπινων μαζών από τις καπιταλιστικές ολιγαρχίες της Δύσης. Η ελληνική κυβέρνηση έχει επιδείξει εξαιρετική ικανότητα και κυνισμό στο να ξεχωρίζει τα «ανθρώπινα κοπάδια» στα hot spots των νησιών σ’ αυτούς που διαθέτουν «προσφυγικό προφίλ» και σ’ αυτούς που δεν έχουν και γι’ αυτό φυλακίζονται για άμεση απέλαση.
2) Η καταγραφή των μεταναστών/προσφύγων με κριτήριο τους κλάδους παραγωγής όπου εργάζονται και τον ρόλο τους στα πλαίσια των επιχειρήσεων, αναδεικνύει την εικόνα του πιο ταξικού κομματιού των εργαζόμενων ανθρώπων στη χώρα. Σχεδόν το 90% ανήκει στην κατηγορία των κατώτερων στρωμάτων των μισθωτών, μοιρασμένοι στους κλάδους τουρισμού, οικιακής εργασίας, οικοδομές, βιοτεχνίες και σαν εργάτες γης. Ενώ μόνο 1,5% είναι εργοδότες! Κατά τη γνώμη μας αυτή είναι η «βάση αναφοράς» που πρέπει να έχει μια ριζοσπαστική αντιρατσιστική πολιτική. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι υποτιμούμε τη σημασία και την αξία της ανθρωπιστικής προσέγγισης του ζητήματος, κάτι που δεν θα ξεχάσουν ποτέ οι απλοί άνθρωποι της αλληλεγγύης και οι πρόσφυγες. Ούτε είμαστε αδιάφοροι στην αντίληψη για την προτεραιότητα των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των μεταναστών/προσφύγων που έχει ένα τμήμα του αντιρατσιστικού κινήματος. Όμως το ζήτημα είναι πριν απ’ όλα ζήτημα ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης της εργατικής τάξης της χώρας μας, μεταξύ γηγενών και αλλοδαπών εργατών.
3) Βάζοντας έτσι το ζήτημα, το ερώτημα των συνδικάτων αποκτά πρωτεύουσα σημασία, γιατί είναι η βασική οργάνωση αλληλοβοήθειας και συλλογικής δράσης των εργαζομένων, παρά τη γραφειοκρατική τους παραμόρφωση. Έχουν επιδείξει θαυμάσια παραδείγματα αλληλεγγύης κυρίως στους χώρους της παιδείας (σχολεία ανοικτά για τα προσφυγόπουλα) και υγείας (δημόσια δωρεάν υγεία για όλους, χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις), αλλά συνολικά κυριαρχεί η απάθεια και η μικρή ενασχόληση με τα προβλήματα επιβίωσης των μεταναστών εργατών.
4) Τα συνδικάτα στη χώρα μας, από τα πρωτοβάθμια μέχρι τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, θα μπορούσαν να ξανασταθούν στα πόδια τους, δυναμωμένα από το νέο αίμα των μεταναστών εργατών. Απαράβατος όρος γι’ αυτό θα ήταν μια μεγάλη εκστρατεία εγγραφής νέων μελών. Θα ήταν ιδιαίτερα τιμητικό για τη ΓΣΕΕ να στρατολογήσει χιλιάδες πακιστανούς, μπαγκλαντέζους και ινδούς εργάτες γης, που δουλεύουν σε καθεστώς «σκλάβων εργατών» στις καπιταλιστικές φάρμες στη χώρα.
Για όλα αυτά τα θέματα και ακόμη περισσότερα, σας προσκαλούμε στην ανοικτή συζήτηση στην παρουσίαση του βιβλίου του Α. Καψάλη.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
