Τώρα που στην Ευρώπη επιστρέφουν ακάθεκτα τα ξορκισμένα (φασιστικά) δαιμόνια του μεσοπολέμου!

Προ­φα­νώς, το όνομα Ερίκ Ζεμ­μούρ δεν σας λέει τί­πο­τα καθώς τα ΜΜΕ της χώρας μας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νων και των λε­γό­με­νων αρι­στε­ρών, έχουν φρο­ντί­σει να σας κρα­τή­σουν στο σκο­τά­δι. Και όμως, αυτός ο Ζεμ­μούρ, που πρε­σβεύ­ει ότι οι γυ­ναί­κες είναι κα­τώ­τε­ρες επει­δή έχουν μικρό εγκέ­φα­λο. Ότι οι Μου­σουλ­μά­νοι της Γαλ­λί­ας (κάπου 7 εκα­τομ­μύ­ρια!) πρέ­πει να μας αδειά­σουν τη γωνιά καθώς είναι όλο το Ισλάμ, και όχι μόνο ο ισλα­μι­σμός, που είναι ορ­κι­σμέ­νος εχθρός της Γαλ­λί­ας. Ότι πρέ­πει να εφαρ­μο­στεί η “μη­δε­νι­κή με­τα­νά­στευ­ση”. Ότι ο προ­σφι­λής του Πετέν και το δω­σι­λο­γι­κό κα­θε­στώς του...προ­στά­τευ­σαν στην Κα­το­χή τους Εβραί­ους (ο ίδιος ο Ζε­μούρ είναι εβραί­ος) και πε­ριο­ρί­στη­καν να εξο­ντώ­σουν -από κοι­νού με τους να­ζι­στές- τους μη Γάλ­λους εβραί­ους κυ­νη­γη­μέ­νους πο­λι­τι­κούς πρό­σφυ­γες που εξάλ­λου ήταν κομ­μου­νι­στές, αντι­φα­σί­στες και τρο­μο­κρά­τες. Ότι η απά­ντη­ση στην κλι­μα­τι­κή κρίση είναι η γε­νί­κευ­ση της πυ­ρη­νι­κής ενέρ­γειας. Αυτός λοι­πόν ο Ζεμ­μούρ που μισεί τις γυ­ναί­κες, τους ομο­φυ­λό­φι­λους, τους τρανς, τους μου­σουλ­μά­νους και τους με­τα­νά­στες, αυτός που λέει όλα αυτά και πά­μπολ­λα άλλα εφιαλ­τι­κά, έχει εκτο­ξευ­θεί στις τε­λευ­ταί­ες δη­μο­σκο­πή­σεις, ξε­περ­νώ­ντας τη “νε­ρό­βρα­στη” ακρο­δε­ξιά Μαρίν Λε Πέν που μοιά­ζει να τα έχει χα­μέ­να, φθά­νο­ντας να περ­νά­ει στο δεύ­τε­ρο γύρο των προ­σε­χών προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, και να είναι εκεί­νος που θα διεκ­δι­κή­σει από τον (δε­ξιό­τα­το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο) Μα­κρόν την πα­ντο­δύ­να­μη Προ­ε­δρία της Γαλ­λι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας!

Πα­ρο­δι­κό φαι­νό­με­νο; Τυ­χαίο γε­γο­νός μι­κρής διάρ­κειας; Δυ­στυ­χώς, “το φαι­νό­με­νο Ζεμ­μούρ” δεν μοιά­ζει να είναι κάτι τέ­τοιο. Από­δει­ξη το γε­γο­νός ότι έχει ήδη φέρει τα πάνω κάτω στο πο­λι­τι­κό τοπίο της χώρας. Ότι έχει ήδη απο­σπά­σει το ένα τρίτο των ψη­φο­φό­ρων της Λε Πεν αλλά και το ένα τρίτο του κόμ­μα­τος του Σαρ­κο­ζί. Και κυ­ρί­ως, ότι όλοι οι άλλοι προ­ε­δρι­κοί υπο­ψή­φιοι της δε­ξιάς και “κε­ντρο­δε­ξιάς” αρ­χί­ζουν να μι­λά­νε σαν τον Ζεμ­μούρ καθώς βλέ­πουν όχι μόνο ότι ο σού­περ-ακρο­δε­ξιός λόγος του “που­λά­ει”, αλλά και ότι το ένα μετά το άλλο τα κομ­μα­τι­κά τους στε­λέ­χη δη­λώ­νουν την υπο­στή­ρι­ξή τους...στον Ζεμ­μούρ.

