Βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο: Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει

1. Η κυβέρνηση, με το επιχείρημα της εξόδου από τα μνημόνια και την καπήλευση του εθνικού ζητήματος, φαίνεται ότι θα έχει πλειοψηφική εκπροσώπηση στη νέα βουλή. Σε αυτό βοηθά και η απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης από τα αριστερά, από το ΑΚΕΛ. Αναμένεται ακόμη ότι θα είναι πρώτη δύναμη σε εκλογές με πολύ υψηλά ποσοστά αποχής, η οποία με τη σειρά της αντικατοπτρίζει μια απαξίωση των εκλογών από πολύ κόσμο. Αυτός ο κόσμος, εν μέσω σκανδάλων που αποκαλύπτονται καθημερινά, δείχνει να μη βλέπει εναλλακτική απέναντι στις πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια.

2. Τον τελευταίο καιρό, μια σειρά από κινητοποιήσεις και κινήματα που όμοιά τους είχαμε χρόνια να δούμε στο νησί, «τάραξαν τα νερά» του κοινωνικού συμβιβασμού που ήθελε να επιβάλλει προς όφελος της η κυβέρνηση. Η τελευταία έλπιζε ότι το παραμύθι με το τέλος των μνημονίων και την άφιξη της ανάπτυξης θα το καταπίναν αμάσητο οι εργαζόμενοι. Όμως, όπως αποδείχθηκε, λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο: Η ΠΑΣΥΝΟ έδειξε σε όλους μας με τη συγκλονιστική απεργία της ότι κάτι γίνεται στην κοινωνία. Ότι υπάρχουν διεργασίες και ζυμώσεις που οδηγούν σε αντιστάσεις. Η κυβέρνηση απάντησε με τον πιο σκληρό τρόπο: Λάσπη στην απεργία, απειλές, επιστράτευση των ΜΜΕ και άλλων φορέων, με αποκορύφωμα την πρόταση νόμου για ποινικοποίηση των απεργιών. Όλα αυτά επειδή, αν έκανε πίσω, θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου. Ξέρουν πολύ καλά ότι, αν ικανοποιούνταν τα αιτήματα της ΠΑΣΥΝΟ, θα ακολουθούσε ντόμινο απεργιών και σε άλλους χώρους. Παρόλ’ αυτά, η ΠΑΣΥΝΟ κέρδισε κάτι που υπερβαίνει τα δίκαια αιτήματα της απεργίας: Άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη για το άμεσο μέλλον, εμπνέοντας πολύ κόσμο, αποδεικνύοντας ότι η απεργία έχει αποτέλεσμα, ότι βάζει τις κυβερνήσεις στη γωνία. Έδειξε σε όλους μας ότι οι εργατικοί αγώνες δεν είναι «πολυτέλεια» για εποχές παχιών αγελάδων. Τη σκυτάλη πήραν οι απολυμένοι της FBME, ενός μικρού εργασιακού χώρου, που κράτησαν ζωντανή μια απεργία για 28 μέρες, με δυναμικές κινητοποιήσεις σε καθημερινή βάση. Η διαμαρτυρία-συναυλία για τον Ακάμα, με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων, επίσης αποτελεί μια πολύ σαφή ένδειξη για τη διάθεση του κόσμου να αντισταθεί στην κυβέρνηση και στα σχέδιά της.

3. Η απροθυμία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ να στηρίξει αυτά τα κινήματα είναι δυστυχώς εκκωφαντική. Όπως εκκωφαντική είναι και η σιωπή της απέναντι στην ενίσχυση της ακροδεξιάς. Δε στήριξε αποτελεσματικά καμία από τις μεγάλες απεργίες που έγιναν αυτό το διάστημα. Στην πραγματικότητα, το ΑΚΕΛ αυτή τη στιγμή αδυνατεί ακόμη και να εκφέρει λόγο που παραπέμπει σε κόμμα της Αριστεράς, παρά μόνο με έμμεσο τρόπο. Κατά την περίοδο που ήταν στην κυβέρνηση άνοιξε το δρόμο για την Τρόικα και τα μνημόνια και, ακόμη και ως αντιπολίτευση, αρκείται στο ρόλο του παρατηρητή. Δεν παλεύει ενάντια στην κυβέρνηση και προσπαθεί απλώς να μας πείσει ότι θα κάνει καλύτερη διαχείριση. Δεν το καταφέρνει. Όλα δείχνουν ότι τα ποσοστά του θα είναι μειωμένα στις εκλογές του Μάη. Οι αγωνιστές και αγωνίστριες της βάσης του ΑΚΕΛ χρειάζεται να απεμπλακούν με την προοπτική της οικοδόμησης ενός αντικαπιταλιστικού πόλου της Αριστεράς, που θα στηρίζει τους αγώνες με όλες του τις δυνάμεις, θα συνδέει και θα συνολικοποιεί τα κινήματα και τις μάχες και θα έχει όραμα και σχέδιο ανατροπής. Ότι δεν υπάρχει καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο και ότι το σύστημα δεν αλλάζει με διαχειριστές είναι το πικρό μάθημα που πήραμε τόσο από την διακυβέρνηση ΑΚΕΛ, όσο και από αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην Ελλάδα.

