Βασικές προτάσεις του Κόκκινου Δικτύου-Υπάρχει σχέδιο ρήξης με το σύστημα;

Είναι φα­νε­ρό, για όποιον εξα­κο­λου­θεί να θέλει να βλέ­πει, ότι έχου­με εγκλω­βι­στεί σε ένα κα­θο­δι­κό σπι­ράλ: σε μια δια­πραγ­μά­τευ­ση όπου σε κάθε φάση της υπο­χρε­ω­νό­μα­στε να υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε το πρό­γραμ­μά μας και τον κόσμο μας, σε όλο και κα­τώ­τε­ρο επί­πε­δο.

Είναι επί­σης σαφές πού οδη­γεί αυτή η κα­τη­φό­ρα. Στο να υπο­χρε­ώ­σουν να υπο­γρά­ψει η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το Μνη­μό­νιο 3, τη συμ­φω­νία που οι δα­νει­στές ετοί­μα­ζαν για συ­νυ­πο­γρα­φή με τους Σα­μα­ρά και Βε­νι­ζέ­λο. Άλ­λω­στε έχει ήδη δια­φα­νεί και η χρο­νι­κή στιγ­μή που θα επι­χει­ρη­θεί αυτή η ποιο­τι­κή κλι­μά­κω­ση της αντε­πί­θε­σης των δα­νει­στών: όταν η κυ­βέρ­νη­ση θα υπο­χρε­ω­θεί να ζη­τή­σει δα­νει­σμό για να πλη­ρώ­σει όχι πλέον τις δό­σεις του χρέ­ους, αλλά τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, τότε -εκτι­μούν ότι- δεν θα έχει την πο­λι­τι­κή δύ­να­μη για να δια­τυ­πώ­σει την πα­ρα­μι­κρή αντίρ­ρη­ση.

Οι πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες μιας τέ­τοιας στρα­τη­γι­κής υπο­χώ­ρη­σης -για­τί δεν θα είναι πλέον εφι­κτό να μιλά κα­νείς για «συμ­βι­βα­σμό»- θα είναι άμε­σες. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι δυ­να­τόν να με­τα­τρα­πεί σε κόμμα λι­τό­τη­τας. Οι δα­νει­στές δεν θα δε­χθούν, με­σο­πρό­θε­σμα, να πα­ρα­μεί­νει ως «εγ­γυ­η­της» της συμ­φω­νί­ας η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση. Θα απαι­τή­σουν να κα­τα­βλη­θεί και το πο­λι­τι­κό κό­στος της «πε­ρι­πέ­τειας» μετά τις 25 Γε­νά­ρη, εκ­βιά­ζο­ντας για «διεύ­ρυν­ση» της κυ-βέρ­νη­σης και, στα­δια­κά, για με­τε­ξέ­λι­ξή της σε κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας ή αλ­λιώς για ανα­τρο­πή της. Η πο­λι­τι­κή ενερ­γο­ποί­η­ση του Γ. Στουρ­νά­ρα -με το όνει­ρο μιας αλά Πα­πα­δή­μος κυ­βέρ­νη­σης «ευ­ρω­παϊ­κού τόξου»- πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί ως προει­δο­ποί­η­ση.

Από αυτόν τον φαύλο κύκλο υπάρ­χει διέ­ξο­δος, που όμως γί­νε­ται όλο και πιο δύ­σκο­λη με κάθε εβδο­μά­δα που περ­νά­ει σε απρα­ξία, με κάθε δόση που πλη-ρώ­νε­ται στους δα­νει­στές: Στάση πλη­ρω­μών προς τους το­κο­γλύ­φους – δια­γρα­φή του χρέ­ους, μέτρα πε­ριο­ρι­σμού της «ελευ­θε­ρί­ας» δρα­πέ­τευ­σης των κε­φα­λαί­ων - υλο­ποί­η­ση των συ­νε­δρια­κών απο­φά­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τις τρά­πε­ζες - φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και των πλου­σί­ων για χρη­μα­το­δό-τη­ση μέ­τρων αντι­λι­τό­τη­τας - υπο­στή­ρι­ξη αυτής της πο­λι­τι­κής με κάθε ανα-γκαίο μέσον, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της σύ­γκρου­σης με την ΕΕ και το ευρώ, υλο­ποί­η­ση ενός σχε­δί­ου ρήξης με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ευ­ρω­ζώ­νη, τους «δα­νει­στές» (δη­λα­δή το διε­θνές σύ­στη­μα), αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα με το ελ­λη­νι­κό αστι­κό - μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα. Η συ­ζή­τη­ση αυτή πρέ­πει να ορ­γα­νω­θεί κα­τε­πει­γό­ντως και να καρ­πο­φο­ρή­σει χωρίς καμία χρο­νο­τρι­βή στον ελά­χι­στο χρόνο που πλέον δια­θέ­του­με.

