Τοποθετήσεις συνέδρων της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για συμμαχίες, ευρώ, οργανωτικά, δημοκρατική λειτουργία κ.α.

Με αφορ­μή τις δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις στα δύο αυτά θέ­μα­τα, η κου­βέ­ντα κι­νή­θη­κε αρ­κε­τές φορές σε υψη­λούς τό­νους.
Από τη μεριά της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας (Αρι­στε­ρό Ρεύμα, Κόκ­κι­νο Δί­κτυο) εκ­φρά­στη­καν δια­φω­νί­ες για μια σειρά πο­λι­τι­κές επι­λο­γές της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κρι­τι­κή σε ό,τι αφορά τις συμ­μα­χί­ες, τη θέση για το ευρώ, τις τρά­πε­ζες και τα ορ­γα­νω­τι­κά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ο Π. Λα­φα­ζά­νης ζή­τη­σε επα­νε­ξέ­τα­ση της πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις νέες συν­θή­κες και σε ένα «πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό απεί­ρως πιο συ­γκρου­σια­κό, ακόμα και αν κά­να­με την πιο με­γά­λη ανα­δί­πλω­ση». Θε­ω­ρώ­ντας ότι στην Ελ­λά­δα θα κρι­θούν οι εξε­λί­ξεις όλης της Ευ­ρώ­πης, ζή­τη­σε να ανα­λά­βει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «το βάρος της σύ­γκρου­σης που επί­κει­ται», υπο­γραμ­μί­ζο­ντας ότι είναι λάθος στο κομ­βι­κό ση­μείο που έχου­με φτά­σει, κά­ποιοι να λένε ότι «ο δρό­μος έξω από την ευ­ρω­ζώ­νη είναι κό­λα­ση, τη στιγ­μή που υπάρ­χει ρε­α­λι­στι­κός δρό­μος επι­βί­ω­σης εκτός ευρώ».  

Η Σόφη Πα­πα­δό­γιαν­νη επι­σή­μα­νε ότι η ιστο­ρία της Κύ­πρου κάνει ακόμα πιο φα­νε­ρό ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που «θέλει να πάει το ΟΧΙ μέχρι τέ­λους και δεν θα ανα­δι­πλω­θεί», πρέ­πει να έχει πει­στι­κή απά­ντη­ση στο ζή­τη­μα της πι­θα­νής δια­κο­πής ρευ­στό­τη­τας, το­νί­ζο­ντας ότι «το “όχι πάση θυσία στο ευρώ” είναι ένα πρώτο βήμα, αλλά χρεια­ζό­μα­στε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα συ­γκρου­στεί με την ευ­ρω­ζώ­νη». Για τα ζη­τή­μα­τα των συμ­μα­χιών, υπο­στή­ρι­ξε ότι πρέ­πει να επα­να­λαμ­βά­νου­με στα­θε­ρά την έκ­κλη­ση ενό­τη­τας σε ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Ο Γ. Θε­ω­νάς επι­κε­ντρώ­θη­κε στο ερώ­τη­μα «πώς θα γίνει πράξη» η πο­λυ­πό­θη­τη ανα­τρο­πή, θε­ω­ρώ­ντας κρί­σι­μο το ρόλο ενός άμε­σου σχε­δί­ου δρά­σης του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, που με τα όρ­γα­νά του και την Αρι­στε­ρά θα επι­βά­λει την ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων και τη δια­γρα­φή του χρέ­ους.

Ο Α. Κα­λύ­βης στη δική του το­πο­θέ­τη­ση είπε ότι «δεν φτά­νουν οι πα­λιές μας ανα­λύ­σεις του αρι­στε­ρού ευ­ρω­παϊ­σμού. Πρέ­πει να βά­λου­με πιο κα­θα­ρά το αί­τη­μα της ανα­τρο­πής της ευ­ρω­ζώ­νης».