4. Τα υπόλοιπα κόμματα που διεκδικούν είσοδο στο κοινοβούλιο, τόσο αυτά που παραδοσιακά κατέχουν έδρες (ΕΔΕΚ, ΔΗΚΟ) όσο και τα νέα κόμματα που κατεβαίνουν, δεν έχουν καμία αναφορά στην Αριστερά και τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Σε σχέση με το Κυπριακό, αναμασούν λογικές των κυρίαρχων κομμάτων, ενώ δεν είναι διατεθειμένα να διαφυλάξουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Οικονομικά εκφράζουν νεοφιλελεύθερες λογικές και στις καλύτερες περιπτώσεις προτείνουν μια «καλύτερη διαχείριση» του συστήματος.

5. Το πιο ανησυχητικό χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών είναι η διαφαινόμενη άνοδος της ακροδεξιάς με την πιθανή είσοδο των φασιστών του ΕΛΑΜ στη βουλή και τη σχεδόν βέβαιη είσοδο του ακροδεξιού μορφώματος της Θεοχάρους. Από τη μία, η Θεοχάρους πάει να καλύψει το χώρο για τους «φασίστες με γραβάτες» που κερδίζει συνεχώς έδαφος σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, όπως και οι «φασίστες με ρόπαλα» τύπου ΕΛΑΜ. Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια νομιμοποίηση θα δώσει ώθηση στους φασίστες κάθε είδους να γίνουν ορατοί σε όλα τα επίπεδα. Χρειάζεται να απαντηθεί άμεσα και να μαυριστούν στις κάλπες. Όλοι αυτοί που καπηλεύονται το κυπριακό ζήτημα για να μας ξανασύρουν σε αιματοκύλισμα όπως εκείνο που προκάλεσε ο ιδεολογικός μπαμπάς τους ο Γρίβας και οι φίλοι του χρειάζεται να απομονωθούν και να εξουδετερωθούν από την κοινωνία.

6. Το τελευταίο ζήτημα μας φέρνει και στην αδυναμία της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να έχει αυτόνομη παρουσία στις εκλογές με δικό της ψηφοδέλτιο, αφενός για να εκφράσει τα κινήματα και τις αντιστάσεις, και αφετέρου για να εκφράσει συλλογικά την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας που στέκεται απέναντι στους στους φασίστες και στον εθνικισμό. Αυτή η αδυναμία χρειάζεται να μας γίνει μάθημα έτσι ώστε να μη μιλήσουμε ποτέ ξανά για χαμένες ευκαιρίες.

Ζούμε σε μια ταραγμένη περίοδο όπου η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας μετατρέπεται σε γενικευμένη σύγκρουση και το νησί μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Σε αυτές τις συνθήκες η Αριστερά είτε θα έρθει σε ρήξη με το κεφάλαιο ανοίγοντας από σήμερα το δρόμο για το σοσιαλισμό είτε θα εκφυλιστεί σε μια σοσιαλφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού με τραγικές συνέπειες για όλη την κοινωνία.  Οργανώνουμε, λοιπόν, τις καθημερινές αντιστάσεις και προετοιμάζουμε τη μαζική κάθοδο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις επόμενες εκλογές. Αυτή η προσπάθεια έχει ανάγκη την ενεργό συμμετοχή όλων των ανθρώπων που βιώνουν τη φτώχεια και την καταπίεση.  Γιατί τον κόσμο ή τον αλλάζουμε από τώρα ή δεν θα τον αλλάξουμε ποτέ. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.