Τρία χρόνια µετά το Γενάρη του 2015 - ΣΥΡΙΖΑ: σοσιαλφιλελευθερισµός και σοσιαλεθνικισµός

Οργή και αγα­νά­κτη­ση

Η κοι­νω­νι­κή βάση της πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής του 2015, η ερ­γα­τι­κή και λαϊκή πλειο­ψη­φία, όχι µόνο δεν πα­νη­γυ­ρί­ζει πλέον, αλλά δια­κα­τέ­χε­ται από αι­σθή­µα­τα οργής και αγα­νά­κτη­σης. Πα­ρα­κο­λου­θεί την κυ­βέρ­νη­ση της -τά­χα­µου- «ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς» να θε­σµο­θε­τεί τους ηλε­κτρο­νι­κούς πλει­στη­ρια­σµούς για να βγά­λει στο «σφυρί» χι­λιά­δες σπί­τια λαϊ­κών οι­κο­γε­νειών που αδυ­να­τούν να πλη­ρώ­σουν τα χρέη τους προς τις τρά­πε­ζες και στο Δη­µό­σιο, µε µο­να­δι­κό στόχο να σώσει τις τρά­πε­ζες (και τον εαυτό της…) από το κάζο µιας νέας ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σης. Πα­ρα­κο­λου­θεί µια κυ­βέρ­νη­ση που χρη­σι­µο­ποιεί τα σύ­µβο­λα και τους όρους της Αρι­στε­ράς, να προ­σπα­θεί να κάνει πιο δύ­σκο­λη, ή και αδύ­να­τη, την κή­ρυ­ξη απερ­γί­ας, την ώρα που στην «αγορά ερ­γα­σί­ας» έχουν εγκα­τα­στα­θεί -µε από­λυ­τη κυ­βερ­νη­τι­κή ευ­θύ­νη!- οι νόµοι και οι συ­νή­θειες της ερ­γο­δο­τι­κής ζού­γκλας.

Ο κό­σµος αυτός, µέσα στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία (και µε την πο­λύ­τι­µη «συν­δρο­µή» της ηγε­τι­κής συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στους κυ­βερ­νη­τι­κούς σχε­δια­σµούς), δεν κα­τορ­θώ­νει να µε­τα­τρέ­ψει την οργή και την αγα­νά­κτη­ση στο ανα­γκαίο κύµα µα­ζι­κών αγώ­νων, ώστε να ανα­τρα­πεί η νε­ο­µνη­µο­νια­κή κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Όµως η ιστο­ρία της τα­ξι­κής πάλης σε αυτόν τον τόπο δι­δά­σκει πόσο λαν­θα­σµέ­νο είναι να εκτι­µή­σει κα­νείς την προ­σω­ρι­νή αδυ­να­µία του κό­σµου σαν µό­νι­µη. Η πύ­κνω­ση γύρω µας των «µι­κρών» αγώ­νων αντί­στα­σης -στο δη­µό­σιο τοµέα αλλά ακόµα και στον ιδιω­τι­κό, όπου σα­ρώ­νουν οι απο­λύ­σεις πρω­το­πό­ρων αγω­νι­στι­κών στοι­χεί­ων- είναι η κα­λύ­τε­ρη προει­δο­ποί­η­ση ότι η δια­δι­κα­σία ανά­κα­µψης του µα­ζι­κού κι­νή­µα­τος θα προ­χω­ρή­σει. Αξί­ζει, όµως, µια ακόµα υπεν­θύ­µι­ση: όποιος συγ­χέ­ει την προ­σω­ρι­νή αδυ­να­µία αντί­δρα­σης του κό­σµου µε την ανοχή ή και µε τη συ­ναί­νε­ση στην πο­λι­τι­κή του, κάνει ένα σο­βα­ρό πο­λι­τι­κό λάθος. Αυτό υπο­γρα­µµί­ζουν οι δη­µο­σκο­πή­σεις, όπου, πα­ρό­λο που η ΝΔ δια­θέ­τει την απο­κρου­στι­κή, ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, ηγε­σία του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη, δεί­χνουν ότι η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ βα­δί­ζει προς µια µε­γά­λη πο­λι­τι­κή ήττα, όποτε και αν στη­θούν οι κάλ­πες.