Οι θε­με­λιώ­δεις απο­φά­σεις

Ένα τέ­τοιο σχέ­διο, σχέ­διο μάχης με το σύ­στη­μα, εγ­χώ­ριο και διε­θνές, θα κρι­θεί από τις θε­με­λιώ­δεις πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις που θα πά­ρου­με και εφαρ­μό­σου­με ώστε αυτή η σύ­γκρου­ση να είναι νι­κη­φό­ρα. Επει­δή είναι σχέ­διο μάχης, πε­ρι­λαμ­βά­νει αμι­γώς πο­λι­τι­κά μέτρα για τη συ­γκρό­τη­ση και κι­νη­το­ποί­η­ση του δικού μας «σχη­μα­τι­σμού μάχης»: τα­χύρ­ρυθ­μη εφαρ­μο­γή του τα­ξι­κού πυ­ρή­να του προ­γράμ­μα­τός μας, παν­κι­νη­το­ποί­η­ση του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των ψη­φο­φό­ρων - υπο­στη­ρι­κτών του, άμεση απεύ­θυν­ση στις άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς για μα­ζι­κή - ενω­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση. Πε­ρι­λαμ­βά­νει ασφα­λώς και πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις για οι­κο­νο­μι­κά ζη­τή­μα­τα. Σε αυτή τη δεύ­τε­ρη κα­τη­γο­ρία, το κρί­σι­μο είναι να προσ­διο­ρι­στεί τι θέ­λου­με να κά­νου­με στα με­γά­λα και θε­με­λιώ­δη «κε­φά­λαια»: χρέος, τρά­πε­ζες, δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις, εξα­σφά­λι­ση στρα­τη­γι­κών πόρων για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, δια­σφά­λι­ση της επάρ­κειας σε τρό­φι­μα, καύ­σι­μα, φάρ­μα­κα κ.λπ. Η εξει­δί­κευ­ση και «τε­χνι­κή» επε­ξερ­γα­σία των λύ­σε­ων είναι μια υπό­θε­ση απο­λύ­τως εφι­κτή, που όμως ακο­λου­θεί τις πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις και τις υπη­ρε­τεί. Το πρό­βλη­μα με τις λύ­σεις και τα σχέ­δια δεν είναι η «τε­χνι­κή» τους επάρ­κεια -που ασφα­λώς χρειά­ζε­ται- αλλά η «επάρ­κεια» του πο­λι­τι­κού και τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης για να υλο­ποι­η­θούν!

Πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις οι­κο­νο­μι­κού χα­ρα­κτή­ρα

1. Στάση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές - λο­γι­στι­κός έλεγ­χος - δια­γρα­φή του χρέ­ους

Η στάση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές είναι η θε­με­λιώ­δης πο­λι­τι­κή από­φα­ση, η «ιδρυ­τι­κή πράξη» του σχε­δί­ου ρήξης. Έχουν ήδη σπα­τα­λη­θεί πολλά δισ. ευρώ για να πλη­ρώ­νου­με το­κο­χρε­ο­λύ­σια δε­σμεύ­ο­ντας τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα της κε­ντρι­κής κυ­βέρ­νη­σης αλλά και φο­ρέ­ων του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα. Στο εξής, δεν πρέ­πει να δια­τε­θεί ούτε ένα ευρώ για τό­κους και χρε­ο­λύ­σια. Όλα τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα πρέ­πει να δε­σμευ­τούν για την κά­λυ­ψη θε­με­λιω­δών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Άμεσα πρέ­πει να κα­τα­στρω­θεί ένα συ­νο­λι­κό σχέ­διο για την ιε­ράρ­χη­ση των προ­τε­ραιο­τή­των και τη λιτή - στο­χευ­μέ­νη αξιο­ποί­η­σή τους. Τα δια­θέ­σι­μα αυτά πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­ζο­νται σαν στρα­τη­γι­κά δια­θέ­σι­μα στην υπη­ρε­σία ενός κοι­νω­νι­κού σχε­δί­ου έκτα­κτης ανά­γκης.

Η στάση πλη­ρω­μών δεν πρέ­πει να έχει πα­θη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα, αλλά να εντα­χτεί σε ένα σχέ­διο για τη δια­γρα­φή του χρέ­ους. Η Επι­τρο­πή για το Λο­γι­στι­κό Έλεγ­χο του Χρέ­ους πρέ­πει να δη­μο­σιο­ποι­ή­σει στο χρόνο που έχει προ­α­ναγ­γελ­θεί (αρχές Ιου­νί­ου) το πρώτο της πό­ρι­σμα που θα τεκ­μη­ριώ­νει ότι το ελ­λη­νι­κό κρα­τι­κό χρέος είναι απε­χθές, πα­ρά­νο­μο, δυ­σβά­στα­κτο κ.λπ. Το πό­ρι­σμα της Επι­τρο­πής να αξιο­ποι­η­θεί ώστε να «νο­μι­μο­ποι­η­θεί» η στάση πλη­ρω­μών και η δια­γρα­φή του.