Η Μ. Μπό­λα­ρη ση­μεί­ω­σε ότι δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με το στόχο για «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» που απέ­φε­ρε το 27% σαν πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση της τα­ξι­κής πάλης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των ανέρ­γων, των συ­ντα­ξιού­χων. Για τις επα­φές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τον Κα­μέ­νο και τα «απο­κα­ΐ­δια» της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, όπως χα­ρα­κτή­ρι­σε τα πρώην κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη του ΠΑΣΟΚ, υπο­στή­ρι­ξε ότι «υπο­σκά­πτουν την αυ­το­πε­ποί­θη­ση του κό­σμου μας», ση­μειώ­νο­ντας ότι πρέ­πει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να επι­μεί­νει στην τα­κτι­κή της απεύ­θυν­σης προς τις υπό­λοι­πες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, μιας και «οι αρ­νή­σεις δεν είναι ανί­κη­τες», ει­δι­κά μετά την κου­βέ­ντα που άνοι­ξε στο ΚΚΕ ο προ­συ­νε­δρια­κός διά­λο­γος του 19ου Συ­νε­δρί­ου. Και επι­πλέ­ον γιατί «ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς, που είναι η ρα­χο­κο­κα­λιά του κι­νή­μα­τος, θα είναι απα­ραί­τη­τος την “Κυ­ρια­κή το βράδυ”, για να στη­ρί­ξει την ανά­λη­ψη της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας», πρό­σθε­σε.

Η Χ. Σουλ­τα­νί­δου τό­νι­σε ότι ο ρόλος της Αρι­στε­ράς είναι να πεί­θει την κοι­νω­νία ότι «το μόνο σύ­στη­μα όπου μπο­ρεί να ζήσει –και όχι να επι­βιώ­νει– είναι ο σο­σια­λι­σμός», ση­μειώ­νο­ντας ότι σε καμία δη­μό­σια εκ­φώ­νη­ση στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πε­ρι­γρά­φου­με το όραμά μας. Πα­ράλ­λη­λα, άσκη­σε έντο­νη κρι­τι­κή στη λαν­θα­σμέ­νη ταύ­τι­ση «των λαών του Νότου, με τις χώρες του Νότου», στις θέ­σεις της πλειο­ψη­φί­ας για τις τρά­πε­ζες και στις συ­να­ντή­σεις με επι­χει­ρη­μα­τί­ες, όπως ο Μπό­μπο­λας, στα σχέ­δια του οποί­ου αντι­στέ­κο­νται οι κά­τοι­κοι της Χαλ­κι­δι­κής και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη­ρί­ζει το κί­νη­μά τους.

Ο Π. Κο­σμάς, αφού υπεν­θύ­μι­σε ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν υπη­ρέ­τη­σε ει­λι­κρι­νά το «καμιά θυσία για το ευρώ», υπο­στή­ρι­ξε ότι «δεν μπο­ρείς να ακυ­ρώ­σεις το μνη­μό­νιο, αν δεν έρ­θεις σε ρήξη με το ευρώ και την ευ­ρω­ζώ­νη», ενώ για τον τρα­πε­ζι­κό τομέα η μόνη απά­ντη­ση στο πλαί­σιο ενός τα­ξι­κού προ­γράμ­μα­τος μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να είναι άλλη «από την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών υπό ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο».

Ο Γ. Σα­που­νάς ανα­φέρ­θη­κε στην εναλ­λα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, που πρέ­πει να είναι η πρό­τα­σή μας στα «πο­λω­τι­κά διλ­λή­μα­τα» που πα­ρά­γει η πε­ρί­ο­δος, και ότι μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση θα είναι εκ­φρα­στής των συμ­φε­ρό­ντων του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και η «απο­τύ­πω­ση συ­σχε­τι­σμών δύ­να­μης μιας δια­δι­κα­σί­ας πριν από την κάλπη», άρα θα πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στην πρό­τε­ρη ετοι­μό­τη­τα του λαού.