Αλ­λοί­μο­νο, η επι­στρο­φή στους χει­ρό­τε­ρους δαί­μο­νες του με­σο­πο­λέ­μου δεν πα­ρα­τη­ρεί­ται μόνο στη Γαλ­λία. Στη γει­το­νι­κή της -και γει­το­νι­κή μας- Ιτα­λία, τα πράγ­μα­τα είναι ίσως ακόμα χει­ρό­τε­ρα: Αν γί­νο­νταν σή­με­ρα εκλο­γές, θα τις κέρ­δι­ζαν με με­γά­λη δια­φο­ρά, τα κόμ­μα­τα της ακρο­δε­ξιάς, με πρώτο μά­λι­στα εκεί­νο που δεν είναι παρά η συ­νέ­χεια του πα­λιού φα­σι­στι­κού MSI των στε­λε­χών της μου­σο­λι­νι­κής “Δη­μο­κρα­τί­ας του Σαλό”! Και επό­με­νος πρω­θυ­πουρ­γός της Ιτα­λί­ας θα ήταν η Κα Τζόρ­τζια Με­λό­νι, αρ­χη­γός αυτού του κόμ­μα­τος που ονο­μά­ζε­ται “Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας” (Fratelli d’Italia) και το οποίο μέσα σε μόλις δύο χρό­νια, εκτο­ξεύ­θη­κε από το 3%-4% που έπαιρ­νε σε όλες τις εκλο­γές, στο ση­με­ρι­νό 20%-22% που του δί­νουν όλες οι δη­μο­σκο­πή­σεις, λίγο πάνω από την Λέγκα του συμ­μά­χου και εταί­ρου της Ματέο Σαλ­βί­νι!

Φυ­σι­κά, κα­νείς δεν σας μί­λη­σε ποτέ για την Τζόρ­τζια Με­λό­νι και το κόμμα της, όπως επί­σης κα­νείς δεν επέ­στη­σε την προ­σο­χή σας στα σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νά -τόσο ση­μα­δια­κά- γε­γο­νό­τα νε­ο­φα­σι­στι­κής και ρα­τσι­στι­κής βίας που σα­ρώ­νουν την Ιτα­λία. Όπως για πα­ρά­δειγ­μα, για την επί­θε­ση, το Σάβ­βα­το 9 του Σε­πτέμ­βρη, εκα­το­ντά­δων στρα­τιω­τι­κά ορ­γα­νω­μέ­νων φα­σι­στών στα κε­ντρι­κά γρα­φεία στη Ρώμη της CGIL, του με­γα­λύ­τε­ρου ιτα­λι­κού ερ­γα­τι­κού συν­δι­κά­του που πα­λιό­τε­ρα επρό­σκει­το στο ΚΚΙ. Και όμως, δεν είναι μόνο ότι οι φα­σί­στες έκα­ναν πε­ρί­που “θε­ρι­νά” τα γρα­φεία της CGIL και πο­λιόρ­κη­σαν για ώρες το ίδιο το πρω­θυ­πουρ­γι­κό μέ­γα­ρο (Palazzo Chigi). Είναι και ότι επρό­κει­το για μια πιστή ανα­πα­ρά­στα­ση των επι­θέ­σε­ων που έκα­ναν σε γρα­φεία ερ­γα­τι­κών και αγρο­τι­κών συν­δι­κά­των, Ερ­γα­τι­κών Κέ­ντρων και κάθε λογής ορ­γα­νώ­σε­ων της ερ­γα­τι­κής τάξης, οι δια­βό­η­τοι squadristi, οι οπλι­σμέ­νοι τρα­μπού­κοι του Μου­σο­λί­νι ακρι­βώς πριν από ένα αιώνα!