Σε αυτό το υπό­βα­θρο, οι εξε­λί­ξεις που έρ­χο­νται είναι κάθε άλλο παρά ανέ­φε­λες για την κυ­βέρ­νη­ση. Άµεσα, θα έχει να αντι­µε­τω­πί­σει τα stress tests των τρα­πε­ζών και την 4η αξιο­λό­γη­ση που θα πε­ρι­λα­µβά­νει πρό­σθε­τα µέτρα λι­τό­τη­τας. Ακο­λου­θεί ο «διά­λο­γος» µε τους θε­σµούς των δα­νει­στών για το χρέος, όπου το κα­λύ­τε­ρο σε­νά­ριο που έχει για να ελ­πί­ζει ο Τσί­πρας, είναι µια δια­σπο­ρά των πλη­ρω­µών προς το µέλ­λον, ακόµα και αν αυτό ση­µαί­νει τη δη­µιουρ­γία µιας και­νούρ­γιας «νάρ­κης» χρέ­ους, πε­ρί­που στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του ’20. Και σε αυτή τη βάση θα ανοί­ξει η συ­ζή­τη­ση για την «επό­µε­νη µέρα» της τυ­πι­κής λήξης του 3ου µνη­µο­νί­ου. Οι δα­νει­στές έχουν κάνει ήδη σα­φείς τους όρους τους: Καµιά «χα­λά­ρω­ση» των αντι­µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων που επι­βλή­θη­καν µε τα τρία µνη­µό­νια, αλλά προ­σή­λω­ση στην «εφα­ρµο­γή» των συ­µφω­νη­θέ­ντων. Καµιά αυ­τα­πά­τη για κα­τάρ­γη­ση της «επι­τή­ρη­σης» επί της οι­κο­νο­µι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής. Επέ­λα­ση του ιδιω­τι­κού κε­φα­λαί­ου στο δη­µό­σιο τοµέα, θε­σµο­θέ­τη­ση ακόµα και του δια­βό­η­του «3ου πυ­λώ­να» στο Σύ­στη­µα Κοι­νω­νι­κών Ασφα­λί­σε­ων… Αυτά θα τε­θούν προς υπο­γρα­φή τον Αύ­γου­στο του 2018 και η κυ­βέρ­νη­ση που θα τα υπο­γρά­ψει δεν θα έχει, στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα, πε­ρι­θώ­ρια για επι­κοι­νω­νια­κούς πα­νη­γυ­ρι­σµούς.

«Αδια­νό­η­τες» διερ­γα­σί­ες

Έχο­ντας επί­γνω­ση των δυ­σκο­λιών που πα­ρα­µέ­νουν µε­γά­λες για όλες τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­µεις, οι πρω­τα­γω­νι­στές του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού πρα­γµα­το­ποιούν «κι­νή­σεις» που µέχρι χθες θα έµοια­ζαν αδια­νό­η­τες.

Ο Τσί­πρας προ­σπα­θεί να ει­σβά­λει στην ατζέ­ντα της Δε­ξιάς, για να ισο­σκε­λί­σει τις απώ­λειες που έχει στα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά στρώ­µα­τα. Συν­δέ­ει πλέον ξε­κά­θα­ρα τη σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη µνη­µο­νια­κή πο­λι­τι­κή του µε µια στρο­φή στον «εθνι­κο-πα­τριω­τι­κό» χώρο. Με τη σκλη­ρή υπο­στή­ρι­ξη της αµε­ρι­κα­νι­κής πο­λι­τι­κής στη ΝΑ Με­σό­γειο, αλλά και στα Δυτ. Βαλ­κά­νια, που συ­µβο­λί­ζει το δί­δυ­µο Κο­τζιάς-Κα­µµέ­νος. Με το συν­δυα­σµό αυτής της πο­λι­τι­κής επι­λο­γής µε τον εκλο­γι­κό «τα­κτι­κι­σµό», την προ­σπά­θεια να βάλει «τρι­κλο­πο­διά» στον Κυρ. Μη­τσο­τά­κη εν­θαρ­ρύ­νο­ντας «διερ­γα­σί­ες» στα δεξιά της ΝΔ, έστω κι αν αυτό απο­δει­χθεί µα­κρο­πρό­θε­σµα παι­χνί­δι µε τη φωτιά µιας νέας ακρο­δε­ξιάς.