2. Άμε­σος δη­μό­σιος έλεγ­χος των τρα­πε­ζών

Ο επι­κε­φα­λής της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντρά­γκι απει­λεί διαρ­κώς ότι θα κλεί­σει τη «στρό­φιγ­γα» της πα­ρο­χής ρευ­στό­τη­τας στις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες με κίν­δυ­νο να κα­ταρ­ρεύ­σουν. Ταυ­τό­χρο­να, απει­λεί ότι αν η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν υπο­κύ­ψει στους εκ­βια­σμούς των δα­νει­στών και ο συν­δυα­σμός του κλει­σί­μα­τος της στρό­φιγ­γας από τον ίδιο και πι­θα­νού bank run απει­λή­σει με κα­τάρ­ρευ­ση τις τρά­πε­ζες, θα είναι αυτός που θα επι­βά­λει μέτρα πε­ριο­ρι­σμού στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων ανά­λο­γα με αυτά που επι­βλή­θη­καν στην Κύπρο το Μάρ­τιο του 2013! Αλλά δεν αρ­κεί­ται σε αυτά: «απα­γο­ρεύ­ει» στο ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο, που είναι πλειο­ψη­φι­κός μέ­το­χος σε όλες τις τρά­πε­ζες, να ασκή­σει το δι­καί­ω­μά του να ορί­σει διοι­κή­σεις - απαι­τεί να τις εγκρί­νει αυτός! Τέλος, θε­ω­ρεί μο­νο­με­ρή ενέρ­γεια οποια­δή­πο­τε νο­μο­θε­τι­κή πρω­το­βου­λία της κυ­βέρ­νη­σης αγ­γί­ζει τις τρά­πε­ζες και δεν έχει τη δική του συμ­φω­νία: πλει­στη­ρια­σμοί πρώ­της κα­τοι­κί­ας, «κόκ­κι­να δά­νεια» κ.λπ. Αρ­νεί­ται ακόμη οποια­δή­πο­τε πα­ρέμ­βα­ση στη διοί­κη­ση της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος (ΤτΕ) και του Τα­μεί­ου Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής Στα­θε­ρό­τη­τας (ΤΧΣ). Συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται σαν ιδιο­κτή­της του ελ­λη­νι­κού τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος επι­κα­λού­με­νος τη διπλή του ιδιό­τη­τα, του δα­νει­στή και συμ­με­τέ­χο­ντος στην τρόι­κα και του επο­πτεύ­ο­ντος το ευ­ρω­παϊ­κό σύ­στη­μα επο­πτεί­ας των τρα­πε­ζών, στο οποίο έχουν υπα­χθεί οι 4 «συ­στη­μι­κές» λε­γό­με­νες ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες (Πει­ραιώς, Εθνι­κή, Eurobank, Alpha).

Όλα αυτά κά­νουν φα­νε­ρό ότι οι τρά­πε­ζες είναι ο κε­ντρι­κός μη­χα­νι­σμός εκ­βια­σμού στα χέρια των δα­νει­στών και του εγ­χώ­ριου αστι­κού - μνη­μο­νια­κού συ­στή­μα­τος. Έτσι, ο άμε­σος και πλή­ρης δη­μό­σιος έλεγ­χος του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος είναι θε­με­λιώ­δης προ­ϋ­πό­θε­ση τόσο για να αχρη­στεύ­σου­με το μη­χα­νι­σμό εκ­βια­σμού όσο και για να μπο­ρέ­σου­με να ασκή­σου­με οι­κο­νο­μι­κές πο­λι­τι­κές υπέρ της ερ­γα­σί­ας και όχι του κε­φα­λαί­ου και των το­κο­γλύ­φων.

Στο πλαί­σιο αυτό, πρέ­πει κα­τε­πει­γό­ντως το ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο να ασκή­σει τα νό­μι­μα δι­καιώ­μα­τά του ως πλειο­ψη­φού­ντος με­τό­χου στις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες και στο ελ­λη­νι­κό χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα συ­νο­λι­κά και να προ­χω­ρή­σει στις εξής ενέρ­γειες:

• Άμεση το­πο­θέ­τη­ση νέων διοι­κή­σε­ων, που θα απαρ­τί­ζο­νται από στε­λέ­χη πο­λι­τι­κά μά­χι­μα και ηθικά ακέ­ραια, που θα δώ­σουν τη μάχη για το δικό μας στρα­τό­πε­δο και όχι για τους το­κο­γλύ­φους. Άμεση το­πο­θέ­τη­ση νέας διοί­κη­σης στο ΤΧΣ με τα ίδια κρι­τή­ρια. Το ίδιο και στην ΤτΕ. Οι τρό­ποι για να επι­βλη­θούν τέ­τοιες διοι­κή­σεις υπάρ­χουν, αρκεί να πά­ρου­με την πο­λι­τι­κή από­φα­ση να αγνο­ή­σου­με τα «επο­πτι­κά δι­καιώ­μα­τα» του κ. Ντρά­γκι και να συ­γκρου­στού­με με τους μη­χα­νι­σμούς της το­κο­γλυ­φί­ας και της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής λη­στεί­ας.