Και όμως, όταν το Μάρτη του 2018 σχο­λιά­ζα­με την εκλο­γι­κή νίκη της Λέ­γκας του Σαλ­βί­νι διε­κτρα­γω­δώ­ντας την ιτα­λι­κή κα­τά­στα­ση (1), το κεί­με­νό μας χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν “υπερ­βο­λι­κό” και “αδι­καιο­λό­γη­τα απαι­σιό­δο­ξο” όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και αλλού στην Ευ­ρώ­πη, ει­δι­κά μά­λι­στα όταν τολ­μού­σε την εξής πρό­βλε­ψη: “Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιτα­λία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορ­τά­σει” σε τέσ­σε­ρα χρό­νια την εκα­το­στή επέ­τειο της ανό­δου του Μου­σο­λί­νι και του φα­σι­στι­κού του κι­νή­μα­τος στην εξου­σία με ένα κα­θε­στώς που θα του μοιά­ζει -σχε­δόν- σαν δυο στα­γό­νες νερό!”. Σή­με­ρα, δη­λα­δή τρία χρό­νια αρ­γό­τε­ρα και μόλις ένα χρόνο πριν από το ση­μα­δια­κό 2022, αυτή η πρό­βλε­ψη μόνο “υπερ­βο­λι­κή” δεν μπο­ρεί να μοιά­ζει. Ωστό­σο, προ­σο­χή: Όλοι αυτοί οι ανέ­με­λοι κρε­τί­νοι της αρι­στε­ράς, που επι­μέ­νουν να αδυ­να­τούν να δουν πέρα από τη μύτη τους (όπως π.χ. το πα­λαί­μα­χο στέ­λε­χος του Συ­να­σπι­σμού και τώρα του Σύ­ρι­ζα, που μόλις πριν από με­ρι­κές μέρες δια­πί­στω­νε … θριαμ­βευ­τι­κή επι­στρο­φή της ιτα­λι­κής αρι­στε­ράς, σε άρθρο του στο TVXS) έχουν για δι­καιο­λο­γία ότι τα ίδια έκα­ναν οι εξί­σου “ανέ­με­λοι κρε­τί­νοι” πο­λι­τι­κοί τους πρό­γο­νοι στη δε­κα­ε­τία του 1920 στην Ιτα­λία και του 1930 στη Γερ­μα­νία. Η μόνη δια­φο­ρά είναι ότι τώρα γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά ποια ήταν η τρα­γι­κή συ­νέ­χεια της ιστο­ρί­ας. Μιας ιστο­ρί­ας που -κατά τα φαι­νό­με­να- δεν τε­λεί­ω­σε το 1945 αλλά συ­νε­χί­ζε­ται εντει­νό­με­νη μέχρι στις μέρες μας…

Ένα από τα δι­δάγ­μα­τα των εν­δο-ακρο­δε­ξιών εξε­λί­ξε­ων στη Γαλ­λία και στην Ιτα­λία, είναι ότι οι σού­περ-ακρο­δε­ξιές δυ­νά­μεις, πολ­λές από τις οποί­ες δεν έχουν πια κα­νέ­να πρό­βλη­μα να εμ­φα­νί­ζο­νται ως (νεο)φα­σι­στι­κές, ανα­πτύσ­σο­νται πιο γρή­γο­ρα από τις απλώς ακρο­δε­ξιές, αυτές που μόλις πριν με­ρι­κά χρό­νια, φά­ντα­ζαν εντε­λώς ακραί­ες και άκρως επι­κίν­δυ­νες. (2) Έτσι, τη Λέγκα του Σαλ­βί­νι υπερ­φα­λαγ­γί­ζει και ξε­περ­νά ήδη το κόμμα της Με­λό­νι που νο­σταλ­γεί ανοι­κτά τον φα­σι­σμό του Μου­σο­λί­νι, ενώ την Λε Πεν υπερ­φα­λαγ­γί­ζει και βάζει σε ανοι­χτή κρίση ο ρα­τσι­στής Ζεμ­μούρ που εγκω­μιά­ζει τον Πετέν και το δω­σι­λο­γι­κό κα­θε­στώς του! Δυ­στυ­χώς όμως, ακρι­βώς το ίδιο “φαι­νό­με­νο”, και μά­λι­στα με ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη έντα­ση, πα­ρα­τη­ρεί­ται και στην τρίτη με­γά­λη ευ­ρω­παϊ­κή χώρα της Με­σο­γεί­ου, στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος. Εδώ, το Vox που μόλις πριν από 4-5 χρό­νια, συ­γκέ­ντρω­νε λι­γό­τε­ρο από το 0,5% των ψήφων και σή­με­ρα συ­γκε­ντρώ­νει στα­θε­ρά το 14%-15% των προ­τι­μή­σε­ων, είναι σή­με­ρα όχι μόνο η διαρ­κώς ανερ­χό­με­νη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη της χώρας, αλλά και ο από­λυ­τος ρυθ­μι­στής της πο­λι­τι­κής της ζωής…