Ο Σ. Κου­βε­λά­κης, που σε πρό­σφα­το άρθρο του είχε ασκή­σει έντο­νη κρι­τι­κή στον Γ. Δρα­γα­σά­κη για τη θέση του «χωρίς μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες, μόνο αν προ­κλη­θού­με»  –με απο­τέ­λε­σμα ο τε­λευ­ταί­ος να εκ­φρά­σει από το βήμα της ΚΕ πα­ρά­πο­να για την «ποιό­τη­τα του δια­λό­γου με­τα­ξύ των στε­λε­χών»– εξή­γη­σε την αλ­λα­γή που έφερε το πα­ρά­δειγ­μα της Κύ­πρου. «Τί­θε­ται πλέον προς αί­ρε­ση η γραμ­μή της αέ­ναης δια­πραγ­μά­τευ­σης, το όχι των μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», εξή­γη­σε δει­κτι­κά. Για να συ­μπλη­ρώ­σει ότι μετά τον εκ­βια­σμό Ντρά­γκι, δεν επι­τρέ­πε­ται να μην είσαι προ­ε­τοι­μα­σμέ­νος («ετοι­μά­ζεις κόμμα και λαό») για αυτόν τον εκ­βια­σμό και ότι η έξο­δος από το ευρώ είναι πάνω στο τρα­πέ­ζι.

Στα αξιο­ση­μεί­ω­τα της συ­νε­δρί­α­σης ήταν και οι φωνές κρι­τι­κής που ακού­στη­καν από συ­ντρό­φους-ισ­σες της ΑΝΑΣΑ, ει­δι­κά στο θέμα των συ­νερ­γα­σιών και τον τρόπο λήψης των απο­φά­σε­ων. Παρά τις αρ­χι­κές σκέ­ψεις, αυτές οι εν­στά­σεις δεν εκ­φρά­στη­καν με ξε­χω­ρι­στή τρο­πο­λο­γία.

Συ­γκε­κρι­μέ­να, ο Κ. Αθα­να­σί­ου έκανε λόγο για «συμ­βού­λους» που «δεν εκλέ­γο­νται κάπου, ούτε λο­γο­δο­τούν κάπου» και εκ­φρά­ζουν επί­ση­μα θέση για κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα, όπως το κυ­πρια­κό και το εν­δε­χό­με­νο πο­λέ­μου (!) και ανα­ρω­τή­θη­κε «πότε απο­φα­σί­σα­με παλ­λαϊ­κό μέ­τω­πο», μι­λώ­ντας για πα­ρα­βί­α­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και των συλ­λο­γι­κών απο­φά­σε­ων.

Η Μ. Μπαρ­σέφ­σκι τό­νι­σε ότι δεν γί­νε­ται να εκ­φρά­σου­με τη νέα τα­ξι­κή πό­λω­ση με πο­λι­τι­κές διεμ­βο­λι­σμού του με­σαί­ου χώρου και «προ­σέλ­κυ­σης προ­σω­πι­κο­τή­των», ενώ ο Π. Λά­μπρου ζή­τη­σε «ολική επα­να­φο­ρά» στο σύν­θη­μα «καμιά θυσία για το ευ­ρώ-κα­μιά αυ­τα­πά­τη για τη δραχ­μή», εφό­σον τα γε­γο­νό­τα δι­καιώ­νουν τις θέ­σεις μας, αλλά «δεν δι­καιώ­νε­ται η μη εκ­φώ­νη­σή τους».

Από τη μεριά της πλειο­ψη­φί­ας (Ν. Βού­τσης, Π. Σκουρ­λέ­της, Α. Φλα­μπου­ρά­ρης, Χ. Πα­πα­δό­που­λος κ.ά.) πα­ρου­σιά­στη­κε ως αντί­λο­γος ότι δεν πρέ­πει να επα­νέρ­χο­νται τα ίδια θέ­μα­τα «υπο­νο­μεύ­ο­ντας το κόμμα», ότι το «όχι στα μνη­μό­νια» σή­μαι­νε για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σύ­γκρου­ση και ότι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν αφορά μόνο την ιστο­ρι­κή Αρι­στε­ρά, αλλά ευ­ρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις.

