Συντρόφισσες και σύντροφοι στο λίγο χρόνο που έχω στη διάθεσή μου θα αναφερθώ σε ορισμένα κεντρικά πολιτικά ζητήματα.
Τα κεντρικά συνθήματα με τα οποία κατεβήκαμε στις εκλογές Μάιου – Ιουνίου.
«Ανατροπή στην Ελλάδα, Μήνυμα στην Ευρώπη».
«Η αυτοί ή εμείς».
«Κυβέρνηση της Αριστεράς».
Και τα τρία συνιστούν την πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία πρέπει να νοηματοδοτείται ξεκάθαρα, δυνατά και σταθερά.
Στο εγχώριο πεδίο απαιτείται μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική ανατροπή η οποία θα επιβάλλει την «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Η ανατροπή αυτή σύντροφοι και συντρόφισσες αποτελεί αναγκαία συνθήκη και δεν έχει ακόμα συντελεστεί.
Ο πολιτικός χρόνος που μεσολαβεί από την ανοιχτή κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος μέχρι την επιβολή της ανατροπής του, από την ίδια την εργατική τάξη και την ευρεία λαϊκή πλειοψηφία, είναι πολύ μακρύς και ο πιο κρίσιμος για τη συνολική έκβαση της ταξικής και πολιτικής σύγκρουσης.
Δεν πρόκειται συντρόφισσες και σύντροφοι το αντίπαλο αστικό μπλοκ να καταρρεύσει από μόνο του και να έρθει η σειρά μας.
Συνεπώς δεν μπορούμε να επικεντρωνόμαστε στη διαχείριση της «νίκης» ενώ αυτή δεν έχει ακόμα επιτευχθεί. Δεν μπορούμε να εγκλωβιζόμαστε σε μια προγραμματικοκεντρική επικοινωνιακή λειτουργία για τη διαχείριση της κυβέρνησης, κανονικοποιώντας την εκρηκτική περίοδο της κρίσης και προεξοφλώντας το εντελώς αβέβαιο και ρευστό μέλλον της.
Η διάσημη φράση «κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος αξίζει περισσότερο από μια δωδεκάδα προγράμματα» φαίνεται ότι έχει υποτιμηθεί και τείνει να μετατραπεί στο αντίστροφό της: «ένα κυβερνητικό πρόγραμμα χρειαζόμαστε για να κατακτήσουμε την κυβερνητική εξουσία».
Ας δούμε τι κάνουν οι απέναντι – το αστικό μπλοκ.
Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό διεξάγει ανοικτό ταξικό πόλεμο και δεσμεύεται στην ισοπέδωση των εισοδημάτων και των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, στο ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου και των δημόσιων υποδομών.
Δεν γίνεται οι απέναντι να κάνουν εκτροπές σε κοινοβουλευτικό, νομοθετικό και συνταγματικό επίπεδο, να εκφασίζουν το κράτος και εμείς να απαντάμε με ένα «άλλο μίγμα» πολιτικής για τη χώρα.
Δεν γίνεται να είμαστε «ουρά» της καταιγιστικής αστικής ατζέντας και των προσχηματικών και εκβιαστικών διλλημάτων που μας θέτουν, ενώ οι ίδιοι δεν τα απαντούν, αποτυγχάνοντας σε κάθε στόχο που εξαγγέλλουν στα παράθυρα των καναλιών, σε κάθε έκθεση, σε κάθε πρόβλεψη, ενώ πετυχαίνουν όλους τους πραγματικούς στόχους τους στην πράξη.
Οι ταξικές, κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την ίδια την Κυβέρνηση της Αριστεράς αναδύονται στο έδαφος της ίδιας της σύγκρουσης για την επιβολή της.
Πρώτο καθήκον λοιπόν να δεσμευτούμε απέναντι στους εργαζόμενους και στα ευρεία λαϊκά στρωματά.
Θα ανατρέψουμε τη λιτότητα.
Θα αντιστρέψουμε την επίθεση.