Συ­γκε­κρι­μέ­να, το Vox, που “απο­γειώ­θη­κε” από τη στιγ­μή που αυ­το­νο­μή­θη­καν οι ακρο­δε­ξιοί νο­σταλ­γοί του Φράν­κο που στε­γά­ζο­νταν στο με­γά­λο πα­ρα­δο­σια­κό δεξιό Λαϊκό κόμμα (3), δια­κρί­νε­ται για τις κα­θα­ρά φα­σι­στι­κές θέ­σεις και πρα­κτι­κές του (ανοι­χτός και δο­λο­φο­νι­κός μι­σο­γυ­νι­σμός, λα­τρεία της ωμής βίας αλλά και... των Ισπα­νών SS, μό­νι­μη πρό­τα­σή του να κα­τα­στα­λούν -ακό­μα και με από αέρος βομ­βαρ­δι­σμούς!- οι Κα­τα­λα­νοί ανε­ξαρ­τη­στές και οι πό­λεις τους,…), και δεν δι­στά­ζει να ζη­τά­ει δη­μό­σια από τον ισπα­νι­κό στρα­τό να κάνει πρα­ξι­κό­πη­μα “για να σώσει την Ισπα­νία”. Όμως, η ακραία επι­κιν­δυ­νό­τη­τα του Vox δεν συ­νο­ψί­ζε­ται στις εκλο­γι­κές του επι­τυ­χί­ες. Όπως θα έπρε­πε να ανα­μέ­νε­ται, επη­ρε­ά­ζει βα­θειά το Λαϊκό κόμμα, στο οποίο ανα­πτύσ­σε­ται ρα­γδαία και διεκ­δι­κεί ήδη την αρ­χη­γία του μια νέα ακρο­δε­ξιά τάση με επι­κε­φα­λής τη νεαρή και φι­λό­δο­ξη νε­ο­ε­κλεγ­μέ­νη πρό­ε­δρο της πε­ρι­φέ­ρειας της Μα­δρί­της (της με­γα­λύ­τε­ρης της χώρας) Ισα­μπέλ Αγιού­σο που συ­νη­θί­ζει να επα­να­λαμ­βά­νει την εξής εύ­γλωτ­τη φράση: “Αν σου λένε πως είσαι φα­σί­στας, να ξέ­ρεις πως είσαι στην καλή πλευ­ρά της ιστο­ρί­ας”…