• Λήψη μέ­τρων ελέγ­χου της κί­νη­σης κε­φα­λαί­ων: αυτά θα τα πάρει ο πραγ­μα­τι­κός τους ιδιο­κτή­της, το ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο, και όχι ο κ. Ντρά­γκι!

• Υπό την επο­πτεία των νέων διοι­κή­σε­ων, αλλά και της κυ­βέρ­νη­σης, του κόμ­μα­τος και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, θα πρέ­πει να ανοί­ξουν τα βι­βλία των τρα­πε­ζών, να απο­κα­λυ­φθούν δη­μό­σια οι «σκε­λε­τοί στην ντου­λά­πα», να κα­ταγ­γελ­θούν και διω­χθούν οι υπεύ­θυ­νοι, να επι­βλη­θούν δια­δι­κα­σί­ες ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου. Με ένα τέ­τοιο σύ­νο­λο ενερ­γειών το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα πρέ­πει να εθνι­κο­ποι­η­θεί στο σύ­νο­λό του.

• Πρέ­πει να δια­σφα­λι­στούν και να τε­θούν στην υπη­ρε­σία των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών οι στρα­τη­γι­κοί πόροι των τρα­πε­ζών με τα­ξι­κά κρι­τή­ρια.

3. Εξα­σφά­λι­ση πόρων για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες

Η υγεία και η παι­δεία, η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, αλλά και η ανερ­γία και η εκτε­τα­μέ­νη φτώ­χεια, απαι­τούν στή­ρι­ξη και γεν­ναία δη­μό­σια προ­γράμ­μα­τα για την αντι­με­τώ­πι­ση των μνη­μο­νια­κών πλη­γών. Τα προ­γράμ­μα­τα αυτά χρειά­ζο­νται πό­ρους. Μία βα­σι­κή πηγή για την εξα­σφά­λι­ση τέ­τοιων πόρων είναι η στάση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές. Μια δεύ­τε­ρη θα πρέ­πει να είναι μορ­φές έκτα­κτης ει­σφο­ράς πάνω στα κέρδη και το συσ­σω­ρευ­μέ­νο πλού­το:

• Δέ­σμευ­ση των κερ­δών του ΟΠΑΠ και άλλων επι­χει­ρή­σε­ων που το Δη­μό­σιο δια­τη­ρεί ση­μα­ντι­κά πο­σο­στά ή μπο­ρεί να τις ανα­κτή­σει άμεσα. Κα­ταγ­γε­λία των συμ­βά­σε­ων πα­ρα­χώ­ρη­σης των διο­δί­ων των αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μων. Έκτα­κτη ει­σφο­ρά στην αφρό­κρε­μα των πιο κερ­δο­φό­ρων επι­χει­ρή­σε­ων.

• «Μα­ζι­κή» ενερ­γο­ποί­η­ση της δια­δι­κα­σί­ας πά­τα­ξης της φο­ρο­δια­φυ­γής με στόχο άμεσα έσοδα για το Δη­μό­σιο.

• Δια­κο­πή των φο­ρο­α­παλ­λα­γών και των ποι­κί­λων μορ­φών επι­δό­τη­σης του κε­φα­λαί­ου.

• Επι­βο­λή προ­ο­δευ­τι­κής φο­ρο­λο­γί­ας, με φο­ρο­ε­λά­φρυν­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των και γεν­ναία αύ­ξη­ση των φο­ρο­λο­γι­κών συ­ντε­λε­στών για τα κέρδη, το συσ­σω­ρευ­μέ­νο πλού­το, τη με­γά­λη ακί­νη­τη πε­ριου­σία, την εκ­κλη­σια­στι­κή πε­ριου­σία.