Αντί­στρο­φα, από το πε­ρι­βάλ­λον των αντι­πά­λων του Τσί­πρα ση­κώ­νο­νται «πε­ρί­ερ­γες» φωνές: µετά τον Ντάι­σε­λµπλουµ, τώρα ο Στουρ­νά­ρας και µε­γά­λο µέρος του κα­θε­στω­τι­κού Τύπου, κα­λούν τον Τσί­πρα να… εξα­ντλή­σει την τε­τρα­ε­τία! Διότι, λένε, η οι­κο­νο­µία «δεν αντέ­χει» µια αιφ­νί­δια ανα­κο­πή λόγω εκλο­γι­κής δο­κι­µα­σί­ας. Διότι, επί­σης, υπο­γρα­µµί­ζουν, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα οφεί­λει να ανα­λά­βει όλη την ευ­θύ­νη για ολό­κλη­ρο το πρό­γρα­µµα του 3ου µνη­µο­νί­ου, συ­µπε­ρι­λα­µβα­νο­µέ­νων των σκλη­ρών µέ­τρων (πε­ρι­κο­πή κα­τα­βαλ­λό­µε­νων συ­ντά­ξε­ων, κα­τάρ­γη­ση αφο­ρο­λό­γη­του) που έχουν δρο­µο­λο­γη­θεί για την 1.1.2019. Τού­των δο­θέ­ντων, ισχυ­ρί­ζο­νται, θα είναι απο­λύ­τως ανεύ­θυ­νο και απα­ρά­δε­κτο να στη­θούν οι κάλ­πες πριν… το Μάη του ’19.

Αυτές οι φωνές αφή­νουν έκ­θε­το τον Κυρ. Μη­τσο­τά­κη, που ζη­τού­σε εκλο­γές τώρα. Που, επί­σης, είχε να ευ­θυ­γρα­µµι­στεί «υπευ­θύ­νως» µε τη γρα­µµή της Πρε­σβεί­ας των ΗΠΑ για το Μα­κε­δο­νι­κό, έστω και αν έπρε­πε να αντι­µε­τω­πί­σει τον πο­νο­κέ­φα­λο της ακρο­δε­ξιάς πτέ­ρυ­γας του κό­µµα­τός του και τα συλ­λα­λη­τή­ρια. Όµως αυτές οι φωνές είναι ισχυ­ρές και µέσα στο κόµµα της ΝΔ. Η «κα­ρα­µαν­λι­κή» πτέ­ρυ­γα -τις σχέ­σεις της οποί­ας µε την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συ­µβο­λί­ζει ο Πρ. Παυ­λό­που­λος και ο Πα­παγ­γε­λό­που­λος- επι­µέ­νει ότι στο τέλος της πε­ριό­δου αυτής, θα εξα­κο­λου­θού­µε να εί­µα­στε σε συν­θή­κες κα­θε­στω­τι­κής κρί­σης. Και τις συν­θή­κες αυτές δεν θα µπο­ρεί να δια­χει­ρι­στεί παρά µια οι­κου­µε­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, που θα κα­τα­γρά­φει στο εσω­τε­ρι­κό της την αλ­λα­γή στο συ­σχε­τι­σµό δύ­να­µης (την ήττα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), αλλά θα συ­γκε­ντρώ­νει ευ­ρύ­τε­ρες δυ­νά­µεις (µε­τα­ξύ των οποί­ων και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…) µε στόχο τη δια­τή­ρη­ση του κλί­µα­τος κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης. Μια κυ­βέρ­νη­ση στην κο­ρυ­φή της οποί­ας δεν θα µπο­ρού­σε να στα­θεί άλλος, πέραν του… Κ. Κα­ρα­µαν­λή!