Ανα­κε­φα­λαιώ­νο­ντας, είναι λοι­πόν φα­νε­ρό ότι επι­τα­χύ­νε­ται η εδώ και με­ρι­κά χρό­νια πα­ρα­τη­ρού­με­νη ρα­γδαία άνο­δος της ευ­ρω­παϊ­κής ακρο­δε­ξιάς σε σχε­δόν όλες τις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες. Όπως είναι επί­σης φα­νε­ρό ότι οι ευ­ρω­παϊ­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που έχουν σή­με­ρα ούριο άνεμο στα πανιά τους είναι οι πιο ακρο­δε­ξιές από τις ακρο­δε­ξιές. Αν σε όλα αυτά προ­σθέ­σου­με και το γε­γο­νός ότι οι -του­λά­χι­στον- αυ­ταρ­χι­κές, ρα­τσι­στι­κές και συ­νή­θως σκο­τα­δι­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις της Κε­ντρι­κής και Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης αρ­χί­ζουν να συ­ντο­νί­ζο­νται με­τα­ξύ τους, να ακο­λου­θούν ενιαία στάση στα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα και να περ­νά­νε στην επί­θε­ση με στόχο να απο­τε­λειώ­σουν ό,τι έχει απο­μεί­νει από τις δη­μο­κρα­τι­κές και αντι­φα­σι­στι­κές αρχές και δι­καιώ­μα­τα της με­τα­πο­λε­μι­κής επο­χής, τότε έχου­με μια εφιαλ­τι­κή ει­κό­να του αμέ­σως προ­σε­χούς μέλ­λο­ντος μας: Το ρα­τσι­στι­κό, μι­σο­γυ­νι­κό και σκο­τα­δι­στι­κό ακρο­δε­ξιό και νε­ο­φα­σι­στι­κό φι­δά­κι που εξέ­θρε­ψε επί δε­κα­ε­τί­ες με τόση φρο­ντί­δα στους κόλ­πους του ο ευ­ρω­παϊ­κός νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός από κοι­νού με την τάξη του και το σύ­στη­μά της, με­γά­λω­σε πια τόσο πολύ που δεν δι­στά­ζει πια να δα­γκώ­σει άγρια και το αφε­ντι­κό του. Κατά συ­νέ­πεια, το συ­μπέ­ρα­σμά μας είναι απλό: Καλό θα ήταν να ξυ­πνή­σουν τά­χι­στα οι “ανέ­με­λοι”, κρε­τί­νοι ή μη, της αρι­στε­ράς που κα­μώ­νο­νται πως δεν έχουν πάρει χα­μπά­ρι τι συμ­βαί­νει και τι ετοι­μά­ζε­ται, και πε­ριο­ρί­ζο­νται στην προ­σφι­λή τους ρου­τί­να του business as usual. Η ιστο­ρία μπο­ρεί να επα­να­λαμ­βά­νε­ται και ως τρα­γω­δία...

Ση­μειώ­σεις

1. Βλέπε τα κεί­με­νά μας “Μια ιτα­λι­κή τρα­γω­δία από τα παλιά - Η πο­γκρο­μι­κή Λέγκα του Σαλ­βί­νι θριαμ­βεύ­τρια των ιτα­λι­κών εκλο­γών! (https://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​1294-​italiki-​tragodia.​html) και “H απει­λη­τι­κή σκιά του Σαλ­βί­νι πάνω από την Ιτα­λία και την Ευ­ρώ­πη” (https://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​1315-​salvini-​italia)

2. Είναι θλι­βε­ρό να βλέ­που­με ακόμα και αρι­στε­ρούς να χα­ρα­κτη­ρί­ζουν και αυτοί “λαϊ­κι­στι­κά” και “εθνι­κι­στι­κά” τα κα­θα­ρό­αι­μα ακρο­δε­ξιά ή ακόμα και νε­ο­φα­σι­στι­κά κόμ­μα­τα των και­ρών μας. Πέρα από το ότι αυτό το εύ­ρη­μα της (αστι­κής) δη­μο­σιο­γρα­φί­ας δεν λέει τί­πο­τα και εξυ­πη­ρε­τεί απο­κλει­στι­κά και μόνο τα αφε­ντι­κά της που έχουν κάθε συμ­φέ­ρον να θο­λώ­νουν τα νερά και να μην λένε τα πράγ­μα­τα με το όνομά τους, οδη­γεί ανα­δρο­μι­κά και σε του­λά­χι­στον κω­μι­κές κα­τα­στά­σεις όπως π.χ. να μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν απλώς...λαϊ­κι­στές ή εθνι­κι­στές ο Χί­τλερ, ο Μου­σο­λί­νι, ο Με­τα­ξάς ή ο Φράν­κο. Προ­φα­νώς, στη νύχτα των ανο­μο­λό­γη­των αστι­κών σκο­πι­μο­τή­των όλες οι αγε­λά­δες είναι γκρί­ζες...

3. Το “ισπα­νι­κό σε­νά­ριο” της κρί­σης της πα­ρα­δο­σια­κής κυ­βερ­νη­τι­κής δε­ξιάς που οδη­γεί στη διά­σπα­σή της και την αυ­το­νό­μη­ση της ακρο­δε­ξιάς τάσης της, είναι πολύ πι­θα­νό να επα­να­λη­φθεί στη ΝΔ και στη χώρα μας…