Με βάση τις σαφείς δεσμεύσεις και τις ριζοσπαστικές αιχμές της «Αθηναϊδας»:
Να δεσμευτούμε ότι θα επαναφέρουμε τους κατώτατους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές, καθώς επίσης και τις δαπάνες για υγεία, παιδεία και όλα τα εργασιακά δικαιώματα στην προ των μνημονίων κατάσταση. Όχι υπαγωγή τους στη γενική μακροοικονομική πολιτική της χώρας.
Θα εθνικοποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα καθώς και όλες τις ΔΕΚΟ που αφορούν σε κρίσιμους τομείς της παραγωγής και της εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, - με δημόσιο κοινωνικό έλεγχο και έλεγχο των εργαζομένων – επεκτείνοντας και εμβαθύνοντας τη δημοκρατία.
Θα αποκαταστήσουμε και θα εξασφαλίσουμε τους ζωτικούς όρους κοινωνικής αναπαραγωγής της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Έτσι θα νοηματοδοτήσουμε το «Η αυτοί ή εμείς».
Να δηλώσουμε ότι την κρίση θα πληρώσει το κεφάλαιο.
Μονομερής ακύρωση του μνημονίου και όλων των εφαρμοστικών νόμων την πρώτη μέρα.
Επιμονή στη γραμμή «καμιά θυσία για το ευρώ» με διαγραφή του χρέους και με την επιλογή της μονομερούς παύσης πληρωμών – που συνεπάγεται και την «ενεργοποίηση» του αδύναμου κρίκου και τη μεταφορά της πίεσης και των αντιφάσεων εντός ΟΝΕ και ΕΕ.
Βαριά φορολόγηση των συσσωρευμένων κερδών και των παραγόμενων κερδών στο 45%.
Τότε μόνο μπορούμε να αποφανθούμε για τις διαθέσεις του κινήματος και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Αυτές οι ξεκάθαρες δεσμεύσεις είναι και όροι για:
Την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε ριζοσπαστική ρηξιακή κατεύθυνση με ανατροπή των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών. Όχι προσεταιρισμού στελεχών της γραφειοκρατίας που μετακινούνται πολιτικά.
Τη συλλογική μαχητική οργάνωση στο κοινωνικό επίπεδο: χώροι εργασίας, γειτονιές, πανεπιστήμια, σχολεία κ.λ.π. ώστε να σπάσει η ανάθεση και η προβολή από το ατομικό στο κεντρικό πολιτικό.
Δέσμευση επομένως και ταξική μονομέρεια για την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών χωρίς αμφιταλαντεύσεις και υπαγωγή τους στη γενική κατάσταση της χώρας.
Έτσι θα φτάσουμε στον μεταβατικό στόχο της «Κυβέρνησης της Αριστεράς».
Ούτε «Κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά».
Ούτε «Αντιμνημονιακή Κυβέρνηση».
Ούτε «Κυβέρνηση Κοινωνικής σωτηρίας » κ.λ.π.
Γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία αυτό;
Η «Κυβέρνηση της Αριστεράς» οφείλει να εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και μόνο.
Δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση χωρίς τη συντριπτική ήττα ενός από τα δύο κύρια ταξικά μπλοκ. Είναι ουτοπία.
Οι απέναντι το ξέρουν – Εμείς;
Η Κυβέρνηση της Αριστεράς αποτελεί ένα βήμα στο ιστορικό παράθυρο που ανοίγει η ίδια η ταξική σύγκρουση στην εποχή της κρίσης.
Μια ιστορική ευκαιρία για τον Σοσιαλισμό.
Δεν αφορά στην πρόβλεψη της κοινοβουλευτικής αριθμητικής.
Δεν αφορά στη φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης με ένα άλλο μίγμα πολιτικής για τη χώρα.
Πρέπει να στηρίζεται μόνο στη δύναμη των εργαζομένων και των σύμμαχων κοινωνικών στρωμάτων και σε κανέναν άλλο.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή κυβέρνησης θα σημαίνει εν τοις πράγμασι συμβιβασμό με μερίδα συμφερόντων της αστικής τάξης.
Τότε ούτε η κυβέρνηση θα είναι της αριστεράς, ούτε εμείς θα νικήσουμε
Η ιστορία προειδοποιεί.