4. Εθνι­κο­ποι­ή­σεις

Οι εθνι­κο­ποι­ή­σεις στρα­τη­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας είναι απα­ραί­τη­τες για πολύ ση­μα­ντι­κούς λό­γους: Πρώτο, γιατί στις δύ­σκο­λες συν­θή­κες της σύ­γκρου­σης με το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα θα πρέ­πει ο «μη­χα­νι­σμός» της πα­ρο­χής θε­με­λιω­δών υπη­ρε­σιών που έχουν στρα­τη­γι­κή ση­μα­σία και είναι ή θα έπρε­πε δη­μό­σιες (ώστε να προ­σφέ­ρο­νται φτηνά ή και δω­ρε­άν και να είναι ποιο­τι­κές και ασφα­λείς), δεν μπο­ρεί να βρί­σκε­ται στα χέρια των κα­πι­τα­λι­στών κερ­δο­σκό­πων. Δεύ­τε­ρο, γιατί αυτή η ανά­κτη­ση του ελέγ­χου στη δη­μό­σια πε­ριου­σία που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­κε ή είναι σε δια­δι­κα­σία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης είναι μια στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή θε­με­λιώ­δης όπως απέ­δει­ξε η διε­θνής πείρα σε όλες τις πε­ρι­πτώ­σεις σύ­γκρου­σης με τους το­κο­γλύ­φους και το χρη­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο. Τρίτο, γιατί σε κρί­σι­μους το­μείς όπως για πα­ρά­δειγ­μα τα καύ­σι­μα, τα φάρ­μα­κα κ.λπ. θα ήταν αυ­το­κτο­νι­κό να δια­τη­ρη­θούν τα κα­πι­τα­λι­στι­κά μο­νο­πώ­λια. Ιδιαί­τε­ρα σε συν­θή­κες ρήξης, δεν είναι δυ­να­τόν ένας με­γα­λο­κα­πι­τα­λι­στής να ελέγ­χει τα απο­θέ­μα­τα καυ­σί­μων ή άλλος την πα­ρα­γω­γή και εμπο­ρία φαρ­μά­κων κ.λπ.

Πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις για τη συ­γκρό­τη­ση πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού με­τώ­που μάχης

Η υλο­ποί­η­ση τέ­τοιου τύπου πο­λι­τι­κών απο­φά­σε­ων στον τομέα της οι­κο­νο­μί­ας δεν θα σκο­ντά­ψει στην εξει­δί­κευ­ση, τε­χνι­κή επε­ξερ­γα­σία κ.λπ., αλλά στον πο­λι­τι­κό, κοι­νω­νι­κό και εν γένει τα­ξι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης για την υλο­ποί­η­σή τους. Προ­ϋ­πο­θέ­τουν λοι­πόν τη συ­γκρό­τη­ση πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού με­τώ­που μάχης που θα τις επι­βά­λει. Προ­ϋ­πο­θέ­τουν πο­λι­τι­κά μέτρα ώστε η σύ­γκρου­ση να είναι νι­κη­φό­ρα.

1. Ρήξη με τον κα­νό­να της απο­φυ­γής μο­νο­με­ρών ενερ­γειών - εμπρο­σθο­βα­ρής υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας

Το με­γά­λο λάθος της δέ­σμευ­σης, με την υπο­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου, στην απο­φυ­γή «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών» είχε απο­τέ­λε­σμα την ακύ­ρω­ση της προ­ε­κλο­γι­κής δέ­σμευ­σης για άμεση και ανε­ξάρ­τη­τα από τη δια­πραγ­μά­τευ­ση υλο­ποί­η­ση του «προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης».

Πρέ­πει άμεσα, χωρίς καμία πλέον σπα­τά­λη χρό­νου, να ανα­κτη­θεί το «δι­καί­ω­μα» στις μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες, δη­λα­δή το «δι­καί­ω­μα» να υλο­ποι­ή­σου­με το πρό­γραμ­μά μας. Αρ­χί­ζο­ντας από τον τα­ξι­κό πυ­ρή­να του «προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης»: αύ­ξη­ση κα­τώ­τα­του μι­σθού στα 751 ευρώ, απο­κα­τά­στα­ση βλα­βών στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις και διεύ­ρυν­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των, 13η σύ­ντα­ξη και αφο­ρο­λό­γη­το στα 12.000 ευρώ, 300.000 νέες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας στο Δη­μό­σιο.

Τα νο­μο­σχέ­δια για την υλο­ποί­η­ση αυτού του προ­γράμ­μα­τος πρέ­πει να κα­τα­τε­θούν άμεσα στη Βουλή με δια­δι­κα­σί­ες κα­τε­πεί­γο­ντος. Είναι κατ’ αρχάς μέτρα κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης και συ­νέ­πειας στις προ­ε­κλο­γι­κές πο­λι­τι­κές μας δε­σμεύ­σεις. Είναι όμως πάνω απ’ όλα μέτρα απα­ραί­τη­τα για να ανα­κτή­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και τα θύ­μα­τα της ακραί­ας λι­τό­τη­τας αυ­το­πε­ποί­θη­ση και υπε­ρη­φά­νεια, να σπά­σει ο φόβος και η αί­σθη­ση της «αιώ­νιας» αδι­κί­ας, να κερ­δη­θεί και κι­νη­το­ποι­η­θεί στη μάχη η με­γά­λη μάζα της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των ώστε να ανα­τρα­πούν από τα κάτω και από τα’ αρι­στε­ρά οι τα­ξι­κοί συ­σχε­τι­σμοί.