Ο Α. Κα­ρί­τζης ανέ­λυ­σε την «επι­κιν­δυ­νό­τη­τα» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για το σύ­στη­μα, επει­δή συν­δέ­ε­ται με τα κομ­μά­τια της κοι­νω­νί­ας που αντι­στέ­κο­νται. Σαν ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο του κό­σμου που προ­σεγ­γί­ζει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και δεν έχει αρι­στε­ρές κα­τα­βο­λές, πρό­τει­νε τις έν­νοιες «δη­μο­κρα­τία και αξιο­πρέ­πεια». Για τις επα­φές με κο­ρυ­φαία σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά στε­λέ­χη έκανε λόγο για «βα­ρί­δια» και ενό­ψει του συ­νε­δρί­ου εκτί­μη­σε ότι χρειά­ζε­ται ένα «σφι­χτό κόμμα», υπο­στη­ρί­ζο­ντας με­τα­ξύ άλλων: «η δη­μο­κρα­τία δεν ταυ­τί­ζε­ται με την πλα­δα­ρό­τη­τα. Θέ­λου­με ένα σφι­χτό κόμμα με μι­κρό­τε­ρα όρ­γα­να, που θα δώσει τη μάχη στή­ρι­ξης μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Δεν θα αρκεί το υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο».  

Ο Χ. Λά­σκος, αφού θύ­μι­σε ως πάγια αρχή των Μπολ­σε­βί­κων τη θέση «ό,τι κά­νου­με εμείς, πρέ­πει να βοη­θά­ει το ευ­ρω­παϊ­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα», εξέ­φρα­σε την άποψη ότι αυτή πρέ­πει να είναι οδη­γός μας στα ζη­τή­μα­τα της ευ­ρω­ζώ­νης και ότι το αδιέ­ξο­δο της κρί­σης λύ­νε­ται μόνο με την ανα­δια­νο­μή του πλού­του.

Οι οι­κο­νο­μο­λό­γοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ανή­κουν στην Αρι­στε­ρή Ενό­τη­τα (Γ. Μη­λιός, Ε. Τσα­κα­λώ­τος,), πα­ρό­λο που κα­νείς από τη μειο­ψη­φία δεν μί­λη­σε για επι­στρο­φή στη δραχ­μή ως επι­λο­γή, επι­χει­ρη­μα­το­λό­γη­σαν κατά της «εθνι­κής ανα­δί­πλω­σης», της επα­κό­λου­θης «νο­μι­σμα­τι­κής υπο­τί­μη­σης» και «του ανα­πό­φευ­κτου αντα­γω­νι­σμού με­τα­ξύ των ευ­ρω­παϊ­κών λαών».

Σωστή κρι­τι­κή για όσους θε­ω­ρούν ότι η αλ­λα­γή νο­μί­σμα­τος αρκεί για να ανοί­ξει ο δρό­μος για το σο­σια­λι­σμό, θέση που όμως δεν προ­κύ­πτει από την τρο­πο­λο­γία που κα­τέ­θε­σε η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα.

Ο Ρ. Ρι­νάλτ­νι και τα μέλη της ΚΟΕ, που πήραν το λόγο, επέ­μει­ναν στις θέ­σεις τους για αντι­μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο ακόμα και με δυ­νά­μεις της λαϊ­κής δε­ξιάς και την προ­τε­ραιό­τη­τα της «πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης».

Από τα στε­λέ­χη του ΕΚΜ, ο Α. Μη­τρό­που­λος μί­λη­σε για σα­φέ­στε­ρη και τολ­μη­ρό­τε­ρη το­πο­θέ­τη­ση σε πε­ρί­πτω­ση απο­τυ­χί­ας μιας «επι­θε­τι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης».

Επί­σης, αρ­κε­τές ήταν οι ανα­φο­ρές των μελών του ορ­γά­νου στο επερ­χό­με­νο συ­νέ­δριο, στο θέμα της δη­μο­κρα­τι­κής και συλ­λο­γι­κής λει­τουρ­γί­ας του φορέα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, στα μέ­τω­πα πάλης της πε­ριό­δου (Χαλ­κι­δι­κή, απο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο, Υγεία, αντι­φα­σι­στι­κό κ.ά.), στην ανά­γκη και τους τρό­πους με­γα­λύ­τε­ρης δρα­στη­ριο­ποί­η­σης των το­πι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, τις νο­μαρ­χια­κές και τη νε­ο­λαία.