Όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, κανένα πρόγραμμα λιτότητας, κανένα πρόγραμμα καταστροφής των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, δεν πέρασε πουθενά στον κόσμο χωρίς την άγρια καταστολή.
Όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, κανένα πρόγραμμα λιτότητας, κανένα πρόγραμμα καταστροφής των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, κανένα πρόγραμμα βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής και ραγδαίας φτωχοποίησης της κοινωνίας, δεν πέρασε πουθενά στον κόσμο χωρίς την άγρια καταστολή και την επίδειξη πυγμής από την αστυνομία ή ακόμη και τον στρατό, από το Περού του Φουτζιμόρι – το οποίο νοσταλγούσε, μεταξύ άλλων, η Έλενα Παναρίτη… - και την Αργεντινή του ντε λα Ρούα, έως την Ελλάδα των διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων, πράσινων, γαλάζιων, ροζβαθυμπλέ.
Οι σημερινές εικόνες από τη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Ηρώδου Αττικού, με τα ΜΑΤ να εξαπολύουν αυτή τη φορά τα χημικά τους εναντίον των συνταξιούχων δεν είναι πρωτότυπες, ούτε είναι πρωτοφανείς – είναι όμως ενδεικτικές της αποθράσυνσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που ακολουθεί πιστά τα βήματα επίδειξης ισχύος και βίας εναντίον των πλέον αδύναμων διαδηλωτών, των απόμαχων της εργασίας, και όσων συμπαραστάθηκαν στην κινητοποίηση τους. Το θράσος όμως έφθασε σε νέα επίπεδα όταν ο πρωθυπουργός του τρίτου μνημονίου, Αλέξης Τσίπρας σε συνεννόηση με τον αρμόδιο αναπληρωτή υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκο Τόσκα, διαβεβαίωσαν ότι θα πάψουν, από τούδε και στο εξής, να χρησιμοποιούνται δακρυγόνα «εναντίον εργαζομένων και συνταξιούχων»!
Κάθε θαύμα, τρεις μέρες, λέει η λαϊκή παροιμία. Οι «διαβεβαιώσεις» ενός πρωθυπουργού και ενός υπουργού που άλλα λένε και άλλα πράττουν έχουν την αξία που έχουν όλες οι κατά καιρούς «διαβεβαιώσεις» τους. Ειδικά μάλιστα όταν ο Τσίπρας υπήρξε εκφωνητής του προγράμματος του πάλαι ποτέ ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, τότε, το 2012- 2013, ενός κόμματος που υποστήριζε ότι θα έφερνε την κατάργηση των ειδικών δυνάμεων της Αστυνομίας και των ΜΑΤ, την πάταξη των φαινομένων αστυνομικής αυθαιρεσίας και απρόκλητης βίας, την πλήρη διαλεύκανση όλων των εκκρεμών υποθέσεων και ΕΔΕ με αντικείμενο δολοφονικές επιθέσεις αστυνομικών κατά απεργών, δημοσιογράφων, διαδηλωτών, προσφύγων και νεολαίων.
Τίποτα από αυτά δεν εκπληρώθηκε, παρά τις… διαβεβαιώσεις. Παρεμπιπτόντως, διαβεβαιώσεις είχε δώσει και το ΠΑΣΟΚ, τότε, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν τα ΜΑΤ ξυλοφόρτωναν πάλι συνταξιούχους, που απαιτούσαν μια ακρόαση από τον τότε πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη, διαβεβαιώσεις ότι «τέτοια φαινόμενα δεν θα επαναληφθούν» και «θα ληφθούν μέτρα». Μέτρα όντως πάρθηκαν, έκλεισε άπαξ και διαπαντός η Ηρώδου Αττικού για κάθε διαμαρτυρόμενο και απεργό, ακόμη και για τον κάθε καθημερινό εποχούμενο – κατέστη μια «λευκή ζώνη» αστυνομοκρατίας και αυθαίρετου αποκλεισμού, σε 24ωρη σχεδόν βάση, με ΜΑΤ, ΥΜΕΤ,ΔΙΑΣ και κλούβες, λες και το κτήριο της πρωθυπουργικής κατοικίας αποτελεί άβατο και απόρθητο πολιτικό κάστρο, απροσπέλαστο για τον οποιοδήποτε διαμαρτυρόμενο και απεργό, προσβάσιμο μόνο στον πρωθυπουργό, την καμαρίλα του και τους εκλεκτούς προσκεκλημένους τους, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, καναλάρχες και ξένους μετατράπες της κοινωνικής δυστυχίας και εξαθλίωσης.
Η οίηση είναι κακός σύμβουλος, ειδικά όταν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βλέπει να χάνει το πολιτικό έδαφος κάτω από τα πόδια της και τα νέα κύματα κοινωνικής διαμαρτυρίας να αποκτούν διαστάσεις, διαστάσεις που δεν μπορούν να ανακόψουν οι «κυματοθραύστες» από ασπίδες, κλομπ και κλούβες στην Ηρώδου Αττικού. Χθες ήταν οι άνεργοι ξενοδοχοϋπάλληλοι, σήμερα οι συνταξιούχοι, αύριο οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ προς ιδιωτικοποίηση, μεθαύριο οι απεργοί των αντεργατικών μέτρων της δεύτερης αξιολόγησης.
Η άμμος στην κλεψύδρα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τελειώνει και δεν τη σώζουν ούτε οι επιδείξεις του δόγματος «νόμος και τάξη», ούτε οι κούφιες «διαβεβαιώσεις» για την… κατάργηση των δακρυγόνων.