2. Χτύ­πη­μα του μο­νο­πώ­λιου της μνη­μο­νια­κής προ­πα­γάν­δας στο χώρο των μί­ντια

Είναι πραγ­μα­τι­κά εξορ­γι­στι­κό οι αστι­κές - μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις να συ­νε­χί­ζουν να έχουν το μο­νο­πώ­λιο της προ­πα­γάν­δας στο χώρο των μί­ντια. Πρέ­πει αυτό το μο­νο­πώ­λιο να χτυ­πη­θεί άμεσα και απο­φα­σι­στι­κά. Η ανα­δρο­μι­κή απαί­τη­ση για απο­ζη­μί­ω­ση από τη μα­κρο­χρό­νια δω­ρε­άν χρήση των δη­μό­σιων συ­χνο­τή­των, ο δια­γω­νι­σμός για την πε­ραι­τέ­ρω χρήση τους, ο άμε­σος έλεγ­χος του δα­νει­σμού των επι­χει­ρή­σε­ων μί­ντια και των ευ­θυ­νών για τα «θα­λασ­σο­δά­νεια», είναι απο­λύ­τως νό­μι­μα μέσα που μπο­ρούν να απο­διαρ­θρώ­σουν σε πρώτη φάση το μη­χα­νι­σμό της αστι­κής - μνη­μο­νια­κής προ­πα­γάν­δας.

Πα­ράλ­λη­λα, πρέ­πει να οι­κο­δο­μη­θεί ένας πόλος δη­μό­σιας ενη­μέ­ρω­σης με την ΕΡΤ, την ΕΡΤ 3 κ.λπ. Δεν μι­λά­με όμως για μια δομή και λει­τουρ­γία τύπου ΝΕΡΙΤ με, απλώς, άλλο πρό­ε­δρο και άλλο διευ­θύ­νο­ντα σύμ­βου­λο, αλλά για πραγ­μα­τι­κά δη­μό­σιες δομές, με δη­μο­κρα­τι­κή εσω­τε­ρι­κή λει­τουρ­γία και αυ­το­δια­χει­ρι­στι­κή λο­γι­κή, που θα δώ­σουν φωνή σε αυ­τούς που δεν έχουν φωνή.

3. Χτύ­πη­μα της φο­ρο­δια­φυ­γής και της δια­πλο­κής

Το αστι­κό - μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα ήταν τόσο ασύ­δο­το, ώστε η πο­λι­τι­κο-επι­χει­ρη­μα­τι­κή «αφρό­κρε­μα» της αστι­κής τάξης είναι μπλεγ­μέ­νη σχε­δόν στο σύ­νο­λό της σε υπο­θέ­σεις φο­ρο­δια­φυ­γής, φο­ρο­κλο­πής και κάθε λογής σκαν­δά­λων με πολύ με­γά­λο οι­κο­νο­μι­κό αντι­κεί­με­νο. Πρέ­πει άμεσα να ενερ­γο­ποι­η­θούν όλοι οι μη­χα­νι­σμοί και να ανοί­ξουν όλοι οι φά­κε­λοι και υπο­θέ­σεις σκαν­δά­λων, οι λί­στες. Από τον αρ­μό­διο υπουρ­γό, από τη Βουλή κ.λπ.

Εκτός από τον προ­φα­νή οι­κο­νο­μι­κό στόχο της συ­γκέ­ντρω­σης δη­μό­σιων εσό­δων, πολύ ση­μα­ντι­κός -και ίσως ση­μα­ντι­κό­τε­ρος- είναι ο πο­λι­τι­κός στό­χος: η απο­κά­λυ­ψη των μη­χα­νι­σμών και των πρω­τα­γω­νι­στών, του «πάρτι» της τε­ρά­στιας κερ­δο­σκο­πί­ας που είχε στη­θεί στις δη­μό­σιες δα­πά­νες και τα δη­μό­σια έσοδα, των μη­χα­νι­σμών κά­λυ­ψης της φο­ρο­α­πο­φυ­γής και φο­ρο­κλο­πής, των μη­χα­νι­σμών πο­λι­τι­κής κά­λυ­ψης όλων των προη­γού­με­νων. Η απο­κά­λυ­ψη αυτή θα απα­ξιώ­σει και απο­συ­ντο­νί­σει την πο­λι­τι­κο-επι­χει­ρη­μα­τι­κή «αφρό­κρε­μα» της αστι­κής τάξης.

4. «Κά­θαρ­ση» στο κρά­τος

Στους σκλη­ρούς μη­χα­νι­σμούς του κρά­τους, τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής και το στρα­τό, αλλά και σε ακόμη πιο σκο­τει­νούς μη­χα­νι­σμούς όπως η ΕΥΠ, οι ακρο­δε­ξιοί και φα­σι­στι­κοί θύ­λα­κοι είναι πολύ ισχυ­ροί αν όχι κυ­ρί­αρ­χοι. Σε αυτό έρ­χο­νται να προ­στε­θούν οι τρα­γι­κά λα­θε­μέ­νες επι­λο­γές της κυ­βέρ­νη­σης, που εμπι­στεύ­τη­κε την πο­λι­τι­κή διεύ­θυν­ση αυτών των μη­χα­νι­σμών σε αν­θρώ­πους της εμπι­στο­σύ­νης του συ­στή­μα­τος. Αλλά και στην κυ­βέρ­νη­ση γε­νι­κό­τε­ρα, ο σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρος - συ­στη­μι­κός θύ­λα­κας είναι ισχυ­ρός.

Από κει και ύστε­ρα, το μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα έχει τους δι­κούς του αν­θρώ­πους σε όλο τον ευ­ρύ­τε­ρο δη­μό­σιο τομέα: από τα υπουρ­γεία μέχρι τις διοι­κή­σεις των ΔΕΚΟ, των νο­σο­κο­μεί­ων κ.λπ.

Κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη προ­βάλ­λουν συχνά σαν δι­καιο­λο­γία ότι «πή­ρα­με την κυ­βέρ­νη­ση, αλλά δεν έχου­με την εξου­σία». Ασφα­λώς όταν παίρ­νεις την κυ­βέρ­νη­ση, δεν έχεις και την εξου­σία, το ζή­τη­μα όμως είναι αν σκο­πεύ­εις να πα­λέ­ψεις για να την πά­ρεις. Μέχρι στιγ­μής οι επι­λο­γές κι­νού­νται στην εντε­λώς αντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­ση: αντί να ορ­γα­νώ­νε­ται η μάχη για την εξου­σία, εκ­χω­ρού­νται και τα στοι­χειώ­δη νό­μι­μα δι­καιώ­μα­τα που απορ­ρέ­ουν από την κα­τά­κτη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας! Εκ­χω­ρή­θη­κε ακόμη και τμήμα της κυ­βέρ­νη­σης -και μά­λι­στα τα «πόστα» με το πιο άμεσο συ­στη­μι­κό εν­δια­φέ­ρον- στον αντί­πα­λο, ενώ συ­νε­χί­ζουν να το­πο­θε­τού­νται σε καί­ριες θέ­σεις άν­θρω­ποι του συ­στή­μα­τος ή και της δια­πλο­κής.

Εδώ χρειά­ζε­ται άμεσα στρο­φή 180ο! Το συ­στη­μι­κό προ­γε­φύ­ρω­μα μέσα στην κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να απο­δυ­να­μω­θεί και να σπά­σει. Πρέ­πει όλοι οι κρί­κοι του μνη­μο­νια­κού συ­στή­μα­τος (καί­ριες θέ­σεις, διοι­κή­σεις, από το σκλη­ρό πυ­ρή­να των κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών μέχρι τις διοι­κή­σεις των νο­σο­κο­μεί­ων) να σπά­σουν απο­φα­σι­στι­κά και χωρίς χρο­νο­τρι­βή.

Αυτό πρέ­πει να συ­νο­δευ­τεί από πο­λι­τι­κά μέτρα σε όλη την γκάμα του ευ­ρύ­τε­ρου κρα­τι­κού τομέα: από τη διά­λυ­ση των ει­δι­κών σω­μά­των στην αστυ­νο­μία (ομά­δες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, ΜΑΤ), την απα­γό­ρευ­ση της οπλο­φο­ρί­ας των αστυ­νο­μι­κών και της χρή­σης χη­μι­κών στις δια­δη­λώ­σεις, μέχρι και τον πο­λι­τι­κό και κοι­νο­βου­λευ­τι­κό έλεγ­χο της ΕΥΠ κ.λπ.

Μα­κριά από αυ­τα­πά­τες για «εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό» των σκλη­ρών θυ­λά­κων του κρά­τους, πρέ­πει με ένα σύ­νο­λο τέ­τοιων μέ­τρων να επι­χει­ρη­θεί η απο­δυ­νά­μω­ση και το χτύ­πη­μα των σκλη­ρών ακρο­δε­ξιών και φα­σι­στι­κών φρα­ξιών και κυ­ρί­ως να δοθεί έτσι «χώρος» στα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και προ­ο­πτι­κά στην άν­θη­ση των συλ­λο­γι­κών μορ­φών «εξου­σί­ας» απ’ τα κάτω.

5. Κι­νη­το­ποί­η­ση του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του κι­νή­μα­τος, της Αρι­στε­ράς, του διε­θνούς κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης

Πα­ρό­τι τε­λευ­ταία στην αρίθ­μη­ση, είναι η κο­ρυ­φαία προ­τε­ραιό­τη­τα, χωρίς την οποία όλα τ’ άλλα δεν μπο­ρούν να υλο­ποι­η­θούν και άρα χά­νουν το νόημά τους!

Πρώτα απ’ όλα, το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να βγει από την «πα­ρέν­θε­ση», την αδρά­νεια και την πα­θη­τι­κό­τη­τα. Όχι μόνο πρέ­πει να βρί­σκε­ται ένα βήμα πριν τις εξε­λί­ξεις, αλλά πρέ­πει να ανα­λά­βει την πο­λι­τι­κή διεύ­θυν­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού έργου και του ακο­λου­θού­με­νου πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου (η κυ­βέρ­νη­ση είναι όρ­γα­νο του κόμ­μα­τος για την υλο­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής του και του προ­γράμ­μα­τός του, όχι πα­θη­τι­κός πα­ρα­τη­ρη­τής ή εξω­τε­ρι­κός και εκ των υστέ­ρων κρι­τής των κυ­βερ­νη­τι­κών απο­φά­σε­ων!).

Αλλά αυτό είναι το στοι­χειώ­δες: πρέ­πει το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κι­νη­το­ποι­η­θεί πο­λι­τι­κά, να ορ­γα­νώ­σει το κί­νη­μα αντί­στα­σης, να χτί­σει κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες, να βγά­λει τον κόσμο στο δρόμο. Το με­γά­λο μας όπλο, αυτό που μπο­ρεί να αλ­λά­ξει απο­φα­σι­στι­κά το συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης, είναι η εί­σο­δος στη μάχη του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, του κό­σμου που μα­θαί­νει από την πείρα του ποιοι είναι οι αντί­πα­λοι και δια­λέ­γει το στρα­τό­πε­δο της Αρι­στε­ράς.

Σε αυτό το πλαί­σιο, πρέ­πει να υπάρ­ξει άμε­σος ανα­προ­σα­να­το­λι­σμός στο ζή­τη­μα των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών. Χρειά­ζο­νται απο­φα­σι­στι­κές και ει­λι­κρι­νείς πρω­το­βου­λί­ες προς όλες τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, χρειά­ζε­ται ανοι­χτή έκ­κλη­ση προς τις ηγε­σί­ες και τον κόσμο της Αρι­στε­ράς για συ­στρά­τευ­ση στη μάχη. Η αξιο­πι­στία -και άρα η απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα- αυτών των πρω­το­βου­λιών και αυτής της απεύ­θυν­σης θα κρι­θεί όχι μόνο ούτε κυ­ρί­ως από τη βού­λη­ση των ηγε­σιών των άλλων ορ­γα­νώ­σε­ων και κομ­μά­των της Αρι­στε­ράς, αλλά από την κα­θα­ρό­τη­τα και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από τη δυ­να­τό­τη­τά του σε μια τέ­τοια βάση να πεί­σει και να εμπνεύ­σει.

Πρέ­πει επί­σης να επα­νε­νερ­γο­ποι­η­θεί το διε­θνές και ιδιαί­τε­ρα τον ευ­ρω­παϊ­κό κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Δί­νο­ντας ξανά το μή­νυ­μα της αντί­στα­σης και της μάχης, με ανοι­χτή έκ­κλη­ση στα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά της Ευ­ρώ­πης και πέρα απ’ αυτήν, μπο­ρού­με και είναι από­λυ­τα απα­ραί­τη­το να δώ­σου­με το έναυ­σμα για ένα νέο και πολύ πιο δυ­να­μι­κό κύκλο ανά­πτυ­ξης του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης, του διε­θνούς πο­λι­τι­κού «ντό­μι­νο» που τόσο τρο­μο­κρά­τη­σε τις πρώ­τες δύο βδο­μά­δες ύστε­ρα από τις εκλο­γές τις ευ­ρω­παϊ­κές κα­γκε­λα­ρί­ες.

Αυτές οι θε­με­λιώ­δεις απο­φά­σεις θα λει­τουρ­γή­σουν σαν οδη­γός και για πολλά άλλα που πρέ­πει να γί­νουν και τα οποία δεν έχει νόημα να προ­βλε­φθούν στις λε­πτο­μέ­ρειές τους. Υλο­ποιώ­ντας ένα τέ­τοιο σχέ­διο ρήξης πάνω σε βα­σι­κά ση­μεία, στην πο­ρεία θα κλη­θού­με να το εξει­δι­κεύ­ου­με, εμ­βα­θύ­νου­με, τρο­πο­ποι­ή­σου­με. Κα­λού­μα­στε να ανοί­ξου­με το δρόμο και όχι να προ­βλέ­ψου­με όλες τις στρο­φές και τις ανα­γκαί­ες προ­σαρ­μο­γές.

Οι απο­λύ­τως κρί­σι­μες είναι οι θε­με­λιώ­δεις απο­φά­σεις που θα βά­λουν σε κί­νη­ση τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις, θα απο­συ­ντο­νί­σουν τον αντί­πα­λο και θα ανοί­ξουν το δρόμο. Πρέ­πει να τις πά­ρου­με χωρίς δι­σταγ­μό και χωρίς καμία χρο­νο­τρι­βή!