Χρο­νιά πο­λι­τι­κών συ­γκρού­σε­ων

Όπως ήδη φαί­νε­ται στις σε­λί­δες του Τύπου, πίσω από αυ­τούς τους αλ­λη­λο­συ­γκρουό­µε­νους και αλ­λη­λο­δια­πλε­κό­µε­νους σχε­δια­σµούς «συ­νω­θού­νται» οµά­δες, όµι­λοι και οι­κο­γέ­νειες ντό­πιων κα­πι­τα­λι­στών, µε αλ­λη­λο­συ­γκρουό­µε­να συ­µφέ­ρο­ντα και οξύ­τα­τους αντα­γω­νι­σµούς µε­τα­ξύ τους. Πρό­κει­ται για στοι­χείο που θα κάνει την αστά­θεια µε­γα­λύ­τε­ρη και το απο­τέ­λε­σµα απρό­βλε­πτο.

Η χρο­νιά που βρί­σκε­ται µπρο­στά µας θα είναι ακόµα µια χρο­νι­κά οι­κο­νο­µι­κής και κοι­νω­νι­κής κρί­σης, µια χρο­νιά πο­λι­τι­κών συ­γκρού­σε­ων, µε επί­δι­κο το συ­σχε­τι­σµό κατά την «επό­µε­νη µέρα», µετά τη λήξη του «προ­γρά­µµα­τος» του 3ου µνη­µο­νί­ου, του προ­γρά­µµα­τος που υπέ­γρα­ψε ο Τσί­πρας το κα­λο­καί­ρι του 2015 προ­δί­δο­ντας τη µε­γά­λη δυ­να­µι­κή του δη­µο­ψη­φί­σµα­τος.

Από τη σκο­πιά των συ­µφε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­µέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων, αυτή η χρο­νιά έχει δύο προ­τε­ραιό­τη­τες:

Την ανά­πτυ­ξη των αγώ­νων αντί­στα­σης, του µα­ζι­κού κι­νή­µα­τος από τα κάτω, ενά­ντια στους κυ­βερ­νη­τι­κούς σχε­δια­σµούς. Η πάλη κατά των πλει­στη­ρια­σµών δεί­χνει ήδη µια κα­τεύ­θυν­ση, που θα πρέ­πει να διευ­ρυν­θεί στο µέ­τω­πο κατά των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (ΔΕΗ, δη­µό­σιοι χώροι κ.ο.κ.) αλλά και στους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους και στη νε­ο­λαία.

Όµως, ταυ­τό­χρο­να, θα είναι ανα­γκαία η συ­γκρό­τη­ση στο πεδίο της πο­λι­τι­κής απά­ντη­σης. Η διεκ­δί­κη­ση του κό­σµου που ήλ­πι­σε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σή­µε­ρα απο­γοη­τεύ­ε­ται-ορ­γί­ζε­ται αλλά και ανα­ζη­τά εναλ­λα­κτι­κή λύση, είναι κρί­σι­µο κα­θή­κον για όλες τις δυ­νά­µεις της αντι­µνη­µο­νια­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Που οφεί­λουν να δώ­σουν µια «µε­τω­πι­κή» απά­ντη­ση τόσο στα κοινά κα­θή­κο­ντα του κα­θη­µε­ρι­νού πο­λι­τι­κού αγώνα, όσο και στο ζή­τη­µα της κρί­σι­µης πο­λι­τι­κής ανα­µέ­τρη­σης που έρ­χε­ται.

Με αυτά τα κα­θή­κο­ντα, σε συν­θή­κες όπου οι δυ­σκο­λί­ες και οι αντι­φά­σεις είναι συ­νυ­φα­σµέ­νες µε τις δυ­να­τό­τη­τες διε­ξό­δου, θα ανα­µε­τρη­θού­µε όλοι.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά